Fálkinn - 07.05.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VHCSVU
LB/&N&URNIK
Sagan af stóra birninum
Einu sinni fyrir œfilöngu át!i
maður heima í útj'aðrinum á stór-
um skógi, liann átti dreng, sem hjet
Eiríkur, og telpu sem hjet Anna.
Þeim þótti gaman að leika sjer í
skóginum, en hún mamma þeirra
sagði:
„Þið megið vara ykkur á að fara
of langt, börnin mín, ekki svo langt
að þið missið sjónar á húsinu okk-
ar, því að annars getið þið vilst
Iengra og lengra inn i skóginn.“
„Er nokkuð slæmt að villast *
sagði Ánna, sem var ekki eins liygg-
in og hann bróðir hennar. En hann
svaraði fljótt: „Skilurðu það ekki?
Hvar ættum við að sofa, ef við kom-
umst ekki heim og hvar fáum við
þá að borða?“
„Nei, þið verðið að muna það/
sagði marnrna þeirra, „og svo eru
margar liættur í skóginum. Þar eru
ýms vilt dýr og þar er það sem
verra er: tröllkerlingin, sem á heima
lengst inni i skógi.“
Börini voru nú ekki hrædd við
dýrin, en öðru máli var að gegna
um tröllkerlinguna! Hana langaði
þau ekki til að hitta, og þess vegna
lofuðu þau að fara ósköp varlega
og hætta sjer ekki inn i skóginn.
í þá daga var enginn vegur eða
slóði um skóginn, þvi að allir voru
hræddir við tröllkerlinguna og lijeldu
sig í útjaðrinum. — Enginn vissi
hvernig umhorfs var inni í skóg-
inum.
En þegar frá leið urðu börnin
djarfari og djarfari. Þau sáu aldrei
önnur dýr, en hjera og hirti, fugla
og skógarinýs — og það var engin
ástæða til að vera hræddur við svo-
leiðis dýr.
Einu sinni þegar þau voru að leita
að jarðarberjum i skóginum vör-
uðu þau sig ekki á, að þau höfðu
farið full langt og þegar þau litu
við sáu þau ekki húsið og vissu
ekkert hvar þau voru.
„Jeg held að við höfðum komið
úr þessari átt,“ sagði Eirikur og
benti á rjóður í skóginum. Og svo
fóru þau þangað, en ekki gátu þau
sjeð húsið eða neitt sem þau þektu.
Þau gengu nú lengi og sáu að þau
voru farin að villast.
„Hvernig eigum við að komast
heim?“ sagði Lísa og fór að gráta.
En i sömu svifum heyrðu þau að
rumdi í einhverju skamt frá. Nú
urðu þau verulega hrædd því þarna
kom skelfing stór björn vagandi.
„Vertu grafkyr,“ sagði Eirikur við
Önnu og nú kom honum ráð í liug.
Mamma þeirra hafði gefið þeim
stóra hunangsköku í nestið, og þau
höfðu ekki snert á henni ennþá.
Nú vissu þau að bjarndýrum þykir
gott liunang svo að Eiríkur tók kök-
una, fór til bjarnarins og sagði:
„Viltu ekki smakka á hunangs-
kökunni okkar?“
Björninn horfði st&nhissa á
drenginn og rjetti fram stóru fram-
löppina, tók mola af hunangskök-
unni og fór að tyggja liann, hægt
og hægt.
,Þið skulið ekki vera hrædd við
mig, börnin góð,“ sagði hann með
dimmri, angurblíðri rödd. „Jeg skal
ekki gera ykkur mein. Þakka ykkur
fyrir kökubitann og borðið þið nú
líka, þvi að þið eruð víst orðin
svöng.“ Börnin urðu glöð þegar þau
heyrðu hvað Björninn var vinaleg-
ur, og svo settust þau og átu þang-
að til þau voru orðin södd.
„Hvernig stendur á að þið hafið
komist svona langt inn i skóg?“
spurði björninn, og þá sögðu börn-
in honum hvernig þetta liefði viljað
til.
„Þið verðið að koma einlivern-
tíma aftur, en jiið skulið fara var-
lega, því að tröllkerlingin á heima
hjerna skamt frá, og hún gæti haft
það til að vera vond við ykkur,“
sagði björninn og andvarpaði djúpt.
