Fálkinn - 22.08.1941, Page 12

12
F Á L K I N N
Francis D. Grierson: Framhaldssaga.
Tóma huislð.
Le,inil«gi,eg:l ii^aga.
,Eins og þjer viljið. Og þjer skulu'ð vera
viss imi, að mínir menn gera skyldu sína.
Og svo getið þjer lagt þá þýðingu í svar
initt, sem þjer óskið.“
Eva tók í handlegginn á Jack er liann
ætiaði að svara aftur.
„Mr. Blyth,“ sagði liún. „Jeg vildi óska,
að þjer vilduð segja mjer, hversvegna þjer
komust svona að orði. Jeg — jeg er ekkert
lirædd við að heyra skýringu yðar.“
„Það held jeg' sannast að segja heldur
ekki að þjer sjeuð,“ svaraði hann. „Þess-
vegna kom jeg hingað. Þjer liafið, ungfrú
Page, oflar en einu sinni lýst yfir því, að
það væri óbifanlegur ásetningur yðar, að
gera alt sem í yðar valdi stæði, til -þess að
finna morðingja Cluddams. Haldið þjer nú
ekki, að það gæti liugsast, að viðkomandi
manni sje lítið um forvitni yðar gefið, og
að hann geti freistast til að gera yður eitt-
livað, sem yður kæmi ekki vel. Mjer er
jafn umhugað og yður um að ná í morðingj-
ann, en jeg er ákveðinn í því, að sjá um,
að þjer njótið verndar meðan á því stend-
ur.“
Eva þagði drykklanga stund. Svo sagði
hún: „Þjer ernð þá ekki kominn hingað
til að handtaka mig?“
„Nei, jeg gæti að vísu handtekið yður
livenær sem mjer sýnist,“ svaraði hann.
„Þjer sjáið, að jeg sýni yður fulla hrein-
skilni. En jeg kæri mig ekki um, að áríð-
andi vitni heltist úr lestinni.“
„Það er nóg komið af þessu . . . .“ hyrj-
aði Jack, en Eva þaggaði niðri í honum
aftur. „Það væri gainan að vita,“ sagði húu
hægt, „hvort það var þessvegna, sem þjer
fangelsuðuð bróður minn — jeg meina
vegna öryggis lians sjálfs?“
„Jeg handtók hann vegna gruns um, að
hann væri bendlaður við morð Cluddams,"
svaraði hann, en hún ljet sem hún heyrði
ekki hvað hann sagði.
„Mr. Blyth — jeg held að þjer vitið, liver
liefir myrt mr. Cluddam!“
Barry stóð upp og svaraði glaðlega: „Það
má segja, að þjer sláið mjer gullhamra. En
jafnvel þó jeg vissi það þá yrði jeg að færa
sönnur á það, og það er alt annað mál.
En úr þvi að þjer hafið svona mikla trú á
mjer, þá vona jeg, að þjer farið að ráðinu,
sem jeg gaf yður áðan.“
Þau liorfðust í augu. „Jeg skal gera alt
sem þjer segið mjer,“ sagði hún og rjetti
honum hendina.
Barry lmeigði sig og hjelt uni heridi
liennar á meðan, kinkaði kolli til Jack og
var þotinn út úr stofunni áður en þau gátu
hringt.
„Heyrðu Eva — hvernig í ósköpunum
gastu ....?“
Hún stöðvaði hann á þægilegasta hátt,
sem sje með því að kyssa hann á munninn.
„Gullið mitt,“ sagði hún svo glaðlega
og frjálslega að liann varð forviða. „Mig
sárlangar í tebolla. Eigum við ekki að fara
niður og sjá, hvort við hittuni ekki hana
mömniu þína.“
XIX. KAPÍTULI.
Barry fjekk tilkynningu frá Clarke yfir-
lögregluþjóni á Bishop Road, sem lionuin
þótti matur í. Götusali, James Wiggins að
nafni, liafði óskað að koma sjer í mjúkinn
hjá lögreglunni hann liafði fengið refs-
ingu fyrir vasaþjófnað og misliepnaðar
innbrotstilraunir — með því að korná upp
um óþektan glæpamann, sem ekki laldist
til „fjelagsskaparins“ og naut .þessvegna
ekki verndar „undirheimanna“. Blytli ljet
koma með liann á Scotland Yard, og það
sem liann sagði á sínu „göfuga“ lirogna-
máli, var í stuttu máli þetta:
Kvöldið áður en lik Cluddams fanst liafði
Wiggins orðið fyrir skrítnu atviki. Um
daginn var ekki að villast, því að daginn
eftir liafði hifreið ekið á götusalann, svo
að hann liafði legið á spítala síðan. En um-
rætt kvöld klukkan hálf ellefu liafði Wig’g-
ins slaðið fyrir utan hús Cliuldams við
Harrow Road og sjeð Peters, sem liann
þekti vel í sjón. Hafði honum fundist það
áberandi, hve álútur Peters var. (í svigum
má geta þess, að Wiggins var alls ekki ó-
latur á, að rjetta hjálparhönd þegar um
innhrot var að ræða). Fyrir utan dyrnar
stóð stór bifreið, ein af þessum hljóðlausu,
sem höfðingjarnir aka í. Enginn hílstjóri
sat i vagninum.
