Fálkinn - 14.03.1941, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
ungfrú Crane. Svo er mál með
vexti, að það hefir verið heitið
1000 frökum fyrir upplýsingar
um liann. Yður er kunnugt “að
þung hegning liggur við yfir-
hilmingu .... jeg meina, ef
þjer yrðuð nokkurs vísari um
hann, þá ....
— Jeg þakka' fyrir aðvörun-
ina, en annars get jeg nú haft
gát á mjer sjálf! sagði Eva og
sneri bakinu að gestinum.
EGAR hann var farinn stóð
hún og dokaði við nokkrar
mínútur áður en hún fór aftur
inn í stofuna sína. Var hann ekki
sá, sem hann þóttist vera? Sek-
ur fyrir stjórnmálaáróður? En
.... almennur þjófur, sem ekki
þorði að koma á gistihúsin
vegna þess, að þar væru lýsing-
ar á honum .... Nei, nei, það
var ómögulegt! Það gat eklci
verið satt! Maður sem hafði
vonda samvisku gat eklci horft
svona einlæglega í augun a
henni. Hún vildi ekki trúa illn
á hann. Að minsta kosti var
hann gestur hennar ennþá ....
og á meðan varhann friðhelgur!
Hún andaði djúpt .... og fór
svo inn til hans.
— Afsakið að jeg var svona
lengi frammi, sagði hún.
— Þó að þjer hefðuð ekki ver-
ið fjarverandi nema tvær mínút-
ur mundi mjer liafa fundist það
of lengi! svaraði hann brosandi,
en augu hans voru, alvarleg. •—
Ætli jakkinn minn sje ekki orð-
inn þurr .... jeg verð víst að
fara að hypja mig. Þjer hafið
líka mikið að gera .... jeg tef
yður!
— O’Donnell! sagði hún lágt,
— viljið þjer ekki heldur bíða
þangað til farið er að skyggja?
— Þakka yður fyrir vingjarn-
legt boð, sagði hann undrandi.
— En jeg liefi erindi, sem jeg
þarf að ljúka sem fyrst.
— Vitið þjer að lögreglan er
á hnotskóg eftir yður?
Hann spratt upp. — Nú þeg-
ar? Vita þeir að jeg er hjerna,
eða hafa verið gerðar fyrirspurn-
ir?
Eva sagði honum í fám orðum
hvað hún hafði heyrt.
Hann hristi höfuðið. — Þeim
skjátlast, blessuðum, sagði hann
rólega. — í nótt sem leið var
jeg i hraðlestinni milli Paris og
Monaco.
— Og þjer hafið ekki borgað
með tjekk, sem....
— Nei, nei, sagði hann ákaf-
ur. — En jeg skil að þessari
Gróusögu hefir verið dreift út til
þess að verslunarfólk skyldi
hafa vakandi auga á mjer ....
og fá leinhvern til að ljósta upp
hver jeg er! Jæja, þá verð jeg
að bx-eyta um áætlun! Jeg ætlaði
ekki hjeðan fyr en í kvöld. En
nú neyðist jeg til að fara undir
' eins svo að jeg komist á landa-
mæi'in áður en farið er að gera
ráðstafanir.
— Ætlið þjer með jái-nbraut-
inni?
— Jeg veit ekki hvernig mað-
ur kemst þangað .... jeg hefi
enga peninga eins og jeg sagði
yðui'. En jeg hefi einliver ráð.
Hún i'jetti honum hendina
vingjarnlega og liughreystandi
og hann tók í liana. Hún hafði
víst vei'ið viðhúin þessu, því að
þegar liann di'ó liendina að sjer
fann liann, að samanvafinn seð-
ill lá í íófa lians — 100 frankar.
Antonio O’Donnell stóð um
stund og gat ekki komið upp
no'kkru oi'ði. Svo leit hann nið-
ur og sagði:
— Ætlist þjer nú til að fá ó-
nýtan tjekk sem tryggingu?
— Viljið þjer ekki skoða þetta
sem hjálp liúsnæðisleysingja við
annan Iiúsnæðisleysingja?
Hún stóð upp og gekk rakleitt
fram. i eldhúsið.
