Fálkinn - 16.10.1942, Blaðsíða 9

r' A L K I N N
9
koma frarn við þig eins og jeg hefi
gert! Jeg hefi kyst liig .... og það
hefir verið eitthvað i kossunum
jjínum, sem jeg liefi aldrei fundið
hjá Errol. Og samt ........
— Og samt flýrðu undan tilhugs-
uninni um að þurfa að sauma upp
kjólana þína og borða á ódýrum
reatstöðum með einhverjum Dick,
sem ekkert er. Er það ekki rjett?
— Dick, jeg verð að fara inn til
gestanna aftur. En vita skaltu, að
hvort heldur lijúskapur minn er
bygður á því, sem er göfugt og satt
.... eða á því viðbjóðslega, sem
jiú gefur í skyn .... þá'er jeg stað-
ráðin i, að livarfla livergi frá á-
setningi mínum!
Dick svaraði engu en vafði hana
örmum, fast og sigrandi. Og svo
kysti hann hána, alveg eins og hat-
ur hans væri jafn ákaft og ástin,
sem hann hafði verið að tala um
skömmu áður.
— Þetta skaltu hafa til að liugsa
um, |)egar þú ert sest að í skraut-
hýsinu þínú! sagði liann og slepti
henni.
Thelma liorfði á eftir honum er
hann fór út. Augu hennar voru
dimm af reiði .... svo hvarf henni
reiðin sem snöggvast fyrir við-
kvæmri undrun .... en þá tók hún
sig á aftur .... reið og þjósturs-
full, þó hún væri ein.
— Má jeg koma inn? Það var
Iírrol, sem stóð í dyrunum.
— Auðvitað, elskan min . . . .!
— Thelma .... það er ef til vill
ófyrirgefanlegt aö segja það núna
.... þremur dögum áður en við
áttum að halda hrúðkaup ....
— Errol, hvað áttu við? Ekki
brúðkaup? Áttu við það?
Hann beygði höfuðið hægt
kinkaði kolli.
— Það er ómögulegt. Hvað lield-
urðu að fólk segi? Er það vegna
annarar?
—. Nei, Thelma — jeg sver þjer
það! Mjer liefir aítaf fundist þú
yndislegust allra kvenna .... en
þaö þarf ekki að vera af ást. Jeg
veit vel, að það sem jeg geri er
svívirðilegt .... lúalegt, en er það
ekki betra en að l'yrirgera lífi oltk-
ar beggja? Hefir þú ekki sjálf ....
— Stendur þjer ekki alveg á sama
hvað jeg hefi eða hefi ekki .... Þú
útskúfar mjer .... á síðustu stundu
— tíagnvart öðrum getum við
látið sem það sjert þú, Thelma . !
' Tlielnni liafði lalað háll og skýrt
.... rauðu blettirnir í kinnunum
sýndu, að hún var mjög æst. Hún
sat kyr svolitla stund og sneri
hringnum á fingrinum á sjer ....
svo dró hún hann af sjer og rjetti
lionum. Hún hjelt áfram, og nú var
rödd hennar hæg og hlíð.
— ’Þú mátt ekki misvirða, að jeg
gleymdi mjer, Errol! Það er vitan-
lega rjett hjá lyjer, að ef þetta er
misráðið, þá er best að afstýra þyi
áður en það er orðið of seint! Við
skulum sættast á að segja, að við
höfum orðið sammála um að slita
heitorð okkar.
Hann tók um báðar hendur henn-
ar og kysti þær, áður en þau fóru
ofan i salinn aftur.
ANNA stóð hjá Dick Soneward,
sem var að kveðja. Einn af
vinum Errols stöðvaði hann, svo
að Thelma hjelt ein áfram og fór
til Dicks.
— Þjer er ekki alvara að fara
slrax? sagði hún og lagði höndina
á handlegginn á honum. — Konidu
og dansaðú síðasta dansinn við mig!
Þegar Ahna var komin frá, horfði
Thelma á alvarlegt andlit Dicks.
Dick! sagði lnin hljóðlega.
Jeg liefi farið að ráði mínu eins og
flón .... og jeg iðrast þess! Dick
.... eigum við að giftasl .... und-
ir eins?
