Fálkinn - 14.07.1939, Side 12

12
F Á L K 1 N N
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn.13
„Það táknar að glerin eru xnjög óvenju-
Ieg, og liafa verið notuð af afar nærsýnum
manni með mikla sjóns.kekkju. Jeg liéfi mælt
bæði glerin, og ef jiau bafa verið keypt
bjerna, ætti að vera liægt að sjá, hver hefir
ke.ypl þau.'„Hann andvarpaði jiegar hann
bugsaði lil þess, hve mikil vinna yrði við að
leita Jietta uppi.
„Jeg býst við, að jeg þurfi ekki að gera
vður jiað ónæði, að biðja vður um að leita
í bókunum," sagði Ridley. Að minsta kosti
ekki fyrst um sinn. En jeg get gcfið yður
vísbending. Hafið J)jer nokkurntíma selt gler-.
augu manni, sem hjet Levinsky, og el' svo
er, liverskonar gleraugn notaði hann ?“
Það Ijetti yfir sjóntækjasalanum.
,Það get jeg sjeð á fáeinum mínútum,"
svaraði hann og hvarf hak við Ijald. Nú
heyrðist skrjáfa i hókarhlöðum, og eftir
nokkra stund kom maðurinn fram al’tnr.
„Það er enginn í minnm bókum með því
nafni, herra minn.“
„Þakka yður nú fvrir fyrirhöfnina. Jeg
ætla nú að fara lil bins gleraugnasalans og
sjá bvort nokkuð hefst upp úr J)ví. Ef það
verður árangurslaust getur svo farið, að jeg
verði að biðja vður um, að ganga gegnum
hækurnar j'ðar, en jeg læt vðnr J)á vita.“
„Það er gott. Viljið j)jer taka glerbrotin?“
„Já,“ svaraði Ridley knldalega.
Nú fór Ridley með uppskriftina til hins
gleraugnasalans og Jiar varð árangurinn
betri. Eftir fáeinar mínútur fjekk Ridley að
vila, að þessi gleraugu væru nákvæmlega
eins og J)au, sem Levinsky hefði keyj)t J)ar
fyrir átján mánuðum.
„Gott,“ sagði Ridley innilega ánægður.
„Loksins l’jekk maður dálítið að styðjast við.
En livað segið þjer um þetta. Er ])að í yðar
verkahring?“
Ridlev tók fram glerhrotin úr meðalahylk-
inn. Og nú var það svo, að maðnrinn sem
hann var staddur hjá, Dawson, var lvfja-
fræðingur jafnframt því, sem hann var gler-
augnasali, svo að hann leit kunnuglega á
Jæssi brot.
,,.Iá,“ sagði liann, „Jætta er hrot úr hólk af
blóðvatnssprautn. Líkri eins og ])essari en
dálítið stærri." Hann tók litla hlóðvatns-
sprautu upp úr skúffu. Það er hægt að fá
þær hjá þeim, sem selja læknaáhöld. Við
seljum þær ekki.“
„Er algengt að þær sjeu til á læknaheim-
ilum?“
,,Sei sei já. Allir læknar liafa J)ær. Þeir
nota þær fyrir hlóðvatn gegn berkíaveiki."
„Hvað er J)arna innan í glerinu?“
„Jeg er ekki viss um það. Það er líkast
bráðnu kertavaxi.“
„Sama eins og þetta hjerna?“ spurði Rid-
ley og rjetti fram molann, sem hann hafði
fundið undir eldhúsborðinu.
...Iá, það sýnist mjer.“
„Hvaða erindi á það í sprautuna? Ekki
lækna læknarnir neina sjúkdóma með kerta-
vaxi?“
„Ekki svo jeg viti. Það er notað við hruna
stundum, en ekki í sprautum. Nei, nú man
jeg - þeir nota J)að er J)eir dæla hlóði á
milli manna. Þeir hræða lag af vaxi innan í
sprautuna, til þess að varna því að blóðið
storkni meðan verið er að dæla J)ví.“
Lyfjafræðingurinn naut þess að sýna leik-
manninum lærdóm sinn, en sá lærdómur
fjell vist meðal J)yrna, J)ví að Ridley var að
hugsa um eitthvað annað. Skýringin nægði
til J)ess að sýna samhand sprautunnar og vax-
molans, en samhand Jæssa við málið sjálfl
var óskýrt eftir sem áður og Ridley gafst
upp við að finna skýringuna.
