Fálkinn - 28.02.1941, Blaðsíða 3

F Á L X. í N tt
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNÐUM.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Framkv.stjári: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2310
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6.
Blaðið kemur út bvern föstudag.
kr. 6.00 á ársfj. og 24 kr. árg.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverö: 20 aura mtllim.
HERBERTSprent.
Skraddaraþankar.
ísland er hið fyriheltna skemti-
ferðaland einnar heimsálfu og jafn-
vel tveggja. Þegar heimurinn færist
í iag aftur eftir vitfirringuna, skal
það sannast, að straumarnir iiggja
hingað bæði úr austri og vestri. Því
að ísland hefir hlotið betri vöggu-
gjöf sem ferðamannaland en öll lönd
Evrópu og fjölbreytni þess er óvið-
jafnanleg, frá ísi til elds. Til frá-
dráttar kemur það eitt, að veðráttan
er talsvert óstöðug og getur, þegar ó-
hepnin er með, girt fyrir að gestir
fái rjetta liugmynd um landið.
En það, sem i mannana valdi stend-
ur til þess nð taka á móti gestum og
sjá þeim fyrir fararbeina um landið
ei enn að miklu leyti ógert. Þetta
má ekki skiljast svo, sem það sje
nauðsyn á að reisa hjer vegleg i-
burðargistihús handa vellauðugu
fólki, þó vera mætti, að það gæti
orðið gróðafyrirtæki. Það, sem vant-
- ai er ódýr og þokkaleg gistihús, þar
sem hægt sje að fullnægja öllum sann
gjörnum kröfum ferðafólks, sem
ferðast til þess að fræðast, en ekki
til að dekra við maga sinn og láta
stjana við sig. Þesskonar fólk á að
svo stöddu ekki erindi lengra en á
hafnir íslands, þar sem það getur
legið við á stórskipunum, sem flytja
það yfir hafið.
ísland er miklu sjerstæðara land
en bæði Noregur og Svíþjóð. Og það
er eftirtektarvert að i þessum iönd-
um beinist ferðamannastraumurinn
einkum norður á bóginn síðustu ár-
in, til Finnmerkur — þrátt fyrir mý-
bitið þar. En þar er loftið miklu lik-
ara því sem gerist á íslandi, en í
sunnanverðri Skandinaviu, tærara og
hreinna, og sjóndeildarhringurinn
viður eins og hjer. Fólk leitar til
fjallanna, eftir ljettu lofti og viðurn
sjóndeildarhring, það vill sjá bláan
himinn og hvita jökla.
Alt þetta á ísland og undur elds-
ins i ofanálag. Bergmyndanir og
jarðmyndanir, sem hvergi sjást á
Norðurlöndum, nýrunnin hraun, mó-
bergsmyndanir, stuðlaberg, basaltlög.
ísland er nýr heimui1. Og svo hver-
irnir í ofanálag, undrin, sem þykja
merkilegust af öllu, sem náttúra ts-
lands hefir að bjóða.
Fjarlægðirnar þarf ekki að minnast
á. Það er styttra til íslands en til
Finnmerkur frá helstu ferðaþjóðum
lieimsins. Og flugferðirnar milli ls-
lands og Skandinaviu eru komnar
áður en maður veit.
ReykJ avikur~Annáll h.f. 1941
»Hver maður
sinn
Reykjavikur-Annáll hljóp af stokk-
unum á mánudaginn var. Annáls-
ritararnir eru sagðir þrir: Bjarni
Guðmundsson, Har. Á. Sigurðsson og
Morten Ottesen, en Haraldur hefir
búið leikinn á svið og leikur auk
þess lang þgngsta hlutverkið, sem að
borgaralegu nafni heitir Sólon Sókra-
tes. Þarna eru engin þáttaskifti, held-
ur í/rdftoskifti, þvi að leikurinn er
í fjórum dráttum, en ekki þáttum. En
milli 1. og 2. þáttar og 3. og 4. þátt-
ar eru „glaðningar'* svonefndir, og
báðir góðir. Sá fyrri er Lárus Ing-
ólfsson í gerfi Saumalinu, sem er
„stakur kvenmaður“, samanber pilt-
inn á einum 25 nemenda unglinga-
skóla, fyrir mörgum árum, þar sem
skamt«
aí hálfu Reykjavikur-Annáls, því að
rjettu lagi héfði maður átt kröfu til
að geta beðið þarna eftir baunum,
— hvað þá eftir kaffi úr þvi að mat-
arhljei var iofað.
1. dráttur annálsins hefst sunnar-
lega í Skemtigarðinum. Þar gnæfir
i baksýn við bláan himinn Háskólinn
með ljósum yfir anddyri og í ýms-
um gluggum. Og til hægri Stúdenta-
garðurinn og tunnuhús enskra her-
manna i túninu hjá honum. Hið
næsta grænn töðuvöllur Skemtigarðs-
ins og biikandi Suðurtjörnin — ljóm-
andi fallegt tjald. Og þarna birtist á
einum gangstígnum frú Masina morg-
an (Emelía Borg), sem er alt i senn
að hafa gát á manni sínum, hinum
Sólonarnir og BtaÖran: Har. A. Sigurðsson. Trgggvi Magnússon og Al-
freö Andrjesson.
stúlkurnar voru 12, en piltarnir 13,
og alt trúlofaðist nema sá staki. —
Seinni glaðningurinn er marionettu-
sýning þeirra Drifu Viðar og Lárus-
ar Ingólfssonar, parodia af herra
Faust á Háskólanum, þó að vísu
væru það Ásta og Haraldur úr
Skugga-Sveini, sem áttust þar við.
