Fálkinn - 07.04.1939, Síða 12

12
FÁLKINN
WYNDHAM MARTYN: 37
Manndrápseyjan.
í hel fyrir augunum á injer! Guð einn veit
hvernig við liögum okkur, þegar við stönd-
um augliti til auglitis við dauðann.“
„Þjer megið ekki vera svartsýn á tilver-
una, frú Cleeve,“ sagði Anthony liuggandi.
„Aður en sólarhringur er liðinn verður okk-
ur bjargað, svo framarlega sem fyrirskip-
unum minUm verður hlýtt. En þjer skuluð
ekki minnast einu orði á það við liitt fólkið
það getur svo margt viljað til.“
Trent þagði þegar hann sá Phyllis koma
til þeirra í ljósbláum, vattsaumuðum morg-
unkjólnum.
„Við höfum bygt svo einstaklega fallegan
kofa lianda stúlkunum,“ sagði hún, „Barton
er hreinn og beinn húsameistari og Maims
reyndist ágætlega. Nú er hann að dufla við
eldakonuna og segir, að það hafi tekið svo
innan úr sjer við smíðina.“
„Hann skal svei mjer fá fjórðungsdós af
baunum," sagði Trent. „Nú skuluð þjer kalla
á verkafólkið í miðdegismatinn.“
„Þetta er dugleg stúlka,“ hjelt hann áfram
þegar Phyllis var farin aftur. „Henni dettur
ekki í hug að kvarta um sult eða kulda, og
jeg sá þó að hún vann fyllilega á við karl-
mennina.“
Þegar klukkan var fjögur framreiddi
Trent te, seyðið af baununum. Hann var
þakklátur Phyllis og bróður liennar fyrir
það, að þau voru svo kát og símasandi. Sá
eini sem var einn síns liðs var Hugh El-
more. Hann var önugur og afþakkaði græna
teið, en iðraðist þó eftir það undir eins.
Enginn hafði grun um þau óvæntu tíð-
indi sem biðu þeirra því óvæntasta sem
þau liöfðu upplifað á æfinlii. Briggs hafði
skýrt frá því, að Sears væri horfinn. Briggs
og Maims sátu saman í nýja skúrnum hjá
sænsku stúlkunum. í hinum skúrnum var
fólkið að tala um afdrif garðyrkjumannsins.
„Kanske hefir hann hrapað fram af klett-
unum,“ sagði Trent, „jeg hefi aldrei á æfi
minni sjeð jafn bratta ldetta. Jeg skil ekki
hvers vegna Ahtee hrapaði þar — nema
hann hafi gengið þar fram af í myrkrinu,
og jeg skil ekki hvaða erindi hann átti þang-
að í myrkrinu.“
„Jæja, svo þjer skilduð það ekki?“ var
sagt með nistandi háðslegri rödd.
1 skúrdyrunum stóð Alitee í slitnum
vinnufötum úr einskeftu. f hendinni hafði
hann stóru skammbyssuna, sem fyrir stuttu
hafði verið í vörslum Trents, en sem með
kjmlegum hætti liafði horfið úr vasa hans.
Á höfðinu var Ahtee með gamlan linan hatt,
sem hafði farið Sears svo hjákállega og
skoplega. En því fór fjarri að útlit Ahtees
væri skoplegt. Hinn rólegi, liægi og veimil-
títulegi húsbóndi var liorfinn. En i staðinn
var kominn hrottalegur og óvæginn dólgur,
sem ekki var hræddur við að sýna á sjer
rjetta andlitið. Augun, sem enginn af gest-
um hans liafði sjeð nema i nokkrar sekúnd-
ur í einu, störðu nú og einblindu fast á
fólkið.
„Hreyfið livorki legg nje lið,“ skipaði
hann, „annars neyðist jeg til að skjóta og
mjer er ekki vel við það því að jeg hefi
fyrirhugað ykkur óbliðari örlög. Hniprið
ykkur saman þarna i horninu — kvenfólkið
fyrir framan. Haskið þjer yður ofurlítið
meira, Anthony minn sæll, annars neyðist
jeg til að skjóta yður í vænginn.“ Hann
neyddi þau inn í hornið, og þaðan mundi
vera ómögulegt að komast út.
