Fálkinn - 28.02.1941, Blaðsíða 4

4
F Á L K 1 N N
hússkraddari", enda mikið við
leikhússtörf riðinn, sem hljóm-
sveitarstjóri um eitt skeið. Ilon-
um er mjög sýnt um, hvað vel
fer á leiksvíði eða vel ekki, og
auk þess er hann hnyttinn og
fyndinn og hefði líklega getað
orðið sæmilegt slcopleikaskáld,
þó liann hefði aldrei þekt ó-
falskan tón. „Nitouche“ ber
þessa vitni, — tilsvör og við-
bui'ðarás er þar af ágætri leikni
gert, svo að ósvikin skemtun er
á að hlýða, þegát- leikurinn er
í höndum góðra manna, eins og
hann er á sýningunni hjer
Reykjavík.
------Vitanlega er leikurinn
innihaldslítill; hann flytur eng-
Celestin— Floridor i gerfi garöyrkju- ai’ kenningar nema lielst þá, að
mannsins. strangt klausturuppeldi sje tæp-
»Nitouche« á leiksviðinu
Það er orðin venja, að Leik-
fjelagið og Tónlistafjelagið leggi
saman krafta sína einu sinni á
vetri og sýni þá skemtilega
óperettu. Á þennan hátt er nú
svo komið, að bæjarbúar eru
farnir að kynnast söngleik í
óperettuáttina, en áður var það
fyrirmunað. Fyrrum varð ekki
lengra í söngáttina komist en
þar sem „vaudevillan“ var, en
þó ekki væri um meira að ræða,
þá voru slíkir leikir jafnan vin-
sælir. Samanber „Æfintýri á
gönguför“. Það var jafnan ágæt-
lega sótt, þegar vel var vandað
til söngkraftanna.
óperettan, sem í þetta skifti
varð fyrir valinu hjá Leikfjelag-
inu og Tónlistarfjelaginu, heitir
„Nitouche“. Hún er eftir franska
tónskáldið Florimond Hervé,
sem fæddist 1825 og lifði fram
um 1880. Nafn hans er nær ein-
göngu tengt við hið ljettara hjal
tónlistarinnar, því að nær alt
það, sem lifir frá hans hendi
eru óperettur. En „Nitouche“
varð langsamlega lífseigust af
öllum hans verkum, og lifir
góðu lífi enn. Það er sjaldan
langt á milli, að þetta nafn sjá-
ist á auglýsingaspjöldum ein-
hvers leikhúsanna í hinum
stærri borgum Evrópu. — Hervé
hafði það fyrir sið, að semja
sjálfur efni og texta söngleikja
sinna. Bera þeir þess merki, því
að sjaldgæft er að hitta fyrir
söngleiki, þar sem ómur og orð
fellur jafnvel saman og lijá
Hervé.
Þetta er sem sé styrkur söng-
leikja hans. Hann er ekki tón-
skáld á æðri mælikvarða, hann
semur ekki dillandi danslög,
sem lærast í fyrsta sinn sem þau
heyrast og hann er ekki heldur
stórbrotinn eða tignarlegur. En
hann er þægilegur, gamansam-
ur, laus í rásinni og óþvingaður.
Og hann er fyrsta flokks „leik-
lega til óbrigðullar sáluhjálpar
nje trj'gging fyrir því, að þeir
sem þess njóta, haldi fast við
boðorð æskuuppeldis æfilangt.