Hann na'ni staðar i dansinum, en
hún neyddi liann til að dansa á-
fram:
— Jeg lilýt að liafa verið brjáluð,
að hugsa til að taka annan en ])ig!
hjelt hún áfram ....
— — Loks voru allir gestirnir
farnir. Anna var á leiðinni upp í
herbergi sitt þegar Thelma kpliaði
á hana.
— Komdu inn til mín áður en
þú ferð að hátta. Jeg þarf að segja
þjer nokkuð.
Thelma sat á rúmstokknum þegar
Anna kom inn. Og áður en orð hafði
verið sagt grunaði liana, að ein-
hver skelfing væri yfirvofandí.
— Mjer datt í hug, að þú mundir
sofa værar, ef ])ú fengir að vita
undir eins, að ekkert verður úr
brúðkaupinu! sagði Thelma dræmt
og bljes hringi úr sígarettureykn-
um. — Leiðin er opin. Þú getur
tekið til óspiltra málanna þegar þú
vilt. Ef þú ert þá ekki byrjuð.
— Hefir þú sagt lionuin upp,
Thelma? ■
— Auðvitað — eltir samkomu-
lagi okkar beggja!
Anna horfði á systur sína um
stund, meðan hún var að núa næt-
ursmyrslunum inni í andlitið.
— Veslings Errol, muldraði Anna.
En hversvegna ertu að reyna að
bianda mjer í þetta?
— Jeg er alls ekki að því. Held-
urðu að jeg hafi ekki sjeð fyrir
löngu, að þú ert ástfangin af Errol.
Þessvegna fanst mjer, að þú ættir
að vita um þetta á undan öllum
öðrum.
—• Það er rjett, Thelma! Jeg
elska hann! Jeg skammast mín ekk-
ert fyrir að játa það. En jeg hafði
aldrei hugsað mjer að .... Thelma,
ertu í rauninni svona harðbrjósta
og hjartalaus?
Thelma ijet hendurnar síga sem
snöggvast. Það kom smyrslasletta
á krep-náttkjólinn hennar, en liún
tók ekkert eflir því.
Jeg hefi sloppið við dálítið,
sem annars hefði aldrei tekist!
REM dögum siðar ók Thelma
til New York í litlu rauðu
ljettibifreiðinni sinni. Um kvöldið
ltoin stofustúlkan inn til frú Worth
og ságði, að ungfrú Thelma væri í
símanum.
—■ Er það mamma? sagði Thelma
og iokaði símaklefanum á eftir sjer.
— Heyrðu nú .... alt þetta, sem
j)ú keyptir handa mjer undir brúð-
kaupið kemur mjer að gagni saml
.... hvað segirðu? .... Nei, ekki
Errol .... Dick Soneward!
Það var Anna, sem varð að segja
Errol, að Thelma væri farin á burt
með Dick, eftir að. þau liöfðu ver-
ið gefin saman í kyrþei. Þau stóðu
við gluggann í stóra salnum, þar
sem þau liöfðu verið að dansa l'yr-
ir þremur dögum.
— Þakka þjer fyrir, að þú gerðir
mjer boð! sagði Errol. — Ef þú
skrifar Thelmu, þá skilaðu, að jeg
'óski henni atls góðs! En hvað jeg
hefi Verið blindur! bætti hann við
og hló þurrum hlátri. — Það var
jeg, sem erti þig með Dick!
— Þú tekur þessu karlmannlega,
Errol! sagði Anna hljóð. — Jeg skil
vel, að þetta liafi verið þungt áfall
fyrir þig.
Hann bandaði með hendinni, og
hún skildi, að hann vildi helst ekki
tala um þetta við aðra.
— Jeg fer líka á burt! hjelt hún
áfram eftir stutta þögn. -— Við
mamma förum saman til New York,
en svo held jeg áfram til Kaliforníu!
Þú manst eftir frænkunum, sem
jeg mintist á við þig ....