— MiUi 2. og 3. þáttar er hinsvegar
„matarhlje" i stað hins listræna
glaðnings í hinum hljeunum, en það
fór nú eins og vant er i fullu leik-
húsi höfuðstaðarins, að i þessu hljei
fjekk ekki nema helmingur leikhús-
gesta kaffið, með þeim arfgengu kök-
um, sem öllum hafa þótt ágætar í
síðastliðin 40 ár. Þetta eru bein svik
„nýríka" togaraeiganda, dóttur sinni
— og svo að freista lukkunnar í æfin-
týrum.
Þarna koma og Petzamofararnir
Sólon íslandus og Sólon Sókrates
(Tryggvi Magnússon og Har. Á. Sig-
urðsson). Þeir eru þúsund þjala smið-
ir og beggja handa járn, en tekst þo
að komast i vinfengi við Spectator
Blaðran, málóðan mann að norðan,
sem samkvæmt efni leiksins er úr
Húnavatnssýslu (Alfreð Andrjesson).
Hann þarf á hjálp þeirra að halda
til þess að kynnst dóttur hins ný-
rika Morgans, og þeir taka að sjer
að koma þeim saman, en ljúga því
til, að vinnustúlkan á heimilinu, sem
Morgan-hjónin: Friðfinnur og Emilía Borg.
Lárus Ingólfsson sem Saumalina.
hafði eignast barn með útlendum
hermanni, sje dóttirin, sem var hálf-
búið að lofa honum. Það reynist sið-
ar, að þeir ljúga ekki jafnmiklu og
þeir halda.
í 1. þætti koma auk áðurnefndra
fram: Pólína, ung stúlka i lögreglu-
búningi, sem tekur i hnakkadrambið
á mönnum og málefnum, vegna á-
standsins og Barnaverndarnefndar-
innar. Stúlka, sem heitir „Daily Post“
(Helga Gunnars) ekur þar um með
barnavagninn sinn, syngur „mikro-
fonvisu" i Hallbjargarrödd (hún nær
henni þó hvergi nærri — sem betur
fer), en þess má geta, að hún syng-
ur með meiri snerpu síðar, er húu
hefir verið hjálparkokkur og heim-
ilisást Blaðrans hins norðlenska í
nærri misseri. 1 lok 1. þáttar syngja
„sverm-endur“ á Tjörninni lítið og
ljóðrænt lag, um Reykjavik. Öndin
syngur alveg prýðilega, en steggur-
inn er hálf utangarna og þarf að
brýna röddina betur, ef veruleg á-
nægja á að vera að svermendakvak-
inu í lok 1. þáttar. Hinsvegar nær
hann sjer fullkomlega niðri síðar,
þar sem hann hefir gítarinn milli
greipa sinna.
Eftir hin gullfallegu tjöld 1. þátt-
ar birtist i öðrum þætti heimaskrif-
stofa Morgans ríka. Það er sextugs-
afmæli hans og allir mestu mennirnir
í höfuðstaðnum koma að óska hon-
um til hamingju. Áhorfandinn fær þó
ekki að sjá þá, heldur aðeins heim-
ilisfólkið, sem er Friðfinnur, Emilia
Borg, húsráðendur, Drifa Viðar, þessi
dýra dóttir, sem fer sínu fram og
sigrast á öllu, og svo Blaðran Norð-
ling og Gordon Gin (Sigf. Halldórs-
son), þá Sólonarnir, sem nú eru
orðnir svokallaðir frídrykkjumenn,
Nasínu þá, sem kom fram keyrandi
með afkvæmi sitt og „ástandsins" í
1. drætti og svo hlutverk, sem kanske
á betur heima siðar í leiknuúi (Gest-
ur eineygði?). Þeir Sólonarnir trú-
lofa Blaðran þarna vinnukonunni
Nasinu, og svo mætist söfnuðurinn
upp við Skíðaskála á kappmóti. Þar
er Helgi Hjörvar kynnir og segir út-
varpinu til um afrek á mótinu, þeir
Sólonarnir eru þá orðnir „sportidót-
ar“ óg kemur Tryggvi lilaupandi nið-
ur á leiksviðið, en þyngsta hlutverk-
ið (Har. Á. S.) veltandi, og gengur
haltur æ siðan. Þar birtist og fyrra
fólkið í nýjum myndum; Morgan og
frú eru orðin sport-idiotar líka, en
dóttirin hugsar um ást, og er nú
orðin bráðskotin i Sólon Sokrates, þó
að hann liti út elns og hann hafi
staðið á fjósbás alla æfi sína. Þarna
eru þrjár meyjur fallega klæddar.
og heita Trú, Von og Kærleikur, þó
að þær geri lítið að þvi að sýna það,
og loks kemur fröken Nitouche (sem
Annállin hefir stolið óþarflega miklu
frá) og syngur lokasönginn með kurt
og pi — ljómandi vel, eins og i 1.
drætti. —
Svo kemur lokaþátturinn, sem heit-
ir „Lúxusflakkarar". Gerist hann við
laxá uppi í Borgarfirði, en þar er
Friðfinnur Morgan að veiða. Þangað
rekst svo alt pakkið og alt endar i
glaumi og gleði.
Frh. á bls. U.