Fálkinn - 06.03.1942, Side 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLUMCKE
FRAMHALDSSAGA
18. -
fyrir mörgum árum, þegar einkádóttir hans
fór frá honum og giftist vestur i Ameríku.
Sifian þá hefSi hann lifað út af fyrir sig i
húsi sinu ásamt einum þjón og ekki liaft
umgengni við nokkurn mann.
Á nýársmorgun kom hraðboði hjólandi
með ávisun upp á tíu þúsund mörk til Ber-
tels Amrum. Sendandinn var Königsberg
kapteinn i New York. Amrum ætlaði að
neita að taka á móti peningunum, en Karen
fanst það elcki mega ske, þegar á það var
litið, að Köningsberg var .trúlofaður dóttur
þeirra.
Ingibjörg hafði orðið föl sem nár og ekki
sagt eitt einasta orð. Hún hafði vonað, að
Königsberg hefði orðið afhuga henni og
gleymt loforðum sínum, en þá kom þessi
peningasending svo að það var ljóst, að
hann ætlaði sjer að koma og sækja brúði
sína.
Ingibjörg, sem áður hafði verið svo blóm-
leg og þróttmikil, var nú ekki nema skuggi
af sjálfri sjer. Rjóðu kinnarnar voru nú föl-
ar og augun þunglyndisleg og oft þrútin
af gráti. Seint og snemma lnigsaði liún til
Walters og braut heilann um, liversvegna
hann ljeti ekki heyra frá sjer. Var hann
kanske ekki í lifenda tölu lengur? Atti hún
aldrei framar áð fá að sjá hann, sem hún
unni meira en öllu öðru i veröldinni?
Á hverjum morgni fylgdi hún póstinum
með augunum er hann nálgaðisl Bólstað á
hjólinu sínu. En þó að hann kæmi oft með
hrjef þá kom samt aldrei hrjef frá Walter.
Þannig leið janúar, febrúar og mars. Og
nú nálgaðisl komudagur Königsbergs kap-
teins hröðum skrefum. Hann hafði skrifað,
að hann vonaðist að geta komið til Frís-
lánds fyrir hvítsunnu, og þá ætti hrúðkaup-
ið að standa.
XII. KAPÍTULI.
AÐ var í fallegum og stórfenglegum
garði í einum af höfuðstöðum Suður-
Þýskalands. Sólargeislana lagði niður
á milli greinanna á gömlu trjánum, sem
ekki voru laufgaðar ennþá. Utan af götun-
um heyrðist í mörgum hljóðlágum bifreið-
um, sem óku upp að hliðinu. Skrautklæddir
karlmerin stigu út og hjeldu upp að húsinu,
sem var stórt eins og höll. Þetta voru eink-
um iðjuhöldar, vísindamenn og verkfræð-
ingar.
Undir einum pílviðnum í garðinum og
utan við hópinn sat fölur ungur maður með
krosslagðar hendurnar. Hann horfði dreym-
andi augum á blaðhnappana á greinunum
og út yfir flötina fyrir neðan marmara-
þrepin.
Þessi einmana dreymandi maður var Walt-
er Hartwig.
Eftir dálitla stund átti hann að fara inn
og halda fyrirlestur fyrir alla þessa skraul-
klæddu menn, um nýjustu uppgötvunina
sína, sem hann hafði fengið einkaleyfi á
fyrir einni viku. Öll heldri blöðin höfðu
þegar sagt ítarlega frá hreyflinum, sem
hann hafði smíðað. Nafn Hartwigs verk-
l'ræðings var á allra vörum. Það var aðeins
í afkimanum á Strönd í Fríslandi, sem eng-
inn vissi neitt um þetta.
Lukkan hafði örðið honum eftirlát í einni
svipan. Þarna sem hann sat núna átti hann
bágt með að gera sjer grein fyrir, hvað
þetta hefði alt gengið fljótt og hvernig
djörfustu vonir hans höfðu ræst.
Hann gaf huganum lausan tauminn, og
eins og fugl sem slept er úr búri, hvarf
hánn þegar heim á Frislandsströnd, þar sem
aldan niðaði við sandinn.
Nú var liðið meira en ár frá mesta ó-
gæfudeginum í lífi hans, þegar hann var
rekinn úr föðurhúsunum sem brennimerkt-
ur sakamaður, peningalaus, atvinnulaus og
með örvæntingu í hjarta. Hann mundi þetta
alt jafn greinilega og það liefði skeð í gær
— viðskilnaðinn, Ivaren frænku, sem þrátt
fyrir reiðina og vonbrigðin hafði stungið að
iionum seðlunum tveimur, Ingibjörgu, sem
kysti hann grátandi og hvíslaði ástúðlegum
huggunarorðum að lionuni.
Hversu margt hafði ekki skeð síðan þá!
Hann hafði barist og þjáðst, liðið hungur
og þorsta, þrælkað og púlað.
Hann fjekk enga atvinnu í Kaupmanna-
höfn, þrátt fyrir meðmæli vinar sins, og til
þess að deyja ekki úr hungri varð hann
loks að ráða sig sem óbreyttur verkamaður.