— Við erum að vísu ekki í tengd-
um lengur, en þú lofar mjer samt
að fylgja þjer á brautarstöðina ....
og verða sá fyrsli, sem býður þig
velkomna þegar þú kemur heim
aftur! Viltu lofa mjer þvi, að þú
skrifir mjer hvenær þú kemur! Og
svo ákveðum við að ])ú verðir með
hvíta geraniu í hnappagatinu! Það
getur liugsast, að þú breytist svo
mikið, að jeg jiekki þig varla aftur!
/V NNA ætlaði sjóieiðis lrá New
York og um Panamaskurðinn
til Kaliforníu. Þegar'skipið ljet frá
landi stóð hún á efsta þilfari. Hún
horfði yfir hávaðasaman og veifandi
mannfjöldann á liafnarbakkanum.
Enginn var þarna sem hafði kvatt
hana, þvi að frú Worth hafðj larið
heim daginn áður.
Önnu varð litið á ungan mann,
sem stóð við borðstokkinn rjett lijá
henni. Hún mætti brosandi augum
hans, er hann heilsaði og sagði:
— Er yður ekki sama þó jeg
veifi til kunningja yðar jiarna niðri.
Mjer finst svo einmanalegt, að eng-
inn skyldi hafa fylgt mjer.
— Enginn fylgdi mjer heldur, sagði
Anna hlæjandi. En þá veifum við
til kunningja einhverra annara . . !
Þetta var upphaf viðkynningar-
innar við Davíð.
— — Thelma var að skoða iítil
sumarhús og reyna að koma stóru
liúsgögnunum sínum fyrir í stofu-
kytrunum, en um sama leyti naut
Aanna lifsins á sólstöfuðu þilfarinu
á skemtiskipinu. Einhver töfrandi
hlær frjálsmannleikans hafði færst
yfir hana .... og Davíð var hrifinn.
— Þá ættuð þjer að sjá hana syst-
ur mína. Hún er það, sem þeir
kalla ,,glamour-girl“ — töfradís —!
svaraði Anna einhverntíma þegar
Davíð yar að slá lienni gullhamrana.
.— Svei öllum „glamour“! svaraði
hann. — Slikt getur maður keypt
á snyrtistofum fyrir fimm dollara
krukkuna! Nei, jeg kýs heldur þær,
sem eru eins og nýútsprungnar rós-
ir við teborðið á morgnana. Þær,
sem ekki eru hræddar við að ganga
dálítinn spöl i hellirigningu! Eðli-
legar og frísklegar stúlkur og ....
Anna, jeg held jeg sje að verða ást-
fanginn af yður!
— Þjer þekkið mig ekki eins og
jeg er, Davíð! svaraði hún brosandi.
— Jeg er óskaplegt gægsni.
— Hver dirfist að segja það?
— Maðurinn, sem ætlaði að gift-
ast henni systur minni!
— Segið mjer eitthvað af lionum!
sagði Davíð.
Það gerði hún, en ])ó var það
dálítið, sem liún gat ekki sagl lion-
um. Og ef til vill var það þessvegna,
að hann sagði við hana einn daginn,
þegar þau áttu skamt ófarið til San
Francisco:
-— Anna, jeg verð að tala við
yður um áríðandi mál!
U’jER UM BIL um sama leyti
sagði Thelma við Dick: —
Jeg verð að tala við þig um áríð-’
andi mál. Komdu hjerna og sestu
hjá mjer!
— Dick .... fyrst verð jeg að
segja þjer hversu mjer þykir inni-
lega vænt um þig. Jeg vildi óska
að jeg gæti fundið alveg nýtt orð
yfir það. Skilurðu hversvegna jeg
vil að þú vitir það? Því að þá gel-
urðu kanske sjeð, að mjer stóð al-
veg á sama um þig þegar við gift-
umst.
Hann þrýsti hen'ni að sjer ....
mjúkt og innilega.
— Þú átt við, að af því að jeg
var svo fjarlægur þjer, þá sje það
þeim mun belra hvernig komið er
nú. Þeim mun yndislegra?
—• Já, einmitt! Og, Dick —- það
var ekki jeg, sem rauf heitorðið.
Það var. hann.
— Datt mjer ekki i hug! sagði
liann og brosti. — þetta furðlega
liughvarf þitt var undursamlegra en
svo, að það gæti verið satt.
