Fálkinn - 14.07.1939, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
Fótnrinn á Önnu Pavlovu — fegnrö
og þróttur sameinað.
ldukkan 9 og æfði sig ein tii klukk-
an 12,30, en þá kom hópurinn á æf-
ingar. Á æfingunum var hún mjög
ströng og eftirgangssöm, ekki sísi
við hljómsveitina, þegar henni fanst
hún ekki fylgjast nógu vel með.
Ivom þá fyrir að hún þreif tákt-
slokkinn af sveitarstjóranum og
stjórnaði hljómsveitinni sjálf. En
yrði henni á að segja eitthváð
móðgandi við nokkurn mann, þá
iðraðist hún eftir það, og rjetti jafn-
an hendina fram lil sátta. Hún eign-
aðist því aldrei óvini. — Klukkan
tvö borðaði hún liádegisverð og gekk
svo lengi úti sjer til hressingar. En
klukkan fjögur var lnin jafnan kom-
in á leikliúsið, ef hún átti að hafa
sýningu að kvöldi, og prófaði bún-
inga og gerfi eða æfði sig.
í hverju hljei á sýningunum tók
luin af sjer skóna til að hvíla fæt-
urna, og drakk bolla af veiku te.
Aldrei tók hún á móti heimsóknum
milli þátta i leikhúsinu þeir sem
vildu hafa tal af henni, urðu að
bíða jsangað til leiksýningunni var
lokið. En að jafnaði flýtti hún sjer
eins og hún gat heim til sin, að af-
loknum sýningum.
Pavlova kvaldist altaf af heim-
|)rá á ferðalögum sínum, og hið sí-
felda flakk stað úr stað átti í raun-
inni afar illa við hana. Þar sem hún
átti að liafa viku viðstöðu eða meira,
reyndi liún eftir megni að gera
herbergi sín vistleg og með heimil-
isbrag. Og er hún kom aftur til
Evrópu, eftir að hafa dvalið í Amer-
íku ()11 stríðsárin, keypti hún sjer
einkabústað, Ivy House, þar sem
einna hæst bar á í London og loftið
var tærast og úlsýnið best. Þar
nutu allir gestrisni, ekki sist rúss-
neskir flóttamenn — jafnvel þó að
húsmóðirin væri ekki lieima.
Það var aðeins ein manntegund,
sem Pavlova sýndi litla gestrisni
og það voru bláðamennirnir. í
skiftum sínum við l>á var hún einna
líkust Gretu Garbo.
Blaðamennirnir voru alstaðar á
hnotskóm, þar sem Anna Paviova
kom. Á árunum eftir heimsstyrjöld-
jna ferðaðist hún um lönd, sem hún
hafði aldrei komið i áður, og áður
en lauk hafði hún komið i flest
þjóðlönd heimsins, sem nokkur
menningarbragur er á. Jafnvel aust-
ur í Asiu, um Kína og Japan, Java,
og Ástralíu og Nýja Sjáland.
Árið 1922 fór liún hringferð kring
um jörðina og 1925 gerði hún sjer-
staka ferð til Ástraliu. Fólkið úr
hópnum á margar skrítnar endur-
minningar úr þessum ferðum: Þeg-
ar hópurinn hjelt jólin á þilfari,
um tunglbjarta nótt suður í höfum.
Þegar karlmennirnir ur.ðu að skjóta
sporðfiska með skammbyssum suð-
ur i Uruguay, til þess að fá nætur
frið. Þegar blöðin í Guayaquil kröfð-
usl l)ess, að hópnum yrði visað úr
landi, vegna þess að stúlkurnar
voru í svo stuttum pilsum og karl-
Anna Pavlova i svanabúningnum.
mennirnir berhöfðaðir. Þegar ljósið
sloknaði i leikhúsinu í Kaliforníu
og gestirnir lýstu sviðið upp með
ljóskerunum af bílunum sínum. —
Þegar aðeins seldist einni miði að
sýningu á Guba. Þegar dirgjan í
Chicago bauð Pavlovu livað sem
vera skyldi fyrir klukkustundar til-
sögn í dansi, svo að hún gæti setl
á hurðarskiltið sitt: lærimey Önnu
Pavlovu. Og þegar hópurinn kom
of seint á brautarstöðina í Vancou-
ver og lestin, sem hann hafði átt
að fara með, ók ofan fyrir björg.
