Fálkinn - 05.02.1943, Síða 8

8
FÁLKINN
Roland Pertwee:
IRENE GiFTIST RÍKUM MANNI
T R E N E giftist ríkuin inanni.
Þannig byrjaði það. En Ellen,
systir Irene hafði gift sig af ást.
Það hafði verið svo gaman að gera
Irene greiða, meðan hún var fátæk.
Alan og Ellen voru svo einstaklega
góð við Irene og var unun að vera
það, en svo gerbreyttist þetta þegar
írene giftist. Hún giftist Sebright
sem var forsjóri firmans, sem hún
vann hjá. Ellen og Alan höfðu kom-
ist vel af þangað til Irene giftist, en
nú urðu þau alt í einu fátæk. Það er
að segja: hlutfallslega, og það er
ekki neitt verra til en þessi hlut-
fallslega fátækt milli ættingja inn-
byrðis. Sjersaklega tvíbura.
Þetta hefði þó slampast af, ef
Irene liefði skilið hina skyndilegu
vehnegun sína sem óverðskuldaða
og óvænta hamingju: En það gerði
liún ekki. Það var óþolandi hvern-
ig hún tók þessu öllu. ÖIlu — að
Sebright meðtöldum, og Sebright var
hálfgerður laxerolíuskamtur — feit-
ur og kringilbakaður.
Alan var vitanlega teinrjettur
eins og siglutrje og Ijómandi snot-
ur maður. Og ágætur ektamalti. En
eklci hefði hann verið síðri þó hann
hefði átt ofurlitið nieiia á bankan-
um. Þó virtist hann ekki gera sjer
grein fyrir því sjálfur. Auðæfi Irene
höfðu ekki ininstu áhrif á hann nje
vöktu hjá honum kepni. Hann vildi
blátt áfram ekki taka eftir þeim.
Jeg skil ekki hvað þú getur ver-
ið nægjusamur, sagði Ellen stund-
um við hann, og þá kysti þessi bjáni
hana til þess að sýna lienni hvers
vegna liann væri ánægður með líf-
ið. Ellen þótti það gott, en þar fyr-
ir varð hún að líta raunverulega á
lífið.
Alan var indæll, en hann stefndi
ekki nógu hátt. Það var blátt áfram
ergilegt, hvað liann var ánægður
með lífið.
En það sem kórónaði verkið var
þó frjetlin um, að Sebright hefði
Jeigt sjer bústað fyrir vorið suður
i Monte Carlo. Ellen reyndi að leyna
öfund sinni, en tókst það ekki vel.
Alan sá gegnum liana.
Og svo lcom heimboðið — eins
og þruma úr lieiðskíru lofti.
"P L L E N var alveg í öngum sín-
•*-^um, þegar Alan kom heim um
kvöldið. Vitanlega gátu þau ekki
tekið boðinu. í fyrs.ta lagi átti hún
ekki nógu góðan fatnað, og Alan
mundi ekki geta fengið frí — æ,
en bara að þau gætu tekið þessu
boði.
Alan var nógu greindur til að
skilja, að það er að ögra örlögun-
um, ef maður reynir að hafa hemiJ
á löngunum kvenfólksins.
— Við skulum athuga hvað við
getum gert, sagði liann.
Þessu hafði hún síst búist við.
En úr því að hann kom ekki með
mótbárur, jiá varð liún að gera það.
— Bara ferðin ein, góði minn.
—Hún kostar ekki mikið ef við
notum bilinn okkar.
— Alla þessa leið í krílinu okk-
ar — dettur þjer í liug, að við get-
um það? Dettur þjer í hug að það
sje mögulegt, að við getum farið
þetta?
— Við skulum nú sjá, hvað bank-
inn og hann lnisbóndi minn segir.
Morguninn eftir hringdi Alan i
bankann, en árangurinn var ekki
örvandi. Vonlítið um að þetta tækist
En svo mætti hann kunningja sín-
um, sem var vörumiðlari.
— Hvernig eru liorfurnar? spurði
liann.
— Hveitið er. slöðugt og hækkar
enn meira. Þjóðverjar iiafa keypt.
Vilt þú freista hamingjunnar?
Alan var á báðum áttum. Það
var altaf áliættuspil að stunda spá-
kaupmensku i liveiti. En svo mundi
liann livað Ellen liafði sagt: „Bara
að við gætum það“.
— Hálfan farrn Winnipeg í júli,
og selja þegar hveitið hefir hækkað
um 2 cent.
