Fálkinn - 14.03.1941, Side 12

12
F Á L K I N N
besíQ^b
Francis D. Grierson: Framhaldssaga.
Tóma hú§ ið.
Le^nilögregflniagfa. !
—-ip —10. bp~jbe= , J
„Þakka yður fyrir,“ sagði Barry og hafði
vit á, að tala ekki frekar um þetta mál.
„Jeg sendi mann til yðar, undir eins og
jeg get.Myndin skal ekki skemmast og ekki
verða yður til neinna óþœginda. Nú er að-
eins eitt eftir. Reynið að rif ja upp fyrir yður
augnablikið, er þjer funduð líkið. Heyrðuð
þjer nolckurt liljóð ofan af loftinu?“
„Nei, jeg man ekki til að jeg heyrði neitt
hljóð.“
„Jeg spurði, af því að jeg liefi oft tekið
eftir, að undirmeðvitund fólks verður fyr-
ir áhrifum — t. d. i hljóðum — og minnist
þess aðeins eftir á, ef maður sefjar það til
þess.“
Þjer haldið þá, að einhver hafi verið i
húsinu?‘“
„Það er hugsanlegt, þó að jeg sje ekki
viss um, hvort það er sennilegt. Jeg held
sannast að segja, að ungfrú Page liafi kom-
ið þarna til að tala við manninn, s.em hafð-
ist við uppi á loftinu, ef til vill til að að-
vara hann, en hafi æðrast er liún sá yður
og Primby yfir líki Cluddams.“
Jack gramdist, að hann gat ekki látið
vera að kenna til af því að vita, að Evu
Page væri svo umliugað um ákveðna manns-
persónu, að hún hefði stefnumót með hon-
um í eyðihúsi, en hann sagði alt annað.
„Þar af mætti álykta, að liún hafi ekki
vitað neitt um morðingjann. Er það ekki?“
spurði hann.
Barry sat á sjer að brosa ekki að því
hve hann var áfjáður. „Áreiðanlega,“ sagði
hanm „Jeg hefi ekki gefið í skyn, að Eva
Page liafi drepið Cluddam, og ekki heldur,
að hún vissi, að það stæði til að drepa hann.
Jeg veit sannast að segja ekkert um það.
En þjer skiljið, að jeg verð að gera ráð
fyrir öllum hugsanlegum möguleikum.“
„Sjálfsagt, vitanlega,“ flýtti Jack sjer að
svara.
„Já,“ sagði Barry. „Þá fer jeg. Þakka yð-
ur fyrir, hvað þjer hafið verið þolinmóður.
Jeg hefi fyrirkall til yðar, um að vera við-
staddur líkskoðunargerðina á morgun, en
jeg ætla að reyna að fá dómarann til að
fresta henni, þangað til við höfum gert ítar-
legri rannsóknir. Þjer sjáið stað og stund á
þessu blaði.
Og svo rjetti hann Jack fyrirkallið. Jack
fylgdi honum að útidyrunum og þeir skildu
í mesta bróðerni.
Daginn eftir kom Jack stundvíslega til
líkskoðunaryfirheyrslunnar, sem var haldin
í Hampstead. Primby lagði sig í framkróka,
að gera grein fyrir ýmsum hugmyndum,
sem hann hafði sett saman á löngum and-
vökunóttum.
Dómarinn, sem var alvanur málslcrafs-
miklum vitnum, hjelt aftur af honum eftir
megni, og yfirheyrslunni var frestað, án
þess að nokkrar merkilegar upplýsingar
hefðu komið fram.
Jack talaði nokkur orð við Blyth, um
leið og þeir fóru út.
„Noklcuð nýtt?“ spurði hann.
„Því miður ekki,“ svaraði fulltrúinn.
„Ungfrú Page virðist vera sokkin ofan í
jörðina.“
„Kanske hún sje farin til útlanda?“ sagði
Jack.
„Jeg held það varla. Við höfum haft gát
á öllum höfnum og flughöfnum og sent
lýsingar þangað. Jeg er hræddur um, að
margar stúlkur með jarpt hár og brún
augu, hafi orðið forviða á, live lengi var
verið að rannsaka farmiða þeirra og vega-
brjef.“
Svipur Jacks, er liann heyrði gletnisleg-
ar athugasemdir Barxy, var ekki fyllilega
ekta. Hann stakk upp á, að þeir ætu liá-
degisverð saman, en Blyth afsakaði sig
með önnum, sem ekki þyldu bið.
Og Jack fór einn inn í „Jack Straws
Castle“ og át þar málsvei-ð sinn, algjörlega
óafvitandi um það, að maðurinn, sem át
við næsta borð og virtist leiðast ósköp,
hafði merki í vasanum, senx á stóð „Metro-
politan Police.“
\
V. KAPÍTULl.
Jack leitaði sjer að fyrirmyndum meðal
ýmsra stjetta og manntegunda, eins og svo
margir aðrir listamenn og rithöfxindar. Það
kostaði ekki nema fáeina shillinga að út-
vega sjer þessar fyrirmyndix-, en það kost-
aði Parker langan tíma að sætta sig við
þetta fólk á heimilinu.
