Fálkinn - 10.11.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
TDEX MADLON var einn þeirra
1 uníj'u og aðlaðandi manna, seiv
verður betur til vina en fjár. Og
yfirleitt voru vinir hans líka ungir
og aðlaðandi; hann feldi sig lítt við
skarpleit andlit og háa flibba —
niennina, sem geta hjálpað öðrum
til að fá vinnu og afla fjár.
En í síðarnefndu erindi kom llex
labbandi inn á skrifstofu Dennis
Horils rjett fyrir klukkan eitt. Denn-
is vissi, að ungi maðurinn varð að
verða sjer út um nokkur pund í flýti,
eða varð að ráðslaga við einhvern
klæðskera, sem ekki vildi biða leng-
ur en tvö ár, eftir því, að reikningur-
inn yrði borgaður.
Dennis Horil tjet hann altaf fá
peninga með glöðu geði, þegar ekki
var um nema nokkur pund að ræða,
cg einu sinni liafði hann gert upp
við skraddara, sem hótaði mála-
flutningsmanni. Honum þótti vænt
um Rex Madlon. Og svo var annað:
honum þótti ennþá vænna um syst-
ur hans.
Noru þótti vænt um bróður sinn,
en stundum gengu tiltektir hans fram
af henni.
Þau sex hundruð pund, sem móðir
hennar hafði eftirlátið henni í árs-
tekjur og þau átta hundruð pund, sem
Rex fjekk, hefðu átt að nægja til
þess, að þau gætu bæði lifað áhyggju-
lausu lífi. En þessi átta hundruð
pund, sem Rex fjekk, virtust aldrei
koma í Ieitirnar. Hann fjekk pening-
ana tvisvar á ári, en þeim hafði jafn-
an verið ráðstafað fyrirfram. Hann
liafði óljósa hugmynd um, að það
væri liægt að gifta sig til fjár, en það
fór nú svo, að hann lofaði að gift-
ast vafasömum kvennmanni, sem
hann hitti i náttklúbb. Dennis bjarg-
aði honum úr þeirri klípunni.
— Jeg veit ekki hvað jeg á að
taka til bragðs! Nora var fölari en
hún átti að sjer. — Rex er allra hesta
skinn, en hann er svo óforsjáll. Jeg
held að það mundi kosta líf mitt, ef
hann yrði fyrir einhverju alvarlegu.
Getur þú ekki bjargað honum, Denn-
is. Hann fæst til að hlusta á það,
sem þú segir.
Hún var töfrandi — rauðu varirn-
ar titruðu altaf þegar henni var ó-
rótt, þarna sem hún sat i litlu stof-
unni þeirra systkinanna í Queensgate.
— Góði, þú verður að gera eitt-
hvað — Rex liefir flækst inn í eitt-
hvað — komist i skuld, sem hann
verður að borga — og maðurinn sem
í hlut á, hótar að fara til Lewis
frænda.
Lewis frændi var mjög gamall og
mjög ríkur — og sat í sóknarnefnd-
inni. Hann trúði á livern bókstaf i
biblíunni og notaði aðeins gas til
Ijósa heima hjá sjer. Hann trúði þvi,
að djöfullinn hefði fundið upp dans-
inn, einhverntíma þegar hann tók sjer
hvíld frá spilunum.
— Einhverntíma verður Rex forrík-
ur, en jeg er lirædd um að frændi
komist að.... þú veist þetta, með
stelpuflagðið og spilaskuldina.
Dennis starði alvarlegur á glæð-
urnar á arninum.
Sannast að segja voru tiltektir Rex
alvarlegri en svo, að lilæjandi væri
að þeim. Rex skuldaði Dennis hjer-
umbil fjögur hundruð pund, og var
ekki ríkur maður. En það vissi Nora
ekkert um.