. Svo komu tveir menn út úr dyrunum hjá
Cluddam. Annar þeirra var Cluddam sjálf-
ur, það gat Wiggins sjeð á göngulaginu, en
hinn var hár og herðibreiður með linan
hatt slútandi niður fyrir augun og i Ijósum
yfirfrakka, sem kraginn var hrettúr upp
á. Þeir lilóu og virtust háðir vera í hesta
skapi. Þegar dyrnar opnuðust læddist Pet-
ers, sem liafði staðið upp við vegginn, hak
við bifreiðina og hleraði þar. Sá Wiggins
þetta greinilega. Þegar bifreiðin var farin
lallaði Peters á burt.
Wiggins taldi sig' ekki vissan um, að geta
þekt aftur förunaut Cluddams, en hann
þóttist viss nm, að þetta stæði í einhverju
sambandi við morðið í „Carriscot“.
Honum var sagt að þegja vandlega yfir
þessu og síðan sendur á burt með mörgum
vinsamlegum áminningum.
Martin og Clarke höfðu hlustað á yfir-
heyrslu Barrys á „götugróssjeranum". Þeg-
ar fulltrúinn var orðinn einn með Martin,
leyndi hann því ekki, hve vel lá á horium.
„Hunda-hepni,“ sagði hann — „saunkölluð-
guðs gjöf.“
Martin góndi á liann.
„Þjer lialdið víst, að jeg sje genginn af
göfluníun,“ sag'ði Barry og hló. „Eins og
við latínumennirnir segjum: „Quem Deus
vult perdere, prius demental“.“
„Jeg kann ekki latínu,“ sagði Martin, „en
mjer finst það ósköp sennilegt, fyrir því.“
„Jeg er nú enginn tungumálaskörungur
heldur,“ sagði Barry, „en þetta er setning,
sem troðið er í livern latínuskólastrák.
Hún þýðir: „Þann sem guð vill tortíma,
hrjálar hann fyrst.“ Og það var víst þetta,
sem þjer hjelduð um mig.“
Martin hrosti út undir eyru. „Það var alls
ekki hölvað. En jeg get ekki sjeð . . . . ‘
„Hvað það er, sem hefir gert mig svona
glaðan? Góði Martins. Mr. Wiggins hefir
komið með hlekkinn, sem mig vantaði i
sönnunarkeðjuna mína!“
„Jeg gæli hengt mig upp á, að jeg hotna
ekkert í þessu, sir,“ murraði Martin.
„Nú skal jeg skýra þetta fyrir yður. Þjer
voruð sammála mjer um, að Peters mundi
liafa þekt manninn, sem myrti Cluddam,
og reynt að liafa út úr honum peninga
með hótunum.“
„Já,“
„Gotl. Þa'ð er ekkert út á þessa hugmynd
að setja, en þó var þar eitt atri'ði, sem jeg
gat ómögulega skilið. Ef Peters vissi hver
morðinginn var, hversvegna fór hann þá
ekki strax að reyna að neyða úl úr honum
peninga? Mjer finst á mjer, a'ð það mundi
vera til einhver ofur einföld skýring á
þessu, en hvernig sem jeg' reyndi, þá gat
jeg ómögulega fundið liana, fyr en Wiggins
sýndi mjer ráðninguna.“
„Afsakið þjer, en jeg get nú ekki sjeð,
livað það var, af því, sem þessi náungi
sagði, sem er svona þýðingarmikið. Hann
þekti ekki þriðja manninn.“
„Nei, og það er auðvitað leiðinlegt. En
munið þjer ekki livað hann sagði um Pet-
ers ?“
„Hann sagði, að liann hefði staðið hak
við vagninn og lilustað.“
„Einmitt. Hann hlustaði. Látum okkur
nú rannsaka, hvað við getum ályktað af
því, eins og skáldsagnahöfundarnir segja.
Við ályktum, Martin sæll, að Peters liafi
haft grun á Cluddam og haft gát á honum.
Við ályktum, að hann liafi langað lil að
vita hvér þessi ókunni maður var, sem
hann vissi eða hafði grun uin, að Cluddam
ætlaði að liitta þetta kvöld; við ályktum,
að þó liann hafi ekki sjeð framan í mann-
inn, þá hafi liann að minsta kosti heyrt
málróin lians.—-------“
„Augnablik, sir. Hvernig' getum við vitað,
að hann hafi ekki sjeð liann. Hann var þó
nær lionum en Wiggins var.“
„Jú, Martin sæll, lijerna er það, sem of-
vitið kemur til skjalanna. I alvöru tala'ð:
]iað er alls ekki fráleitt að álíta, a'ð Peters
— sem var hræddur við að fara að glugg-
anuni á bifreiðinn af því að hann kynni að
sjást — liafi heyrt ókunna manninn tala.
Það er mjög sennilegt, að hann liafi verið
á höttunum eftir Cluddam til þess að kom-
ast að einhverju óleyfilegu, sem hann væri
að aðhafast, og fá tangarhald á honum. En
þegar Cluddam fanst dauður, með hníf í
bakinu, gat Peters lagt tvo og tvo saman.
Hann var varkár að eðlisfari og þessvegna
þagði liann og beið átekta. Svo hugsa jeg