Fálkinn - 06.03.1942, Side 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 405
Lárjett. Skýring.
1. drag, 7. húsdýr, 11 lóð ef., 13.
óverðskuldað hól, 15. snös, 17. fjar-
lægð, 18. hlifð, 19. kvak, 20. hraði,
22. tónn, 24. brjáluð, 25. landskiki,
26. skott, 28. hrekja, 31. lyng,þf.,
32. enskur titill, 34. hvíldi, 35. kven-
mannsnafn, 36. hjól, 37. iþróttafje-
lag, 39. fisk, 40. mannsnafn, 41.
bæjarnefn, þf., 42. á i Þýskalandi,
45. goð, 46. frumefni, 47. hljóma,
49. ala, 51. strá, 53. ögn, 55. óá-
kveðið fornafn, 56. innsigla, 58.
líffæri, 60. grindur, 61. fugl, lif.,
62. þyngdareining, 64 fræ, 65. hreyf-
ing, 66. blása, 68. verslunarfyrir-
tæki, 70. bardagi, 71. starir, 72.
svalna, 74. gluggi, 75. annriki.
Lóðrjett. Skýring.
1. linifar, 2. í stað innsiglis, 3.
bið, 4. keyrir, 5. niður, 6. andköf,
7. grind, 8. húð, 9. forsetning, 10.
farartæki. 12. heimta, 14. líkna, 16.
skömm, 19. fægir, 21. forsetning,
23. pest, 25. mýkja, 27. tónn, 29.
var kyr, 30. tónn, 31. sögn, 33.
gefa nafn, 35. aldurinn, 38. slcel, 39.
sund, 43. djásnið, 44.1jár, 47. hug-
prúð, 48. flýtur, 50. frumefni, 51.
tónn, 52. gömul mynt, 54. vigtaði,
55. stafurinn, 56. gælunafn, 57. sím-
nefni, 59. tákn, 61. himintungl, 63.
gunga, 66. bjartur, 67. ágóða, 68.
þrír eins, 69. þrír eins, 71. þýfi,
73. úttekið.
LAUSN KR0SSGATU NR.4G4
Lárjett. Ráðning.
l.rakar, 7. skíma, 11. þræta, 13.
ólund, 15. mó, 17. gnoð, 18 Máná,
19. ól, 20. ugg, 22. as, 24. K. D„ 25.
flá, 26. raul, 28. klasi, 31. sást, 32.
glas, 34. ern, 35. söge, 36. oln. 37.
KA, 39. ali, 40. ans, 41. fagrahvel
42. efg, 45. RN, 46. el, 47. ösl, 49.
laun, 51. Óla, 53. lall, 55. fjúk, 56.
kvíði, 58. slef, 60. rór, 61. aæ, 62.
ðf, 64. uml, 65. eð 66. ansi, 68. bala,
70. mó, 71. æskan, 72. áraun, 74.
iðrar, 75. klofi.
Lóðrjett. Ráðning.
1. runnur, 2. KÞ, 3. arg, 4. ræna,
5. það, 6. 'lóm, 7. sund, 8. kná, 9.
ÍD, 10. oflát, 12. tosk, 14. Láki, 16.
ógagn, 19. Ólsen, 21. gull, 23. Varma-
hlíð, 25. fága, 27. la, 29. LE, 30.
SN, 31. sö, 33. skarn, 35. Shell, 38.
agn, 39. ave, 43. fljóð, 44. gaur, 47.
öllu, 48. slemm, 50. UK, 51. ÓV,
52. að, 54. as, 55. fræði, 56. kæna,
57. iðar, 59. flóði, 61. ask, 63. flak,
66. asa, 67. inn, 68. bás, 69. aul, 71.
ær, 73. na.
G. K.
ánægður og glaðnr. Drengurinn var kom-
inn lieim aftur af sjálfsdáðum — það var
iionum merki um, að lionum iiefði vegnað
vel.
Walter sneri sjer að honum:
„Jeg get imyndað mjer, að þið vitið það,
frændi, - - annará hefðuð þið ekki tekið
svona vel á móti glataða syninum.“
„Já, drengur minn. Haraldur Carsten hef-
ir sagt okkur alla söguna af því, hvernig
þú fórnaðir þjer fyrir hann og þagðir yfir
öllu, jafnvel þó að þögnin yrði til þess að
setja hlett á mannorð þitt. Jeg gerði þjer
rangt til þá, og jeg bið þig um að fyrirgefa
mjer, að jeg rak ]úg frá mjer út á gaddinn.“
„Jeg mundi aldrei liafa sagt ykkur það,
ef Haraldur hefði ekki gert það sjálfur. Mjer
þykir gott að lieyra, að hann er lifandi.
