Fálkinn - 28.02.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.
Toma hú§ið.
Le^uilögreginsaga.
8.
«3
kemst maður undir eins í ógöngur. Morð-
inginn — við skulum kalla liann X —hefir
auðsjáanlega ætlað að gera þeim greiða,
sem voru í sömu klípunni og hann. En
viðskiftavinir Cluddams, eða hvað maður á
að kalla þá, liafa varla getað verið af betri
endanum, skyldi maður halda.“
Martin tók fram í: „Faðir ungfi’ú Page
hefir þó verið það.“
„Jú, það er satt. Peters drap á það, gerði
hann það ekki?“
„Jeg liefi reynt að grafast fyrir, hvaða
fólk Cluddam hafi einkum skift við,“ sagði
Martin. „Jeg fjekk skrá hjá Peters, yfir þá,
sem skulduðu Cluddam peninga. Að jeg
kemst þannig að orði stafar af því, að auk
lánastarfseminnar hefir Cluddam rekið
önnur viðskifti. Við Clai’ke og þriðji mað-
urinn frá Bishop Road-stöðinni gengum í
þetta, og við höfum nú aflað okkur upp-
lýsinga um flesta af þessum skuldunaut-
um.“ x
„Þjer eruð gull af manni. Hafðist nokk-
uð upp úr því?“
„Þeim fanst það öllum fagnaðartíðindi,
að Cluddam skyldi vera dauður — því er
ekki að leyna — en okkur fanst ekki neitt
grunsamlegt við einn einasta af þessum
mönnum. Hjerna er skrá yfir þá, nöfn og
heimilisfang.“
Barry tók skjalið og las. „Nú já, slátrari,
heildsali, aðstoðarmaður við járnbrautirn-
ar, skraddari o. s. frv.“ tautaði hann, og
rendi augunum yfir listann.
„Eitt var það þó, sem við fengum upp-
lýst,“ sagði Martín. „Þjer munið, að Peters
drap á, að Cluddam kveldi og píndi fólk
og neyddi það út í sjálfsmorð.“
_ „Já.“
„Löggiltir handveðslánarar geta ekki
reiknað sjer rentur nema upp að ákveðnu
hámarki. Nú kemur það á daginn, að þeg-
ar Cluddam klófesti fólk, þá ljet hann það
borga sjer aukagjald, sem alls ekki kemur
fram í reikningum Peters. Ef maðurinn gat
ekki morgað eða vildi ekki, þá fór Clud-
dam til fyrirtækisins, sem viðkomandi
vann hjá, og kom því til leiðar að hann
var rekinn, eða hann fór til fógetans.“
„Það er ekki að furða, þó hann væri liat-
aður, og það er merkilegt, að liann skyldi
ekki vera kirktur á götu einhverja dimmu-
nóttina. Það er víst nóg af fólki þarna i
nágrenninu við hann, sem væri trúandi til
þess.“
„Hann var líka við öllu búinn. Peters
segir að hann hafi oft sjeð hann stinga
skammbyssu í vasa sinn — jeg fann eina í
skrifborðinu — og úti í horni stóð gildur
stafur með blýkúlu á endanum, ljótt vopn.
Annars hafðiCluddam ekki leyfi til að bera
skammbyssu.“
„Nei, hann hefir varla kært sig um að
þurfa að gefa skýringu á, liversvegna hann
þyrfti að vera vopnaður. Segið þjer mjer
— fóruð þjer aftur til Hampstead eftir að
jeg skildi við yður. — Nei, það var satt,
þjer hafið ekki verið þar ennþá. Ef þjer
viljið, þá getið þjer skroppið þangað á
morgun. Nú skal jeg segja yður, hvernig
umhorfs er þar úti.“
Það gerði liann síðan mjög itarlega, hann
hafði talsvert álit á hæfileikum Martins til
að hyggja á forsendum.
„Mjer finst,“ sagði Martin, þegar Blytli
hafði lokið máli sínu, „að við höfum ekki
veitt ákveðinni persónu nægilega athygli,
sem þó ætti að vita meira um málið en
nokkur annar.“
„Hvern eigið þjer við?“
„Manninn, sem hafði sest að á kvistin-
um í „Carriscot“.
„Jeg liefi ekki gleymt honum — jeg segi
honum, því að jeg veit, að það er karlmað-
ur. En jeg get hengt mig upp á það, að jeg
veit ekki, hvernig við eigum að fara að ná
i hann. Það er ekki auðvelt, að hirta lýs-
ingu af honum, þegar við höfum ekki hug-
mjmd um, hvernig liann lítur út. Jæja, en
við höfum fingraförin lians, og við getum
athugað, hvort hann muni vera i safninu
okkar.“
Þetta var óneitanlega skynsamleg álykt-
un, og Martin mátti til að samsinna henni.
