Fálkinn - 13.03.1942, Side 13

F Á L Iv I N N
13
KROSSGÁTA NR. 406
Lárjett. Skýring.
1. byggingarel'ni, 7. laun, 11. staup,
13. ræflar, 13. fangamark, 17. steinn,
18. rignir, 19. hvílt, 20. fræðiniaður,
22. tónn, 24. samtenging, 25. sagn-
mynd, 20. lagfæra, 28. fönn, 31.
gegnsær, 32. sargs, 34. vafi, 35. hýði,
36. keyra, 37. drykkur, 39. ryk, 40.
á í Afríku, 41. bæjarnefn, 42. óstillt,
45. gömul mynt, 40. samtenging,
47. bókstal'ur, 49. snuð, 51. lirogn,
53. illgresi, 55 brunaði, 50. hýði, 58.
sproti, 60. strið, 01. veisla, 02. for-
setning, 64. elska, 65. skannnst., 0G.
úrþvælti, 08. peninga, 70. til skulda,
71. klingja, 72. háa, 74. ættarnafn,
75. gagn.
Lóðrjett. Skýring.
I. ættarnafn, 2. skammslöfun, 3.
kona, 4. prútta, 5. kend, O.sam-
göngubót, 7. yndi, 8. meiðsli, 9.
fangamark, 10. suð, 12. sögn, 14.
eignarjörð, 10. stafla, 19. dirfska,
21. sjá eftir, 23. vor og haust, 25.
kvenmannsnafn, 27. efnafræðiskamm-
stöfun, 29. kaupfjelag, 30. tónn, 31.
skammstöfun, 33. kaupmaður, 35.
kaffibrauð, 38. loga, 39. sund, 43.
brestir, 44. hviskur, 47. upfylla,
48. á í Frakklandi, 50. á símskeyt-
um, 51. keyri, 52. þyngdareining,
54. goð, 55. góða, 50. linuplaði, 57.
tuddi, 59. spyr, 61. atlaga, 03. friða,
00. rithöfundur, 07. skemmd, 68.
trje, 09. gangur, 71. uphafsstafir,
73. keyr.
LAUSN KR0SSGATU NR.405
Lárjett. Ráffning.
1. kelda, 7. hross, 11. sökku, 13.
oflof, 15. tó, 17. firð, 18. grið, 19.
bí, 20. asi, 22. re, 24. óð, 25. lóð,
20. rófa, 28. flæma, 31. eini, 32. miss
34. áði, 35. Erna, 36. gír, 37. ka,
39. ál. 40. Ari, 41. Viðivelli, 42.
F.ms, 45. ra, 40. li, 47. óma, 49. eiga,
51. fis. 53. nóra, 55. cnga, 50. lakka,
58. görn, 60. rið, 61. má, 02. gr. 64.
gró, 05. ið, 60. mása, 08. Kron, 70.
at, 71. mænir, 72. kólna, 74. ljóri,
75. annir.
Lóörjett. Ráffning.
1. kutar, 2. ls, 3. döf, 4. akir, 5.
suð, 0. sog, 7. lilið, 8. roð, 9. of 10.
skiði, 12. kref, 14. l'róa, 10. ósómi,
19. bónar, 21. yfir, 23. mæðiveiki,
25. lina, 27. as, 29. lá, 30. mi, 31.
er, 33. skíra, 35. ellin, 38. aða, 39.
á 11, 43. mcnið, 44. sigð, 47. órög, 48.
marar, 50. ga. 51 fa, 52. sk. 54 óg,
55. errið, 56. Lási, 57. Agro, 59.
nótur, 61. máni, 03. rola, 06. mær,
67. arð, 68. k k k, 69. n n n, 71. mó,
73. an.
»
Hvað gagnaði honum alt þetta, úr því að
liann hafði mist Ingibjörgu?
Fyrstu nóttina, sem hann var á heimili
afa síns, sat hann uppi í marga klukkutíma
og skrifaði fósturforeldrum sinum brjcf.
ftann sagði þeim frá viðtökunum, sem hann
bafði fengið, þakkaði þeim einu sinni enn
af beilum bug fyrir öll gæðin, sem þau
böfðu sýnt bonum, foreldralausu barninu,
og fullvissaði þau um, að bann mundi lil
siðustu stundar liugsa til þeirra sem ásl-
ríkra foreldra og altaf telja heimili þeirra
sem Paradís.
Hann lagði brjef til Ingibjargar inn i um-
slagið. í þvi brjefi reyndi bann einu sinni
enn að fá bana til að rjúfa heit sitt við
Königsberg, því að bún mundi aldrei verða
farsæl í samvistunum við hann. „Því að jeg
veit, að það er jeg, sem þú elskar, Ingi-
björg, og hjarta ftiitt er svo gagntekið af
ást til þín, að öll heimsins gæði eru mjer
einskis virði, ef jeg fæ ekki að njóta sam-
vista við þig.“
Siðasta brjefið, sem bann skrifaði þessa
nótt var til liúsbónda bans, verksmiðjustjór-
aris i Scbolenz. í fáum orðum skýrði liann
honum frá breytingum þeim, sem orðið
höfðu á æfikjörum hans og bað hann um
lausn frá slarfinu i verksmiðjunni, þar sem
liann nauðsynlega yrði að vera i Bremen
og liafa eftirlit með byggingu verksmiðju-
hússins þar á staðnum.
