Fálkinn - 28.02.1941, Blaðsíða 8

8
F Á L K 1 N N
JOHn nORTH: ^
TOMA IBTÐIM
pT INA HUGGUNIN í þessu er sú,
sagði West yfirlögregluþjónn, að
hjer er ekki um morð að ræða!
— Og þessvegna hafið þjer ekkert
hjer að gera, svaraði starfsbróðir
lians og hristi höfuðið. — Þjer eruð
óbetranlegur!
— Jeg er ákaflega værukær, sagði
West yf.rlögregluþjónn og hagræddi
sjer í skrifborðsstólnum — þessvegna
var þafe, að jeg varð mjer út um
stöðu í morðmáladeildinni, þvi að
morð eru svo sjaldgæf! En þó er jeg
nú ekki latari en svo, að jeg vil
gjarnan hlusta á, hvernig í þessu
máli liggur.
Starfsbróðirinn brosti til Wests og
sagði:
— 1 nótt hefir þjófur lokað sig
inni í skrautgripaverslun Martens og
stolið þar dýrgripum fyrir fast að
hundrað þúsund krónum. Aðeins því
allra dýrasta, enda var það til þess,
hve alt komst fljótt upp. í morgun
klukkan sex — eða fyrir rúmum
klukkutíma — kom næturvörðurinn,
sem lítur eftir versluninni á klukku-
líma fresti. Hann varð eigi lítið for-
viða, er hann sá, að stór ennisspöng
var horfin úr glugganum. Rigningin
í nótt hafði orðið þess valdandi, að
hann tók ekki eftir þessu fyr. Hann
læsti sig inn í búðina og sá fljótlega,
að þarna hefði verið þjófur að verki
og gerði okkur undir eins aðvart.
Þessi þjófnaður er framinn af mikilli
leikni, en þarna í búðinni fundum
við reykjarpípu. Þó að þjófurinn
hafi notað gúmmíhanska mátti þó
greina fingraför á pipunni.
West kinkaði kolli og lögreglumað-
urinn hjelt áfram:
— Það kom á daginn, að þetta
voru fingraför Edmunds Blints —
þjer kannist við þann fræga inn-
brotsþjóf. Honum var slept úr ríkis-
fíingelsinu fyrir tíu dögum og tók
sjer á leigu lierbergi í þvergötu niðri
við höfn. Jeg fór þangað samstundis,
en dólgurinn var ekki heima og
hafði ekki komið í rúmið i nótt, svo
að jeg setti vörð þarna niðurfrá. Nú
er klukkan orðin yfir sjö, en engar
frjettir hafa orðið enn.
— Ætli þess verði ekki langt að
bíða, að hann geri vart við s:g?
sagði West. — Ef að þjer hefðuð
drýgt svona glæp, þá munduð þjer
varla koma lieim til yðar í bráð.
— Ef til vill ekki, en þá mundi
jeg ekki skilja eftir öll fötin mín
og falskt vegabrjef í herberginu
mínu, en það heflr Blint gert.
West ypti öxlum og spurði:
— Hvernig tekur Martens þessu
tjóni.
— Hann er vjjp/lega æstur, hann
er víst talsvert æðrasamur að eðlis-
fari; hann ætlaði að sleppa sjer út
af því, að hann skyldi vera vakinn
svona snemma. En vörur hans eru
allar vátrygðar fyrir þjófnaði.
Það varð þögn eitt augnablik, en
svo sagði West:
— Hafði Blint læst sig inni i búð-
ina?
— Hann hefir úrval af fölskum
iyklum, hann er gullsmiður að iðn,
og þessvegna handlaginn.
— Og hann á pípuna?
— Já, húsmóðir hans þekti hana
undir eins.
West ljet enn á ný ánægju sína í
ljós yfir því, að ekki skyldi hafa
verið framið morð, kveikti sjer í
vindli og fór ofan í veitingaskálann
til þess að fá sjer kaffisopa. Hann
hafði ekki lokið við að drekka úr
bollanum, þegar hann var kallaður
í símann.
— Þetta er lögreglustjórinn, var
sagt í simanum. —Viljið þjer sam-
stundis fara í Rolands Boulevard,
þar hefir fundist lík. Nefndin er
komin þangað og hún segir yður,
hvað þjer eigið að gera.
Stundarfjórðungi siðar var yfirlög-
regluþjónninn kominn á ákvörðunar-
staðinn. Vörður hafði verið settur
kringum liúsið og morðmálanefndin
var tekin til starfa, ]>egar West kom
upp á efri hæðina, en þar hafði líkið
fundist.
Gangdyrnar stóðu upp á gátt, gegn-
uin ganginn sá yfirlögregluþjónninn
sjer til mikillar furðu inn i tómt
herbergi. Önnur hurð stóð opin í
ganginum og var inn í eldhúsið, og
það var jafntómt og fyrra herbergið.
— íbúðin er óbygð, sagði einn af
lögreglumönnunum.
