Fálkinn - 16.10.1942, Side 8

8
F A L K I N N
Saga eftir Margaret Hertzog.
, í-í BIMILIÐ var á öðrum endanuml
A Worths-fjölskyldan var talin ein
liinna ríkustu og inest virtu i
. Crestwood, svo að skil.janlega var
ekki neitt smáræði um að vera,
þegar eldri dóttirin lijelt síðasta
samkvæmið sitt, áður en liún færi
í hjónabandið.
Á háða vegu breiða stigans upp
á efri hæð hússins stóð röð af ljós-
rauðum og daufbláum hortensíuin,
Öllu hafði vérið rutt úr borðsaln-
um nema stóru borði, þar sem alls-
kyns ka,ldmeti stóð viðbúið undir
..standandi kvöldverð“. í garðstof-
unni sat fjögra manría hljómsveit,
sem átti að leika undir dansi gest-
anna, er voru yi’ir lnindrað. Hljóm-
sveitarmennirnir voru frá NewYork,
og það hafði verið ráðið, að þeir
dveldu á gistihúsinu í þrjá daga,
því að þeir áttu að leika, meðan
hádegisverðurinn mikli væri snædd-
ur daginn fyrir brúðkaupið og eins
við miðdegisverðinn á sjálfan brúð-
kaupsdaginn.
Frú Carlotta Wortli, möðir brúð-
arinnar, var holdug útgáfa af
l'helmu, eldri dóttur sinni. Hún
var enn ljósliærð og ungleg, en því
miður hafði skóaranum ekki tekist
að sannfæra hana um, að lfún gæti
eltki notað nr. 37, nú orðið. ,
Anna, yngri dóttirin, kom og tók
arminum um háls móður sirinar og
sagði, með viðkvæmu brosi: „Ertu
ekki orðin þreytt, mammaf
Frú Wortli leit á hana og sagði
í hálfum hljóðum:
„Það er talið lukkumerki, ef mað-
ur leggur fingurna á misvixl! Þess-
vegna vona jeg að samkvæmið tak-
isl vel, því að tærnar á mjer liggja
á misvíxl!“
Anna hló og strauk hárinu frá
enninu. Hún bar ekki eitt einasta
djásn, og hárið á henni var í sömu
fellingum og daginn sem hún var
fermd: það lagðist mjúklega aftur
með nettu höfðinu og var bundið í
hnút í hnakkagrófinni. Það var eng-
inn uppgerðar stássmeyjarsvipur yfir
henni. Það var beinlinis hægt að
sjá, að hún var nýkomin upp úr
ilmandi baði, hafði lagað á sjer
hárið, strokið smyrsli mjög óveru-
lega um varirnar .... og svo farið
í annan kjól.
„Hjer leikur alt í lyndi!“ sagðl
Anna og leit yfir gestafjöldann, sein
hló og masaði. Allir voru i gáska-
fullu skapi. Samkvæmið fór ágæt-
lega fram og allir skemtu sjer prýði-
lega, en Tlielma og Errol voru líka
fyrirmyndar hjónaefni, svo að það
var full'ástæða til að una sjer vel
í návist þeirra.
Telma kom dansandi til móður
sínnar. Augu hennar voru jafn töfr-
andi og Önnu systur hennar (þó
að ávalt væri reyndar komist svo
áð orði, að augu Önnu væru eins
falleg og Thelmu). Báðar systurnar
voru móeygar, en hár Thelmu ljósl
og Önnu dökt. Þessvegna virtust
augu Telmu stundum harðari.
— Gleymdu ekki að við þurfum
að hringja viðvíkjandi gluggatjöld-
iinum í billjardstofunni! sagði hún
um leið og hún herti á sjer, síðustu
skrefin til frú Worth. — Jeg er
hrædd um, að þú hafir liaft málið
of stutt.
Frú Worth svaraði .... og dans-
herra Thelmu hneisði sig oð slepti
henni. Þegar frú Worth hafði talað
út, sneri Thelma sjer við og stóð
þá andspænis Dick Soneward.
Dick var höfði hærri en Thelma
og liann var ljóshærður eins og
hún, en rauðleitur blær á miklu
hárinu. Hann var hraustlegur að
sjá, en í bláum augunum var ein-
kennilega dyljandi svipur, eins og
hann vildi leyna innri geðshræringu
undir grímu afskiftaleysisins. Hann
hneigði sig fyrir Thelmu og jiau
dönsuðu út á gólfið.
—- Thelma! muldraði hann, og
það gat varla lieitið að hann bærði
varirnar. — Geturðu hugsað þjer
livernig mjer líður í kvöld?
— Góði Dick! Farðu nú varlega
— gættu þín!
— Þú heimtar það altaf af mjer!
Þú hagar þjer líka altaf svo, að
hún systir þín .........
— Þú mátt ekkert segja hjerna!