—-------Hann talaði við Pender
lnisbónda sinn, og Pender sagði:
— Auðvitað getið þjer fengið frí!
Og gleymið ekki að senda mjer
iiokkurar mandarinur!
Alan simaði til vörumiðlarans
klukkan fjögur. Jú, Winnepeg hafði
liækkað um 1% stig, en útlitið var
„loðið“.
— Seldu minn part! hrópaði
Alan í símann.
Eftir að umboðslaunin höfðu ver-
ið greidd, hafði hann um 30 pund
afgangs í lireinan ágóða. Ferðinni
var borgið.
Þrjá siðustu dagana áður en lagl
var upp var Ellen á þönum milli
vinstúlkna sinna til þess að fá lánaða
kjóla. Fátæk var hún að vísu, en
hana langaði ekki til jiess að bera
fátæktina utan á sjer, þegar suður
kæmi.
Og svo hjeldu þau af stað til New-
liaven.
A U stóðu arm í arm við borð-
stokkinn á ferjunni, meðan liún
sigldi suður yfir Ermarsund! Elsk in
mín, svona glöð liefi jeg aldrei ver-
ið, sagði Ellen.
Og loks gátu þau stigið fæti á
franska grund.
Meiri ánægja er ekki til en sú,
að leggja upp snemma morguns úr
ókunnum bæ og stefna að ókunnu
marki. Þetta var eins og brúðkaups-
ferð. Þau óku um undurfögur hjer-
uð, og i Avallon nám þau staðar
við Hotel de Poste, þar sem venju-
legir dauðlegir menn geta matast
eins og greifar fyrir nokkura sliill-
inga og sofið eins og steinar i lier-
bergjum, sem Napoleon hvíldi sinii
óþreytandi heila einu sinni. — Að
liugsa sjer, sagði Ellen, þegar Alan
slökti Ijósið, að fyrir meira en
liundrað árum slökti Napoleon ljós
í þessu sama lierbergi.
— Veslingurinn, sagði Alan. Hann
var ekki eins lieppinn og jeg er.
Og svo tók liann utan um Ellen.
Ellen andvarpaði af ánægju.
— En kemur. þetta ekki þjer i það
skap, að þjer finnist þú geta lagt
undir þig allan heiminn?
—■ Og enda æfina á St. Ilelena?
Nei, áreiðanlega eklci.
ÍWF ORGUNINN eftir lijeldu þau
•‘-’-'-áfram, glöð og syngjandi. Þau
átu morgunverð i Macon, Chez
Iiertin. Rjettirnir, sem þeim voru
bornir, voru ótrúlega freistandi.
Þau átu þangað til gúll var kominn
á vömbina á þeim og óku svo langa
leið, til Avignon. Þau voru svo södd,
að þeim leið illa, og þess vegna
töluðu þau fátt.
Það var komin dinima er þau
komu til Papal og námu staðar. —
Ellen hjálpaði ekki Alan lil að taka
dótið þeirra úr vagninum, en sagði
bara:
— Jeg fer beint að hátta. Það er
eittlivert slen í mjer.
Og það var jafnmikið slen i henni
daginn eftir. Þetta er mjög óþægi-
legt, þegar maður verður að aka
í litlum vagni, og hún ók þarna um
fegursta kaflann af leiðinni með
lokuð augu og var sárgröm Alan
fyrir það, að bifreiðin hans skyldi
ekki vera frá Rolls-Bentley.
p* K KI dró úr þessari gremju
-^þegar þau komu til sumarhýsis
Irene og sáu þar spánýjan Isotta-
Fraschini-bíl, sem Sebright hafði
gefið Irene í jólagjöf.
Irene sjálf lvoin líðandi niður Jirep-
in í skýi af kórallslituðu hýjalini.
Það kendi meðauinkvunar í augum
hennar, er hún rendi þeim yfir
litla vagninn, sem bæði var ryk-
ugur og óhreinn.
— En livað þið voruð mátuleg,
að koma í rjettan tíma til miðdegis-
verðarins! Að hugsa sjer að þið skul-
ið hafa komist alla leið i þessu
vagnskrifli!
Ellen roðnaði í kinnunum, þeg-
ar hún laut fram til að kyssa Irene.
Alan sagði:
— Ellen líður ekki rjett vel. En
hún bar sig eins og hetja, og vildi
ekki skifta dagleiðinni, og vera næt-
ursakir á leiðinni.
— Veslingurinn, sagði Irene. En
jeg skil ekki hvers vegna þið komuð
ekki með bláu hraðlestinni.
