Fálkinn - 11.08.1939, Síða 8

8
F Á L K I N N
fyrir, að bóndinn finni nnifaan
sinn sofandi undir trje, þar sem
lítið ber á, eða að bnokkinn
skjótist heim til sín, án þess að
biðja um leyfi, og án þess að
hugsa um afleiðingarnar: rokna
kjaftsbögg hjá konunni á bæn-
um. Það er náðargjöf svertingj-
ans, að hann er ekki framsýnn
og ber þar af leiðandi ekki á-
hvggjur fvrir morgundeginum.
Tagati var mjög sæmilegur
umfaan, hvorki betri nje Verri,
en hinir „bölvaðir negrarnir",
og þegar fylling timans kom,
það er að segja, þegar hann varð
fimtán—sextán ára, bækkaði
hann i tigninni upp í vinnu-
mann. ESinn góðan vc'ðul'dag,
ekki löngu síðar, keypti hann
sjer konu fyrir þrjú naut, sem
faðir hans lánaði honum í þess-
um tilgangi. Hún var ekki til-
takanlega lagleg, en skrambi
kjaftfor; en maður getur heldur
ekki heimtað mikið fyrir þrjú
naut. Og svo mikið var víst, að
nú hafði hann þó kvenmann,
sem hann gal tuskað til. Af því
Erik B, V. Jensen:--------------
Sagan aí svertingjanum.
rT AG ATI fæddist á hökkum
Tugela-fljóts, þar sem ljós-
græn hlöð grátseljunnar flögra
fyrir vindblænum. Tugela-fljótið
mikla, sem byrjar tilveru sína
sem drynjandi foss, hátt uppi í
Drakenbergsfjöllum, vex og
bólgnar á Natal-liálendinu og lýk-
ur svo rás sinni, sem breytt
lygnufljót, þar sem krókódílar
iiggja á meltunni á sólbökuðum
eyrum, og flóðhestarnir svamla
á sundi (likastir fljótandi sand-
eyrum), — niðri í svakkanum i
Zululandi. — Þar hellir Tugela
renslinu, breið og tignarleg, úl
í Indlandshafið.
Kofinn hans föður hans Tag-
atis var í kraal eða negraþorpi,
ásamt fjórum öðrum negrakof-
um úr leirklíningi, á sviðinni
vallendisflöt, sem náði yfir dal-
botninn þveran, hlíða á milli,
og niður að skítugu vatninu i
fljótinu. Þarna eyddi drengurinn
fyrstu æfiárunum í að fljúgast
á við strákana i hinum kofun-
um.
Hænsnin i kraalnum löhbuðu
út og inn um kofana, eins og
þeim sýndist. Það var gaman
að liggja á litlum, kringlóttum
kúlumaganum og horfa á skepn-
urnar ónotast sín á milli, en
beyra þvottakonurnar gaula vís-
urnar sínar í fjarska, fvrir neð-
an strágirðinguna, sem var kring-
um þorpið. Það var móðir hans
og þrjár aðrar svertingjakonur,
sem voru að þvo þvott í jökul-
vatninu i ánni, og á meðan sungu
þær í sifellu með gjallandi róm:
dæ-le-lemama, dæ-le-lemana, dæ-
dæ-le-le-le-ma-ma — og lægðu
altaf röddina við aðra hending-
una, en hækkuðu hana við hina.
„Skárra er það nú kerlinga-
hullið!“ Tagati teygði ánægju-
legur úr súkkulaðibrúnum
kroppnum, sem var allsber. Svo
stóð hann hægt upp, gægðist
niður á fótholtamvndaðan mag-
an á sjer, sem var ataður í leir
— og alt í einu hyrjaði hann á
hræðilegum liandæfingum, sem
áttu að minna á taktfasla hring-
rás eimreiðarhjóla, og með fóta-
hreyfingum og sveigjum upp og
niður, sem minti mest á gorilla-
apa, byrjaði hann að syngja víg-
söng Zuluhermanna: Iah, Zulu,
Tah! — Iah, Pondo! — Iah!. . . .
