Fálkinn - 12.09.1941, Side 10

10
P Á L K 1 N N
VNCSSVV
UÆNMRNIR
Æ'
Ohreinu krakkarnir.
AÐ liaf'ði verið ósköp leiðinlegt
heima síðan hún mamma fór
með henni ömmu i langt ferðalag.
Þær ætluðu á eitthvað, sem þær
kölluðu „baðstað“.
— Af hverju getur lnin mamma
ekki laugað sig í baðkerinu eins og
jeg? spurði Milla. Ilún saknaði henn-
ai mömmu sinnar svoddan selfing.
— Ja, það er ekki svoleiðis, sagði
nýja, fina barnfóstran, sem liafði
verið fengin til að annast um Millu
og sjá um, að hún væri hrein og
þvegin og fengi eittlivað að borða. —
Hún amma þín á að fara í sjerstakt
bað og fá mat, sem hún hefir veru-
lega gott af og svo margt fleira. Það
er þetta sem maður fær á þessum
stöfium, sem þcir kalla baðstaði.
Og meðan hún er í buru þá verður
þú að vera þæg og gera alveg eins og
jeg segi þjer!
Milla varp öndinni. Ekki af því
að hún væri kenjakoppur eða óþekt-
arangi — nei, liún var einstaklega
gott og lilýðið barn — en henni
leiddist og hún óskaði þess af heil-
um hug, að hún hefði hana mömmu
sína til að tala við og ganga með,
en ekki hana Karlottu.
Þessvegna varð Milla lieldur’ en
ekki glöð þegar tvö börn komu gest-
komandi til fólksins, sem áttu heima
í næsta húsi við hana — börnin,
sem Karlotta kallaði „óhreinu börn-
in“! Að vísu varð Milia að viður-
kenna, að þessi börn, Kláus og Jóna,
voru hvorki hrein nje þokkaleg. Þau
voru altaf þessleg, að það veilti ekki
af að þvo þeim í framan og um hend-
urnar;svo var altaf sprottið á kálfs-
löpp á þeim og Jóna var með ó-
hreina svuntu, en stórir blettir á
peysunni hans Kláusar.
En jiau voru svo skemtileg og virt-
ust kunna svo vel að leika sjer. Þau
voru ekkert hrædd við að leggjast í
grasið þó það væri vott, og þau voru
vist aldrei jöguð, þó að þau settu
bletti á fötin sin eða rifu þau. En
þegar shkt kom fyrir hjá Millu
fjekk hún orð i eyra hjá Karlottu.
— Má jeg ekki leika mjer við liann
Kláus og liana Jónu? spurði hún,
en Karlotta hristi höfuðið, ákveðin á
svip og sagði: — Ekki til að nefna!
Við skítugu krakkana! Jeg sem er að
reyna að láta þig vcra hreina og
þokkalega, — heldurðu að jeg vilji
láta þig óhreinka fötin þín? Hvað
heldurðu að hann pabbi þinn segði,
ef þú værir eins og þessir sóðar?
Að hú.n mamma þeirra skuli ekki
skammast sín fyrir útganginn á þeim!
Milla gat ekki svarað neinu til
þessa, luin varð að viðurkenna, að
Jóna og Kláus væru óhrein — en
]>au voru nú skemtileg samt.
Daginn eftir kom pabbi hennar
snenmia heim af skrifstofunni og
haffii nokkuð með sjer, sem gladdi
hana heldur en ekki. Það var flug-
dreki, stór og fallegur, sem hann
hafði búið til handa henni án þess
að hún vissi af.
— Nú skulum við fara upp á flöt-
ina hjerna við húsið og setja hann
upp! sagði pabbi Miliu, og lnin
gleymdi alveg „óhreinu börnunum"
af eintómri gleði yfir drekanum.
Það var svo gaman að hlaupa og láta
drekann fljúga liærra og hærra. Segl-
garnið var vafið upp á spítu, sem hún
Ijet snúasl þegar það átti að rekjast
af. Vindurinn tók dr.ekann svo að
hann flaug og flaug — mikið Ijóm-
andi var þetta gaman!