Siðustu árin, sem Pavlova lifði,
var aðsóknin að sýningum hennar
elcki eins mikil og verið hafði áðpr.
Hún þótti stundum vera of „gamal-
dags“ og altaf koma nýir keppi-
nautar til sögunnar. Ein af aðal-
persónunum í „Grand Hotel“ eftir
Vicky Baum, er roskin danskona,
Grusinskaja, sem Greta Garbo ljek
i kvikmyndinni af sögunni. Það er
talið að Anna Pavlova sje fyrir-
myndin að þessari persónu.
Enginn veit, hvað Pavlova hefir
hugsað sjér um líf afdankaðrar
danskonu. Hún dansaði fram í dauð-
ann — örlögin voru svo miskunn-
söm við hana, að þau tóku lif henn-
ar, án þess að taka frá henni dans-
inn áður. — „Takið svanabúninginu
ininn fram“, voru síðustu orðin,
sem hún sagði. Hún vildi hafa
þennan búning, sem hún liafði unn-
ið svo marga sigra í, fyrir augum
sjer, er þau hættu að sjá.
Á KÓRALLAVEIÐUM.
Eina haf Evrópu, þar sem kórall-
ar hafa fundist til þessa, er Adría-
hafið. Adríahafskórallarnir eru mjög
eftirsóttir, þar sem þeir eru óvenju-
lega stórir og hafa sjerkennilegan
dökkrauðan og týsandi lit.
Kóralveiðimennirnir fara á veiðar
í apríl og mai, og eru þeir þá að
heiman í heilan ársfjórðung í einu.
Það er þýðingarlaust að leita að
kóröllum nema í góðu veðri, og jafn-
vel þá eru veiðimennirnir hepninni
háðir, að meira eða minna leýti.
Þessvegna geta þeir ekki veitt sjer
minstu hvíld á góðviðrisdögunum.
Oft eru þeir vikum saman að leita
á þektum kóralsvæðum, án þess að
ná í verulega veiði. En sje hepnin
með þeim, þá kunna þeir að rekast
á svæði, þar sem er mikið af kór-
öllum.
Besti fundurinn, sem átt hefir sjer
slað, fanst i flóanum við Korkúlaey
á síðastliðnu sumri. Öðru megin við
eyna liggur flói, 100 metra djúpur,
sem kóralkafararnir hafa ekki treyst
sjer til að leyta í vegna strauma.
En i ágústmánuði hætti einn mað-
ur á að leita þar. Hann kafaði niður
í hálf-gruggugan sjóinn, og sá þá,
sjer til mikillar undrunar, æfintýra-
lega birtu, sem hann slefndi á. Hann
komst að smáhelli, þar sem greru
margir gildir kóralstofnar. Það voru
þeir, sem voru orsök þessarar ein-
kennilegu ljósfyrirbrigða. Kafarinn
kom með eina greinina á fætur ann-
ari upp á yfirborðið. Þegar hann
var búinn að tína alt, sem þarna var
að fá, fann hann annan smáhelli,
þar sem voru ennþá stærri og fallegri
kórallar, og nú hóf hann verk sitt
þar.
Þegar hann daginn eftir ætlaði á
sömu stöðvar, vissi hann ekki fyr
til en heljarmiklir armar með stór-
um sogskálum þril'u utan um hann.
Fjelagar hans, sem voru þarna í
bát, grunaði strax að ekki væri all
með feldu og komu honum til lijálp-
ar. — Nú hófst bardági upp á lif
og dauða. Eftir nokkra stund var
maðurinn dreginn upp í bátinn, en
þá meðvitundarlaus. Utan á kafara-
búningnum gaf að líta heljarmikla
arma af kolkrabba. Veiðimaðurinn
gafst alveg upp við að leita þarna
frekar.
Annars eru kórallaveiðarnar ekki
sjerstaklega hættulegar í Adríahufinu
hvað snertir kolkrabba og hákarl.
því að vel má verja sig árásum
þeirra með góðum hníf. Háll'u
hættulegri fyrir kafarana eru hinir
hvössu kórallar, sem geta sett göt á
loftslönguna eða nauðtaugina, svo að
sambandið við bátinn getur rofnað,
og ef það kemur fyrir, þá er kafar-
inn dauðadæmdur; því að áður en
þeir, sem í bátnum eru, ímynda sjer
að nokkur hætta sje á ferðum, er
kafarinn venjulega dauður.