Fálkinn - 12.09.1941, Page 8

8
P Á L K I N N
Herbert Shaw:
IIVÍII
QaTCHELL lögregliifulltriii hafði
^ versta álit á Michael Donovan.
En jafnvel fyrverandi bófar eiga
kröfu til iiðsinnis hjá lögreglunni,
og örvæntingarmálaleitun Donovans
hafði verið neyðaróp manns, sem
var hræddur við dauðann.
Það var auðvitað Ferrari, sem var
kominn á kreik aftur. Hræðsla Don-
ovaos við Ferrari fyrverandi saln-
herja sinn, var orðin plága á lög-
regiunni.
Á leiðinni heim að laglega húsinu
lians Donovans, með grænu glugga-
hlerunum, nam Satchell staðar augna-
blik til þess að virða fyrir sjer
mynd, sem aumingi liafði málað á
gangstjettina. Þessi veslingur var
vanur að mála á gangstjettirnar með-
fram Thaxnes.
Satchell fulltrúi fleygði skilding í
liatt málarans, og liann, sem hafði
iokið við að mála fallega mynd af
standmynd sem stóð skamt frá, leit
upp og þakkaði fyrir sig.
„Hvernig gengur þessi atvinna?
spurði fulltrúinn vingjarnlega. „Er
þetta ekki nokkuð afskektur staður?“
Listamaðurinn linyklaði brúnirnar.
Þetta var lítill og hnýttur maður en
augnaráð hans var einkennilega fast.
Fulltrúinn starði á hann — honum
fanst á sjer, að liann hefði sjeð
þennan mann fyr.
„Afleitlega,“ sagði listamaðurinn,
„en jeg er svo til nýbyrjaður hjerna.“
Hann rendi auguntmi yfir myndirn-
ar sína á stjettinni og bætti hátið-
lega við: „Myndirnar mínar eru of
góðar til þess arna.“
,„Þær eru afbragð,“ sagði Satchell.
„En þjer hafið valið yður slæman
stað — það eru alt of margir götu-
málarar hjer í nágrenninu."
„Jeg skal bjarga fnjer. Mjer liefir
ltom nýtt ráð í hug.“
Hann sagði fulltrúanum hvað það
væri og Satchell óskaði lionum góðs
árangurs og hjelt áfram heim til
Donovans.
Michael Donovan var enn á slob-
roklc og í inniskóm. Höndin skalf
þegar hann heilsaði fulltrúanum. í
gamla daga hafði hann verið kallað-
ur „fallegi Donovan" og .var annál-
aður fyrir skotfimi. Michael Donovan
vár ennþá ánægður með útlitið á
sjer, þó að það hefði beðið nokkurn-
hnekki af löngu öri, sem náði yfir
annan vangann endilangan. Satchell
var fremur þur við hann og tók
eftir, að augun voru rauð og þrútin.
„Yður hefði verið nær að verða
áfram í Ameríku," sagði liann. „Hvað
er það, sem amar að núna?“
„Yður skjátlast viðvikjandi Ferr-
ari. Hann er ekki i Ameriku — liann
er kominn til Englands." Donovan
kreisti ósjálfrátt fastar að skamin-
byssunni í vasa sínum. Hann hafði
fulla ástæðu til að hræðast fyrver-
andi stallbróður sinn, Mario Ferrari.
„Hver hefir sagt yður, að liann
sje hjer?“ spurði Satchell..........
Donovan rjetti honum brjef, og
Satchell las það. Það var stutt:
Til hr. Michael Donovan.
Varaðu þig, rottan bin — þú
færð bráðum að sjá mig. Mario
— Malahide, Dublin.
„Vingjarnlegt og kumpánlegt,“
sagði Satchell fulltrúi og glotti. „Svo
að liann er ennþá á hnotskóg eftir
yður. Hvenær fenguð þjer þetta
brjef? Það er fyrsta brjefið, sem þjer
hafið fengið frá honum síðan jijer
komuð til Englands. Veit Ferrari, að
þjer gangið undir nafninu Smith og
teljið yður fyrverandi kaupsýslu-
mann?“
Michael Donovan fölnaði við tilhugs-
uniná eina. Hann helti wisky í glas
lianda sjer áður en liann svaraði:
„Haldið þjer að jeg sje vitlaus?
Það eru aðeins þjer og bankinn
minn, sem þekkja þetta heimilisfang.
En það cr til málaflutningsmaðiir
lijerna sem seldi nokkur verðbrjef
fyrir mig og Ferrari fyrir mörgum
árum, jiegar við vorum hjer á ferð.
Hann sendi honum brjefið í þeirri
von, að hann mundi senda mjer það.
En málaflutningmaðÖrinn þekti að-
eins bankann minn og sendi brjefið
þangað. Bankinn sendi mjer svo
brjefið. En jafnvel ]>ó að málaflutn-
ingsmaðurinn gæti snuðrað upp lieim
ilisfang mitt l>á mundi hann aldrei
segja Ferrari frá ]>ví. Því að hann
fær 500 pund á ári fyrir það sem
nann vinnur fyrir mig og getur ekki
án þeirra peninga verið. Þjer gleym-
ið, að jeg er ríkur maður, fulltrúi."