Bleðill, sem hún hafði stungið
undir belti sjei', datt á gólfið,
án þess að liún tæki eftii'. O’-
Donnell tók hann upp .... til-
kynning frá skattstjórninni um
að ungfrú Eva Crane yrði borin
út, og innanstokksmunir henn-
ar seldir innan viku, ef skattur-
inn hennar, 800 frankar, yrði
ekki greiddur innan sólarhi’ings!
EGAR Eva kom inn aftur
eftir nokkrar mínútur stóð
hann við gluggann og mændi
upp í himininn, sem var að
byi-ja. að roðna af geislum
kvöldsólarinnar. Hann leit við
og benti á miðann, sem lá á
borðinu.
— Þjer mistuð þetta áðan,
sagði hann.
— Æ já, þetta er ofurlítið ásl-
ai’brjef frá skattstjóranum!
sagði hún og ldó kuldahlátur.
— Eiginlega hefði jeg átt að
vera kominn af slað, sagði hann.
— En nú man jeg, að jeg þarf
að erinda dálítið fyrst. Jeg skil
jakkann minn eftir hjerna —
gex'ir það nokkuð til? Sjáið þjer
.... þegar jeg bretti upp erin-
arnar og fer úr vestinu og fax
baskaliúfuna jrðar lánaða ....
þá þekkir mig enginn eftir lýs-
ingunni. Jeg vei'ð alveg eins og
li af narverkamaður.
— Komið þjer aftur? spurði
hún.
— Já til að sækja jakkann
minn. Hve lengi varðui opið
hjerna?
— Til klukkan níu. En jeg fer
aldrei að hátla fyr en klukkan
tólf.
— Ágætt. Sjáunxst aftiu-! haixn
kinkaði glaðlega kolli og hvarf.
pVA fór til að atlxuga jakk-
aixxx, sem hafði verið hengd-
xir upp við ariixinn. — Það er
eitthvað lcynlegt við þennan
nxann, lieyrði liún að stúlkan
sagði. Eva leit spyrjandi á hana.
— Reynið þjer að stinga liend
inni ofan i innri vasann, sagði
hún. —Þar er fóðrið tvöfalt ....
og á milli laga er . .. .
—- Það kemur ekki okkur við
'tók Eva fraixi í.
— Nei, en nxaður hefir leyfi
lil að verða hissa, þegar svona
umrenningar ganga með stórar
fjárupplxæðir á sjer.
Eva starði á liana. Svo tók
hún hendinni ofan í vasann . .
þar voru tveir böglar í umbúð-
unx. Hún ljet fingurnar strjúk-
asl unx þetta .... það var lík-
ast búntunx af stórum peninga-
seðlum.
— Ertu viss unx . . . . ?
Unga stúlkan kinkaði kolli. —
Það eru yfir 50.000 frankar!
Eva lokaði augunum í svip!
Hún botnaði ekkert i þessu.
Hann liafði þegið gestrisni henn
ar — það gat hún jskilið! En að
hann skyldi taka á móti lxundr-
að frönkunum, þó að lxann vissi,
að hún gæti ekki borgað skatt
inn, sem í'eið lxenni á svo miklu.
Hún vaknaði af þessum hug-
leiðingum. Hún vildi ekki ti'úa
neinu illu um lxann .... liann
skyldi sjálfur fá tækifæri til að
útskýra .... hún vildi ekki
hugsa ixieira um hann um sinn.
En þetta var svo erfitt! Hvers-
vegna hvislaði hjarta hennar
svo ákaft, að það væri hann,
sem hún hefði jafnan þráð.
Hversvegna sá hún aðeins fall-
egu trúverðugu augun hans fyr-
ir hugskotssjónum sínunx, úr
því að hún vissi þó hver hann
var .... liver hann Iilaut að
vera.
Og hvað yi’ði um liana sjálfa?
Tuttugu og fjögra tíma frestur!
Þania var um 800 franka að
gei’a .... og 1000 fi-anka átti sá
að fá, sem gæti framselt O’-
Donnell.
Nei, hann hafði verið gestur
hennar! Jafnvel þó hann væi'i
sá, sem lögreglan var að leita
að, þá mátti hún ekki brjóta
lög gistivináttunnar.