Hvernig líður honum? Hann var horfinn
þegar jeg fór að heiman, og enginn vissi
þá, hvar hann var.“
„Hann er í góðri stöðu í London. Seinast
þegar hann var heima afhenti hann mjer
fyrir þína hönd peningana, sem þú lánaðir
honum. Eða rjettara sagt miklu meira. Og
þeir dugðu mjer til þess að komast úr klóm
okrarans og borga veðlánin á jörðinni.“
Augu Walters ljómuðu af gleði.
„Og nú kem jeg og get borgað Haraldi
upphæðina, sem umfram var. Jeg hefi feng-
ið einkaleyfi á hreyflinum mínum og get
selt það fyrir liátt verð, hvenær sem vera
skal. I þetla skifti er ekki um að ræða neitt
gaspur í óábyggilegu blaði.“
Og nú gengu spurningar og svör á víxl.
Það var aðeins trúlofun Ingibjargar, sem
allir hliðruðu sjer hjá að minnast á. Brjefið,
sem hafði verið falið svo lengi var nú sótt
og rætt um það í ákafa.
„Og þið haldið þá, að móðurfaðir minn
sje á lífi ennþá?“ sagði Walter efandi.
„Það virðist svo. En eftir því, sem Har-
aldur segir, er ómögulegt að ná tali af hon-
um. Hann hefir hvorki svarað brjefi okkar
nje Haralds.“
„Jeg fer til Bremen sjálfur,“ sagði Walter.
Það var orðið dimt, svo að Karen kveikti
á lampanum.
Og fvrst nú sá Walter, að Ingibjörgu hafði
stórhrakað síðan seinast, og það voru komn-
ir annarlegir, harðir drættir lcringum munn-
inn á henni.
Og alt í einu þagnaði hann í miðri setn-
ingu og glenti upp augun. Hvað var þetta,
sem gljáði á liægri hendinni á henni? Gull-
hringur — trúlofunarliringur?
- Ingibjörg .... ert þú .... trúlofuð?“
Hún varð bæði föl og rjóð og gat ekki
svarað einu orði. Móðir hennar varð að hafa
orð fyrir henni.
„Já, Waiter, systir þín hefir trúlofast á-
gætum manni, sem þú kynnist bráðum. Jeg
er einmitt að liugsa um, hvort hann geti
ekki hjálpað þjer til að gera þjer peninga
úr uppgötvuninni þinni. Þú varst einmitt að
segja áðan, að þú þyrftir að komast í sam-
band við rikan mann. Königsberg kapteinn
er steinolíukongur í Pennsylvaníu og mjög
vel stæður .... miljónamæringur.“
„Ingibjörg .... miljónamæringsfrú!“ —
Það var eins og Walter hefði fengið slag
og í svipinn gat hann ekkert hugsað. „Þá
.... þá þurfið þið ekki framar á mjer að
halda .... þá er mjer ofaukið hjerna.“
Ingibjörg flýtti sjer út úr stofunni grát-
andi. Það lenti á Karen frænku að segja
Walter allan aðdragandann að trúlofuninni.
Ilann beit á jaxlinn meðan hann hlust-
aði á.
„Selt sig! Fórnað sjer!“ lirópaði hann og
gráturinn byltist um í brjóstinu á lionum.
„Drottinn minn! Svo að jeg kom þá of seint
samt.“
Endurfundagleðin var flúin á burt. Bertel
var horfinn út úr stofunni áður og nú fór
Karen út líka. Hún ætlaði að fara að talca
til í gestastofunni handa endurheimta svn-
inum.
Walter sat einn eftir. En hvað hann hafði
hugsað sjer þessa heimkomu alt öðruvísi.
Hann hafði ekki ennþá áttað sig á því til
fulls, að Ingibjörg var trúlofuð öðrum
manni.
En að hún elskaði þennan mann, því -
nei, því gat hann ekki trúað.
Undir eins og hann kom á fætur morgun-
inn eftir, gekk hann út. Nú skein sólin. Alt
var svo yndislega fagurt. Nú stóð liann í
marki óska sinna — — og samt var eins
og hjartað væri kulnað í brjósti lians.
Ingibjörg kom út til bans. Hann sá undir
eins, að hún hafði grátið.
„Walter, þú mátt ekki hugsa ill um mig
og ekki vera mjer reiður. Jeg gat ekki gert
annað.“
„Vesling litla systir!“
Hann þrýsti lienni að sjer sem snöggvast
og þau liorfðust fast i augu. „Það átti ekki
að fara svona,“ hvislaði liún. „Fyrirgefðu
mjer.“
Svo kysti hún hann lieitt og fast og híjóp
svo inn.
Walter gat ekki afborið þetta lengur.
Ilann fór upp í berbergið sitt, kvaddi fóst-
urforeldra sína og lagði af stað til Wil-
helmstad.
Burt, aðeins burt! Hann ætlaði að leita
uppi afa sinn og reyna að gleyma.
Ingibjörg stóð i glugganum og sá hann
fara. Svo fjell liún saman — móðir hennar
varð að afklæða hana og leggja hana í
rúmið.
Fegursti draumur i lífi hennar, draumur-
inn um ástina, var búinn.