— Góða, jeg veit ekki hvað jeg á
að leggja til þessara mála. Rex er
svoddan eyðslukló, — —
Hann sá, að hún rjetti úr sjer. Þó
að hún væri í flestu mesta greindar-
stúlka, þá þoldi hún aldrei að nokk-
uð væri fundið að Rex.
— Já, hann er ekki sparsamur,
meina jeg. Dennis reyndi að milda
dóminn.
— Rex er engin eyðslukló! Rödd-
in var kuldaleg. — Hann er dálítið
hugsunarlaus, og treystir um of á
Lewis frænda og peningana hans.
Edgar Wallace:
Ljúfmennið hann Rex
Það er ljótt af þjer að tala svona,
Dennis.
Sem betur fór — eða ver fór —
slitnaði nú upp úr samtalinu, þvi að
Rex kom inn. Hann var í snyrtimann-
legum kvöldfötum, hár og prúður
maður, með heillandi bros. Nora leit
á klukkuna — liún var kortjer yfir
ellefu.
— Ætlar þú út núna, Rex? Hitlaðir
þú ekki að fara svo snemma að hátta
i kvöld?
Rex hló.
— Jeg ætla út, og jeg ætla að
skemta mjer reglulega vel. Dans lijá
lord Levon. Annars er jeg neyddur
til að fara — jeg hefi lofað því.
— Og hvert ætlarðu svo á eftir?
spurði hún.
— Enga forvitni! Hann deplaði
augunum til Dennis og svo hvarf
hann.
Dennis gekk út að glugganum, dró
tjaldið til hliðar og horfði niður á
götuna. Tvímenningsbifreið Rex
rann á spretti niður auða göluna. —
— Þú getur gert eitthvað, Dennis?
Taugarnar voru strengdar og röddin
skalf af óþolinmæði. — Jeg hefi alt-
af haldið, að málaflutningsmenn
gætu útvegað peninga.
— Þessi málaflutningsmaður getur
það ekki, sagði hann og brosti. —
Hvað þarf hann mikið?
— Fjögur eða finmi þúsund pund,
sagði hún.
— Góða mín, það get jeg ómögu-
lega útvegað nema með góðri trygg-
ingu.
— Til dæmis arfleiðsluskrá Lewis
frænda? sagði hún.
Hann hristi höfuðið.
— Frændi þinn getur breytt arf-
leiðsluskránni sinni hvenær sem vera
skal. Fjögur til finnn þúsund? Hann
blístraði. — Nei, það er ómögulegt.
Hann sá að hún kipraði saman
varirnar.
— Gott og vel, sagði hún. — Jeg
hjelt að þú gætir hjálpað. En þú mátt
vita, að Rex tekur sjer þetta nærri.
Hann reyndi að komast eftir hvern-
ig þessi skuld liefði myndast. Hún
svaraði óljóst, og hann þóttist verða
þess áskynja, að hún vissi lítið um
það. En eftir því sem hann komst
næst, þá mundi Rex spila bakkarat
hjá „vini“ sínum.
Það virtist svo, sem henni væri ó-
ljúft að segja honum nánar frá þessu,
ef hún þá á annað borð vissi nokk-
uð um það. Hún var fálát og Dennis
leið illa, þegar hann fór heim til
sín, í Regents Park.
Lífið liafði alls ekki verið leikur
ur fyrir Dennis Horil; hann hafði
tekið við skrifstofunni eftir föður
sinn, og það fallið í hans hlut, að
greiða úr flækjunum, sem ljettúðugur
faðir hans hafði arfleitt hann að.
í þrjú erfið ár vann hann að þvi, að
rjetta við ækið, sem faðir lians hafði
skilið við á livolfi. Hann varð að
berjast við múr af grunsemdum þeim
og vantrausti, sem Ioddi við nafnið
Horil: þyngsti arfurinn, sem faðir
hans hafði látið honum eftir, var
firmanafn, sem minstu munaði að
væri flekkað. En nú voru þessi bar-
áttu ár á enda, og Dennis hafði skap-
að sjer traustan grundvöll til þess
að byggja framtíð sina á.