Hugsum okkur, að einhver lieyrði
jiað! Jeg skal sjá um, að við getum
vafamál, að það væri hún og engin
önnur! Og þrátt fyrir þá aðdáun,
sem Thelma hefir orðið fyrir, hefir
hún vist aldrei verðið í vafa heldur!
Það birti alt i einu svo yl'ir and-
litinu á honum, að Anna lagði aftur
augun til að sjá það ekki.
-— Hvað er að, Anna? spurði Err-
ol forviða.
— Ekkert — jeg var víst bara
ofurlítið öfundsjúk.
— Nei, þá skalt ekki segja mjer,
að þú sjert eigingjörn! Ekki svo að
skilja, að jeg sje að gorta, þó jeg
segi það. En þú hefir verið Telinu
prýðileg systir. Þú hefir altaf hjálp-
■ að henni .... og komið fram jiví,
sem hún óskaði sjer. Og varið hana
þegar þörf var á.
Anna leit snögt á liann.
— Já, þú getur sagt það sem þú
með þarf til þess að gera stúlkur
„smart“ og „elegant“ og .... og
alt þessháttar.
— Finst þjer mig vanta alt jietta
„þessháttar“?
— Já, og ])að er jnn vegna. Þá
færðu uppburði. Eigum við þá að
segja Los Angeles?
— Já, því ekki það? svaraði hún,
en hann tók vísl ekki eftir beiskj-
unni í orðunum, þvi að nú sagði
hann kankvíslega:
Og hvað er svo að segja um
Dick Sonevvard?
— Æ, hann Dick! Honum fellur
vist mjög vel við mig, en .... Hún
reyndi að finna viðeigandi orð . .
— en liann meinar víst ekki það,
sem þú heldur.
— Þegar þú kemur heim aftur
áttu að halda stórt samkvæmi ....
Systurnar höfðu líkaugu
talað saman .... seinna í kvöld.
Þá skal jeg skýra fyrir þjer .......
— Jeg hirði ekki um neinar skýr-
ingar! Jeg kýs heldur, að þú gerir
ekki neitt það, sem þarfnast skýr-
inga!
pFST i stiganum sátu þau Errol
■*•"' Balding og Anna. í kjólfötun-
um virtist hann herðibreiðari en
hann var. Fætur hans náðu tveim
þrepum lengra niður en Önnu. Hann
liorfði á hana. Um fríðan munn
Iians Ijek örlítið glott, og úr aug-
um hans mátti lesa eitthvað, sem
var miðja vegu milli ástar og aðdá-
unar.
— Eftir nokkra daga kemur til
þinna kasta að verða hin föngulega
og skrautbúna ungfrú Worth. Þú
verður að halda við þeirri frægð,
sem Thelma hefir getið þessu lieim-
ili! sagði Errol.
— Já, jeg skal ekki taka mjer
nærri, þó að jeg fái að heyra, að
jeg hafi eins falleg augu og hún
systir mín!
Ur stiganum, þar sem þau sátu,
sáu þau gegnum vænghurðadyrnar,
fólkið, sem sveif um gólfið í dans-
inum. Thelinu og Dick bar fyrir
dyrnar í þessum svifum.
— Hvað um Dick? sagði Errol.
— Hann mun víst ekki segja líka,
að augun í þjer .......
Anna stóð snögglega upp. — Eig-
um við ekki að fara og líta á brúð-
argjafirnar? Það eru þegar komin
kynstur af þeim, og þær eru til
sýnis í litlu dagstofunni hjerna
uppiv
Anna fór á undan. — Líttu á!
Margir af gömlu aðdáendunum
hennar hafa sent gjafir! sagði Anna
er þau staðnæmdust við borðið ineð
djásnunum.
— Já, nú verður aðdáandinn
ekki nema einn! svaraði Errol og
leit að arinhillunni, en þar stóð
stór mynd af Thelmu.
— Ertu glaðijr, Errol? spurði
Anna, án þess að líta á hann.
— Jeg er innilega sæll! sagði
hann. — Þettá er víst eins og stelpa
hefði sagt það, bætti hann við.
!— Mjer fanst það mjög fallega
sagt, svaraði hún. — Þú hefir víst
lengi verið ástfanginn af Thelmu . .
— Svo lengi að það er komið upp
í vana! Jeg man ekki lengur þá
tíð, er jeg var ekki ástfanginn af
henni! Það er eiginlega merkilegt,
hjelt hann áfrám og leit flóttalega
til Önnu — það er, eiginlega óeðli-
legt, að mjer skuli aldrei hafa verið
vilt, en þú ert alveg eins og Thelma
lítur út fyrir að vera! Viðkvæm
og kvenleg!
— Áttu þá við, að hún sje eins
og jeg lit út fyrir að vera?" Djöful-
lega dugleg!