— Það lítur svo út, svaraði West
um leið og hann kom inn í herbergið
og gekk að líkinu, sem var nálægt
glugganum. Þetta var unglegur mað-
ur, dökkhærður og vel til fara. West
svipaðist um í stofunni og linyklaði
brúnirnar, er liann kom auga á rúm-
dýnu, sem lá á gólfinu. Hún virtist
vera það eina í ætt við innanstokks-
muni, sem þarna var að finna.
Lögreglumaðurinn, sem hafði kom-
ið með yfirlögregluþjóninum, sagði:
— Morðið hefir líklega verið fram-
ið i nótt. Læknirinn, sem er nýfar-
inn, segir, að maðurinn muni liafa
verið dauður í nálægt tíu tíma. Okk-
ur- hefir tekist að þekkja likið, við
könnumst við manninn, það er mað-
ur, sem fyrir skömmu var látinn laus
úr rikisfangelsinu, en verið var að
auglýsa eftir í morgun, út af inn-
brotsþjófnaði hjá Martens skraut-
gripasala.
— Nú, er það Edmund Blint?
Lögreglumaðurinn kinkaði kolli og
West gekk nú að líkinu og einblíndi
lengi á það. Höggið, sem liafði frels-
að þjóEnn frá öllum reikningsskilum
við jarðneska rjettvísi, hafði verið
afar þungt. Ennisbeinið var í raun-
inni brotið, yfir vinstra auga. Maður-
inn hafði dá!ð samstundis.
— Hver fann líkið? spurði West.
— Eftirlitsmaðurinn hjerna i liús-
inu ætlaði hingað til þess að opna
glugga og hleypa inn nýju lofti, hann
sagðist vera vanur að gera það, er
hann hefði sópað stjettina. Það mun
hafa verið klukkan sex til hálfsjö.
— Voru dyrnar læstar þá?
— Já, og eftirlitsmaðurinn segir,
að enginn hafi haft lykla að íbúð-
inni nema hann, því að hún stendur
auð.
— Hvenær fluttist siðasti leigj-
andinn á burt?
— Fyrir hálfum mánuði. Jeg hefi
skrifað hjá mjer nafn hans og nú-
verandi heimilisfang — — og svo
heimilisfang Blints.
Maðurinn rjetti West miða og hann
stakk honum á sig og fór svo að
rannsaka húsakynnin, en fann ekk-
ert nema blóðpoll und'r líkinu og af
því mátti ráða, að morðið hefði verið
framið þarna.
Þegar West kom út á ganginn aft-
ur, síó klukkan átta. Hann hringdi
dyrabjöllunni að nágrannaibúðinni.
Kona opnaði, svo fljótt, að líkast
var að lnin liefði staðið á hleri fyrir
innan hurðina. Hún liafði þegar ver-
ið yfirlieyrð og gat ekkert sagt ann-
að en það, sem West liafði þegar
heyrt .... og svo það, að hún hefði
hitt eftirlitsmanninn við húsdyrnar
kvöld.ð áður, þegar hún var að koma
heim úr leikhúsinu klukkan um tólf.
Hann hafði komið innan úr tómu í-
búðinni frá því að loka gluggunum.
West skrifaði hjá sjer tímann og
fór svo til eftirlitsmannsins og fram-
burður lians var í fullu samræmi við
framburð stúlkunnar.
— Samkvæmt ósk húseigandans
standa gluggarnir í íbúðinni opnir,
hvenær sem því verður við komið.
Það var vegna slagveðursins í gær-
kvöldi sem jeg lokaði gluggunum, og
svo stóð til að opna þá undir eins i
morgun.
— Og þjer hafið ekki rekið yður
á neitt í gærkvöldi?
— Nei, jeg kom inn í öll herbergin
í íbúðinni.
— Síðasti leigjandinn lijet Lund,
sagði West, — og kveðst -vera full-
trúi. Hjá hvaða fyrirtæki vinnur
hann?
— Hjá skartgripakaupmanni, var
svarað.
— Martens?
Eftirlitsmaðurinn leit út undan
sjer. — Það veit jeg ekki, jeg hnýsist
aldrei í málefni leigjandanna, og
Lund liafði aldrei orð á, hvar hann
starfaði. Hann mintist aðeins einu
sinni á, að liann sýslaði með dem,-
anta og þessliáttar.
West fór aftur upp í íbúðina. Hon-
um fanst málið fara að skýrast. Þeg-
ar liann kom upp, hafði líkið verið
flutt á burt og morðnefndin hafði
lokið slarfi sínu á staðnum. Það átti
að fara að innsigla dyrnar, þegar
West kom.
— Lofið þi'ð mjer að líta hjerna
inn áður en þið innsiglið, sagði liann.
Mjer er illa við að gera margar ferð-
irnar, og mjer kann að liafa sjest
yfir eittlivpð.
— Þá verðið þjer að innsigla sjálf-
ur. —
— Það skal jeg gera.
— Jæja, við leggjum þá lakkið og
innsiglið á eldhúsborðið.
West var kominn inn í íbúðina.