Þeir sátu svo báðir og reyktu og skoðuðu
málið hvor um sig, frá þeim þrettán hlið-
um, sem hægt var að líta á það.
Svo stóð Barry upp. „Jæja,“ sagði hann,
„við skulum nú sofa á þetta. Það getur
skeð, að viskan birtist okkur í draumi. Ef
á mjer þarf að halda, þá verð jeg heima í
alt kvöld.“
Marteinn var hagsýnn maður og svaraði
því þurlega: „Hvað mig snertir, þá dreymir
mig aldrei, nema jeg fái ost ofan á brauðið
mitt á kvöldin.“
Barry hló. „Reynið þá gamlan ost i kvöld.
Góða nótt!“
IV. KAPÍTULI.
„Jæja, mamma," sagði Jack Vane, þegar
móðir lians kom inn í borðstofuna, þar
sem liann var að eta morgunmatinn. „Nú
liefir þínum ágæta afkomanda loksins tek-
íst að verða frægur!“
Frú Vane staldraði við, en sonur hennar
náði í stól handa lienni og setti hann við
borðið.
„Hefirðu selt mynd?“ spurði liún.
„Nei, það er því miður ekki það,“ sagði
hann og roðnaði, „og jeg hefði kanske ekki
átt að nota orðið frægur, jeg hefði getað
látið duga að segja kunnur. Líttu á hvað
fhjerna stendur.“ Og svo rjetti hann henni
morgunblaðið.
„Náðu i gleraugun mín, drengur miun,“
sagði hún, „þau liggja á arinhillunni.“ Hún
hafði sest og var að hella kaffi í bollann
sinn.
Þegar hún hafði smakkað á kaffinu, með
greinilegum ánægjusvip og horðað sneið af
glóðarbökuðu hrauði og sneið af svínslæri,
setti hún upp gleraugun og las dálk með
ægilegri lýsingu á því, sem eldakonan i
kjallaranum hafði þegar drepið á, í sam-
bandi við æfintýri mr. Jacks á Hampstead-
heiði.
Svo lagði hún hlaðið frá sjer, tók gler-
augun af nefinu og sneri sjer að stofustúlk-
unni:
„Þetta er gott, Parker, — það var ekki
annað.“
„Eins og yður þóknast,“ svaraði roskin
vinnukonan og fór svo ofan í kjallara til
þess að segja eldakonunni, að frúin liefði
ekki svo mikið sem deplað augunum, þeg-
ar hún las um morðið.
Svo hjelt frú Vane áfram, ákaflega stilli-
lega: „Þetta var auma ákoman, drengur
minn. Jeg vona, að það hafi ekki haldið
vöku fyrir þjer i nótt. Þú komst nokkuð
seint heim, var ekki svo “
Jack hló: „Þú er Ijómandi, inamma,"
sagði hann glaður og varð Ijettara, er hann
heyrði, live rólega hún tók þessu. „Þú kipp-
ist aldrei úr jafnvægi.“
„Það dugir ekki að æðrast,“ svaraði frú
Vane. „Jeg vorkenni mannaumingjanum,
sem drepinn var, en hinsvegar þektum við
hann ekkert, svó að eiginlega má okkur
standa á sama.“
„Alveg rjett,“ svaraði Jack með alvöru-
svip.
„Jeg sje, að það stendur eitthvað um, að
þú hafir sjeð unga stúlku, þarna í húsinu,“
hjelt hún áfram.
„Já,“ svaraði hann. „Viltu ekki gera svo
vel að rjetta injer appelsínumaukið. Þakka
þjer fyrir.“
„Bollinn þinn er tómur, sje jeg. Lofðu
mjer að gefa þjer svolítið meira kaffi. Mjer
þykir gott að sjá, að þú hefir lyst á morg-
unmatnum.“
„Það er vottur um, að nóttin hafi ekki
verið óróleg, er ekkL svo,“ sagði hann og
brosti.
„Jeg átti ekki við það,“ svaraði hún, „en
þá dettur mjer annað i hug. Skemtirðu þjer
vel í gærkvöldi. Þú varst hjá Carruthers,
var ekki svo?“
„Jú, það var skrambi gaman. Við döns-
uðum dálítið, og Vivienne vildi auðvitað
endilega dansa tangó, sem hún alls ekki
kann. Toni ljek laglega á slaghörpuna,
hann ætlar að halda hljómleika í næstu
viku — þú ættir að fara þangað.“
„Jeg held að jeg geri það. Jeg liefi gam-
an af að heyra Toni spila, sjerstaklega
Dehussy.“
„Og svo á jeg að lieilsa þjer frá frú
Carruthers og segja, að það geti komið til
mála, að hún Vivienne líti inn til þin seinni-
partinn í dag.“
„Hefir þú mikið að gera í dag. Medleys-
fjölskyldan kemur. Medley ofursti er kom-
inn í borgina með stelpurnar og ætlar að
verða hjerna nokkra daga, og Jim Medlev