— Við höfðum ekki efni á því,
sagði Alan stutt, og ók vagnirium
inn í skýlið.— Djeslcotans kvendið!
liugsaði hann. Fyrir einu ári liefði
hún ekki fitjað upp á trýnið að
mótorhjóli.
Irene tók Ellen undir arminn
og benli út á sjóinn.
— Littu á góða. Hefirðu nokkurn
tíma sjeð annað eins útsýni?
Ellen liorfði þögul út á sjóinn og
linyklaði brúnirnar. Henni gramd-
ist yfirlætistónninn lijá Irene, þegar
hún hafði verið að tala um vagn-
inn.
— Hvar er Sebright? spurði hún.
— í íþróttaklúbbnum. Hann spil-
ar altaf milli sex og átta. Bakkarat,
skilurðu. Hann er svo þrælhepp-
inn, skilurðu. Hann vann Isotta-bíl-
inn í Bakkarat.
— Jeg ætla inn og taka upp dótið
okkar, sagði Ellen.
— Nei, nei. Við látum stofustúlk-
una gera það. Við borðum ekki fyr
Irene olftist ríkum manni oo
þessi saga segir frá því, hvernig
við iá, að systir hennir yrði ó-
gæfusom þess vegna.
en klukkan tiu. Jeg bað Sebright
um að koma með nokkrar orki-
deur heim með sjer. Hvítar, af þvi
jeg vissi ekki hvernig kjóllinn þinn
var á litinn.
Alan kom aftur. — Jeg ætla að
ganga um dálitla stund. Þið hafið
víst margt að tala um á meðan,
sagði liann.
Skammt frá íþróttaklúbbnum rakst
hann á blómasala og keypti nokkr-
ar gardeniur handa Ellen. Það voru
fallegustu blómin, sem liann hafði »
nokkurntíma keypt handa henni.
Unga stúlkan í búðinni gaf honum
rauða nelliku og stakk lienni í
linappagatið hans.
— Pour la bonne chance! sagði
liún.
Skömmu síðar stóð hann við búð-
/arglugga lijá skrautgripasala. Hann
var að gæta að einhverju, sem mundi
kosta fimm pund, eða þar um bil,
því að afmælisdagur Ellenar var á
morgun. Glugganum var tvískift -—
öðru megin ekta gripir, en liinu
megin eftirlíkingar. Hann andvarp-
aði og sleit sig frá því ekta. Svo
kom hann auga á lítið úr, til þess
að bera í hnappagatinu. Á þvi var
þykl gler, sem stækkaði tölurnar á
skífunni. Verðið var 750 frankar.
Ilann fór inn og keypti það. Þegar
hann kom út rakst hann á Sebriglit,
sem klappaði honum alúðlega á öxl-
ina.
— Svo að þið eruð þá komin. •
Það var prýðilegt! Augun voru á
iði inni á milli fitugúlanna. Varstu
þama inni að kaupa cadeau handa
konunni — glingur, meina jeg. Jeg
er í sömu erindum. Og svo ávarp-
aði liann einn búðarmanninn á
liræðilegri frönsku. i
Nú voru glitrandi gimsteinar lagð-
ir fram á dúk úr mógráu flaueli,
þar á meðal armband með brillönt-
um. Sebrigbt spurði Alan. Hvað
findist honum? — Laglegt var það
ekki? Góðir steinar. Allright, jeg
tek það. Sendið reikninginn heim til
mín. Þjer þekkið mig, er það ekki?
— Hjerna þekkja allir mig. Hef-
irðu vegabrjefið á þjer Alan? Gott
— þá förum við beint í klúbbinn
og látum innrita þig.
Sebright var eins og verndari, þeg-
ar hann var að innrita Alan i klúbb-
inn.
—Ef þú þarft að vixla ávísun
hjerna, þá skal jeg mæla með þjer.
— Þess þarf ekki með, svaraði
liann. — Við liöfuin tuttugu pund
til þess að eyða hjerna, og það er
talsvert meira, en við höfum nokk-
urntíma eitt á einni viku.
— Hann gat ekki stilt sig um
að nefna þessa upphæð, sem hann
vissi að var fyrirlitlega lítil i aug-
um mágs síns. Eina ráðið til þess
að bjóða ríkidæmi Sebriglits byrg-
inn var það að tala uin fátækt sína
í gainni.
Hann fór heim til þess að liafa
fataskifti fyrir matinn. Ellen var á
nærklæðunum og starði angurvær-
um svip út um gluggann.
— Jeg keypti blóm lianda þjer,
sagði liann.
Hún tók umbúðirnar af blóm-