„Fari J)etta bölvað!" hugsaði liann með
sjer um leið og hann fór út úr búðinni. „Hjer
kemur ekkert heim við neitt annað. Jafnvel
J)ó maður nái í eina eða aðra staðreynd, þá
eru altaf einhver hængur á henni.“
Drury kom aftur nálægt klukkan níu um
kvöldið og liafði skilið Burley eftir i Birm-
ingham, til aðstoðar lögreglunni þar. Hann
hlnstað mjög ánægður á frásögn samverka-
manns síns.
„Okluir miðar i áttina, J)ó að liægt fari.
Jeg veit ekkert hvað við getum ráðið af vax-
inu og sprautunni — ef maður getur yfir-
leit nokkuð ráðið af J>ví en glerangun
eru áreiðanlega mikils virði. Það er líliil vali
á því nú orðið, að Levinskj' hefir komið i
Holm Lea. Og hafi gleraugun hans brotnað
þar J)á er ástæða til að athuga, bvað fram hafi
farið J)ar á heimilinu. Sáust nokkur merki
eftir handalögmál?“
„Alls ekki. Það var alt i stakasla lagi í
húsinu. Það eina, sem velt hafði verið um
J)ar, var dós með grammófónnálum."
„Jeg hefi ekki verið iðjulaus heldur. Kale
er karlmaður, Ridley! Að minnsta kosti sagð-
ist ekkjan ætla að hitta Kate, en hún hitti
karlmann. Og fór með honum á gislibús.
Ilvað segirðu um J)að?“
„Jeg skil ekki, að J)að væri gaman að eiga
hana fyrir lconu,“ svaraði liinn. „Að mansta
kosti hefði farið betur á því, að hún hefði
heðið þangað til búið var að moka ofan í
gröfina. Hvað gerðir þú fleira?“
„Jeg talaði við gistihúseigandann og hann
sagði mjer, að maðurinn hefði verið þar sið-
an 28. apríl.“
„28,“ tók Ridley fram í, „J)að er morgun-
inn sem Lenvinsky hvarf. Manstu hvað J)ú
sagðir um Derrington í gærkvöldi?“
„Jeg sagði svo margt um hann. Hvað áttir
|)ú við?“
„Þú komst að þeirri niðurstöðu, að hann
væri einhleypur og að liann hefði farið frá
Holm Lea morguninn 28. apríl. Það er mjög
sennilegt að liann hafi farið þá, og að hann
sje maðurinn i Birmingham.“
„Já, J)að er J)að. í þessu máli er hann lík-
lega tertium quidö.“
„Er hann hvað?“
„Samverkamaðurinn."
„Þú álítur, að frú Laidlaw hafi myrt mann-
inn sinn til þess að strjúka á bUrt með Derr-
ington?“
„Nei, jeg er ekki að lialda ])ví fram. Guð
varðveiti okkur frá fleiri grafgötum í Jiessu
máli. Dauði Laidlaw var með feldu, en jeg
hýst við að J)etta hafi komið sjer vel fyrir
frú Laidlaw."
„En livað kemur þetta Levinskymálinu
við? Hvernig kemst liann inn í þetla mál?“
„Spurðu mig ekki. Jeg veit það ekki. í
hvert skifti, sem maður fer að taka saman
röksemdir í J)essu máli, þá stefna þær á hurt
frá Levensky eða til haka þangað sem hyrjað
var. Það sem okkur vantar eru fleiri stað-
reyndir, og næsta staðreyndin, sem við þurf-
um að finna er sú, hver þessi maður eiginléga
sje. Hann virðist vera vel kunnugur ekkj-
unni, svo að J)að er ekki ólíklegt, að J)au sjeu
nágrannar. Hvaðan kom Laidlaw hingað?