Jack liafði fyrir löngu koinist að raun
um, að á samkomustöðum höfðingjanna, í
West End, var ekki um nærxi eins auðug-
an gai'ð að gi-esja, hvað þetta snerti, og á
veitingastöðunxxm, sem höfðu lægra verð-
lag. Á veitingastöðum þeim, sem Messr.
Lyons og aðrir fjáraflamenn höfðu gert
vinsæla, fann liann oft fólk, sem hann gat
notað andlitið, limaburð eða vaxtai'lagið
á, til fyrirmyndar að teikningum sínum
til blaðanna.
Það var gaman að flokka þetta fólk.
Þai'na voru heldri menn, sem liöfðu lxorfið
úr sýningai'skálum hjegómagirndarinnar,
en leyfðu sjer samt enn, að drekká koníalc
með kaffinu, og sem ávörpuðu frammi-
stöðustúlkurnar með þeiri'i kurteisu nær-
gætni, sem einkennir fólk, er hefir verið
í metum í smábæunum sem óðalseigendur
og hefir borið ábyrgð á öllu sveitarfjelag-
inu.. Þarna voru fyrverandi liðsforingjar
í fötum, sem að vísu voru slitin, en þó vel
hirt, ásamt konu sinni og böi-num. og
gæddu þeim á því hesta sem budda þeirra
leyfði, fyrir eða eftir leikhúsför; þarna
voru snyrtilegir ungir skrifstofumenn og
vjelritunarstúlkur, sendisveinar af skrif-
stofum, senx vonuðu að þeir yrðu teknir
fyrir fullorðið fólk, og rosknir menn, sem
vonuðu, að ungu stúlkurnar við næstxx boi’ð
tækju eklci eftii', að þeir voru orðnir sköll-
óttir og nokkuð vamhixiiklii’. Þar voi-u gyð-
ingastúlkur, hlakkar á hörund og auðþekt-
ar, þrátt fyrir kynslóða dvöl í vesti'æixunx
lönduixi; hörundsdökkir menn af heilum
tug mismunandi þjóðei-na, seixx London
hafði dregið að sjei', í von þeii'ra um að
gi-æða peninga eða ná aftur því, sem þeir
höfðu tapað.
Þar voru prestar og prakkarar, fínt fólk
og ruslaralýðui', ganxlir og ungir, andlitin
komu altaf ný og ný eins og í kviksjá. Og
innan unx þetta voru frammistöðustúlkui'ii-
ar á sífeldri rás í svörtum kjólum með
livíta svuntubleðla, eftirtektarsanxar og si-
vinnnandi og ljetu ekki örla á þeim mann-
legu tilfinningum, senx fólust undir kurt-
eisisgrímu þeirra, en umsjónarmenn í rönd-
óttum brókunx og jakket litu. eftir.
Nokkrum dögunx eftir líkskoðunarpi’ófin
kom Jack út úr húsinu í Russel Square og
labbaði í hæg&um sínum niður á Totten-
ham Court Road. Móðir hans horðaði út í
bæ og hann afrjeð að boi'ða á stórum „al-
þýðlegunx“ veitingastað á horninu á Oxford
Street og Tottenham Court Row. Hann
liafði engar pantanir að afgreiða þessa
stundina, en liafði átt tal við ritstjóra eins
stóra vikublaðsins um, að teikna flokk af
myndum af lífinu á skrifstofunum í stói'-
boi'ginni, og fanst rjett að fara að svipast
unx eftir fyrirmyndum i þennan gx'eina-
flokk. Það var fult í veitingasalnum, en
Jack þekti þjónaliðið, og einn af yfirþjón-
unum útvegaði honum borð, skanxt frá
liljómsveitinni. Hann skrifaði hjá sjer
pöntun Jacks og fór nxeð seðilinn og lofaði
fljótri afgx'eiðslu. Hver stúlka liafði á-
kveðna tölu af boiðunx, en nú hafði Jack
fengið aukaboi'ð, senx engri þeirra til-
heyx'ði, og þessvegna ætlaði unxsjónarmað-
urinn að ná í þá stúlku til að afgi-eiða
bann, sem fyi'st yrði fyrir hendi.
Jack var ekki að flýta sjer. Unga stúlkan,
sem var að afgreiða coctail, hafði tekið
eftir honum í langi’i fjarlægð og kom óum-
beðið með þui-ran Martini-coctail til hans,
og hann dreypti á honum við og við og
skimaði kringum sig.
Alt í einu setti lxann glasið svo liart frá
sjer, að það skvettist á dúkinn. Stúlka
hafði komið að borðinu og fór að setja
borðdúkinn á það. Jack hafði litið upp,
augu þeiri-a mættust og liann gat ekki á
sjer setið, að í-eka upp undrunaróp. Því að
unga stúlkan var Eva Page.
Hún stóð augnablik og starði á hann, svo
i'iðaði hún og hann hjelt, að liún mundi
detta. En hún tók sig á.
„Afsakið,“ sagði hún, „jeg' lxefi gleymt
pentudúknum yðar.“
Áður en liann gat svarað liafði hún skot-
ist franx á milli borðanna og livarf fram í
búrið. Jack starði steini lostinn á eftir-
benni. Svo tók hann eftii', að fólkið í kring
var farið að veita honunx athygli, svb að