Fálkinn


Fálkinn - 21.07.1939, Blaðsíða 14

Fálkinn - 21.07.1939, Blaðsíða 14
14 F Á L K I N N r? 5?«* 4* 4* 4* 4? 4* 4* 4* 4? 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4? 4? 4* 4? 4? 4? 4? 4? 4? 5£ FISKHÖLLIN ! í byrjun þessa mánaðar fluttum við fiskverslun okkar i Tryggvagötu 2 (á horninu við Norður- stíg, beint á móti Hamri h.f.). Þetta eru bestu húsakynni, sem fiskur hefir nokkurntíma verið seldur í, hjer í höfuð- staðnum. Eins og áður, munum við jafnan hafa allar þær tegundir fiskjar á bcðstólum, sem á hverjum tíma eru fáanlegar, og altaf hraðfrystan fisk; einnig saltfisk. Vonum við, að ekki einungis okkar gömlu skiftavinir, heldur og margir nýir, muni virða að verðleikum þessar endurbætur á húsakynn- um og allri meðferð vörunnar. Virðingarfylst, JÓN & STEINGRÍMUR 4 Sími 1240 (3 línur). % Jý ýþ ýþ Jý ý’ý Jý Jý Jý Jý Jý Jý Jf Jp v V V 4 T 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 4 ** ALLT Á SAMA STAÐ BlFREIÐnEIBEHDUR huar SEm er á landinu; látiö □kkur annast allar uiðgEröir á bifrEiöum yðar. - Framkvæmum allskDnar nýsmíði Dg uiðgerðir. Unnið af fagmönnum með fyrsta fbkks uErkfærum. ATHUGIÐ: — Bílaviðgerðir allskonar. — Bílayfirbyggingar, - Bllamálning - Bílar klæddir innan. - eSa Uersliö þar SEm alt fæst á sama stað H.F. EGILL VILHJÁLMSSON Sfmar 1717 og 1718 ANN MARTENS. Framh. af bls. !). „Þau eiga þig — nú þegar þau loks hafa fundið þig.“ „Nei, jeg á heima hjerna hjá þjer,“ sagði hann ákafur. „Þú verður að fara með þeim,“ hjelt hún áfram og augun leiftruðu. „Nú er þinn heimur ekki Iengur hjerna.“ „Jú, jeg vil vera hjá þjer alla æí'i mína. Þjer á jeg alt að þakka. Þú íórnaðir þjer fyrir mig. Ann hlustaðu á mig. Okkur skal líða vel. Þú verður að vera mín. Við verðum farsæl. Fortíðin var dauð. Ann heyrirðu það sem jeg segi?“ „Farðu að sofa,“ stundi hún. „Góða nótt — heyrirðu það.“ Hún lokaði glugganum og færði sig inn í herbergið. En fyrir utan gluggan heyrðist óma: „Ann — Ann!“ En hún svaraði ekki. Hún hnipr- aði sig úti í dimmasta horninu eins og særð hind. Hún gat ekkert fundið eða skynjað — Hún gat ekki einu sinni beðið gtið. jyTORGUNINN eftir ætluðu gamli A maðurinn og Louise að leggja upp. Louise var föl og tekin og hvarmarnir þrútnir eftir grát og andvöku heillar nætur. Gamli mað- urinn skálmaði fram og aftur fyrir utan, með værðarvoðina um herð- arnar. Knud vildi verða eftir! Engar umtölur höfðu stoðað og hvorki faðir hans nje fyrverandi unnusta vildu þvinga hann, því að þau skildu, að það var göfug hugs- un, sem ásetningur hans bygðist á. Eftir að þau höfðu drukkið morg- unkaffið hafði Ann farið inn til sín og ekki sjest síðan. Nú kom vagn- ræfillinn aftur að lnisinu. Ekillinn tjet smella í keyrinu og svipaðist um eftir farþegunum, og er þeir gengu niður að vagninum kom Knud út úr húsinu. Hann fór lil föður síns og þrýsti honum að sjer, en gat ekki komið upp neinu orði. Svo rjetti hann Louise hendina. Hann þorði ekki að líta framan í hana. Það komu krampadrættir i andlitið og hann Ieit undan — út á sjóinn. Faðir hans ræskti sig og sagði: „Við skiljum þig, Knud. Bæði Louise og jeg skiljum þig, drengur minn. Guð blessi ]iig fyrir þinn hreina hug. Við höfum fundið þig lifandi og þú hefir fengið lieilsuna aftur - það er aðalatriðið og það gerum við okkur ánægð með .... og. . . .“ Vindurinn tók siðustu orðin. Og svo settust þau tvö upp i vagn- inn og ekillinn smelti með keyrinu. Hestarnir tóku í og hjólin fóru að gára sandinn. Knud stóð og horfði á eftir þeim. Augun gtjáðu. Hann reyndi árangurslaust að kalta eitt- hvað á eftir þeim, og er þau sneru sjer i vagninum og veifuðu til lians. stóð hann með útrjettar hendurnar, eins og hann ætlaði að halda þeim aftur. Þá stóð Ann við hliðina á honum. Fögur var hún. Andlit hennar skært og engan bilbug á henni að sjá. Hún tók í hendina á honum, horfði inn i augu hans og sagði með tærri röddu: „Þú átt að fara með honum föður þínum og unnustunni!“ Vagninn var kominn talsverðan spöl, eii faðirinn og unga stúlkan höfðu sjeð, að eittlivað afdrifaríkt var að gerast milli þeirra Knuds og Ann heim á hlaðinu, og einblíndu þangað. „Jeg get það ekki,“ sagði hann hik- andi. „Þú skalt,“ sagði hún. „Jeg vil það. — Nei, guð vill það!“ Og svo rjetti hún upp háðar hend- urnar og kallaði: „Bíðið þið við! Hann fer með ykkur!“ AJ) eru meira en þrjátíu ár síðan, Ann Martens er nú komin yfir sextugt. Það er ekki nema sjaldan, að hugur hennar hvarflar aftur í tímann, til þeirra viðburða, sem hjer liefir verið sagt frá, og voru henni svo þung raun. En þá sjaldan að það kemur, þá er eins og mjúkir drættir komi í andlitið, sem anriars er svo hart, og gráu augun endurspegla rik'an og frjálsan innri mann. Því að liún viðurkennir nú í þakk- læti, að þessi mikla þraut var send henni til þess að fræða liana um þá blessun, sem í því er fólgin að gleyma sjálfum sjer og afneita sjálf- um sjer. Síðan 1933 hafa verið framkvæmd- ar i Suður-Danmörku mjög skemti- tegar og athyglisverðar rannsóknir, er snerta ferðalag storksins. Á þessu timabili hafa verið merktir með bein- hringjum (i32 storkar. Merkingarnar hafa teitt i Ijós, að flestir fuglanna fara suðaustur leiðina yfir Balkan- skagann, Litlu-Asíu, Sýrland, Palest- ínu og þaðan til Iígyptalands. Þessi leið mun vera um 9000 km. og fer storkurinn hana á 90 dögum. En á vorin, þegar varptíminn er í aðsigi, fer hann þessa sömu leið norður til Danmerkur á 30 dögum.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.