Fálkinn - 14.03.1941, Page 13

]
F Á L K I N N
13
Fálkinii er bc§ta hcimili§blaðid.
KROSSGATA NR. 369
Skýringnr. Lárjett.
1. manns, G. vopn, 12. gjafmilt,
13. ágangssöm, 15. einkennisbókstaf-
ir, 16. kuldi. 18. flík, 19. fruniefni,
20. dýr, 22. hestinum, 24. atviksorð,
25. slæms, 27. málmurinn, 28. ör, 29.
dýr, 31. egg, 32. væna, 33. hnött,
35. ranghermdi, 36. efnið, 38. liætta,
39. skora á, 42. troði, 44. tóm, 46.
hundur, 48. lyfta, 49. fornþjóð, 51.
trje, 52. hitunartæki, 53. svæðunum,
55. höfuðborg í S.-A., 56. grískur
bókstafur, 57. ganga, 58. sáðland,
60. fangamark, 61. ásjóna, 63. erfiða,
65. dægrið, 66. skýli.
•
Skýringar. Lóffrjett.
1. grikkur, 2. bor, 3. óhreinindi, 4.
kná, 5. viðmót, 7. treg, 8. snú, 9.
hætt, 10. einkenni, 11. straumurinri,
12. fátæklingur, 14. ílát, 17. lengdar-
eining, 18. sjóða saman bli., 21.
skrölt, 23. litarefninu, 24. vot, 26.
völva, 28. vatnsból, 30. flanaði, 32.
veður áfram, 34. maður, 35. grein
37. skemmast, 38. maður, 40. sáð-
lendi, 41. fyrirverða sig, 43. slitinn,
44. verslana, 45. hreykja, 47. vöndur,
49. hatti, 50. heimta inn, 53. -hagi,
54. jurt, 57. skammstöfun, 59. flan,
62. andaðist, 64. skammstöfun.
LAUSN KROSSGÁTU NR.368
Lárjett. Ráffning.
1. táp, 4. kálfana, 10. hik, 13. öfug,
15. troða, 16. tali. 17. fituga, 19. gróm-
ið, 21. rasi, 22. Oki, 24. alin, 26. nafn-
kunnugs, 28. KEA, 30. ann, 31. tín,
33. LL, 34. sum, 36. val, 38. Se, 39.
afliýsið, 40. sæliesti, 41. Ga, 42. rað,
44. lak, 45. ös, 46. ana, 48. bál, 50.
aða, 51. skapadóminn, 54. skán, 55.
kem, 56. neip, 58. holund, 60. auglit,
62. Aron, 63. úrill, 66. gína, 67. mak,
68. fóðrar, 69. Nil.
Lóðrjett. Ráffning.
1. töf, 2. áfir, 3. putana, 5. áta, 6.
L. R., 7. fokkuna, 8. að, 9. nag, 10.
hamist, 11. ilin, 12. kið, 14. gusa 16.
tólg, 18. giftusamann, 20. Rauðahaf-
inu, 22. oka, 23. inn, 25. áklagar, 27.
hneisan, 29. elfan, 32. istöð, 34. Sýr.
35. mið, 36. væl, 37. lek, 43. hádegið,
47. asklok, 48. bak, 49. lóm, 50. anilín,
52. kaun, 53. negg, 54. sora, 57. píni,
58. liam, 59. dúr, 60. ala, 61. tal, 64.
ró, 65. L.R.
hann tók sig á og slokaði í sig því, sem
eftir var í glasinu.
Yfirþjónninn, sein' hann þekti var elfki
langt frá, svo að hann gaf honiun bend-
ingu.
„Heyrið þjer, þjer verðið að segja mjer
nokkuð,“ sagði hann lágt. „Hvað heitir af-
greiðslustúlkan, sem þjer senduð til mín?“
Yfirþjónninn pírði augunum, en Jack
flýtti sjer að segja:
„Þjer þurfið ekkert að óttast, jeg ætla
ekki að leika mjer að henni. Þvert á móti
— þetta er alvarlegt mál — mjög alvarlegt.
Jeg verð endilega að hafa tal af henni,
sjálfrar liennar vegna.“
Yfirþjónninn átti stöðu sína að þakka
því, að hann kunni að dæma fólk rjett, og
hann sá þegar, að hjer var um eitthvað
það að ræða, er ekki var hægt að beita
hinum venjulegu reglum stofnunarinnar.
„Jeg held, mr. Vane,“ sagði hann, að það
sje hest, að þjer komið inn á skrifstofu
forstjórans. Það er ekki svo hlaupið að
því, að tala við stúlkuna hjerna. Þjer getið
orðið mjer samferða að dyrunum eftir
augnablik; snúið þjer stólnum, eins og þjer
sjeum væntanlegur aftur undir eins.Yörð-
urinn við dyrnar vísar yður á skrifstofu
forstjórans.“
„Ágætt. En ef ungfrú — ef frammistöðu
stúlkan kemur liingað aftur?“
„Jeg skal fara inn i búrið og segja henni,
að forstjórinn vilji tala við hana.“
Hann fór og rjett á eftir stóð- Jack upp,
hallaði stólnum upp að borðinu og gekk
fram að dyrunum. Vörðurinn vísaði hon-
um á dyr lengra niðri í ganginum á næstu
hæð. Hann barði, yfirþjónninn opnaði
dyrnar og visaði honum inn i laglega stofu,
þar sem lítill, svarthærður og gildur mað-
ur stóð upp úr stól við skrifborðið, þegar
Jack kom inn.