En þá kom heldur en ekki babb
í bátinn. Seglgarnið í drekanum slitn-
aði, svo að hann flaug stjórnlaus
áfram lengi vel, þangað til loksins
að hann fór að lækka í lofti.
— Ó, nú dettur hann! kallaði Milla
og hljóp í liumátt eftir drekanum.
Faðir hennar elti hana en fór hægar
— hann gat ekki hlaupið eins liart.
og hún. En ]>ví var nú ver að drek-
inn datt ekki alla leið niður á flöl-
ina, heldur hjekk liann á grein á
einu af stóru trjánum, sem uxu með
fram girðingunni.
— Mjer er ]>ví miður ómögulegt
að klifra upp í trjeð og ná í hann!
sagði pabbi Millu þegar hann hafði
skoðað trjeð. Milla var rjett farin
að skæla, en í sama bili heyrði lnin
einhvern segja:
— Jeg — jeg get náð í liann.
Bíddu — biddu bara! Þarna stóðu
þá „óhreinu börnin", Kláus og Jóna,
bæði lafmóð, þvi að þau höfðu hlaup-
ið upp flatirnar þegar þau sáu hvcrn-
ig fór með drekann. Honuin Kláusi
varð ekki skotaskuld úr því að kom-
ast upp í trjeð, því að hann var
bæði finmr og ljettur. Hann gat
losað drekann og náði ineira að segja
fallega halanum á honum óskemdum.
Milla hafði steingleyml því, að börn-
in voru óhrein og æpli af fögnuði
þegar drekinn var orðinn laus, og svo
dönsuðu þær kringum trjeð, Jóna og
hún, og dáð'ust að drengnum.
Nú stóð liann á flötinni andspænis
þeim og Milla liorfði útundan sjer á
föður sinn, því að hún vissi, að liann
vildi altaf láta hana vera hreina og
vel til fara. En liann brosti ánægður
og sagði:
— Þú ert duglegur drengur, Kláus,
injer finst að þú og hún systir þín
ættu að leika sjer við hana Millu
því að hún er svo einmana. En fyrst
ættuð þið nú samt að þvo ykkur dá-
lítið og kanske laga á ykkur fötin!
Kláus og Jóna rendu augunum yfir
blettótt og skellótt fötin sín og svo
fóru þau að bera saman svörtu hend-
urnar á sjer og hreinu hendurnar á
henni Millu, og nú sagði Jóna: —
Jeg veit vel, að við erum ósköp
sóðaleg, en það er af því, að lnin
mamma liggur veik og • getur ekki
hugsað um okkur! En ef við megum
leika okkur við hana Millu þá skul-
uni við reyna að vera lirein.
Svo urðu þau öll samferða lieim
og Karlotta fjekk að heyra alla sög-
una um Kláus og drekann. Og hún
varð svo alúðleg þegar hún frjetti
hversvegna börnin væru óhrein og
sagðist gjarnan vilja lijálpa þeim til
að l>vo sjer, svo að þau gætu leikið
sjer við Millu Og eftir þetta vant-
aði Millu ekki leiksystkin. „Óhreinu
börnin“ urðu eins lirein og nokkur
börn geta orðið, svo framarlegu sem
þau liafa nokkra ánægju af að leika
sjer. Úr því að mamma þeirra var
veik þá fanst Milhi ekki nema sjálf-
saft að þeim væri hjálpað og það
þótti þeim öllum vænt um, ekki síst
henin mömmu þeirra, þegar hún
frjetti það.
S k r í 11 u r.
IJtið þjér á, ungfrii, þessi
stjarna, sem jeg var að sýna gðnr,
er i svo margra Ijósára fjarlægð frá
jörðinni, að ef þjer væruð nú stödd
á stjörnunni og hefðuð nógu sterkan
kíki munduð þjer geta sjeð Gnnnar
a Hlíðarenda-mörgum árum áður en
hann fæddist.
Vjelin slekkur tjósið á ákveðinni
stundu.
gæti nú inunað i hvaða pakka jeg
setti tannburstann minn.
— Eruð þið að vinna hjerna?
— Nei, við eríim að leika Indlánu.