Aðalpersónan er einskonar sýn-
ishorn hins klausturlega upp-
eldis og hins ljettúðuga lífernis
í senn. Það er söngkennarinn
Celestin í klaustrinu „Les petits
oisseaux“ (Lárus Pálsson). Þeg-
ar hann er að kenna ungmeyj-
unum í klausturskólanum söng,
þá gengur hann upp í þessu og
spilar sálmalög og lofgerðir
með mikilli trúarlegri við-
kvæmni. En í honum er annar
þáttur, sem er enn ríkari. Hann
fæst við tónsmíðar, og þær eru
hvorki sálmar nje oratoria held-
ur óperettur, sem vissulega eru
taldar verk hins vonda, af abba-
dísinni í klaustrinu og hinum
trúuðu yfirleitt. Vitanlega má
enginn í klaustrinu vita, að Cel-
estin söngkennari sje við slíka
goðgá riðinn að semja óperettur
og þessvegna vinnur hann sem
tónskáld undir nafninu Flori-
dor. Þegar leikurinn hefst á að
vera frumsýning að óperettu
Floridors um kvöldið. Hann
hefir verið með allan hugann
við undirbúninginn og líka við
þá stásslegu meyju, sem leikur
aðalhlutverkið og heitir Corinna
(Inga Laxness). Hjá henni hef-
ir honum lent saman við Fégure
majór (Brynjólf Jóhannesson),
sem vill. ná blíðu Coi’innu, og
flúið af hólmi fyrir honum. En
Fégura major er bróðir abba-
disarinnar í klaustrinu, sem
Celestin—Floridor kennir söng
við. Er það Gunnþórunn Hall-
dórsdóttir, sem leikur hana.
Fégure majór á skjólstæðing
einn, foringja í liðsveitinni, sem
er greifi og heitir de Champla-
treux (Kristján Kfistjánsson).
Þessi greifasonur á að giftast
einni námsmeynni í klaustrinu,
Denise de Flavigny (Sigrún
Magnúsdóttir), en sá hagur er
ráðinn af foreldrum þeirra, en
ekki hjónaefnunum sjálfum.
Þau hafa aldrei sjest. Nú vill
majórinn greiða fyrir hinum
unga greifa’og reynir að fá syst-
ur sína, abbadísina, til að lofa
þeim að hittast. Hún þvertekur
fyrir að þau fái að sjást, en
leiðist til að lofa þeim að tala
saman, þannig að skýluveggur
sje á milli, og ekki má greifiiin
segja hver hann sje heldur
koma frain sem eftirlitsmaður
skólans. Græða hjónaefnin því
lítið á þeim samfundum. En
abbadísinni er tilkynt, að mærin
Denise eigi að koma til Parisar
þegar í stað, því að bún eigi að
fara að ganga í heilagt hjóna-
band. Abbadísinni þykir ófor-
svaranlegt að senda hana eina,
og fær Celestin söngkennara til
að fylgja henni til liöfuðborg'-
arinnar þá um kvöldið. Hann
þvertekur fyrir það, þangað til
honum hefir hugkvæmst ráð til
að fá samt sem áður að sjá
óperettuna sína á frumsýning-
unni. Svo er mál með vexti, að
hann hefir einu sinni gleymt
nótunum að óperettunni sinni á
orgelinu í klausturskólanum.
Denise og hinar stelpurnar hafa
komist í þær og hefir Denise
lært alt aðalhlutverkið. Hún vill
þvi ólm komast með honum i
leikhúsið og að þau látist fara
með lestinni kl. 8 um kvöldið
til París, en fari þá á óperett-
una og nái svo í lestina sem fer
um miðnætti. En Celestin-Flori-
dor tekur ekki í mál, að Denise
sjái óperettuna. Hann fer með
hana á gistihús og ætlar að læsa
hana þar inni meðan hann sje
að horfa á óperettuna sína. En
honum hefir gleymst að læsa
herbergishurðinni hjá Denise,
og kemur hún í leikhúsið
skömmu á eftir honum. Flori-
dor liefir lent saman við óvin
sinn, majórinn, að tjaldabaki í
leikhúsinu, þar sem þeir liitta
báðir Corinne hina fögru. Lýkur
þeim samfundum þannig, að
Corinne verður óð og uppvæg
og neitar að fara inn á leiksvið-
ið eftir fyrsta þátinn og rýkur
út í buskann. Leikstjórinn, há-
ekta Gyðingur(Haraldur Björns-
son)er i öngum sínum yfir að
Liösforingjarnir kringum Nitouche, eftir að hún hefir gerst trumbuslagari.
Majórinn (Br. Jóhannesson) og abbadísin systir hans (Gunnþ. Halldórs-
dóttir.