Fálkinn - 04.08.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
FLÓÐALDAN
TyjAÐTJRÍNN fann alt í einu, að
þáð var flóraður vegur undir
fótum dians; hann fór að hlaupa —
örþreýttur en þó einbeittur. Það var
niðamyrkur og úrhellis rigning. Það
drundi í þrumunum úr öllum áttum
og eidingarnar leiftruðu sí og æ,
hryllilegar og bláhvítar. Þáð var eins
og rigningin ágerðist við hverja
þrumuna, en maðurinn hjélt áfram
áð hlaupa, eigi að síður.
Það var rjett svo að hann náði
ándanum. Loks komst hann á veg,
sem. farið var að flóa yfir. Fyrst tók
vatnið ékki hærra en upp á skó-
brúnirnar hans, síðan í ökla, svo til
hnjes — og hann fann, að vegurinn
hallaðist niður á móti.
Hann staðnæmdist og kannaði fyr-
ir sjer áður en hann hjeit iengra.
Og nú l'ór hann hægt og varlega. En
nú fann hann, að það var straumur
i vatninu. Þungur straumur, meira
að segja.
Eldingarnar hjeldu áfram að
leiftra. Og fram undan var vatn
eins iangt og augað eygði. En hitt
og annað stóð upp úr flóðinu. Nokkr-
ar brýr. Símastaurar, sem þræðirnir
löfðu á ennþá, en höliuðust silt á
hvað. Og svo dimdi á ný yíir um-
hverfinu. En maðurinn hafði komið
auga á eitthvað, sem var á floti.
Stórar trjágreinar og eitthvað, sem
einu sinni mundi afa verið hænsna-
hús.
WILL F. JENKINS:
Það lá nærri, að hás andardráttur
mannsins yrði að grátkjökri. Hann
stóð kyr — lijálparvana og ósjálf-
bjarga. Stormurinn mæddi á fótum
hans. Einrænt regnhljóðið suðaði í
eyrum hans. En samt? Heyrði hann
ekki annað hljóð líka? Það var
hljóðfærasláttur .... Ómurinn var
að vísu mjög veikur, og það var fá-
sinna og óskiljanlegt, að láta sjer
detta i hug, að hann væri rauveru-
legur — á þessum stað og á þessari
stund, en í örvæntingu sinni tók
maðurinn þó nýja stefnu og fór að
ganga á hljóðið.
Og enn hellirigndi. Það heyrðist
öskrandi hljóðið úr norðri kom nú
líkast og í breiðu belti. „Jeg er
hræddur um, að það komi ný flóð-
alda,“ bætti hann við. „Lofið mjer
að nota símann yðar meðan þræð-
irnir standa upp úr.“
Hann sagði þetta biðjandi. Frúin
á heimilinu hörfaði enn nokkur skref
undan. Hún opnaði dyrnar. Það
týrði á iampa inni í stofunni. Mað-
urinn sneri við og lokaði útidyr-
unum. Hann skaut slagbrandinum
fyrir. Það dró úr dyninum, er hann
hafði lokað dyrunum. Nú heyrðist
ekki annað en niðurinn sífeldi af
rigningunni. Þá heyrðist alt í einu
.... Jeg er hræddur um, að flóð-
alda sje á leiðinni .... nei, hún er
ekki komin hingað ennþá. Hvað
lialdið þjer að vatnið geti hækkað
mikið ennþá? — Hvenær verður
það?“
Útvarpið gaulaði jazz-lag inn í stof
una. Konan fór og lokaði tækinu og
sneri sjer aftur að manninum við
símann. Hræðslan skein úr augum
bennar. Börnin tvö mölduðu í mó-
inn er útvarpið þagnaði.
„Jæja,“ sagði maðurinn í símann.
Svo bætti hann við í örvæntingu:
„En í guðs bænum sendið þið mann
til að vita um Davisfólkið." ....
Já, það er ekki vist, að nágrannarnir
muni eftir því, skiljið þjer.“
Hann sleit sambandinu og lagði
heyrnartólið á sinn stað. Svo sneri
hann sjer.
„Nú er síminn slitinn," sagði hann.
Maðurinn og konan horfðust í
augu. Börnin hrópuðu hástöfum, að
þau vildu heyra meiri hljóðfæra-
slátt. Maðurinn andvarpaði þungan.
„Viljið þjer ekki opna aftur —
vegna barnanna,“ sagði hann.
Konan, sem starði enn á hann
galopnum augum fór að útvarps-
tækinu. Maðurinn horfði í hina átt-
ina. Niðurinn utan frá var enn sterk-
ari en áður. Hann fór vaxandi. Það
urgaði í útvarpstækinu og leið dá-
lítil stund þangað til lamparnir hitn-
uðu og tónarnir heyrðust. Og niður-
inn úti varð eins og þruma færi rjett
hjá. Það var eins og hann kæmi úr
öllum áttum. í útvarpinu heyrðist
einleikur fyrir saxófón: Undirspil
með banjó og slaghörpu.
Orgið úti ætlaði alt að æra. Ein-
hversstaðar að heyrðist geigvænlegt
brak. Svo fóru húsveggirnir að
skjálfa, ómótstæðilegur kraftur virt-
ist vera að lyfta húsinu. Það hrak-
aði í hverju trje. Það var líkt og eitl
hornið væri að láta Uridan. Konan
þrýsti báðum börnunum að sjer, eins
og í krampateygjum. Maðurinn stóð
kyr en órór og skjálfandi. Þrumu-
hljóðið lægði svo, að nú heyrðist
aftur í útvarpinu.
Það mátti heyra á skvampinu, að
vatn var farið að renna inn í húsið.
