Fálkinn - 06.03.1942, Side 10

10
PÁUÍINN
VHGSVtf
U/tHbWRMIR
Það, sem Fídó íann. tS^gs®
Berla litla álli heima lijá föður-
syslur sinni i litlu húsi fast við
skóginn, þegar faðir hennar var í
langferðum. Hann var nefnilega skip-
sljóri, en Berta var oflítil til jþess
að vera i sjóferðum. Og mamma
hennar var dáin, svo að hún hefði
verið einstæðingur ef hún hefði
ekki átt Hönnu frænku að.
En það voru altaf hátíðisdagar
hjá Hönnu þegar pabhi hennar
kom heim. Því að |>á hafði hann alt-
af eitthvað skrítið með sjer handa
litlu telpunni sinni -— eitthvað sem
hann hafði keypt í fjarlægu löndun-
um, sem hann kom í. Og svo gat
hann líka sagt henni svo einstaklega
merkilegar sögur úr þessum ferða-
löguni. Þær voru miklu skemti-
legri en sögurnar, sem maður les
i hókunum.
í garðinum var stórt og æfagam-
all kastaniutrje, sem henni þótti svo
ógn gaman að. En þó var hundur-
inn hennar, hann Fído, ennþá elsk-
ari að trjenu. Hann var stundum
tímunum saman að snuðra kring-
um það og krafsa í moldinni kring-
'uin það, en þegar frænka sá þenn-
an fyrirgang i hundinum, varð hún
ergileg og sagði:
„Þú mátt ekki þetta, Fído! Þú
eyðileggur grasrótina, hættu undir
eins að krafsa og snáfaðu burt!“
Svo var það, einn góðan veðurdag
um haustið, að pahhi Bertu kom
heim. En liann var svo skelfing
raunamæddur. Hann hafði orðið
fyrir miklu óláni.
„Nú liefi jeg mist alla peningana
mína, sem jeg ætlaði að afhenda
henni frænku þinni og sem þið átt-
uð að lifa af þangað til jeg kæmi
heim næst,“ sagði hann. „Þetta
skeði í gær þegar jeg var að fara
af skipinu minu. Peningarnir voru
í skjalatösku, sem jeg liafði undir
hendinni, en svo rann hún úr hand-
veginum á mjer og datt í sjóinn
og jeg misti af henni. Nú verð jeg
að reyna að fá lánaða peninga ein-
hversstaðar, annars yerður húsið
selt ofan af ykkur og það má ekki
svo til ganga!“
Frænku og Bertu þóttu jietta mik-
il sorgartíðindi, eins og nærri má
geta, því að þeim þótti svo vænt
um húsið silt. En það var ekki ann-
að sjáanlegt en að jiau mistu húsið,
því að enginn vildi lána föður
Bertu peninga. Og hann varð hrygg-
ari og vonláusari með hverjum deg-
inum sem leið. Og svo gat hann
ekki heldur komist á sjóinn í bili,
|ivi að skipið var ekki sjófært nema
gert væri við það fyrst. En skip-
stjórann vantaði lika peninga til
þess.
Svona sátu jiau nú öll í sorgum
og víli, og frænka hafði ekki einu
sinni rænu á að líta eftir Fído, að
hann væri ekki að gera krafsholur
kringum trjeð. I-in einn dag þegar
Berla kom niður í garðinn tók lnin
eftir, að Fído hafði krafsað djúpa
holu við trjeræturnar.
„Fído, skömmin jjín, hvað er að
sjá þetta, sem þú hefir gert?“ sagði
hún og leit ofan í holuna. „Nei,
livað er þetta? mjer sýnist vera
myrkur i botninum á holunni, eins
og Jiað sje hellir eða jarðgöng þarna
fyrir neðan. Svei mjer ef jeg lield
að það sjeu ekki göng!“
Og í sömu andránni mundi hún
eftir þvi, að hún haföi heyrt það
sagt, að hjer foröum hefðu menn
grafið fjársjóðu i jörðu og svo sagði
hún við sjálfa sig: „Jeg ætla að
reyna hvort jeg get ekki fundið
tjársjóð. Þá ætla jeg að hjálpa
honum pabba.“
Nú kom Fído og hljóp niður gatið
og Berta tróð sjer á eftir. Þarna
niðri voru víð jarðgöng, en ekki
hærri en svo að Berta varð að
beygja sig til þess að geta gengið
þau. Svo kom hún auga á ljósglælu
og þegar hún kom nær sá lnin nð
hún stafaði frá maurildum. Og svo
sá hún ofurlitla ljósálfa koma fram
úr skúmaskotunum.