Morguninn eftir sat hann við vinnu
sina á skrifstofunni þegar Rex kom
inn eins og fjaðrafok.
— Þú reifst við Noru í gærkvöldi
— um mig, var ekki svo? Hann skelli-
hló. — Mikill þöngulhaus geturðu
verið! En í alvöru talað — hvernig
á maður að ná í þessa peninga,
Dennis?
Dennis liristi höfuðið. — Það get
jeg ekki sagt þjer.
Rex ghipnaði, en von bráðar brosti
hann aftur. — Þetta fer að verða
skrambans amalegt, sagði hann. —
Ef bara Lewis frændi, sem er alvar-
lega veikur núna, vildi gera mjer
það til geðs að kveðja þennan heim,
þá.... en jeg er skrambi hræddur um
að hann geri það ekki.
— Ertu svona illa staddur?
Rex ranglaði út að glugganum og
horfði út.
— Leiðinlegt stræti þetta Baker
Street, sagði hann. Og svo kom al-
veg eins og honum stæði á sama:
— Já, þessi náungi, sem hefir skulda-
brjefið mitt, er lubbamenni. Jeg sagði
Líkstein það, og hann varð fokvond-
ur.
— Hver er Líkstein? spurði Dennis.
— Það er liann, sem heldur spila-
krána. Jeg sje hann stöku sinnuin, ■—
hann er kunningi minn. Rex vildi
ekki fara lengra út í þá sálma. —
Kemurðu með mjer í hádegisverð?
Dennis hristi höfuðið.
— Nei, jeg get það víst ekki. Jeg
hefi fengið áriðandi mál. Og svo
skýrði hann honum frá, livað það
væri.
Síðdegis varð hann að fara inn í
borgina til þess að tala við annan
málaflutningsmann. Þegar hann kom
aflur, var honum sagt, að Rex hefði
komið, beðið í hálftíma og farið svo
aftur.
Um kvöldið talaði hann við Noru
og liún var enn kröfuliarðari. En þó
bjóst hann ekki við því skrefinu, sem
hún tók næst: Daginn eftir fjekk
liann stutt brjef og demanthring frá
lienni. Dennis Horil fanst ský draga
fyrir sólu.
Hann sat við skrifborðið með hend-
urnar fyrir andlitinu þegar síminn
liringdi.
— Er það mr. Dennis Horil?....
Þetta er Scotland Yard. Boscombe
fulltrúi.... Við höfum frjett, að þjer
geymið allstóra peningafúlgu í skápn-
um yðar.... það stendur á sama
hvernig við höfuin komist á snoðir
um það. Jeg ætlaði bara að aðvara
yður: það er kominn náungi lijerna
í borgina, sem leggur sjerstaklega
stund á innbrot í málaflutnings-
mannaskrifstofur. Hann heitir Dark-
ey Cane. í gær var brotist inn í
Lincolns Inn.
Dennis hlustaði á og brosti, og
þakkaði fyrir upplýsingarnar. Hann
lagði frá sjer símann og rammlæsti
skápnum. -------
Tíu tímum siðar.
Dennis Horil stóð við skrifborðið,
opnaði skúffu og tók upp hlaðna
skammbyssu.
— Burt með þessa! Fljótur nú!
Hann snaraðist til, með skamm-
byssuna i liendinni.
Síðu tjöldunum fyrir glugganum,
sem sneri út að Baker Street, liafði
verið svift til hliðar. Þar stóð maður
á bak við, með frakkakragann brett-
an upp undir eyru, en fyrir andlitið
var bundinn silki-kvensokkur, sem
tvö göt höfðu verið klipt á, fyrir
augun.
— Burt með skammbyssuna —
fljótt!
Dennis sleppti ósjálfrátt skannn-
byssunni á gólfið.
