Fálkinn - 12.09.1941, Side 12

12
JÁLIÍINN
Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.
1

Tóma hu§ið.
Tjeyuilögregluiaga.
__,__=^- 35. . ^.
J
vinur, en okkur er nú hugleiknara a<S l'á
að vita hver morðinginn er, en hvaða hvat-
ir hann hefir haft eða hversvegna hann
franidi glæpinn.“
„Það er rjelt,“ sagði Merton. „Hvað segið
þjer um það, ungi vinur?“
Dale, 'seni sat og horfði á Blyth hálflok-
uðum augum, sagði ekki neitt.
„Nú skal jeg undir eins koma að þvi,“
svaraði Barry og nú var alveg nýr lireimur
i röddinni. „Hingað til liefi jeg lítið minst
á morðingjann — og þegar jeg segi morð-
ingjann, þá á jeg við manninn, sem jeg tel
að hafi myrt bæði Cluddam og Peters. Eins
og jeg hefi sagt yður lireinskilnislega, sir,
var þetta mál rjett að segja búið að gera
út af við mig. Þarna vantaði öll spor —-
eða rjettara sagt: þau spor sem jeg fann
lágu öll upp að órjúfanlegum múr.
Þá sá jeg, að jeg varð að byrja á nýjan
leik. Jeg liefi allaf haldið, að jafnvel leikn-
ustu inönnum væri alger ógerningur að
fremja glæp án þess að láta nokkur vegs-
ummerki eftir sig, sem benti á hverjir þeir
væru. Það er vafalaust, að maðurinn sem
myrti Cluddam var slyngur -— djöfullega
slyngur, slyngur á sama hátt og brjáJaðir
menn eru stundum. Hann hafði kosið að
fremja glæp, sem vekti óvenjulegt uintal
— jafnvel þó lionum hefði verið í lófa lagið
að finna heilan tug aðferða til að aflífa
Cluddam þannig, að það liefði litið út eins
og slys. En hjer var þvert á móti alt það
gífurtíðindaefni, sem blöðunum þykir niest
varið í. Umhyggján, sem morðinginn liafði
sýnt i því að afmá öll spor, var mjer sönn-
un fyrir því, að lijer liefði ekki verið óæfð
liond að verki. Jeg lilýl að halda því fram,
að liann liafi ekki vitað, að Dick Page
leyndist þarna á „Carriscot“. 1 fyrsta lagi
hefði hann ekki viljað eiga á liættu, að
Page stæ'ði hann að ódæðinu, og í öðru lagi
er jeg sannfærður um, að liann íiafði ekki
annan tilgang en að myrða Cluddam og
sleppa á burt án þess að grunur fjelli á
bann.“
„Og það virðist honum liafa tekist mæta-
vel,“ skaut Marrible inn i.
„Jeg' verð að játa, að honum tókst það
vel fyrst framan af,“sagði Barry.. „Mjer
var óljóst að það var þýðingarlaust að leila
að þeim sporum, sem venjulegir morðingj-
ar láta eftir sig. En jeg lield, að hver ein-
asta manneskja hafi einhvern kæk eða
vana, sem hann getur ekki vanið sig' af og
jáfnvel veit ekki af sjálfur. Það getur ver-
ið málkækur eða smálireyfing, en jeg þori
að fullyrða, að við höfum allir svona á-
vana, í sumum tilfellum er hann svo ó-
verulegur, að enginn tekur eftir lionum.
Það voru þesskonar spor, sem jeg varð að
leita uppi, og þegar jeg hafði fundið þau,
vissi jeg' hver morðinginn var.“
Marrihle lagði frá sjer vindilinn. „Þjer
liafið fundið hann?“ sþurði hann.
„Já!“
„Hver er það þá?“
„Maðurinn sem mvrti Samuel Cluddam
og William Peters,“ sagði Barry, „er hár
og herðibreiður; hann er að minni hyggju
besti sjerfræðingurinn í glæþafræði ....“
Hann þagnaði í einni svipan, því að
Asliley Marrible stóð upp og rigsáði yfir
þvert gólfið og ætlaði að staðnæmast með
bakið að hurðinni. Þar stóð liann augliti til
auglitis við þá með froðuna i munvikunum,
og hjelt stórri skammbyssu í bægri bendi.
Svona stóð hann ofurlitla stund og horfði á
þá án þess að segja orð, og svo liló hann, i
fyrsta sinn síðan liann kom úr barnaskól-
anum. Jafnvel gamli Merton, jafn hertur
og' hánn var, gat ekki að sjer gert að
hrökkva við, er liann lieyrði þennan hlátur.
Svo hneigði Marrible sig hátíðlega í átt-
ina lil Blyths.
„Svo að þjer gátuð uppgötvað mig,“. sagði
hann. „Jeg mæli hiklaust með þessum
manni við yður, mr. Dale, því að þeir eru
ekki margir, sem geta lirósað sjer af því,
að bafa mátað Ashley Marrible í hans eig-
in leik. Jeg hefi myrt Cluddam. Hversvegna
ekki. Hann átti það skilið, þó að lögin riæðu
ekki til hans. Þið ættuð sannarlega að vera
mjer þakklátir fyrir, að jeg losaði heiminn
við aðra eins skepnu.“
„Og þó liafði hann ekki gert yðuv neitt
ilt,“ sagði Barry.
