Fálkinn - 21.07.1939, Blaðsíða 12

12
F A L K 1 N N
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn.14
Þú segir, að Laidlaw sje dauður og grafinn,
er ekkisvo?“
„Jú, auðvitað."
, Og að Levinsky sje týndur?“
„Hvað er þetta, maður, liöfum við ekki
verið að reyna að hafa upp á honum í marga
daga-----?
„Þjer mun finnast þetta vera óþarfa spurn-
ingar, ha? Jæja, en setjum nú syo að Laid-
law sje ekki dauður?“
Hinn gat ekki komið upp orði, svo hissa
varð hann.
„ - en sje lijerna, með konunni sinni. Kon-
unni, ekki ekkjunni, Ridley. Lögreglumaður-
inn segist geta svarið, að hann sje hjerna
með henni. Og þá er einni gröf of margt í
kirkjugarðinum lijá þjér, lasm! Er ekki svo?
Og svo vantar okkur einn mann. Legðu tvo
og tvo saman.“
„Þú átt við, að Lenvinsky —“
„Gæti verið í kistunni, já. Einmitl. Þú
hefir skilið mig Steve- Mjjer finst i rauninni,
að okkur sje óliætt að spá því, að hann sje i
kistunni. Finst þjer það ekki ósköp senni-
legt? Þetta er alls ekki svo vitlaus aðferð til
Jjess að losna við lik. Hola því ofan i kirkju-
garðinn með læknisvottorði og hvað eina, og
hafa fallega jarðarför og alt í iagi — mjer
íinst það snildarlega leikið, jeg get ekki að
])\í gert. Það minnir mig á hann Barnes
sáluga.“
„Barnes? Hver var það?“ spurði Ridley.
„Það var heiðursmaður í Sussex, sem drap
konuna sina og kunningja hennar, sem var
var betri við hann en góðu hófi gegndi. Hann
var svo rólegur i tiðinni, að hann leigði sjer
herbergi í næsta liúsi við lögreglustöðina i bæ
skamt frá, og þar átti hann heirna í sex vik-
ur, meðan við vorum í lúsaleit að honum um
alt landið og höfðum vörð í öllum hafnar-
borgum.“
„Jeg skal útvega þetta leyfi undir eins.
Hvað segirðu mjer af Laidlaw?“
„Hvorum þeirra? Þeim dauða eða þeim
lifandi?“
„Ykkar Laidlaw. Þessum í Birmingham.
Láttu hann nú ekki snúa á þig.“
„Við höfum góðar gætur á honum, en því
fyr sem hann kemst undir manna hendur,
því hetra. En við verðum þó að doka dálítið
við. Barhaven-maðurinn virðist vera viss i
sinni sök, en undir þessum kringumstæðum
verðum við að vera alveg öruggir. ímynd-
aðu þjer hvað jeg mundi verða sneyptur, ef
við handsömuðum þennan mann og upp-
götvuðum svo eftir á, að Laidlaw væri stein-
dauður! Nei, við megum ekki treysta fram-
burði eins manns. Jeg ætla nú að ná fingra-
förum hans næst. Ef við erum nú loksins
komnir á rjetta leið, þá ættu fingraförin að
svara til þeirra, sem voru á peningaskápn-
um. Að minsta kosti er Derrington eini mað-
urinn, sem er líklegur til að hafa stolið
nafnaskránni, og það virðist ákaflega liklegt,
að Derrington og Laidlaw sjeu ein og sama
persónan."
„Það sýnist svo. Jeg minnist þess, að okk-
ur datt þetta í hug hjerna um daginn en
komumst að þeirri niðurstöðu, að ])að gæti
ekki verið, vegna þess að Laidlaw hefði leg-
ið á banasænginni, þegar Derrington átti tal
við Levinsky. En ef Laidlaw liefir alls ekki
legið veikur, þá verður þetta alt auðskildara.
En hvað skyldi hafa orðið um sjálfan sjúkl-
inginn þennan sem Osborne læknir kom
„Það hefi jeg ekki hugmynd um, enda
skiftir það minstu, á þessu stigi málsins.
Ef fingraförin reynast þau sömu, ])á getum
við fangelsað manninn fyrir innbrot og
haldið hoiium inni fyrir það, þangað til
sjerfræðingarnir Ieggja fram skýfslu um
líkskoðunina. En eigi að síður væri gaman
að vita, livað orðið hefir um sjúklinginn.
Við gerum ráð fyrir að Laidlaw hafi losnað
við líkið á viðfeldnasta hátt, með því að
grafa það undir sínu eigin nafni, en svei
því það er næstum því eins erfitt, að
losna við mann með heilahimnubólgu, eins
og að koma af sjer dauðum skrokk."
„Kanske liann hafi notað Nei, það
keinur ekki til mála.“
„Kemur hvað ekki lil mála?“
„Mjer datt í hug, að hann hefði kanske
gefið Levinsky eitur og notað hann sem
tálbeitu til þess, að fá dánarvottorðið út á.
En það kemur ekki til mála, vegna þess
að Levinsky gekk að störfum sínum á
venjulegan hátt, um það leyti sem Osborne
kom til sjúklingsins."
Þeir gáfust upp við að ráða þessa gátu,
og Drury sleit sambandinu og gekk inn á
skrifstofu gistihússins, sem var inn af and-
dyrinu. Hann sagði gistihússtjóramun, mr.
Moore, hver hann væri, og bað hann um að
lofa sjer að tala við biðstofuþjóninn.
