Fálkinn - 01.12.1939, Blaðsíða 6

G
F Á L K I N N
PEBLUR
Smásaga eftir Ray Carr
•••••••••••••••••«••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
— Uss, jeg get ekki horft á þetta
rusl! sagði frú von Polken og opn-
aði lásinn á perlufestinni sinni. Hún
tók festina og fleygði henni ofan
í skúffuna á snyrtiborðinu á hótei-
h'erberginu.
Hvað gengur að þjer? spurði niað-
urinn hennar.
— Ekkert — en perlufestar eru
ekki í tísku núna. Hefðu það verið
demantar....
Þannig atvikaðist það, að peri-
urnar lágu gleymdar í skúffunni i
inarga daga. Leikhúsprógram, kon-
fektkaskja og fleira hafði verið lagt
ofan á þær. Þetta var mjög dýr
perlufesti, en van Polken var líka
amerikanskur auðkýfingur og Carry
fjekk altaf nýja og nýja skartgripi.
í augnablikinu hafði lnin andstygð
á perlum — og gleymdi þeim loks-
ins alveg.
Þegar hún mundi eítir þeim aftur
var liðinn hálfur mánuður og hún
gat ómögulega munað, hvort hún
hafði sjeð perlurnar seinast í Deau-
ville eða London. Fyrirspurnir voru
sendar gistihúsunum, sem þau liöfðu
verið í, á báðum stöðunum, en
perlufestin fanst ekki og Carrie van
Polken huggaði sig við nýja dem-
antsfesti, sem maðurinn hennar gaf
henni.----------
Frú Minns þvoði gólf á Hotel
Astoritz öðru hverju. Hún var alger
undirtylla og fjekk ekki einu sinni
að þvo gestaherbergin.
Einn morgun, þegar hún var að
þvo gangana kallaði ein þernan
til hennar: — Tæmdu úr þessari,
frú Minns! og á næsta augnabiiki
kom troðfull pappírskarfa fram á
ganginn.
Með athygli fátæklingsins tíndi
Minns sundur það, sem í körfunni
var og tók fallegu konfektöskjuna
til handargagns, part of brotnum
skjaldbökukamb og eitthvað, sem
hún taldi að væri glerperlufesti.
Hún ætlaði að gleðja Annie frænku
sína ineð þessu, og Annie fjekk
það daginn eftir.
Annie átti perlurnar í fjögur ár.
Hún notaði festina við og við, en
fanst ekki mikið til hennar koma.
Henni þóttu grænu glerperlurnar
miklu fallegri, sem einhver aðdá-
andinn hafði gefið Mavis vinkonu
hennar og loks hafði hún skifti á
festunum við Mavis og fjekk grænu
glerperlurnar.
Mavis Topp var frammistöðustúlka
á testofu í City Road. Þar komu
aðallega búðarstúlkur og skrifstofu-
menn. Þar á meðal kom Fred Ting-
ley þar inn stöku sinum til þess að
fá sjer kaffi og pönnuegg. Fred var
búðarmaður í skartgripaverslun mr.
Masters og þar voru einnig seldir
ódýrir trúlofunarhringir og úlfliðs-
úr. Það var alls ekki fyrsta flokks
verslun.
Fred Tingley var framsækinn mað-
ur. Hann dreymdi um að eignast
skartgripaverslun sjálfur — á betri
stað en í City Road. Hann fyrir-
leit í hjarta sínu inr. Masters, sem
var ánægður með alt eins og það
var. En hann vantaði stofnfje. Og
hvar átti hann að fá það? Að öðru
leytinu var Fred Tingley mjög hrif-
inn af fögru nndliti og grönnum
mjóaleggjunum á Mavis Topp. —
Þegar luin bar fram kaffið lians og
pönnueggið á marmaraborðið töluðu
þau altaf nokkur orð saman, og einn
daginn urðu þau ásátt um, að þau
skyldu fara saman í skemtiferð og
dansa.
Mavis var ennþá fallegri í fallega
kjólnum sínum en í testofusloppn-
mn. Og Fred sagði henni þetta, þeg-
ar þau liðu um gólfið. Þau skemtu
sjer eins og ungt fólk getur best.
Alt í einu fór hann að liorfa á
perlufestina, sem hún var með um
hálsinn. í fyrslu hjelt hann að þetta
væri ódýr stæling, en þegar hann
hafði horft á hana um stund, sá
hann að hún var-ekta.
— Heyrðu! sagði hann. En svo
hætti hann í hálfu kafi og sagði: —
Langar þig ekki í eitthvað ’kalt, Ma-
vis? Það er svo heitt hjerna.
Og þegar þau voru sest og farin
að dreypa á límonaðinu sagði hann,
eins og af tilviljun: — Skrambi ertu
með fallega hálsfesti!
— Finst þjer það? Jeg fjekk hana
lijá vinstúlku minni. Hvað heldurðu
að liún sje mikils virði, Fred?
Hann tók á perlunum. — Jeg gæti
luigsað, að Masters gamli mundi
horga þjer tvö pund fyrir hana.
— Getur það verið? Eða kanske
hann vildi skifta á henni og rúbín-
hring? Mig langar svoddan ósköp til
að eignast rúbinhring.
— Jeg skal sjá hvað jeg get gert.
En mundu, að jeg hefi ekki lofað
neinu, sagði Fred.
Masters ljet Mavis fá rúbínhring-
inn, sem hana langaði svo i, og hún
var meira en ánægð með skiftin. Hún
var Fred svo óendanlega þakklát
fyrir.