Hún liló, en um munninn komu
skarpir drættir sem sýndu að henni
var alvara. — Jæja, hvað meira?
bætti lnin við eftir stutta þögn. —
Nú skal jeg sjá um, að orðinu sem
fer af Thelinu, verði ekki gert ti!
miska. Jeg skal reyna að feta í fót-
spor hennar. Það er best að jeg láti
lita upp liárið á mjer. Gera það gló-
rautt! Og svo liða tvö lítil horn i
enninu!
— Nú ertu að reyna að vera
fyndin, en það er samt meira í því,
sem þú segir, en sjálfa þig grunar.
— Það dettur þjer ekki í hug?
sagði hún og brosti. Munnvikin
beygðust niður og brosið var mein-
legt.
— Komdu hingað, sagði Errol alt
í • einu og dró hana að hæginda-
stólnum , við arininn. — Sestu
hjerna! Mjer þætti verra, ef það
skildist svo sem jeg væri að styggja
þig, Anna! En þú þarft að breytast
dálítið! Þú liefir vappað hjer um
í öll þessi ár, í hælunum á Tlielmu,
bókstaflega talað. Þú hefir gert þig
ánægða með að vera í skugga
hennar!
— Nei, ekki altaf, Errol! tók hún
fram í, hljóðlega.
— Nú jæja! En maður hefir ekki
getað sjeð annað. Og þetta er orðið
að vana hjá þjer .... eins og það
er komið upp i vana hjá mjer að
elska Thelmu. En þjer er óþarfi að
vera svona hljóðlát og hæg. Áðan,
þegar þú stóðst i bjarmanum frá
rósrauðu lömpunuin, varstu bein-
línis .... beinlínis ....
Hann þagði, eins og hann væri í
vafa um hvað hún beinlínis hefði
verið.
— Heldurðu að jeg muni breyt-
ast til batnaðar? spurði llríin hægt.
— Já, en ekki hjerna í Grestwood!
Þú átt að fara hjeðan, því að liierna
þekkja þig of margir og þú um-
gengst of marga. Og þú mátt eiga
á hættu, að jeg fari að sletta mjer
fram í, og fari að kenna þjer hvað
þú eigir að gera! bætti hann við
lilæjandi. — Nei, þú verður að fá
meira sjálfstraust! sagði hann al-
varlegur.
— Jeg á tvær frænkur í Los
Angeles .......
— Ágætt! Það er nálægt Ilolly-
wood, svo að þar veit fólk hvað
og þangað kem jeg! sagði Errol og
rjetti Iienni höndina.
— Það er aftalað mál, svaraði
hún og tók i höndina á honum.
PAU sátu dálitla stund án þess
að segja orð. Einliver gekk um
ganginn og Errol leit við, lil þess
að athuga hver það væri. Anna
laumaðist til að líta á hann. I augna-
ráði hennar var þrá, ótamin og
harmandi þrá.
Skömmu síðar stóð hún upp og
sagðist þurfa aö fara niður til fóhvs-
ins aftur; en Errol kvaðst vildu
staldra við uppi enn um stund. Þeg-
ar Anna var farin gekk hann út að
glugganum og starði út í myrkrið.
LUKKAN tólf var kvöldverður
■*■'• og síðan var farið að dansi
aftur. Frú Worth stóð sig eins og
hetja, og þegar klukkan var þrjú
sat hún við spilaborð ásamt nokkr-
um vinkonum sinum.
— Jeg hefi hvorki sjeð 'Thelmu
eða Errol í háa herrans tíð! sagði
hún, þegar Önnu bar að borðinu.
— Gættu að hvort þú getur ekki
fundið þaú, Anna mín! Jeg verð
hjerna þangað til gestirnir fara.
En Anna gat hvorki fundið Errol
nje Thelnm.
T~)lCK SONEWARD lokaði bóka-
■L'/ stofudyrunum á eftir sjer.
— Æ, láttu dyrnar standa opnar,
sagði Telma. — Það lítur betur úl,
ef einhver kynni að koma.
— Þú ert þessu líku vön! sagði
Dick og hló stuttaralega.
— Þú mátt ekki vera lítilmótleg-
ui, Dick! sagði liún i bænárróm.
— Jeg fjelst á þetta samtal vegna
þess að riríg langaði að þú skiljir
mig. Þú heldur áfiram að staðhæfa
að það sjert þá, sem jeg elska! Jeg
veit það ekki, injer liefir altaf þótl
vænt um Errol .... og þegar á
skólaárunum var mjer ljóst að það
væri hann, sem jeg vildi giftast!
Já, þvi að þá mundir þú eign-
ast hús, sem væri enn stærra en
það, sem þú átt heima í núna. Því
að þá mundirðu eignast gimsteina,
sem væru enn dýrari en djásnin
hennar móður þinnar! Og svo af
því, að allar hinar stúlkurnar í bæn-
um vildu líka ná í þann! Jeg elska
þig, Thelma; en ástin hefir hvorki
gert mig blindan eða héyrnarlaus-
an!
— Dick, jeg veit vel, að ieg hefi
farið rangt að ... . með þvi að