„Hjer liafa gerst milcil tiðindi og hrylli-
leg í dag,“ byrjaði mr. Ahtee, „og mjer urðu
það vonbrigði að þið skylduð ekki láta meiri
sorg í ljósi þegar líkið af mjer fanst. Það
var Sears sem þið sáuð, í síðustu fötunum
frá skraddaranum mínum í Savile Row.
Mjer var nauðugur einn kostur að ryðja
lionum úr vegi, þvi að liann gerðist svo
frekur að ógna mjer með minni eigin
skammbyssu, sem vinur minn, Anthony,
liafði stolið frá mjer, og Sears frá Anthony.
Jeg fór í garmana af honum, þó þeir væru
ekki freistandi og ljet hann þar, sem fólkið
hefir sjeð hann.“
„Með öðrum orðum, eitt morð enn?“ sagði
Trent.
„Alveg rjett. Þegar þjer læstuð mig inni
í minu eigin herbergi hjelt jeg að mínar
nákvæmu ráðagerðir væri farnar út um
þúfur. Jeg sá mig i anda dreginn fyrir lög
og dóm og sakfeldan. Það voru ljótu tímarn-
ir. En svo kom hinn ungi riddari Hugh
mjer til hjargar, elcki af því að hann liefði
sjerstakt traust á mjer, lieldur af þvi að
hann brann í skinninu eftir að gera Cleeve
einhverja bölvun og ungu stúlkunni, sem
neitaði að elska hann, og Anthony frá Bost-
on, sem nú reynist vera mr. Anthony Trent,
sem liingað til hefir verið kallaður ósigrandi.
Það sem honum má þykja sárast í þessu
máli er meðvitundin um, að hann skyldi
hafa rjett fyrir sjer þegar liann grunaði
mig og skáldsögupersónu mína, Jeffry
Fratton. Hann var að því kominn að ná
takmarki sínu. Hann hafði túlkað nöfnin
Ahlee og Erissa á rjettan hátt. Við fengum
þau ekki í skírninni. Að minsta kosti jeg
ekki mitt.“ Ahtee leit á Cleeve. „Unga mr.
Cannell mun eflaust þykja gaman að frjetta,
að Erissa er fædd á stofnun, sem við kunn-
um ekki að nefna.“
„Lygari!“ hrópaði Cleeve.
„Jeg vissi, að jeg mundi liitta naglann á
höfuðið,“ sagði Ahtee brosandi. „Veslings
Erissa liún fjekk ekki blessun kirkjunnar
þegar hún fæddist og það gerði hin lasta-
fulla móðir hennar ekki heldur, þegar hún
svifti sig lífi. Móðir hennar var í hópi þeirra
kvenna, sem maður þarf ekki að giftast.
Hún var einstaklega lijartagóð manneskja
upp á sinn liátt og hún tilbað mig. Og pen-
ingarnir hennar komu mjer að gagni í
Smyrna, þar sem jeg freistaði hamingjunn-
ar sem de Verigny greifi. Jeg lifði á liyggju-
viti niínu, en þið munduð öll hafa svelt
í hel."
„Hvers vegna Ijóstið þjer upp urii yður
skömmunum?“ sagði Trent.
„Mjer er óhætt að gera það, því að jeg er
að tala við menn og konur, sem eru dauð.
Jeg er sá eini af okkur, sem fæ að sjá ver-
öldina aftur. Þegar lijálpin kemur aftur í
vor verð jeg sá eini, sem hefi lifað af vetur-
inn eftir hrunann hræðilega, sem lagði liús
mitt og heimili í rúst. Beinaleifar ykkar
munu finnast, því að jeg doka við þangað
til þið eruð dauð úr hungri og kulda og þá
tíni jeg saman skrokkana og ber þá á bál
og fleygi svo beinunum á brunarústina. Jeg
hefi lagt þetta alt niður fyrir mjer. Jeg ætla
að segja, að það sje svefnleysið sem hafi
bjargað mjer. Þegar eldurinn kom upp var
jeg á gangi úti á golfteignum i tunglsljósinu.