„Nei, en þjer minnið mig á það í
livert sinn sem þjer sjáið mig,“ svar-
aði Satchell þurlega. „Jeg mundi nú
ekki gorta eins mikið og þjer gerið
af þessum peninguni, þegar þeir erú
fengnir á ]>ann liátt sem þjer liafið
fengið þá. Jeg mundi fleygja þeim
í sjóinn og byrja á lieiðarlegri vinnu.
Þjer eruð Ijeleg útgáfa af mannkyn-
inu, mr. Smith — mjög ljelegt eiu-
tak.“
„Þjer móðgið mig,“ sagði Donovan.
„Jeg liefi ekki brotið lög þessa lands
— lögreglan þarf ekkert yfir mjer að
kvarta.“
„Nei, því miður,“ svaraði fulltrú-
inn og andvárpaði. „Ef við liefðum
sakir á yður þyrfti jeg ekki að labba
alla leið hingað i livert skifti sem
þjer lekið hjartanu af hræðslu. Þjer
eruð hræddur um líf yðar fyrir
Ferrari, er ekki svo?“
„Hann öfundaði mig altaf,“ sagði
Dónovan. Fulltrúinn hló, því að
hann vissi ástæðuna til hefnigirni
Marios og hræðslu Donovans.
„Mjer liggur stundum við að vor-
kenna yður, Donovan," sagði hann.
„Þjer eruð forríkur maður — og
einmaná þorpari. Þjer liafið sannar-
lega til ]>ess unnið að lifa í eilífri
angist."
Donovan var nióðgaður. „Jeg skil
ekki hvað þjér meinið?“
„Ykkur Mario kom mætavel saman
lengi vel, þangað til siðasti glæpur-
inn ykkar niistókst. Þið brutust inn
i Olympic-bankann í Boston um há-
bjartan dag og rænduð 40.000 doll-
urum og það Iá við að þétta tækist,
þó að lögreglan væri á hælunum á
ykkur. En svo skjöplaðist y.ður
stjórnin á bifreiðinni og hún brotn-
aði. Þjer náðust. En Mario Ferrari
slapp undaii með fulla tösku af seðl-
mn og verðbrjefum. Er þetta ekki
rjett. Jeg hefi skýrslu lögreglunnar
í Bandaríkjunum."
Donovan svaraði engu og leit ekki
á liann. Hann strauk langa örið á
vanganum. Úti í garðinum flögraði
dúfnahópur og seltist upp á þakið.
Donovan ókyrðist við þytinn. Hann
hljóp út að glugganum og klappaði
saman höndum. Dúfurnar flugu upp
aftur og fóru burt. Það fór hrollur
um Donovan. „Jeg hata dúfur,“ sagði
liann.
„Þjer eruð taugaveiklaður, Donov-
DIIFURW AR
I enskum borgum sjást gangstjettamálararnir víða —
fátækir listamenn, sem mála myndir með mislitri krít
á stjettarhellurnar og leggja höfuðfatið sitt hjá til að taka
við ölmusu þeirra, sem hjá fara.
an. Þjer ætluð að drekka minna.“
„Það er einskonar dægradvöl að
drekka. Það voru dúfur, sem áttu sök
á óheppninni með bilinn, sem þjer
voruð að tala um. Við vorum að
sleppa undan ofsókninni þegar heil
torfa af dúfum flaug upp af torg-
inu sem við fórum um — þessvegna
misti jeg stjórnina á bílnum og ók
beint á grjótgarð. Jeg hata dúfur.“
„Já, en Ferrari tókst að lilaupa
úr bílnum og sleppa. Þjer sátuð
fastur í bílnum þegar lögreglan kom
að. En þjer þektuð felustað Marios
og Mario hafði 40.000 dollarana. Þjer
gátuð gert vérslun og þjer gerðuð
liana. Svikúð Mario til að kaupa
yður frelsi. Bankinn fjekk pening-
ana óg Mario tíu ára hegningarvinnu.
Eftir átta ár var hann náðaður fyrir
góða framkomu. Þetta er ástæðan til,
að hann er að eltast við yður núna
og ætlar að skjóta yður undir eins og
hann kemst í færi,“ sagði fulltrúinn
kuldalega.
Donovan leit á fulltrúánn. „Hon-
um er best að vera ekki of viss um,
að hann hitti mig. Jeg hefi altaf verið
snarari í snúningum en hann.“
„Verði yður að góðil. Iin jeg vil
lielst ná í Mario áður en ykkur lend-
ii saman og endursenda hann til
U.S.A. — lögreglan þar hefir aug-
lýst eftir lionum. Enginn skilur í
livað orðið hefir af honum. Okkur
er illa við allar skötæfingar hjer í
London. Gefið mjer þetta brjef, svo
skal jeg reyna að láta einhvern af
okkar niönnum góma hanii.“
Satchell tók brjefið en alt i einu
datt honum nokkuð í liug.
„Jeg sá ágæta inynd af yður á leið-
inni hingað," sagði hann.