— Jeg á ekki skilið að vera jafn
hamingjusöm og jeg er, andvarpaði
hún, og lijúfraði sig fastar að hon-
um. — Jeg gabbaði þig .... og mjer
hefir farist illa við Errol.
— Þú gabbaðir mig ekki eins
mikið og þú heldur! sagði Dick.
— Manstu kvöldið, sem við töluð-
um saman í bókastofunni? Þegar
jeg kom út þaðan sá jeg Errol liverfa
inn í ganginn. Mjer fanst á mjer
sem hann hefði heyrt hvað'sagt var
.... og nú er jeg viss um það.
— Já, sagði liún forviða. — Þá
skil jeg alt! Tveimur mínútum síð-
ar kom hann inn og sleit öll bönd
milli okkar.
— Og tuttugu minútum síðar
komst þú og stakst upp á, a'ð við
skildum gifta okkur. Geturðu nú
skilið, að mig fór að gruna margt!
Thelma þagði um stund og virt-
ist mjög hugsandi. — Jeg held,
sannast að segja, að Errol hafi þótt
vænt um, að hann heyrði þetta
sámtal. Núna eftir á er það svo
margt, sem mjer virðist benda á,
að hann liafi viljað losna við þessa
væntanlegu sambúð. En það var
ekki fyr en hann skildi, að jeg ....
— Þú átl við, að hanii myndi al-
drei liafa látið þetta dynja yfir þig
svona stuttu fyrir brúðkaupið, ef
hann hefði ekki orðið var við okk-
ur í bókastofunni? Thelma .... jeg
hefi veriVi honum mjög þakklátur
.... én nú fer mjer beinlínis að
þykja mjög vænt um hann!
— Hefi jeg ekki altaf sagt, að
hann væri prýðismaður? Veslings
Anna litla. Hún var svo ástfangin
af honum!
T1 HELMA hefði ekki þurft að vor-
A kenna Öniyj. Henni leið ágæt-
lcga! Hún var í þann veginn að
segja geðugum ungum manni, að
hún gæti ekki gifst honum.
— Skiljið þjer það ekki, Davíð.
Mjer getur aldrei þótt vænt um
neinn annan en Erroll. Stundum brá
þvi fyrir eins og leiftri, að jeg gerði
mjer öfgafulla von .... þessvegna
fór jeg í ferðalagið! Til að breytast,
svo að jeg yrði eins og Thelma.
— Jeg þekki ekki systur yðar . .
en mjer er illa við liana. Hún á sök
á því, að þjer hafið fengið minni-
máttarkend .... hún hefir tekið
frá yður manninn, sem yður liótti
vænt um. Og svo tekur hún annan
að lokum!
í San Francisco lá brjef frá Thelnui.
•*■.... aldrei hefði jeg lialdið, að
nokkur inanneskja gæti verið svona
sæt, stóð þar. — Jeg liefi skriftað
fyrir Dick, og nú ætla jeg að skrifta
fyrir þjer líka. Errol hefir aldrei
elskað mig, held jeg. Ekki á sama
liátt og Dick elskar mig .... og
sem jeg elska Dick . . . .! ,
Anna keypti sjer farmiða til New
York sania dag. Hún hafði simað
Errol, og' kom áuga á hann undir
eins og luin kom inn á brautarstóð-
ina í New York.
Þegar hún kom niður á stjettin.a
sagði hún: — Þakka j)jer fyrir að
þú komst og sóttir mig! Þú þektir
mig þá .... þó engin væri geraní-
an Í
— Auðvitað! En þó .... Anna,
hvað hefir komið fyrir? Þú ert
gjörbreytt nianneskja!
Þau horfðust í aúgu. Augu Önnu
voru eins fögur og Thelmu, en
Thelma liafði aldrei horft suona á
Errol. Og liann aldrei svona á
Thelmu.
Augu hans fóru rannsakandi uni
andlit liennar, fyrst undrandi ....
og svo virtist alt í einu renna upp
ljós fyrir honum. Það var eins og i
liúsi, þar seni öll gluggatjöld höfðu
verið dregin niður, en svo alt í einu
svift frá, svo að birtan flæðir inn
í stofurnar. Hann laut fram og
Frli. á bls. 11.