Og svo fylgdi hann þeim þangáð
til þau sáu húsið hans pabba og
þá kvöddu þau góða björninn óg
lofuðu að koma aftur daginn eftir
og hafa meiri hunangsköku með
sjer.
Manima þeirra varð heltlur en
ekki hissa, þegar hún lieyrði hvað
fyrir þau hafði komið, og fyrst í
stað vildi hún ekki leyfa þeim að
fara út i skóg aftur til að liitta
björninn, því að henni datt í hug,
að kanske mundi hann jeta þau. En
loks Ijet hún undan og svo hittu þau
björninn hjer um bil daglega.
„Jeg er nú eiginlega ekki björn,“
sagði hann. „Einu sinni var jeg
maður, en tröllkerlingin breytti mjer
í björn, og jeg veit ekki hvernig
jeg á að verða að manni aftur. Þess
vegna er jeg alt af að leita að kerl-
ingunni; ef jeg hitti hana ætla jeg
að reyna að fá hana til að segja
mjer, hvernig jeg á að fara að verða
að manni og losna úr álögunum.“
Nú bar svo við einn dag, að börn-
in höfðu farið út í skóg að hitta
vin sinn björninn. Þau heyrðu þá
hljóð, líkast því að syði í potti, og
rödd, sem söng skelfing skrítið lag.
Börnin læddust varlega nær og
sáu nú kerlingu sitja undir trje.
Hún liafði gert upp eld og yfir
eldinum var pottur, sem liún lirærði
í. Og svo heyrðu þau að liún söng:
„Ef björninn fengi að smakka á þvi
sem er í pottinum mínum, mundi
hann verða að manni aftur.“
í sama bili kom stór svartur kött-
ur hlaupandi ti£ kerlingarinnar;
hún stóð upp og ætlaði að gripa
hann, en hann hljóp burt og kerl-
ingin datt og meiddi sig. Loks stóð
lnin upp aftur og var nú fokvond
og fór að eltast við köttinn, og liún
elti hann og elti liann langa leið.
Börnin flýttu sjer nú að ná í pott-
inn og fóru burt með hann og leit-
uðu að birninum. Loksins kom hann
á móti þeim og varð mikið glaður,
þegar hann sá þau.
„Flýttu þjer,“ sagði Eirikur. —
„Drekktu eittlivað af þessu sulli
hjerna úr pottinum, þá getur verið
að þú verðir maður aftur.“ Og svp
Sem betur fór qat Adamson þad sjálfur.
r~----------------------------
t
S k r í 11 u r.
— Þjer verðið að afsaka mig,
herra Guðjón. Jeg sá ekki að það
voruð þjer.
sagði liann birninum, hvað hann
hefði sjeð og heyrt.
Björninn var ekki seinn til. Hann
bljes á seyðið og tók sjer svo væn-
an sopa. En í sama bili datt af hon-
um bjarnarfeldurinn, og þarna stóð
ungur og fallegur maður.
„Við megum til að finna köttinn,"
sagði hann og þreif pottinn. „Jeg
hugsa að hann sje prinsessan, sem
kerlingin breytti."
Þau hlupu nú eins og fætur tog-
uðu og loks sáu þau kött koma
lilaupandi ofan úr stóru trje. Hann
fjekk að lepja svolítið úr pottinum,
og þá breyttist hann undir eins i
prinsessu. En nú kom tröllkerling-
in til þeirra og þá hjeldu nú krakk-
arnir að hún mundi breyta þeim öll-
um fjórum í dýr eða steina. En þá
tók ungi maðurinn pottinn og henti
honum í hausinn á kerlingunni.
Hún hvarf en í staðinn flaug svart-
ur hrafn upp þaðan, sem hún hafði
staðið. Hann gargaði en flaug svo
burt. Kerlingin hafði breyst í hrafn
þegar potturinn kom í hausinn á
henni, og var nú sjálf i álögum.
Ungi maðurinn var prins og nú
fór hann og prinsessan beint í kon-
Maðurinn, sem á konuna i sumar
leyfi: —* Það var einhver skramb-
inn, sem konan mín var að áminna
mig um að muna á hverjum degi,
cn fjandakorninu, ef jeg man hvað
það var!
— Nei, þetta þykir mjer nú of
tískulegur jass.
ungsliöllina og þar varð nú fagn-
aðarfundur. Kongurinn lijelt stór-
veislu, og vitanlega voru þau boð-
in þangað hann Eiríkur og hún
Anna systir hans.