„Mynd af mjer?“ át Donovan eft-
ir, forviða.
„Máláða á gangstjettina, rjett fyrir
aústan Albertbrúna. Maðurinn, sem
hafði málað hana, sagði mjer, að
honuni hefði dottið nokkuð nýtt í
hug. Hann ætlaði að mála myndir af
öllum, sem færu hjá. Hann mun hafa
sjeð yður á gangi þarna.“
„Hvert í lieitasta," tautaði Donov-
na og nú setti að honum nýjan kvíða.
Honum var ekki um, að vita myndir
af sjer á strætum og gatnamótum,
öllum til sýnis. „Hversvegha liefir
hann einmitt málað mig?“
„Þjer ættuð að skoða yður í spegli,“
svaraði fulltrúinn. Það hafði Donov-
an þegar gerl — og á skrifborðinu
hans voi’U kynstur af dýrum ljós-
myndum af honum, sem hann notaði
fyrrum til að gefa ástföngnum stúlk-
um, sem voru lirifnar af „Fallega
Donovan". Fulltrúinn hjelt áfram,
önugur eins og fyr: „Hann heitir
meira að segja sama nafninu eins og
]>jer — eða einu af dulnefnunum
yðar — liver veit nema liann sje
skyldur yður. Undir myndunum
stendur: ,,Alt min eigin handaverk.
O. Smilh."
„Jeg fer til hans og girði fyrir að
hann máli mig,“ sagði Micliael Don-
ovan, öðru nafni Smith, reiður.
Undir eins og Satchell var farinn
klæddi Donovan sig og fór út. Við
gömlu kirkjuna fór hann yfir breiða
veginn. Han fór jafnan yfir götuna
á þessum sama stað, svo að liann sæi
simaturninn hinumegin. Því að ef
Mario tækist nokkurntíma að snuðra
liann uppi og finna bústað lians,
væri það ekki nema likt honum að
leggjast í launsát við rauða simasaur-
inn — með skaminbyssuna. Það var
sniðugt af Mario að byrja leitina i ,
Malahide.
Nú, livað svo? Var hann, Micliael
Donovan kanske ekki eins sniðugur.
Hann hafði að minsta kosti verið >
nógu sniðugur til þess, að láta ekki
loka sig inni i fangelsi í mörg ár.
Það var flóntslegt að vera liræddur
við Mario. Hann var ekki annað en
vængbrotinn bófi, og lögreglan mundi
ná í liann áður en hann fengi tæki-
færi til að sýna skotfimi sína i Eng-
landi. England var annað en Ameríka.
I Englandi var maður öruggur —
að minsta kosti þegar aðui' átti vænt
hús með lilerum fyrir gluggunum .
og nóg af peningum í þremur bönk-
um og átti Satchell fyrir lijálpar-
liellu. Þegar liann hugsaði betur um
]>etta var engin ástæða lil að hræðast
Mario.
Donovan sagði þetta við sjálfan
sig á liverjum degi, en þegar hann
kom að gangstjettamyndunum varð
liann lafhrædur á ný. Hann rendi
augunum yfir myndirnar — þar var
mynd af styttunni, önnur af brú og
svo stóra myndin af lionum sjálfum. *
Undir stóð: Á skemtigöngu. Þetta
var ágæt mynd, naiiða lík' honum.
Hann varð æfur þegar hann sá
þessa mynd, sem vel gat komið Mario
á sporið.
„Þurkið þjer myndina út!“ skipaði
liann. „Mjer líkar hún ekki.“
Litli maðurin stóð upp. Hann pírði
augunum á Donovan og síðan á
myndina, eins og liann væri að hera
það saman.
„Líkar yður hún ekki? Mýndin er
ágæt,“ sagði liann.
„Ágæt?“ rumdi Donovan. „Þjer
getið hvorki málað nje teiknað,“
sagði hann fyrirlitlega. „Heyrðuð
þjer ekki, að jeg skipaði yður að
þurka myndina út?“
„Jú, jeg lieyrði það,“ svaraði litli
maðurinn og brosti smeðjulega, „en
jeg ætla mjer ekki að gera það.“
„Gott og vel, ]>á geri jeg þð sjálf-
ur,“ fnæsti Donovan af vonsku.
Ilann sneri sjer við til að biðja einn
bílstjórann, sem var þarna skamt
frá, um vatnsfötu og klút. En svo
tók hann eftir 2>oIli með olíubrá á
úti á gangstjettinni. Hann steig ofan
í leðjuna og njeri svo skónum yfir
myndina, meistaraverk Smitlis, þang-
að til hún var orðin óþekkjanleg.
„Sjáið þjer nú. Þegar jeg vil láta
gera eitthvað þá verður það fram-
kvæmt,“ sagði Donovan. „Jeg skal
sjá um að þjer verðið rekinn hjeðan
á morgun.“
Svo hjelt liann áfram og var enn
þrútinn af reiði. En liann var ekki
kominn langt þegar honum varð ó-
rótt á ný og hann sá að liann liefði
gert sig sekan um flónsku.
Hvað stoðaði það þó að þessi gang-