Jeg verð vinsæll maður og fæ samúð al-
mennings. Jeg hefi dregið fram lífið á
matarrusli, sem jeg fann í brunarústunum."
„Yður hefir misreiknast," sagði Cleeve,
„við höfum sex dósir af grænum baunum,
og það er allur maturinn sem fanst i rúst-
unum.“
„0-jæja,“ Ahtee hló. „En hellarnir lijer
í eyjunni eru ekki hugarburður þó að Fratt-
on sje það. 1 þeim hefi jeg komið fyrir nógu
af vistum til þess að halda í mjer lífinu; jeg
má ekki vera sílspikaður þegar þeir finna
mig eftir þessa ömurlegu einveru. Þið fáið
tækifæri til að leita að hellismunnunum eft-
ir að jeg er kominn þangað. Það verður
gaman að taka eftir, hvernig tilraunirnar
verða smám saman daufari og daufari. Jeg
hefi altaf verið þeirrar skoðunar, að þegar
um lífið er að tefla verði mennirnir ekki að
hetjum; þeir verða frumstæð villidýr, sem
taka upp grimdaræði fyrri alda, til þess að
svala hungri sínu og þorsta. Nú fæ jeg »
betra tækifæri til að prófa þessa kenningu,
en nokkur sálarfræðingur i heimi hefir
nolckurntíma fengið,
Jeg er ekki viss um að þið verðið brend
öll,“ hjelt hann áfram. „Jeg hefi búið til
ofurlitla skáldsögu og þar leikur Anthony
Trent þorparann. Ætti jeg ekki að kjósa
hina fögru Pliyllis í hlutverkið, sem hann
fremur svívirðu sína á.“
Alitee miðaði marghleypunni á Dayne, er
liann spratt upp við þessi orð. „Setjist!"
öskraði hann, „annars skýt jeg kúlu gegn-
um öxlina á yður. Ekki gegnum hausinn,
því að jeg vil að þjer lifið. Þjer megið ekki
taka fram i fyrir mjer. Jú, vinir Antliony
Trent munu frjetta, að hann dó á þann hátt
sem honum var ósamboðinn. Það er hægt
að nota þessa hugmynd svo dæmalaust vel.
Munið, að það er jeg sem bý til eftirmælin
ykkar jeg, veslings faðirinn, sem hefir
verið sviftur einkadóttur sinni."
„Jeg er ekki dóttir þin,“ sagði Erissa.
„Það var eina leyndarmálið, sem mamma
duldi fyrir þjer og eina tilhugsunin, sem
henni var huggun að i raunum sínum —
að jeg skyldi ekki hafa vitfirringsblóð þitt
í æðum mínum.“
„Jeg liefði drepið hana ef hún liefði sagt
mjer þetta."
Erissa liló. „Heldurðu að hún hafi ekki
vitað það?“
„Jeg hefði, hvað sem því líður látið þig
verða að sæla sömu örlögum og vini þina. Þú
veist of mikið, og upp á síðkastið hefirðu
verið nokkuð spurul.“ Alt í einu miðaði hann
skammbyssunni á Trent. „Jeg skýt ef þjer
verðið ekki grafkyr. Látið mig lesa hugsanir
yðar upphátt. Þjer eruð að hugsa um, hvort
þjer getið ekki gert skyndiálilaup á dyrnar
og bjargast út, og reynt svo að etja kappi
við mig í kvöld eftir að dimt er orðið, og
jeg sje ekki til að miða byssunni. Nei, mr.
Trent, þjer eruð yngri og sterkari en jeg,
og jeg vil ekki við þetta eiga. Þjer verðið
lijerna þangað til birtir. Og þá er jeg
farinn.“
„En hvað skeður ef við verðum ekki kyr
hjer?“ spurði Cleeve og augu hans brunnu
af hatri við tilhugsunina um hin svívirði-