En i skonsunni bak við búðina
sátu þeir tveir og störðu á fjársjóð-
inn, sem þeir höfðu komist yfir.
— Þetta er alt i lagi, Fred, sagði
Masters. En allur er varinn góður.
Við breytum lásnum og svo lengj-
um við festina dálítið. Jeg ætla að
finna nokkrar smáperlur til þess að
auka við.
— Ágæt hugmynd mr. Masters! Og
svo verður ekki !erfitt að selja hana
stórverslununum. Þjer eruð svo kunn-
ur maður.
Hálfum mánuði seinna kom Fred
á testofuna í síðasta sinn.
— Nú sjerðu mig ekki framar,
Mavis, sagði hann og þóttist vera
skelfing angurvær. Masters gamli er
að hætta. Hann segir, að verslunin
gangi svo illa. Og þessvegna verð
FRÁ BESSAItABÍU.
Rússar krefjast þess, að fá aftur
Bessarabíu, sem Rúmenar fengu eft-
ir heimsstyrjöldina. Hjer er bóndi
frá þessu umþráttaða landi.
NÝ LÖGREGLA.
Eftir að Rússar tóku Austur-Pól-
land settu þeir nýja lögreglu, sem
valin var meðal Hvít-Rússa. Htm er
vopnuð, cn hefir ekki einkennisbún-
ing.
jeg að leita mjer að nýrri atvinnu...
— Ó, Fred,— livar ætlarðu að fá
atvinnu?
— Hm — í Plymouth.
En ef satt skal segja frá, þá var
Fred að opna nýja verslun fulla af
vörum í einu útliverfinu, langt frá
City Road. Og hann ætlaði sjer ekki
að hitta Mavis Topp oftar.
Perlufestin var í heiðurssessi í
glugganum í einni stóru skartgripa-
versluninni í Bond Street. Og þess-
vegna var það, að frú van Polken,
sem nú var i London á nýjan leik,
kom auga á hana.
— Heyrðu Elías — líttu á þessr.r
perlur! sagði lnin áköf og þreif í
handlegginn á manninum sínum. Jeg
hefi altaf óskað mjer að eignast
perlufesti, síðan jeg misti festina
inina fyrir sex árum. Þessar perlur
eru ansi fallegar. Fallegri en þær,
sem jeg misti.
Og röggsamleg og ákveðin ýtti hún
van Polken inn um búðardyrnar.
— Gdö samííöarinnar: —
Joseph Beck.
Beck utanríkisráðherra Póllands,
sem flýði úr landi þegar yfir lauk í
Póllandi, hefir haft með höndum ut-
anríkisstjórn Póllands í síðustu sjö
ár. Stefna hans var sú. að tryggja
Póllándi stórveldisaðstöðu í Evrópu
og máske er ])að sá draumur hans,
sem nú hefir kostað landið frelsi
þess. Allir hinir ráðandi Pólverjar
höfðu „stóra drauma“.
Pilsudski lagði mesta áherslu a
tvent, er hann tók að endurskapa
hið nýja Pólland: herinn og utanrík-
ismálin. Hann setti Smigly-Ryds fyr-
i; herinn og Beck fyrir utanrikismál-
in. Þeir voru að hans viti sterkustu
menn Póllands — að honum sjálfum
frátöldum.
Þeir þektust vel áður. Þegar heims
styrjöldin skall á var hann nýkom-
inn heim af hernaðarskólanum i
Wien. Undir eins innritaðist hann í
sjálfboðaliðssveitir Pilsudskis og
fjekk það vandasama hlutverk að
fara til Rússlnds og ná sambándi við
aðrar sjálfboðaliðssveitir, sein þar
hiifðu verið myndaðar af pólskum
hermönnum i her zarsins. Hann kall-
aði sig Halicki, hafði kynstur af
fölskum vegabrjefum og tókst með
undraverðu snarræði að komast leið-
ar sinnar og til Póllands aftur. Þegar
þangað kom fór hann til yfirboðara
síns í Lublin og byrjaði herþjónustu
á ný. Þessi yfirboðari var Smigly
Ryds. En eftir tvo mánuði var hann
kvaddur á fund Piludski. Átti hann að
fara til Rússlands til að semja við
stjórnina þar um framtið Póllands.
Þetta var árið 1921.
Síðan varð hann hægri hönd Pilud-
ski. Eftir að hafa verið hermálafull-
trúi sendiráðsins í París nókkra hríð
var hann skrifstofustjóri Pilsudski í
fjögur ár, síðan deildarstjóri í utan-
ríkisráðuneytinu og loks í sjö ár ut-
anríkisráðhérra.
Það var ofdirfska lians og áræði,
sem vakti eftirtekt Pilsudski á hon-
um í fyrstu. Þá dirfsku sýndi hann í
Rússlandsferðinni. Hann sýndi líka
dirfsku i viðskiftuni sínum við Hitl-
er í sumar og sú dirfska varð Póllandi
að falli. En þess verður að gæta,
að varla eru til í veröldini eldheit-
ari ættjarðarvinir en í Póllandi. Þeg-
ar landið er í veði dugir ekkert
undanhald. Pólverjar láta þá ekki
undan fyrir öðru en vopnum.
Beck er lítill ræðumaður og lætur
lítið á sjer bera. Hann er fyrst og
fremst hermaður, enda var her-
menskan sú „atvinna“, sem Pól-
verjar hafa mest iðkað síðan á heims
styrjaldarárunum.
í Drekkiö Egils-öl J
*