Jeg á við, livar J)au hafi átt lögheimili.“
„Jeg fjekk að vita það í dag, heiman frá
lionum. Hann var læknir í Barhaven.“
„Hringdu lil lögreglunnar þar og heiddu
bana um, að senda mann til Birmingliam,
sem þekki alla í Barhaven. Þetla er smáþorp.
Og segðn lögreglunni, að jeg komi með lest-
inni kl. 8.50. Það er gert í blindni, en eitt-
hvað gæti hafst upp úr J)ví.“
Morguninn eftir hitti Jackson fulltrúi í
Yorkshirelögreglunni Drury á ákveðnum tima
á Snow Hill stöðinni í Birmirigham. Þeir fóru
saman á gistiliúsið og völdu sjer afskektan
stað í setustofunni.
„Það er mjög sorglegt þetta með Laidlaw
lækni,4‘ sagði fulltrúinn.
, Mjög sorglegt,“ svaraði Drury fyrir siða-
sakir. Hann liafði aldrei sjeð hinn látna og
gui’ði enga tilraun til að sýna á sjer lilut-
tekningu.
„Jeg J)ekti liann vel,“ hjelt Jackson áfram.
„Þetta var stór og sterkur maður og jeg
varð forviða J)egar jeg heyrði að bann væri
dáinn.“
„Þekkið þjer ættingja hans og vini?“
„Hann átti ekki marga vini. Þau voru ó-
mannhlendin konan hans og liann. Svo að
jeg veit ekki hvort jeg get orðið yður að
nokkru liði.“
„Þjer skuluð að minsta kosti ekki lála taka
eftir yður, því að annars getið J)jer ekki orð-
ið að liði,“ sagði Drury. „Það gerir ekkert til
með mig, þvi að hvorugt J)eirra hefir nokk-
urntíma sjeð mig. Jeg ætla að atliuga hvort
þau eru heima.“
Hann fór að hrjefahólfunum við af-
greiðsluborðið og athugaði hólfin. Meðan
hann var að J)vi, kom maður til lians og hað
hann um eldspýtu. Drury kinkaði kolli, Jægar
bann fjekk stokkinn aftur og lijelt áfram
að skoða í hillurnar og fór siðan til Jack-
sons aftur.
„Purley segir, að þau sjeu uppi, svo að
við skulum híða lijerna og taka vel eftir.
Jeg held við getum ekki fengið betri stað.
Purley mun berja öskuna úr pípunni sinni
þegar þau komu ofan, og þjer skuluð hafa
þetta blað tilbúið og halda þvi fyrir andlit-
inu, þegar hann gefur merkið. Og hvað svo
sem skeður J)á skuluð þjer vera alveg kyr
J)angað til J)au eru komin út, því að annars
gctur alt orðið til ónýtis. Frú Laidlaw þekk-
ir yður auðvitað í sjón?“
„Jeg býst við því. Jeg hefi að vísu aldrei
lalað við hana, en jeg hefi sjeð liana hundr-
uðum sinnum, og hún hefir sjeð mig.“
Eftir hjerumhil tíu mínútna hið fór Pur-
ley, sem nú var ekki sóðalegur eins og áður,
lieldur snyrtilega klæddur, að eiga við píp-
una sína. Hann bljes í hana, skóf hana með
vasahnífnum og harði henni loks við ösku-
bakkann. Um leið og hann gerði þetta kom
maður og kona ofan stigann. Maðurinn var á
að giska liálf-fertugur. Hárið var farið að
þynnast í hvirflinum, en hvergi farið að
grána. Hann var mjög rauður á hörund og
vottaði fyrir ístru. Frú Laidlaw var svart-
klædd og hin prýðilegasta í útliti. Þau gengu