„Hvað er jietta?“ kölluðu þeir.
„Hver dirfist að koma hjcr og trufla
skógálfana?“
„Það er bara jeg,“ sagði Berla, og
svo sagði hún hver luin væri og
hvað hún vildi.
„Nú, jeg lield að við könnumst
við lng — en jiú þekkir okkur víst
ekki. Við erum skógálfar, „en við
liöfum ósköp mikið að gera. Nú er-
um við að koma öllu í lag undir
veturinn. Við erum að búa um
blómafræin, verma frjóangana á
ungu plöntunum, líta eftir rótunuin
á trjánum, svo að þær kali eklci til
bana í kuldanum. En þú skalt ekki
minnast neitt á okkur við fullorðna
fólkið, því að þá verðum við að
flytja og þá koma engin hlóm
hjerna í vor nje jarðarber í sumar."
„Jeg skal aldrei segja frá þvi; en
viljið þið þá ekki hjálpa mjer að
ná i peninga handa honum pabha?"
sagði Berta.
„Peninga? Peninga?" át einn
skógálfurinn eftir undir eins. „Mig
rámar eitthvað í, að þeir bræður
minir, Snipi, Snápur og Snúpi hafi
sagt mjer frá merkilegum atburði,
sem þeir upplifðu hjerna um dag-
inn, jiegar þeir heimsóttu strand-
álfana/1* Svo kallaði liann á bræður
sina og rjett á eftir stóðu þrír litlir
álfar fyrir framah Bertu og sögðu:
„Við fundum peningana hans
pabba þíns. Þeir duttu í sjóinn rjett
bjá okkur og við tókum skjalatösk-
una með okkur — hún liggur við
ræturnar á gömlu eikinni þarna og
jiar getur þú tekið hana sjálf.“
Berta jjekti undir eins skjala-
möppuna hans pabba síns, og l>ó að
peningarnir værn dálítið votir, þá
gerði það minst til, því að hún gat
altaf þurkað j>á. Hún varð ósköp
glöð og þakkaði álfunum l'yrir, en
þeir sögðu:
„Viltu lofa okkur dálitlu í staðinn
úr Jivi að við fundum peningana
hans pabba |>ins?“
„Jeg lofa öllu — hverju sem juð
viljið!“ svaraði hún‘
„Þá máttu aldrei segja neinum
hvar Jiú liefir verið núna, eða að
l>að sjeum við, sem liöfum fundið
peningana,“ sögðu álfarnir. „Ef
mannfólkið frjetti j>að gætu nðrir
tekið upp á J>vi ,að heimta af okk-
tir peninga, sem þeir hafa týnt eða
sem grafnir hafa verið í jörð, en
við getum ómögulega staðið skil á
öllu slíku.“
„Jeg skal ahlrei segja neinum það.
— Hjerna er rúm fyrir stúlku, sem
er 165 centimetrar á hæð.
— Ef ekki tekur á lijá mjer mina
þá fer jeg heim.
I----------------------------—----
S k r í 11 u r.
__________________________________i
— Alfrecl, jeg vil ekki sjá aff þú
sjert að tefja vinnukomma.
— Ekki skil jeg i að þú skulir
geta fengið þig til að vera á bað-
stað án þess að liafa skýlu gfir herð-
unum!
En hvpð á jeg að segja, ef hann
pabbi spyr mig, hvar jeg hafi fund-
ið skjalatöskuna hans og pening-
ana?“
„Segðu að hann Fído hafi fundið
þá og fært þjer l>á — en flýttu
þjer nú að komast lieim, og mokaðu
ofan i holuna, sem hundurinn gróf!“
Berta gerði það, og enginn fjekk
að vita hvernig peningarnir fund-
ust. Allir hjeldu, að Fído hefði
fundið þá.
— Og svo þurftu frænka og Berta
ekki að flytja úr húsinu, en áttu
j>ar heima áfram, glaðar og ánægðar
eins og áður.
— Lúðvik, flýttu þjer að fela
pianóið — lögtaksmaðurinn er að
koma!
í
— Nú eigið þjer að fara i bað!
— Ekki var það tekið fram í dóm-
inum.
— Þú hefir tannpínu. Ef jeg væri
i Jjinum sporum mundi jeg láta
draga úr mjer tönnina.
— Það mundi jeg líka gera, ef jeg
væri í þinum spor'um.
— Hversvegna grátið þjer yfir
liessu leikriti. Ekki er það sorgar-
leikur!
— En er það ekki sorglegt, að
hafa borgað tíu krónur fyrir að sjá
svona ljelegan gamanleik?'
i
»