Hann kunni að kalla mátti alla
kviðuna um liinn frækna svert-
ingjaflokk, sem safnaðist saman
á járnbrautarstöðinni, og fór svo
með frísandi eimhesti langt út í
buskann — til þess að herjast
og drepa.
Sjálfur hafði Tagati aldrei sjeð
járnbrautarlest ennþá. En Zulu-
söngurinn mikli, sem Iiann hafði
heyrt föður sinn syngja, varð
til i heimsstyrjöldinni, þegar
svartir hermenn voru fluttir hóp-
um saman á vígstöðvarnar i
Evrópu, til þess að „berjast fyrir
konunginn sinn“. Tagati hafði
ekki heldur heyrt getið um
heimsstyrjöldina — hann var
ekki nema fimm ára.
rpVEIMUR árum síðar varð
hann „umfaan“ á sveitabýli.
Faðir hans lá undir Glen Lynd-
en-býlið, og einn góðan veður-
dag datt honum í hug, að það
væri vitleysa, að láta svona stór-
an slöttólf, sjö ára gamlan,
hengslast þarna heima í kraaln-
um lengur, í leti og ómensku,
engum til gagns, en sjálfur yrði
hann að þræla í sveita síns and-
litis. Þessvegna fór hann með
strákinn til bóndans og spurði,
hvort „hvíti höfðinginn" hjeldi
ekki, að hægt væri að nota Tag-
ati fyrir smalastrák?
Umfaanar eru eftirsóttir, því
að þeir eru kauplægri, en stund-
um duglegri til síns brúks, en
fullorðnir smalar. Og nú fluttist
hnokkinn að heiman, og var til
húsa í skúr á bænum, ásamt öðr-
um eldri innfæddum vinnu-
mönnum. Vinnudagurinn er frá
klnkkan fjögur á morgnana,
þegar hyrjað er að mjólka, til
klukkan sjö á kvöldin, þegar
kvöldmjöltunum er lokið og bú-
ið að gera lireint i mjólkurhús-
inu undir næsta dag. Inn á milli
á hann að gefa kálfunum og vera
í sendiferðum fyrir eldakonuna
og vinnumennina, og svo að líta
eftir fjenu. Það er því ekki nein
furða, þó að það geti komið
að hún var jafn liðug i höndun-
um og kjaftinum, tók kona
hóndans fljótt eftir heiini, og
fjekk liana í eldhúsið. Þau Tag-
ati og hún fengu nú tíu shillinga
hvort í mánaðarkaup, og af því
að Memela svo lijet kven-
maðurinn — var ráðdeildarsöm
og leið ekki manninum sínum
að eyða peningum í lóbak, þá
safnaðist þeim brátt nokkuð fje.
Nokkurn hluta f jársjóðsins
grófu þau ofan í kofagólfið hjá
sjer, en nokkurn hlutann, seðl-
ana bar Tagati á sjer sem sýni-
legt tákn ríkidæmis síns. Hann
hafði seðlana í litlum hlikkdós-
um, undan niðursoðinni mjólk,
og dósunum liafði liann troðið
gegnum göt, sem hann hafði
gert á eyrnasneplana á sjer.
Þegar Tagati var luttugu og
fjögra ára, átti hann sex börn
en meðal svertingja er þetta
talin ódýr skemtun, og undir
eins og börnin fara að stálpast
svo, að þau geti verið til gagns
á bænum, eru þau blátt áfram
auðsuppspretta.
"þAÐ liöfðu l'undist nýjar gull-
námur í Johannesburg og
námufjelögin þurftu nú að lialda
á nýjuni þús. af Zulusvertingj-
um, til þess að vinna í námun-
um. Það er sjerstaklega eftir-
spurn eftir Zulusvertingjum til
jæssarar vinnu, vegna þess að
þeir eru bæði sterkari, heilsu-