Fálkinn - 10.11.1939, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
LEYNIFJELAGIÐ KU-KLUX-KLAN
ÞÚSUNDIR ameríkanskra borgara
hafa á síðari árum fengið svo-
látandi brjef: „Þjer eruð óverðugur
samborgari. Þjer brjótið lögin og al-
nienn siffgœðisboðorð og eritð þjóð-
fjelaginu til smánar. Daglega fara
margar lestir úr borginni gðar. —
Takið ráð gðar í tima og gfirgefið
borgina, en látið það ekki dragasl
of lenqi. í heilagri alvöru.
. ' K.K.IÍ.
Svo mikil er hræðslan við þessi
kynlegu K, að niargir hafa ekki þor-
að annað, en gegna áskoruninni.
Ku-Klux-Klan varð mara á öllum
Bandaríkjunum. Enda var jarðveg-
urinn ágætur þar, fyrir þetta sam-
bland af glæfrum, göfugmensku og
leynibruggi.
Enginn maður hefir getað gefið
skýringu á því að fultu, hver undir-
staða þessa dulfjelagsskapar sje, en
hitt vita allir, að fjelagið hefir fjölda
óþokkabragða á samviskunni og sum
þó kátbrosleg. Stundum finst manni
liklegast, að annaðhvort sjeu það
erkibófar eða vitlausir menn. sem
stjórna fjelagsskapnum, en það mun
sanni næst, að stjórnendurnir sjeu
menn, sem hafa afbragðs gotl lag á
því, að bafa peninga út úr auðtrúa
fólki.
Ku-Klux-Klan var fyrst og fremst
talinn fjelagsskapur hreinna 100 pró-
sent — Ameríkumanna. Hann átti að
tákna hina futlkomnu þjóðerniskend,
og meðal hinna mörgu andstæðinga
sem risu upp gegn Ku-Klux-Klan —
eða fjelagið rjettara sagt sagði stríð
á liendur — voru fyrst og fremst
kaþólskir menn, Gyðingar og Svert-
ingjar.
Fyrir 10 dollara órsgjatd gat hver
hreinn Ameríkumaður orðið með-
liniur Ku-Klux-Klan, ef hann var
fæddur af ameríkönskum foreldrum,
sem voru mótmælendatrúar. En áð-
ur varð hann að skrifa undir svo-
felda „trúarjátningu:“
„Jeg trúi á Guð og grundvallar-
lioðorð kristinnar trúar.
Jeg trúi á eilífan fjandskap Satans
og kirkjunnar.
Jeg trúi að næst kærleikanum til
Guðs komi kærleikurinn til ættjarðar
minnar, Ameríku.
Jeg trúi á hinn frjólsa, opinbera
skóta.
Jeg trúi á lög og reglu.
Jeg trúi á skilyrðistausa yfirburði
hvítra manna.
Jeg trúi á nauðsyn þess, að inn-
flutningur fólks sje takmarkaður.
er enn í fullu fjöri, og er
með verstu plágum
Bandaríkjanna. — Menn,
sem svífast einskis.
Jeg trúi á málfrelsi og ritfrelsi.
Jeg trúi á nánara samband auð-
valds og starfs.
Jeg trúi, að sjálfsagt sje að tak-
marka verkföll.
Jeg trúi, að rjettindi mín scm
ameríkansks samborgara eigi að vera
jiyngri á mentunum, en rjettindi inn-
flytjendanna."
Hver sá, sem skrifaði undir þetta
og borgaði tiu dollara var velkom-
ir.n í leynifjelagið. Þó var hann
skyldur til, að álíta fjelagið eins-
konar hernaðarbandalag, og þrjá
meðlimi þurfti hann að hafa sem
meðmælendur, svo að dálítið eftirlil
var með inntökunni.
En hvar hófst þessi merkilega
hreyfing? Hún var alls ekki ný, þeg-
ar hún skaut upp kotiinum á heims-
styrjaldarárunum. Fyrir fimtíu ár-
um áður hafði fjelag með sama nafni
leikið þjóðina liart, en þó var tals-
verður munur á fjelagsskapnum 1880
og þeim, sem liófst á heimsstyrjald-
arárunum.
Ungu mennirnir, sem stofnuðu fje-
lagsskapinn 1880 höfðu ætlað sjer að
stofna einskonar vina-samábyrgð, á
þeim grundvelli að „sameinaðir
slöndum vjer“. Þegar þesskonar fje-
lög eru stofnuð spillir það ekki, að
hafa alt fyrirkomulag sem dularfytst
og teynilegast, því að það vekur
forvitni og athygli, og þessvegna var
fjetaginu valið hið ákjósanlega nafn.
Það hefir ekki enn tekist að skýra
nafnið. Sumir hatda, að Klux sje
leilt af orðinu lux, sem þýðir ljós,
en k-inu skeytt framan við, til þess
að fela meininguna. En það skiftir
minstu máli hvað nafnið þýðir. Hitt
er aðalatriðið, að það var góð hug-
sjón, sem vakti fyrir hinum upp-
runaleguu stofnendum. En þeir urðu
tiráðlega að lóta i litla pokann fyrir
uppvöðstusömum ribböktum, sem sóu
sjer leik á borði, að nota fjelagsskap-
inn sjer til persónulegra hagsmuna.
— Á stuttum tima safnaðist fjöldi
manna frá suðurfylkjunum í fjelagið,
synir stóreignamanna, atvinnulausir
hermenn og æfintýramenn og hinir