þEGAR Eva liafði lokað og
slökt ljósið klukkan níu,
settist hún við gluggann og
slai'ði út i myrkrið. Hugur lienn-
ar fór viða .... falinn í nátt-
myrkrinu og fi'jáls og taumlaus.
Klukkan lxafði slegið hálftólf
þegar hún hrökk upp við að
bai'ið var á dyrnai’. — Hver
er þar spui'ði hún lágt.
— Antonio O’Donnell! var
svarað og það var gleðihi'eimur
í íöddinni.
Hún hleypti honum inn og
stai'ði forviða á hann. Það var
ekki sá Antonio, senx liafði fai'-
ið fi-á henni klukkan átta, sem
þarna var konxinn aftui'. Ekki
hafnarvei'kamaður með uppbrett
ar ei’nxar heldur liár maður, vel
klæddui', í smokingfötum.
— Viljið þjer ekki kannast
við mig í þessum þúningi?
spurði hann brosandi. — Svona
verður maður að vera klæddur
þegar nxaður fer í spilabank-
ann á kvöldin.
Hann rjetti fx'am báðar liend-
urnar. Og hún leit stórum aug-
unx á peningaseðlana, sem liann
var með milli handanna.
— Hafið þjer spilað — með
hundrað fi’ankana?
— Nei, jeg leigði mjer nú
þessi föt fyrir þá. Svo fór jeg
í spilabankann og leitaði uppi
nokkra af mönnunum, senx
skulda j'ður peninga. Þeir kin-
oka sjer elcki við að nota sjer
hjálpfýsi ungrar stúlku, en þeg-
ar duglegri rukkari kemur til
þeirra þá rætist úr.
Hann lagði peningana á borð-
ið og miða lijá.
— Þetta er listi yfir þá sem
borguðu og livað þeir borguðu
mikið. Nú skuluð þjer athuga
hvort þetta er rjett — jeg lxefi
kvittað fyrir upphæðununx yð-
ar vegna.
Eva liorfði í augun á honum
og liann var rólegur senx áður.
Hvei-svegna þáðuð þjer hundrað
frankana míiia .... þjer hafið
peninga sjálfur i tvöfalda vas-
anum.
Nú leit liann fyi'st undan. —
Jeg á ekki þá peninga sjálfur!
T>AÐ var barið ákaft á úti-
* hurðina. — Ljúkið upp ..
í laganna nafni. Fyi'ir ulan
stóðu tveir lögregluþjónar og
tveir menn ekki einkennisþúnir.
Og nú konx lílill maður grá-
hærður og ruddist fram fyrir
þá.
— Þarna er liann, þrjótui'inn.
Fyi'st hræðir hann mig til að
boi'ga reikning, sem lionunx
kemur ekkert við .... og svo
fæ jeg að vita að lögreglan er
að elta liann.
Lögregluþjónninn annai’ sneri
sjer að O’Donnell.
— Má jeg sjá vegabrjefið yð-
ar? sagði hann stutt. — Þar er
ákvæði um, að þjer niegið ekki
konxa nær landamærunum en
200 kilómetra . .. . Er yður ljóst,
að þjer hafið brotið'þessi fyrir-
nxæli ?
— Já.
— Það fer lest til Parísar eft-
ir 45 minútur. Til þess að losna
við frekara anxstur ætlunx við
að sleppa yður, ef þjer farið
með þeirri lest.
— Jeg geng að því! .... Leyf-
ist nxjer að hafa fataskifti fyrst
.... jeg lxef góðan tíma til þess.
Jeg á ekki þessi föt.
— Flýtið þjer yður þá.
— Munið eftir þvi sem er í
jakkanunx yðar, sagði Eva á
ensku.
— Viljað þjer geyma það fyr-
ir nxig þangað til jeg nálgast
það. Hann talaði lika ensku, en
enginn Frakkanna skildi lxana.
— Ætlið þjer ekki að hafa
það nxeð yður?
— Þvi var ællað að konxast
yfir landamærin, í þýðingarmikl
Frh. á bh. Í4.