Þegar hann haí'ði únnið sjer fyrir fargjaldinu
hvarf hann lil Þýskalands og varð teiknari
hjá iðnfræðastofnuninni í Berlín.
()g þar tók hann á nýjan leik til óspiltra
málanna við uppgötvun sína, sem hann
hafði orðið að hætta við í Wilhelmsstad.
Einn af yfirmönnum lians reyndist honum
ágætur aðsloðarmaðuT og ráðunautur og'
kom honum í samband við forstjórann fyr-
ir Scholenz-verksmiðjunum og varð þetta til
þess, að hann var ráðinn verkfræðingur
við verksmiðjurnar og fjekk ágæt laun og
ýms fríðindi. — Rjett fj'rir jólin sendi liann
i annað sinn eftirlíkingu af hreyfli sínum,
sem hann hafði nú endurbætt á ýmsan hátt,
til einkaleyfisskrifstofunnar. Og umsóknin
fekk ágætar viðtökur. Margir töldu hana
tákna byltingu í hreyflagerð og hugvit
Walters var mjög rómað. I þetta skifti var
það ekki eitl einstakt smáblað, sem skrif-
aði lof um Walter Iieldur stórblöðin í
Berlín.
Honum bauðst stórfje fyrir einkaleyfið á
uppgötvuninni, en þó að honum findist
freistandi að taka tilboðunum langaði hann
þó meira til að notfæra uppgötvunina sjálf-
ur. Til þess þurfti hann að vísu stoð fjc-
sterkra manna og þessvegna beindist hugur
lians nú fyrst og fremst að því, að finna
slíka menn.
En þessa stundina var honum alt annað í
hug. Forstjórinn hafði gefið hann lausan í
hálfan mánuð, og þennan tíma ætlaði hann
að nota til þess að heimsækja bernskustöðv-
ar sínar. Ekkert skyldi aftra honum frá því.
Bertel hafði lagt fram til þess að bjarga
um núna, því að nú hafði hann staðist það
próf, sem honum liafði verið fyrir sett og
nú gat liann endurgreitt peningana, sem
Bertel liafði lagt fram lil þess að bjarga
honum undan manna höndum.
Hvernig skyldi þeim annars líða lieima,
öllum þremur? Slcyldi Ingibjörg þrá að sjá
hann?
„Elsku Ingibjörg! Bráðum ertu min! Um
alla æfi. Konan mín!“
Klukkan sló fjögur. Waller stóð upj) og
fór um bakdyrnar inn í stórhýsið, þar sem
fullur salur áheyrenda beið hans.
Aftur geisaði ofviðrið yfir Frislandi en
þó ekki eins ægilegt og þegar Pjetur Tönn-
ing dó og játaði syndir sínar. En í hverju
einasla húsi sat fólkið með krosslagðar
hendurnar og horfði kvíðandi hvað á annað.
Og á sama hátt og Haraldur Carslen
hafði barist heimleiðis móti veðrinu frá
Wilhelmstad að Strönd, barðist Walter nú
sömu leiðina. Hann var fótgangandi. Hann
lók á sig krók bak við verksmiðju Detlef-
sens til þess að mæla ekki neinum. Þegar
hann fór fram hjá Ellernbrú leit hann
snöggvast inn um járnliliðið. Drembiláta og
dutlungafulla drósin þarna inni var nú fyr-
ir löngu orðin vera, sem honum stóð ná-
kvæmlega á sama um. Hann óskaði þess
aðeins, að hún liefði aldrei orðið á vegi
hans, þvi að þá hefði hann ekki sært göl-
ugustu stúlkuna sem hann þekti.
Stormurinn var svo mikill, að Walter álti
stundum bágt með að ná andanum, og samt
var honum nautn að því, að anda að sjer
Iiressandi sjávarloftinu. Og hann rendi aug-
unum yfir flatneskjuna — ástaraugum gam-
als vinar.
Vorið kom seint þarna í Fríslandi. Það
vottaði aðeins fyrir blaðhnöppunum á pil-
viðnum. En þó elskaði hann þetta kalda
snæbarða land, með ólgandi hafinu við
ströndina, meira en nokkurn blett annan á
jörðunni.
Ingibjörg var að snúast í eldhúsinu, alveg
eins og daginn, sem Haraldur Carsten kom
heim forðum. Hún hrölck við, er liún hevrði
móður sína reka upp undrunaróp. Og í
skyndi setti hún stóra ketilinn á hlóðirnar
og flýtti sjer inn i stofuna.
Þar stóð hár og þreklegur maður og var
að bretta niður kraganum á jakkanum sín-
um. Augnablik horfði hún spyrjandi á hann
og fleygði sjer svo um hálsinn á honum.
„Walter! Ert þetta þú, W7alter! 0, guð
minn —• það ert þú, Walter!“
Og eins og daginn, sem liann fór, fann
hann nú mjúkar varir hennar snerta kinri-
ina á sjer. Og hjarta hans ætlaði að springa
af unun.
Karen frænka faðmaði liann svo eflir-
minnilega að sjer, að hann varð að neyta
aflsmunar til að losa sig. En Bertel frændi
stóð hinsvegar grafkyr og starði á hann,