Hann rannsakaði gólfið, sentiinetra
eftir sentimetra. Það flýtti fyrir hoh-
um, að þarna var ekkert nema dýn-
an, og livergi neinir felustaðir.
Loks stóð hann úti á ganginum og
hafði sett innsiglið á dyrnar. Hurðin
hafði verið lakkborin nýlega og hann
sá aðeins móta fyrir bletti, þar sem
síðasti leigjandi hafði haft nafnplöt-
una sína.
Og liann sá annað, sem olli því,
að hann lagði frá sjer lakkið og inn-
siglið, tók hnífinn sinn upp úr vas-
anum og náði ofurlítilli flís eða ögn
úr dyrakarminum. Hann reif blað úr
vasabókinni sinni og braut utan um
þetta, stakk því í veskið sitt og fór.
Stundarfjórðungi siðar sat hann á
veitingaliúsi yfir ölglasi og var að
hugleiða málið.
Hann liafði náð hauslausri teikni-
bólu úr dyrakarminum og nú álykt-
aði hann þannig: Edmund Blint hefir
komist í samband við hylmara, sem
liefir sagt honum, að heimilisfang
sitt vairi þarna í tómu íbúðinni. Blint
fremur innbrot hjá Martens og held-
ur síðan á Rolands Boulevard með
þýfið. Hann sjer nafnspjald, fest með
teiknibólu, við dyrnar, og sjer að
þetta er rjetti staðurinn. Sá, sem
dvelur í tómu íbúðinni og hefir liaft
með sjer dýnu, til þess að gera sjer
biðina þægilegri, er alls ekki hylmari
heldur stórglæpamaður, sem ekki
vílar fyrir sjer að fremja morð, og
þessvegna eru ö^fcg Blints ráðin
undir eins og hann kemur inn fyrir
þröskuldinn.
West kinkar kolli — jú, svona hefir
þetta atvikast. Harin fer í símann,
hringir á lögreglustöðina og spyr,
hvort Blint hafi átt nokkra nána
kunningja.
— Nei, var svarað — Edmund
Blint var einrænn og framkvæmdi
ávalt innbrot sín hjálparlaust.
— Hvar var Iiann vanur að koma
þýfinu í peninga?
— Hann var gullsmiður sjálfur og
hræddi upp munina og smíðaði nýja,
og kom þeim svo fyrir hjá fornsöl-
um og veðlánurum.
West lijelt á brott af veitingaliús-
inu og fór nú til heimkynna Blints
niður við höfnina. Þetta var laglegt
herbergi út að götunni — hinn myrti
hafði auðsjáanlega verið smekkmað-
ur. Aðeins eitt gekk í berhögg við
alt annað í herberginu: á rúminu lé
dagblað og sneri auglýsingasíða upp.
West tók blaðið og settist ó rúm-
stokkinri.
Blint li^fði auðsjáanlega verið að
leita að liúsnæði, því að það voru
eingöngu húsnæðisauglýsingar á þess-
ari blaðsíðu. Við ýmsar auglýsingar-
hafði hann sett dauft blýantsstryk.
— West tókst á loft, þegar hann sá,
að merki hafði verið sett við ibúðina
á Rolands Boulevard.
Hann lagði frá sjer blaðið og leit
á borðið. Þar sá liann litla öskju
með teiknibólum. Hann tók öskjuna
og hristi nokkrar bólur í lófann á
sjer, tók síðan upp veskið sitt og
braut sundur blaðið, sem hann hafði
sett bóluna í forðum. Þetta voru al-
veg samskonar teiknibólur. Hann
lijelt hvorutveggja til haga og fór
síðan á burt.
Þessi fallega niðurstaða, sem liann
hafði komist að á veitingastaðnum,
var nú að engu orðin. Það var Blint,
sem liafði leitað uppi íbúðina í Ro-
lands Boulevard, þar var Blint, sem
hafði sett nafnspjaldið. á dyrnar, en
það var lika Blint, sem hafði framið
innbrotsþjófnaðinn.
West labbaði i þungum þönkum
upp aðalgötuna. Svo hóaði hann i
bifreið og ljet alca upp i skartgripa-
verslun Martens.
Klukkan var orðin tiu. Martens
hafði verið að gera skrá um vör-
urnar, en farið heiin, þegar af-
greiðslustúlkan kom, klukkan niu. En
hún sagði, að Martens mundi koma
aftur innan skamms og bað yfirlög-
regluþjóninn að biða.
Hann hringdi á lögreglustöðina og
spurði, hvort nokkuð nýtt hefði kom-
ið fram i málinu.
— Ekki beinlinis, var svarað, —
en það hefir komið ó daginn, að
Martens er i fjárkröggum. Við erum
að rannsaka, hvort hann telji ekki
skaða sinn meiri en rjett er, — vegna
tryggingarinnar, sjáið þjer. Fulltrúinn
hans liefir farið i leyfi í gær, og það
getur verið visbending. Við fundum
á Blint lyklana, sem hann hefir notað.