Fálkinn - 25.08.1939, Síða 10

10
F Á L K 1 N N
Nr. 562. Minnisstæður dagur hjá Adamson!
S k r í 11 u r.
— Jeg er í standandi vandraðum.
Hún vill altaf vera í ferffalögiun
meff mjer, en hafa öll þau þægindi,
sem hún hefir heima.
— Túrin þín hrenna mig á bakinu.
Björn: Ert þú ineð þeim, sein
vilja fara að brenna öll lík?
Sveinn: Tja, það fer nú el'tir árs-
líðuni. Sjáðu, á veturna í kuldaninn
getur það verið bæði notalegt og
hentugt þegar ldakahöggið er sem
mest. En á sumrin er það hreint og
beint andstyggilegt.
Þórður: Berðu svo mikið trausl (il
mín, að þú þorir að lána mjer tiu
krónur?
Árni: .lá, góði vin, og meir en það.
Jeg er fastráðinn í því að láta hvor-
ugt af hendi, hvorki traustið n;e
krónurnar.
A. : Mann Magnús Ijet bifreiðília
sína heita i höfuðið á konunni sinni.
B. : Það var undarlegt uppátæki í
honum.
A.: Xokkuð svo, þegar hann hafði
eignast hana, komst hann að raun
um, að hann gat ekki stjórnað henni.
Móðirin: Einar lilli, gjörðu svo ve!
og farðu og gerðu tafarlaust, ]iað
sem jeg er búin að segja þjer. Þeg-
ar jeg var litil var jeg ávalt viljug
og hlýðin.
Einar litli: ,lá, mamma. Þetta er
nú gotl og blessað, og ]iegar jeg er
orðinn stór mun jeg reyna að telja
börnunum mínum trú um, að jeg
hafi bæði verið þægur og viljugur.
Tannlæknirinn: Æ, bölvaður strák-
urinn sparkar framan í mig.
Móðirin: Skammastu þín ekki,
Pjetur, geturðu ekki sparkað ann-
arsstaðar í herra læknirinn en heint
framan í hann?
VHCS/9U
U/UttURNIft
SUNDILSKÓR OG SUNDHJÁLM
UR MEÐ STRAUMLÍNULAGI.
Ef þú fengir ilskó, eins og þá sem
myiídin sýnir, ]iá mundir þú geta
synt miklu hraðar en fjelagar þínir.
Gerðin á ilskónum er mjög einföld.
Sá, sem hefir fundið upp þessa
skó hefir, eins og margir uppfinn-
ingarmenn fyrr og síðar, sótl hug-
myndina í heim dýranna. I þetta
skifti er það froskurinn, sem hefir
verið fyrirmyndin. Ef þú athugar
myndina, muntu sjá likinguna.
Ef þú hefir nú auk ilskóna straum-
linulagaðan sundhjálm, þá munt ]ni
geta náð mjög miklum hraða á
sundi.
JOHN ERICSON.
I ár er liðin ein öld siðan sænsk-
ameriski verkfræðingurinn John
Ericsson fann upp skipsspaðana
og í tilefni af þýí ætla jeg að segja
þjer skemtilega sögu einmitt um
þessa uppfindingu.
John Ericsson dvaldi einu sinni
i London og þar hafði liann látið
selja nýja skipsspaða í bát, sem
hann svo ætlaði að reyna á ánni
Thems.
Báturinn hreyfðisl áfram, en ekki
nógu liratt að honum fanst. En svo
bar það við, að báturinn komst inn
í rekaviðarhrúgu. Skipsspaðarnir
slóust í timbrið, svo að ysti hlutinn
af blöðunum brotnaði af.
En þá var John Ericsson alt i
cinu var við það, sjer til mikillar
undrunar, að báturinn þaut af s'tað
með miklu meiri hraða en áður.
Skipsspaðarnir höfðu nú fengið sína
rjettu mynd og þar með voru fyrstu
skipsspaðarnir fundnir upp.
31) Vegna þokunnar hafði Jón
gjörvilst, og sá að ]>að var ]iess-
vegna gagnslaust að l'ljúga beint á
fram. Hann tók því upp á því ráði
að fljúga í ótal hringi i þeirri von
að einhverjir mun’dii heyra í flug-
vjelinni og konia honum lil hjálp-
ar á einn eða annan hátt.
Neö íIugujEl
aö naEturlagi.
(Framhaldssaga meff myndum).
32) „Þarna er hún“, hrópaði Hinge
til flúgmannsins á flugvjelinni, sem
var að leita: „Fljúgðu yfir hana, í
sömu stefnu, með sama hraða og
hún.“ Iíftir fáar mínútur var ieitar-
flugvjelin búin að ná póstflugvjel-
inni. Flugmaðurinn lægði nú lirað-
ann á leitarflugvjelinni.
33) „Veittu mjer náið athygli,"
öskraði Hinge í því að hann skreið
út á vænginn með langan kaðal í
hendinni. Hann festi kaðlinum neð-
an í vjelina og Ijet sig svo síga hægt
niður. í nokkra stund hjekk hanu
svona i kaðlinuni og sveif milli liim-
ins og jarðar.
A. : Jeg heyri sagt að þú ætlir að
skilja við konuna þína.
B. : Já, það er það eina, sem við
böfum verið sammála um nú í lang-
an tíina.