Fálkinn - 21.08.1942, Blaðsíða 12

12
FALKINN
Louis Bromfield: 21
AULASTAÐIR.
var hr. Ríkliarðs ekki maður, sem hætti
við neitt hálfkarað. Hann sagði: „Fáið þjer
mjer hara handritið, og svo skal jeg ná í
hraðritunarstúlku.“
„Hún gæti ekki lesið það heldur.“
„Þá getur hún bara setið hjá yður í skrif-
stofunni og spurt, þegar hún kemst ekki
fram úr skriftinni. Eruð þjer ekki sam-
mála um þetta?“
„Helst vildi jeg ekkert eiga við það.“
Hr. Ríkharðs liló. „Látið þjer ekki eins
og skólastelpa, fyrst þjer liafið verið- rit-
stjóri í þrjátíu ár.“
„Nei, það ætti náttúrlega ekki við.“ En
engu að síður roðnaði liún eins og ung
stúlka, og það mátti sjá á öllu, að hr. Rík-
harðs liafði sigrað.
Þá sló stóra eldhúsklukkan tvö högg og
frúin sagði: „Guð minn almáttugur, klukk-
an er orðin tvö og við eigum öll að vinna
í fyrramálið.“
Þau stóðu nú öll upp, en frúin dokaði
eitthvað lítilsháttar við hjá Öddu, til þess
að gefa henni fyrirskipanir fyrir morgun-
daginn. Þá sagði Adda: „Það er sem jeg
segi yður, frú Lýðs: Þessi ungi maður er
eins og vígahnöttur .... já, það er hann
.... Og nú eiga svertingjarnir að fara að
komast í blöðin. Já, því segi jeg það; jeg
þekki mann, þegar jeg sje hann. Þessi
maður er mikilmenni, jafnvel þótt hanu
sje horgarbúi úr Austurríkjunum.“ Og
Adda liló, sigri hrósandi og gletnislega. „Og
nú ætlar hann að fara að lesa bókina. Sjólfa
hefir mig þ>Tst eftir að tesa liana, árum
saman.“
Miðvikudag, fimtudag og föstudag var
sífeldur straumur af nýjum áskrifendum,
og ákafinn og æsingin í skrifstofu blaðsins
fór dagvaxandi. Jafnvel virtist inræti Viila
Frikk, bæjarfrjettaritara Gunnfánans, vera
farið að taka breytingum, og við áskrif-
endastrauminn mátti einnig sjá breytingar
á Mörtu konu lians, sem nú sat í nýmáluðu
grindabúri og gegndi gjaldkerastörfum sín-
um. Hún fór að verða vingjarnlegri og
ekki eins fráhrindandi og áður liafði ver-
ið, og meira að segja stífi, hái flibbinn var
horfinn fyrir kvennlegum kraga, sem hún
hafði sjálf saumað i, lieima, á kvöldin. í
setjarasalnum höfðu meðal annars orðið
þær breytingar, að Zimmermann gamli var
farin að fara i hreina skyrtu í miðri viku,
en slíkt liafði áður ekki þekst í sögu blaðs-
ins. Annan mánudaginn eftir byltinguna,
var hann ,með flibba og hálsbindi allan
daginn, en þá þurfti Villi FVikk að hrella
hann með því að spyrja hann hvort hann
væri boðinn í veizlu.
Hr. Ríkharðs hjelt áfram að taka dag-
inn snemma og vann hlifðarlaust til
kvölds. Á kvöldin var hann á flakki um
borgina að snapa frjettir og kom ekki fyrr
en seint heim, og sat þá uppi, fram eflir
nóttinni og skrifaði í bókaherbergi J. E.
sáluga. En þrátt fyrir alt annrikið, duldist
það engum, að hann var smámsaman far-
inn að taka eftir því, að Sjana væri til.
Þau sátu nú við saina borðið og fóru yfir
tjlaðið, þegar það var nýprentað á kvöld-
in, til þess að vita, livort þeim dytti ekki
neinar frekari umbætur í hug. Fyrst sátu
þau sitt hvoru megin borðsins, en eflir
þrjá daga leit hann einu sinni til hennar
og sagði — einkennilega stirðlega, eins og
lians var vandi: „Má jeg annars ekki sitja
hjá yður? Jeg held, að við vinnum betur
þannig.“
Og Sjana fann einhverja einkennilega á-
nægju og var fljót að flytja stólinn sinn lil
hliðar. „Gerið þjer svo vel — með mestu
ánægju“.
Stundum fóru þau saman í bókasafmð,
til þess að sækja sjer fróðleik, og sátu þar
í lestrarsalnum yfir tímaritum um liúsa-
gerðarlist, skipulag borga og garðyrkju.
Og svo voru haldin fleiri kókósamsæti í
eldhúsinu, síðla kvölds, og þá liafði hr.
Rikharðs það til að varpa af sjer klaka-
brynjunni og verða eins og manneskja, og
stundum næstum vingjarnlegur.