Dagarnir liðu og veturinn breyttist i vor.
Iðnar liendur voru að Jí'reyta akri Sökelunds
i grunnmúr, sem verksmiðja Wálters Hart-
wigs átti að standa á.
Walter hafði sjálfur orðið fara að Ból-
slað til þess að sækja svarið við brjefi sínu
til Ingibjargar. Með blæðandi lijarta hafði
lum orðið að skýra honum frá þvi, að hún
gæti ekki brugðist heitinu, sem hún hefði
gefið Königsberg, nema með því að missa
alla virðingu fyrir sjálfri sjer.
„Á neyðarstund bjet jeg honum eigin-
orði og' vegna þess heits ætlaði bann að
bjálpa okkur til að halda jörðinni. Skilur
þú ekki, Walter, að það væri lítilmótlegl
af mjer, að bregðast Iieiti mínu núna, þó
að við getum komist af án hjálpar hans?
Þú mátt ekki beldur gleyma því, að Königs-
lierg elskar mig. Iiann er góður og eðal-
lyndu'r maður. Það er eingöngu af ást, sem
bann hefir viljað bindast mjer.“
Þannig hafði Ingibjörg svarað. Hnarreist
hafði lnin verið, til þess að reyna að dylja
sem best, hve sárt hjarta hennar brann.
En þegar leið að bvítasunnu og Herlicrt
Köriigsberg ljet boð fara á undan sjer, að
nú kæmi hann innan skamms — þá brast
hún. Grátandi liljóp hún til fornvinar for-
eldra sinna, Carstens gamla kennara. Hún
vissi, að Ilaraldur mundi vera heima.
„Haraldur! Haraldur! Bjargaðu mjer . . .
jeg get ekki gifst bonum.“
Haraldi fjell allur ketill i eld. „Hvers-
vegna þess að þú hefir fyrsl núna, Ingi-
björg? Hversvegna hefir þú talið rnjer trú
um, að Walter væri þjer ekki annað en
bróðir og að þú þættist viss um, að verða
farsæl í hjónabandi með Königsberg?“
Hún grjet og hallaði höfðinu upp að öxl-
inni á honum.
„Jeg revndi að telja sjálfri mjer trú mn
])að, en það er ekki hægt.“
„Bara að þú Iiefðir skrifað honum þetla
áður en hann lagði af stað frá Ameríku.
Nú er bann á leiðinni og kemur eftir
noklcra daga.“
„Ætlarðu þá ekki að bjálpa mjer, Har-
aldur?“
„Jú, víst ætla jeg að lijálpa þjer, það
veil sá sem all veit. Það er jeg' sem á sök-
ina á þessu óláni og þessvegna er það
skvlda mín, að reyna að afstýra því, eftir
því sem bægl er. Láttu mig vita hvenær
Königsberg kemur og þá skal jeg fara og
taka á móti honum á iárnbrautarstöðinni
og lala máli þínu og Walters eins vel og
mjer er unt. Hann getur ekki dregið þig
með valdi upp að altarinu, ef þú stendur
stöðug í ásetningi þínum.
„Bara að þú getir fengið bann til að gefa
mjcr eftir heilið af frjálsum vilja, Harald-
ur. Þá væri það hann en ekki jeg, sem
ryfi. Mjer liefir verið kent það frá barn-
æsku, að aldrei megi rjúfa gefin heit,
bversu erfitt sem það reynist að halda
þau. Þessi regla er svo rótgróin í mjer, að
jeg veit að mjer finst það altaf verða blett-
ur á mjer, að hafa vikið frá henni.“
„Við Frísar erum öðruvisi en annað
fólk,“ sagði liann og roðnaði um leið, þvi
að liann mintist ávirðingar sinnar, sem
hafði valdið vandræðunum. Hann haf'ði
sjálfur brugðist lögmáli Fríslendingsins.
XIV. KAPÍTULI.
AÐ var laugardagskvöld. Hlý vorgol-
an straukst um sandhólana. Eranlis
og krokus stóð í blóma í garði Car-
stens gamla kennara. A bekknum við
garðshliðið sátu faðir og sonur og hjeldust
i hendur og borfðu lmgsandi út á spegil-
sljettan Norðursjóinn. Haraldur bafði ver-
i'ð að segja frá síðustu komu sinni til
Bremen. Andlitið á gamla Carsten Ijómaði
af ánægju. Langt i fjarska voru þeir horfn-
ir, kvíðadagarnir — þegar jörðin virtist
hafa gleypt bæði Harald og Walter.
Fti á veginum sáu þeir fullorðinn maun
koma gangandi, háan og berðibreiðan og
snyrtilegar klæddan en venjulegt var þar
um slóðir. Þegar hann leit sólbrendu and-
litinu að garðinum, þar sem feðgarnir sátu
og bauð þeim „gott kvöld“ með sterkum
rómi, spratt gamli Carsten upp.
„Nei, þarn'a er þá Königsberg kapteinn!“
brópaði bann og flýlti sjer að opna garðs-
hliðið og taka í hendina á honum.
Ókunni maðurinn nam staðar.