„Þetta var flóðaldan,“ sagði mað-
urinn. í öngum sínum fór hann að
þurka vætuna framan úr sjer. Hann
leit á gólfið og á pollinn, sem safn-
ast hafði þar úr fötunum hans, og
flutti sig til. Svo varð honum litið
á dálitinn læk, sem kom bunandi frá
dyrunum.
„Jeg skal reyna að gera við
þessu,“ sagði hann. Hann opnaði
dyrnar; vatnið fossaði inn. Hann
fór fram í anddyrið, staðnæmdist
við útidyrnar og kom svo aftur.
„Það rennur inn,“ sagði hann.
„Það er rjett að segja hálfum metra
yfir gólfinu.“
Hann lyfti börnunum upp af gólf-
inu, og setti þau sitt á hvorn stól-
inn. Þau horfðu kvíðin á hann,
þangað til hann brosti til þeirra.
Svo hölluðu þau sjer aftur á stólun-
um, stungu fingrunum upp í sig, og
störðu á liann. Konan starði á vatn-
ið, sem streymdi inn með hurðinni.
„Hvað eigum við að gera?“ spurði
hún óttaslegin.“ — Hvað eigum
við....“
„Jeg veit ekki,“ svaraði maðurinn.
„Bara að jeg vissi hvað gerst hefir
í Harcum. Það er ekki vist, að na-
grannarnir viti .... skiljið þjer?“
Hann þagnaði. Konan hafði ósjálf-
rátt tekið sóp og farið að bægja
vatninu, sem rann inn, til baka.
Maðurinn horfði um stund á hana,
en svo sagði hann:
„Hvar get jeg sjeð út?“
Hún benti, án þess að svara. Harin
fór inn í íritt herbergið. Kalt og
rakt loft. Rúðurnar brotnar. Elding-
arnar leiftruðu. Hann var í svefn-
herberginu. Eitthvað rakst á húsið,
svo að glumdi í öllu. Aftur nýtt
Hann reiddi öxina, kastaöi henni .... hvíta dreglahönkin rakti úr sjer.
brak og brestir frá brú einni skaml
undan. Hún var að sligast undan
straumþunganum. Þrumurnar drundu.
Rigning, rigning og aftur rigning.
Nú heyrði hann hljóðfærasláttinn
á ný. Og honum fanst hann grilla í
daufan, gulan bjarma framundan.
Vatnið grynkaði og náði honum nú
ekki nema i kálfa. Og svo ekki nema
i ökla. Þegar næsta eldingarleiftr-
inu brá fyrir sá hann tvo ferhyrnda
steypustólpa, sem stóðu hnarrreist-
ii upp úr flóðinu með kúlum til
skrauts ofan á. Leiftrið hvarf. Mað-
urinn óð síhrasandi inn á milii
stöplanna.
Nú var vatnið aftur í mjóalegg,
en þá hrasaði hann um þrep, fálm-
aði fyrir sjer og fann handrið úr
járni og því næst dyr. Hann barði
fast að dyrum.
í fjarska heyrði hann hljóðskraf,
sem varð nú greinilegra. Honum
fanst það koma alla leið utan úr
sjóndeildarhring, en hann lieyrði það
áfram. Það varð sterkara og færð-
ist nær. Hann lamdi aftur á hurð-
ina.
Og hún opnaðist og kona kom
fram í gættina og sagði grátandi:
„Jæja, Jack! Svo að þú komst
heim samt!“
Maðurinn svaraði: „Nei, frú, yður
skjátlast. Þetta er annar maður.
Mætti jeg fá ljeðan síma hjá yður?“
Konan hörfaði aftur á bak inn i
myrkrið aftur.
„Já-á — það hugsa jeg. Hve hátt
er flóðið komið núna?“
„Það er altaf að stíga,“ sagði hann.
Hann stóð kyr og hlustaði. Þunga,
sagt með slerkri karlmannsrödd:
„Nú spilum við eitt rumba-lag:
„Himininn er blár!“
Útvarpið var með öðrum orðum í
lagi ennþá. En maðurinn hjelt á-
fram í örvæntingarhreim: „Hvar er
síminn?“
„Þarna.“ Frúin benti. Maðurinn
var skjálflienlur en fann töluskífuna
og valdi'númerið. Hann var náfölur.
Hörundið gráhvítt og dauðalegt.
„Eruð þjer — eigið þjer nokkra
....?“ hóf frúin máls.
„Já, jeg á fjölskyldu. Hún á heima
i Harcum. Jeg remdist eins og rjúpa
við staur við að komast heim áður
en áin færi að vaxa. Jeg veit ekki
.... Halló, halló! Já! já! Heyrið
þjer — hafið þið bjargað öllu fólk-
inu í Harcum? .... Hvað segið þjer?
Vitið þjer það ekki? .... Þar er
Deruis-fjölskyldan. Hún er svó til ný-
flutt þangað. Kanske að nágrann-
arnir muni ekki einu sinni eftir að
hún er til. Sendið þjer boð og látið
grenslast eftir hvort þeim hafi verið
bjargað — viljið þjer gera svo vel.
En undir eins, i guðs bænum! Þau
eiga heima þar sem Hanleys-fólkið
bjó áður. Það er kona og þrjú börn
og gamall maður .... Nei, þau liafa
ekki síma .......leg gerði það sem
jeg gat til þess að komast heim til
þeirra ....*“
Frúin kom til hans og snart við
handleggnum á honum.
„Og svo okkur!“ sagði hún. „Okk-
ur!“
„Já .... já .... bíðið þjer svolít-
ið. Þar sem jeg er staddur er kona
og tvö börn .... já, fjórar mann-
eskjur alls, þegar jeg er talinn með
Þau voru stödd í afskektu húsi og þektust ekki. Og' sjó-
flóðið var að eyðileggja húsið. Þessi saga gleymist aldrei.