En engu að síður var Sjönu framkoma
hans og persónuleiki ráðgáta, eins og áð-
ur. Hún liafði aldrei hitl ungan mann,
sem töfrar hennar virtust ekki hafa nein
minstu áhrif á. Hann liafði lag á því,
hvernig sem hún fór að, að láta öll þeirra
viðskiftj, smá og stór, vera „embættisleg“,
en þessi framkoma hans dró liana bara
nær honum. Hún var nú hætl að hata
hann, ef til vill vegna þess, að hann um-
gekst hana ekki lengur eins og hálfvila,
heldur gerði hana að trúnaðarmanni sín-
um um liitt og þetta og ráðgaðist við hana
— eða kanske var þetta nú bara af þvi að
hún var farin að venjast honum. Og smám
saman tók hún eftir því, að liann var síð-
ur en svo svipdaufur og ólaglegur; hann
var bara næstum fallegur. Einn morgun
vaknaði bún meira að segja og fór að
hugsa: „Kanske hefir þetla alt verið vit-
leysa hjá mjer með hann Ivobba Dorta.
Líklega hef jeg ekkert meint með því.“ En
hún þurfti ekki annað en hugsa um Kobba
til þess að liann stæði eins og ljóslifandi
fyrir lienni og hr. Ríkharðs hyrfi sam-
stundis.
í tíu daga samfleytt vissi hún ekkerl
hvar Kobbi var niður kominn. Nú fór hún
ekki fram hjá skrifstofubyggingu þeirra
feðga, nema af tilviljun, af þvi hún var
svo önnum kafin við blaðið og hr. Rík-
liarðs — hún gerði sjer sem sagt aldrei er-
indi á þær stóðir, en hvað sem um það
var, þá sá hún aldrei græna bílinn. En þá
fræddist hún af bæjarfrjettadálki Villa
Frikk, já aldrei fór það svo! Annan mánu-
daginn las hún þar: „Vjer höfum oröið
þess áskynja, að Dorti yngri hefir nýlega
veilt stærsta lax, sem veiddur liefir verið
lijá Galveston, þar sem hann er nú í sum-
arlevfi sínu. Hann er væntanlegur heim á
mánudaginn kemur.“
Henni varð liálf liilt við þessar frjettir
og hugsaði með sjálfri sjer: „Nú, svona
fer hann að tekur sjer sumarleyfi, án
þess að nefna' það við mig einu orði. Nú
vissi hún alt. Kobbi liafði aldrei ætlað sjer
neitt frekar með hana en aðrar stelpur,
sem hann var að þeytast með út um hvipp-
inn og hvappinn. Og nú skammaðist hún
sín átakanlega fyrir hugrenningar sínar
Jjarna um kvöldið, Jjegar Jjau rjeru út ú
vatnið við Mylluborg, Jjegar hún tiafði ver-
ið svo vitlaus að halda, að hann ætlaði að
fara að biðja hennar, og liann liafði J)ess i
stað boðið henni atvinnu við „Frjettir“.
liún fastákvað því í luiga sínum að
sleppa Kobba alfarið og snúa sjer fyrir
alvöru að hr. Ríkharðs. Ekki svo að skilja.
að hún ætlaði sjer að ánetja hann og gift-
ast honum, en bara til Jjess að vera viss
um að gleyma Kobba fyrir fult og alt.
Árshátíð Demókrataklúbbsins var enn
margar vikur fram í tímanum, en endur
fyrir löngu hafði Kobbi hoðið henni þang-
að með sjer. En vitanlega hafði J)að verið
áður en þeim lenti saman í Mylluborg,
svo að sennilega var það úr gildi fallið.
En stundum þegar hún var í æstu skapi
gat lienni ekki annað en dottið í hug, hvort
Ivobhi mundi nú ekki koma einhvern dag-
inn og nota Jietta gamla boð sem átvllu til
Jjess að sættast við liana. Og i liuga sínum
vissi hún vel, að ef hann gerði Jiað tæki
hún boðinu með þökkum.
Þá var J)að eitt kvöld, að hr. Ríkharðs
sagði við liana: „Við höfum nú öll unnið
eins og þrælar undanfarið. Vilduð þjer nú
ekki koma út með mjer og borða kvöldverð
og fara svo í bíö á eftir? Nú gengur blaðið
eins og smurt, svo að við hefðum ekki
nema gott af því að lyfta okkur ofurlilið
upp“.
Þau fengu kvöldverðinn í besta gisthúei
borgarinnar og nóg að drekka, og hr. Rík-
harðs varð eins og mannlegri en hún hafði
nokkru sinni sjeð hann áður. Þau fóru að
tala um t)laðið, en all í einu sagði Sjana:
„Jeg hjett, að við ættnm að hvíla okkur
og láta daglegu störfin eiga sig“.
Hann hló og svaraði: „Það er rjett, en
jeg gleymdi því bara. Jeg get nú einu-
sinni ekki um annað hugsað. Jeg hef aldrei
skemt mjer eins vel og nú í seinni tíð“.
Hún hefði vonast eftir því, að hann
slepti sjer svo, að hann færi að tala um
sjálfan sig og bókina sína, um brjefin
frá Boston, sem komu á hverjum degi og
biðu á hverju kvöldi á borðinu í stóru for-
stofunni á Aulastöðum. Þrátt fyrir dugn-
að Iians og finnn ára hærri aldur en henn-
ar var, fanst lienni oft eins og lnin væri
eldri en hann. Hún fann til vaxandi löng-
unar til þess að kenna honum að skemla
sjer og sleppa sjer, eins og Kobbi Dorta
kunni svo vel, og gat })á ekki þagað yfir
neinu. í stuttu máli sagt, vildi hún draga
liann út úr þessu híði, sem liann hal'ði utan
um sig, og svo vildi hún vitanlega, eins og
hver önnur kona, svala forvitni sinni.
„Hafið þjer altaf unnið við blaðamensku ?“