Marrible ypti öxlum.
„Nei,“ sagði hann. „Persóiiulega bar jeg
enga óvild til hans.“
„Ilversvegna gerðuð þjer þetta þá?“
spurði Dale.
„IJversvegna jeg drap hann,“ tók Marr-
ible fram í. „Það er ofur skiljánlegt. Eins
og jeg befi oft játað okkar unga vini, Blytli,
þá er það af hjegómagirnd ef jeg hel'i
nokkra verulega lesti. Jeg' hefi reynt að
þjálfa mig og hefja mig yfir alla mann-
legar tilfinningar, en þetta er nú veikleik-
inn minn.“
Hann tók vasaklútinn með vinstri hend-
inni og þurkaði sjer um munninn.
„Sannleikurinn er sá,“ sagði hann i ein-
kennilega skrækmn tón, „að jeg er orðinn
leiður á að uppgötva flónsku annara
manna. Jeg hefi rannsakað morðingja og
aðferðir þeirra víðsvegar um lieim, og það
var orðið hundleiðinlegt að sjá, hvernig
þeir spiltu öllu fyrir sjer með klaufaskap.
Sumir þeirra finnast aldrei, en það er
afsakið, Dale — frekar heimsku yðar og
yðar manna að kenna, en dugnaði glæpa-
mannsins. Svo datl mjer í hug, að það væri
gaman að reyna að fremja virkilega full-
komin glæp og sitja svo hjá og sjá ykkur
lilaupa eins og hvolpa sem elta skottið á
sjer og reyna að ráða gátuna. Jeg kaus
mjer Cluddam, af þvi að jeg þekli til
„mannkærleiksverka“ lians og það var vit-
anlegt, að heimurinn væri hetur kominn
án lians, en með honum.“
„Það keinur yður nú að litlu gagni fyrir
kviðdóminum," sagði Merton og Marrihle
rak aftur upp tröllahlátur.
„Þarna talar sannur lögreglumaður. En
yður liefir varla dottið í hug, að jeg ætli
mjer að standa sjálfur við dómgrindurnar
jeg, sem hefi sent svo marga þang'að.
Nei, svo vitlausan megið þjer ekki lialda
mig, kæri Merton." Svo leit liann á skamm-
hyssuna, sem hann lijelt í hægri hendi.
„Jeg spara ykkur mikið ómak og út-
gjöld,“ hjelt liann áfram, „með því að
skjóta kúlu gegnum heilann í mjer, og
sem Blytli hefir sannað, að ekki var eins
skarpur og jeg hjelt. En það er dálítið,
sem jeg þarf að gera fyrst.“
Haijm sneri skammbyssunni, svo að
hlaupið visi beint á bjartað i Barry. „Jeg
verð fyrst að skjóta yður, Blyth,“ sagði
liann liægt. „Þjer liafið snúið á mig, jeg játa
það fúslega, en þjer skuluð ekki fá að gorta
af því lengi.“
Hann var að þrýsta fingrinum á gikkinn
og Dale og Mérlon að lilaupa á liann, en
áður en skotið reið af var hurðinni hrund-
ið upp, Marrible fjekk liögg í hnakkann og
datt á grúfu, með Martin lögregluþjón á
líerðunum, ásamt tveimur öðrum lögreglu-
þjónum. Baráttan var hörð, þvi að Marrihle
braust um á liæli og lmakka, en loks tókst
að koma handjárnum á hann og' binda á
honum fæturna.
„Berið hann út,“ sagði Barry og þeir
fóru með hann út i vagn, sem heið fyrir
utan.
Barry sneri sjer að Dale.
„Má jeg ekki bjóða yður glas,“ sagði liann
um leið og Craggs kom inn með stóran
bakka.
„Jú, það veit sá sem all veit,“ svaraði
varalögreglustjórinn og' þurkaði sjer um
ennið með vasaklút. „Jeg bjelt að það væri
úti um yður.“
„Nei, Martin hjelt vörð fyrir ulan dyrn-
ar,“ svaraði Barry. „Og' jeg hafði borað gat
á hurðina. Segið mjer hve mikið jeg á að
liella, sir.“
Svo hjálpaði hann Merton og rjetti Jack
Vane glas, en hann hristi bara böfuðið, .
náfölur.
„Nei, þakka yður fyrir. Jeg held að jeg
fari, ef þjer þurfið ekki á mjer að halda
lengur.“
Barry hló.
„Þjer ætlið auðvitað að fara út, að leita
að ungfrú Pgge?“ spurði liann. „Hver veil
nema jeg geti hjálpað yður. Þegar þjer far-
ið niður ganginn, þá skuluð þjer reyna aðr-
ar dyr hægri hönd.“
Jack starði augnablik á bann, svo þaul
liann út og rak upp gól, svo að allir fóru að
hlæja.
Blyth sagði: „Jeg er liræddur um, að
Vane veslingurinn liafi kvalisl mikið; en
þegar brjálsemin var farin að loga upp í
Marrible varð jeg hræddur um, að liann
muiídi gera stúlkunni miska, og þessvegna