Standið þjer fyrir framan arininn
og rjettið upp hendurnar. Ekkert
tvínón, því að þá drep jeg yður!
Grímumaðurinn gekk fram á gólf-
ið og tjöldin fjellu að glugganum.
— Lyklana að skápnum — kastið
þjer þeim á borðið!
Dennis fór í vasa sinn og fleygði
lyklunum á borðið. Óboðni gesturinn
gekk aftur á bak að peningaskápnum
og bafði ekki augun af Dennis með-
an hann var að opna skápinn.
— Standið þjer nú upp við glugg-
ann, svo jeg geti sjeð yður, svona,
þakka yður fyrir. Afsakið ])jer ó-
næðið.
Röddin var neyðarleg; þetta var
útfarinn dóni og gamansamur.
Hann atbugaði skápinn og tók út
þykt umslag, sem á var skrifað: „Bú
Stevens‘“. Á umslagið var prentað:
„Northern & Southern Bank“.
— Af þessu getið þjer lært, að
þjer eigið aldrei að hafa mikla pen-
inga liggjandi hjá yður. Þjer fenguð
þcssa peninga fyrir þremur dögum,
til þess að borga John Stevens þegar
hann kemur frá Ameríku. Jeg hefði
komið of seint, ef skipinu hefði ekki
seinkað í þokunni. Jeg var svei mjer
heppinn, jeg vissi ekkert um þetta
fyr en í gær. Þjer eigið málugan
kunningja lierra minn. En það eldist
vonandi af honum.
Dennis svaraði ekki. Hann stóð mál-
laus af undrun og sá umslagið hverfa
ofan í vasa ræningjans.
— Jeg ætla að standa þarna bak
við ghiggatjöldin í tvær mínútur.
Ef þjer hreyfið yður, þá skýt jeg
yður fyrirvaralaust.
— Farið þjer til fjandans!
Rödd Dennis var merkilega róleg.
Innbrotsþjófurinn liorfði á grant og
fíngert andlit hans og brosti i kamp-
inn.
— Þjer hafið ekki vald yfir liör-
undlitnum á yður, sagði hann. —
Góða nótt!
Hann hvarf í einni svipan bak við
gluggatjaldið. Dennis hreyfði sig ekki
enda þótt hann þættist vita, að ræn-
inginn niundi ekki staldra augnablik
á svölunum. Hann lieyrði skot og
annað til neðan af götunni og blístur
í lögreglublistru. Nú þeyttist hann út
að glugganum og horfði niður í ])ok-
una. Einliver kallaði til hans. Það
var rjett svo að hann gat grilt í lög-
regluhjáhn.
— Það klifraði maður þarna ofan
af svölunum Hefir nokkuð horfið?
— Jeg kem ofan.
Hann hljóp ofan dimma stigana.
Baker Street 804 hafði einu sinni ver-
ið íbúðarhús, en viðskiftaliverfið
hafði vaxið norður á bóginn og nú
voru tvær skrifstofur í húsinu. Denn-
is Horil leigði á annari liæð; honum
dugðu tvær stofur fyrir hin sainan-
gegnu viðskifti, sem hann hafði erft
eftir föður sinn.
— Þjer vinnið lengi frameftir á
kvöldin, mr. Horil. Lögregluþjónn-
inn þekti hann auðsjáanlega, þo
Dennis mintist ekki að hafa sjeð
liann áður.
— Já, jeg er að koma ýmsu frá
fyrir jólin.
Dennis talaði hægt og sviplaust:
hann var ruglaður. Hann skýrði frá
því, sem gerst hafði og lögreglu-
])jónninn lilustaði á.
— Nú, svona fór hann að því?
Hann leit á skammbyssuna á borð-
inu. — Hann skákaði yður með
skannnbyssunni?
— Þetta er skanunbyssan mín,
sagði Dennis. — Jeg var of seinn
i snúningunum.
— Jeg sá, að hann las sig niður
af svölunum á kaðli og það munaði