„Þetta er mr. Vane, sir,“ sagði yfirþjónn-
inn, sem hjet Richards. „Mr. Panetti, for-
stjóri okkar,“ sagði liann við Jack.
Mr. Panetti heilsaði Jack. Ilann talaði á-
gæta ensku en með svolitlum, mjúkum,
suðrænum hreim, og bað hann að fá sjer
sæti.
„Jeg gel skilið, að yður finnist þetta skrít-
ið,“ sagði Jack, „en eins og jeg skýrði yfir-
þjóninum frá--------“
„Mr. Ricliards,“ leiðrjetti Panetti.
„Já, jeg skýrði mr. Richards frá, að hjer
væri um alvarlegt mál að ræða. Jeg hefi
áríðandi skilaboð til stúlkunnar, sem gekk
uin beina hjá mjer.“
„Og sem þjer bjuggust ekki við að iiitta
hjer, býst jeg við.“
„Nei, það gerði jeg ekki,“ svaraði Jack
hreinskilnislega.
„Yður langar máske-til að tala við stúlk-
una hjerna,“ sagði forstjórinn. Við verðum
að fara mjög varlega, skiljið þjer. Ef hægt
er að draga í efa, að starfsfólk okkar sje
heiðai-legt —“
„Guð sje oss næstur, maður. Ekki er jeg
að væna hana um, að hún liafi strokið með
silfurskeið,“ sagði Jack óþolinmóður. „Það
eina sem jeg óska er að skila boðum til
hennar.“
„Þjer verðið að afsaka ef jeg skil yður
ekki rjett,“ svaraði Panetti vingjarnlega.
„Hefðuð þjer ekki getað slcilað þessu þeg-
ar hún bar á borð fyrir yður?“
Jack roðnaði. Hann iðraðist eftir, að
hafa verið svona hátíðlegur við yfirþjón-
inn í fyrstu.
„Það er dálítið erfitt að skýra þetta,“
sagði hann. „Jeg var aðeins hræddur um —
—. f stuttu máli: jeg var hræddur úm að
hún vildi ekki lilusta á það, sem jeg hafði
að segja. Lítið þjer á, mr. Panetli,“ hjelt
liann á fram. „Jeg ætlasl ekki til, að þjer
trúið mjer. En ef þjer hringið til Scottland
Yard og talið við Blyth fulltrúa, þá mun
hann geta sagt yður, að jeg liafi fulla á-
stæðu til að breyta eins og jeg geri.“
„Jeg get víst sparað yður það ómak,“
heyrðist rödd segja bak við þá — og þegar
þeir litu við, sáu þeir sjer til mikillar
furðu stóran og þrekinn mann, sem liafði
komið að óvörum inn í stofuna.
„Martin, yfirlögregluþjónn frá Scottland
Yard,“ sagði sá nýkomni og lagði nafn-
spjaldið sitt á skrifborðið hjá forstjóran-
um.
„Mr. Vane þekkir mig ekki, en jeg þekki
hann, og yður er óliætt að treysta honum.“
Hafi forstjórinn verið kurteis áður, þá
varð hann nú alúðin sjálf. Hann notaði
jafnvel olnbogana til að sannfæra lögreglu-
manninn um, að stofnunin skyldi gera lög-
reglunni alt til geðs, sem hún gæti.
En Jack var ekki um það nýja horf, sem
málið var komið í. Hann hafði vitnað til
Blyth, af þvi að hann hjelt, að það þyrfti
ekki annað en nefna „Yardinn" til ]iess að
róa forstjórann, eii-hann liafði alls ekki
gert ráð fyrir, að yfirlögregluþjónn frá
grenslanalögreglunni kæmi fram á sjónar-
sviðið.
Martin dró aldrei neitt á langinn. „Viljið
þjer gera boð eftir stúlkunni,“ sagði hann
við forstjórann. „Jeg giska á, hvað mr.
Vane muni þurfa að segja henni.“
Panetti sagði yfirþjóninum að ná í stúlk-
una undir eins. Ricliards liafði ekki liitt
hana í búrinu, en látið boð liggja fyrir
henni. Hann fór nú lil að sækja stúlkuna.
Panetti spurði hálf deigur: „Jeg vona,
að hjer sje ekkert ljótt á ferðum.“
„Það get jeg ekkert um sagt,“ sagði Mar-
tin. „Við erum einmitt að reyna að komast
að því. Jeg skal gjarnan segja yður, hvern-
ig málið er vaxið, mr.-----------“
„Panetti.“
„-----mr. Panetti. En jeg bið yður um,
að láta það ekki fara lengra. Þjer hafið
kanski lesið um morð Cluddams í blöð-
unum — í mannlausu liúsi á Hampstead-
heiði?“