„Hafið þjer nokkurn grun á honum?“
spurði gestgjafinn ákafur. „Hann hafði
ágæt meðmæli, þegar hann kom hingað.“
„Nei, engan grun,“ svaraði Drurv. „En
jeg þarf að biðja hann um, að gera dálítið
fyrir mig.“
Þjónninn, sem var greindarlegasti maður
og hjet Wilson, kom innan fimm mínútna.
„Nú þarf jeg í fyrsta lagi, að biðja ykk-
nr báða að þegja eins og steinar yfir því,
sem jeg trúi ykkur fyrir“, sagði Drury og
leil fyrst á þjóninn og svo á hótelstjórann.
„Þið megið ekki minnast á það einu orði
við nokkurn mann, því að þá eyðileggið
þið alt fyrir mjer. Þjer þekkið frú Laidlaw,
sem kom hingað í fyrradag?14
„Já“.
„Og manninn, sem með henni er?“
„Bróður hennar?“ spurði mr. Moore.
„Nú, hann er talinn bróðir hennar, er
það? En við höldum, að liann sje maður-
inn hennar og grunum hann um innbrots-
þjófnað og máske um morð líka. Jeg þarf
að biðja ykkur að hjálpa mjer. Ef þið gerið
það og jeg þarf að taka hann fastan, þá
lofa jeg að gera það eins lítið áberandi
og rólega og hægt er og forðast all uppþot.44
Forstjórinn, sem jafnframt var eigandi
gistihússins, náfölnaði og vildi alt fvrir
liann gera. Honum þótti vænt um loforðið
um, að farið skyldi sem varlegast að öllu.
En Drury hafði lært það af langri reynslu,
að bera tilmæli sin fram á þann hátt, að
þeim var sjaldan neitað.
„Hvað viljið þjer að jeg geri?“ spurði
Moore með áfergju.
„Yður þarf jeg ekki að biðja um annað,
en að lofa mjer að halda á aðstoð þjóns-
ins um sinn. Jeg gæti beðið yður persónu-
lega að hjálpa mjer, en það sem gera þarf
er veitingaþjónsins verk og við meguin ekki
vekja neinn grun. Jeg býst ekki við að
geta tekið þau föst í næstu tólf tímana
að minsta kosti, svo að það eina sem jeg
þarf að biðja yður um, er að þjer farið með
þá alveg eins og venjulega gesti og látið
ekki bera á, að þjer vitið neitt um þau. Og
fvrir alla muni að veita þeim ekki mikla
athygli, eða horfa á þau“.
„En ef þau strjúka nú áður en þjer takið
þau ?“
„Þau reyna ekki að strjúka nema þau
fari að gruna eitthvað, og þau grunar ekk-
ert, ef þjer farið að eins og jeg segi. Ef þau
fara eitthvað, þá verður þeim veitt eftir-
för. Við höfum haft mann á verði hjerna
við gistihúsið síðan frú Laidlaw kom hingað
í fyrradag.44
„Drottinn minn dýri! Er þetta satt. ()g
jeg hefi ekki orðið neins var!“
„Það var heldur ekki ætlast lil þess,“ sagði
Drury brosandi. „Varðmönnunum hefði
gramist ef þjer hefðuð lekið eftir því. En
meðal annara orða: Fær þessi maður sjer
nokkurntíma hressingu hjerna niðri?44
Moore leit spyrjandi á þjóninn.
„Hann drekkur kaffi hjerna eftir mið-
degisverðinn,44 sagði þjónninn dræmt.
Drury hló. „Kaffi er mjög hentugur
drykkur fyrir mitt verkefni. Notið þið syk-
urker og rjómakönnur úr fægðum málmi?44
„Já,“ svaraði Moore, „það er all úr málmi.
Það sparar glerbrot. Þurfið þjer á því að
halda?“
„Þakka yður fyrir. Lánið mjer það nýj-
asta af því tæi og lofið mjer að líta á ])að.
Það mega ekki vera rispur á þvi. Og svo
breina þurku, gerið þjer svo vel!“
Þjónninn ætlaði að flýta sjer að sækja
þetta, en Moore kallaði í hann og fjekk
honum lyklakippu, sem hann tók úr vasa
sínum.
„Farið þjer upp í geymsluna og sækið
ónotað, Wilson. Það er alt rispað þetta, sem
er í brúki.“
Wilson kom aftur með sykurker og
rjómakönnu úr britanniamálmi, nýtt og
gljáandi i umbúðum frá verksiniðjunni.
„Þetta er ágætl, þakka yður fyrir. Má jeg
fá það ljeð sem snöggvast?44
Drury setti á sig banskana, sem lágu í
hatti forstjórans og þurkaði vandlega af
sykurkerinu og könnunni með þurkunni.
„Látið nú rjóma og sykur í þetta, en
snertið ekki á því samt. Þegar þessi maður
biður um kaffi, þá setjið á yður bómullar-
hanska og látið liann nota þetta sykurker
og rjómakönnu. Jeg verð nærstaddur til
])ess að sjá um, að þjer gleymið ekki að
setja upp hanskana. Setjið það á borðið
sem fjærst honum, svo að hann neyðist til
að laka það, þegar hann býður frúnni.
Sjálfur skuluð þjer svo vera á vakki þarna
í kring og raða blöðum og taka til, en undir
eins og hann hefir snert annaðhvort sykur-
karið eða rjómakönnuna, þá takið ])jer það
og færið mjer. Þjer getið afsakað yður
með því, að það sje svo lítið til af sykur-
kerum og rjómakönnum, að þjer þurfið að
nota það handa öðrum. Sykurkerið er meira
áríðandi. Jeg geri ekki ráð fyrir, að maður
hafi mikið gagn af rjómakönnunni, því að