Fálkinn - 16.02.1945, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
þýtt margt af því, sem þeir hafa
sagt, en ég hel'i ekki getað ráðið
neitt óvenjulegt af því.
— Þér verðið að reyna á mér,
sagði ég.
— Þér eruð ekki heilbrigður,
sagði Nymanns hikandi.
— Þetta er ekki nema iitill sótt-
hiti, sagði ég. — Hver veit nema
yagésafinn geti læknað mig.
Nymanns liugsaði sig um. — Eig-
inlega ætti ég að reyna á sjálfum
mér.... sagði liann.
— En ef þér verðið meðvitundar-
laus þá getið þér ekki gert athuganir
á sjálfum j'ður, tók ég fram í. —
Reynið heldur á mér.
1IJ, FTIR nokkrar málalengingar lét
Nymann undan. Það var afráð-
ið, að ég tæki yagé, en Nymanns
ætlaði að athuga verkanirnar, sem
það hefði á mig. Nú var gert hoð
eftir særingamanninum, ég lagðist
endilangur á beddann og tók stóran
skamt. Drykkurinn var beiskur á
bragðið, hálsinn kipraðist saman,
og mér varð erfitt um andardráttinn.
Innan skamms fékk ég svima, og
að »ýmsu leyti að minnsta kosti hafði
Bayon liaft rétt fyrir sér; allt varð
bláleitt fyrir sjónum minum, þetta
var alveg eins og ég liefði sett upp
blá gleraugu. Svo kom næsta ein-
kennið. Ég komst í ákafan æsing,
langaði til að lumbra á öllu kring-
um mig og ganga herserksgang. Ég
sagði Nymanns hvernig mér væri
innanbrjósts, en varð að stilla mig
eins og ég gat, því að mig langaði
svo til að ráðast á liann. Mér fannst
hann svo óendanlega hölvaður,
þarna sem hann sat hjá mér og
skrifaði það sem ég sagði, í litla
vasabók.
En el'tir jjetta ástand færðist ó-
segjanleg unaðssemd yfir mig. Ég
varð svo liðugur og mjúkur í öll-
um líkamanum, það var líkast og
ég væri orðinn laus við jörðina og
farinn að fljúga. En meðvitundar-
laus varð ég ekki. Skilningarvit mín
höfðu slcerpst og ég skynjaði allt
kringum mig með ósegjanlegri gleði
heilinn var starfandi.
Nú varð mér svo óendanlega vel
til alis og allra. Þó að ég hefði
eng'a ástæðu til að elska mannkynið,
langaði mig á þessu augnabliki til
að gera alla glaða og hamingjusama.
Fyrst og fremst dr. Nymanns, þenn-
an góða og göfuga vísindamann,
sent sat þarna hjá mér og hafði
ekki af mér augun.
Og meðan ég var í þessu annarlega
ástandi datt mér nokkuð í liug. Nú
var tækifærið. nú gat ég sagt dr.
Nymanns dálítið sem maður annars
getur illa sagt öðrum. Nú gat ég gef-
ið lionum það vinarráð, að liann
skyldi reyna að komast sem fyrst
til Buenaventura og hirða konuna
sína, áður en svarti mannapinn
hlypi með hana á brott.
Ég tagði aftur augun eins og ég
hafði séð Indíánana gera þegar þeir
voru í þessu leiðsluástandi, og um
leið reyndi ég að setja andlitið i
fastar stellingar. Svo byrjaði ég. Ég
sá hæ fyrir mér. Skitugan brenn-
heitan bæ, Buenaventura. Fallegt
gistihús: Americano. — Undurfríða
konu. Frú Nymans. Dökkhærðan
mann sem elti hana á röndum og
bað hana um að flýja með sér. Dr.
Alvarez. 1 hvislandi, stuttum og
nærri háfleygum orðum gat ég
komið saman sögu, sem mundi gefa
dr. Nymans nóg að liugsa um. Ég
heyrði hljóðið í sjálfblekungnum
hans, er Jiann urgaði við pappir-
inn, og i vímunni fannst mér þetta
allt einstakiega broslegt. Ég raus-
aði áfram, lét svarta manninn taka
ljósliærðu konuna í faðm sér, en
hún maldaði á móinn og talaði um
manninn sinn. Svo hvarf mér allt
og ég steinsofnaði.
"0 FTIR marga klukkutíma vakn-
-*-i aði ég við að Nymanns var að
hrista mig. — Eg liélt að ég ætlaði
ekki að geta vakið yður til þessa
iífs aftur, sagði hann. — Þetta yagé
er ágætt svefnmeðal hvað sem öðru
líður.
•— Varð nokkur árangur af þessu?
spurði ég. — Sagði ég nokkuð?
— Já, alls ekki litið, sagði hann.
— En við getum talað um það
seinna. Ég liefi mútað særinga-
manninum til að segja mér hvernig
hann býr til lyfið. En annað sem
að þessu veit get ég eins vel gert
á rannsóknarstofunni minni.
— Er það svo að skilja að við
liöldum heimleiðis?
— Það er engin ástæða til að
tefja hér lengur, sagði Nymanns.
Nú iðraðist ég eftir uppátæki
mitt. En saga mín í óráðinu hafði
haft tilætluð áhrif, og hver veit
nema hún kynni góðri lultku að
stýra. Annars var ég jafn hárviss
uin, að Alvarez gerði allt sem haan
gæti til að fleka konuna, eins og
ég hafði séð fyrir sjálfur.
Nú var haldið lieim á leið. Þó
undarlegt megi virðast var ekki að
sjá, að Nymanns kærði sig um að
flýta sér. Ef það hefði verið ég,
sem hefði fengið þá aðvörun, er
ég hafði gefið honum, liefði ég
hert á mér. En Nymanns kærði sig
ekkert um að fara iangar dagleiðir,
við fórum i hægðum okkar, sömu
leið og við höfðum komið.
Þegar við komum á járnbrautar-
stöðina fyrir vestan Buenaventura
sögðum við Kassagave upp vistinni,
seldum múlasnana og hlóðum far-
angrinum á vöruvagninn.
— Það verður gaman að koma
aftur í siðmenninguna og fá sér bað,
sagði dr. Nymanns.
— Og konan yðar verður víst
fegin að sjá yður aftur, sagði ég.
—- Það verður hún líklega, svar-
aði dr. Nymanns og hlannnaði sér
niður á sætið. Og svo steinsofnaði
hann.
VIÐ kvöddumst undir eins og við
komum til Buenaventura, og
Nymanns ók lil Hótel Americano.
Nokkrum dögum síðar rakst ég
á hann á götunni.
—• Er nokkursstaðar liægt að fá
sér ærlegan visky í þessum hunda-
hæ? sagði doktorinn.
—- Hjá Chicaco-Tomma, svaraði
ég. — Það er eina knæpan i þessu
landi, sem maður getur verið viss
um.að selji ósvilcið visky.
Ég fór með honum þangað og inn-
an stundar sátum við með flöskuna
á milli okkar. Doktorinn hlandaði
sér sterkt, og saup djúpt á.
— Jæja, sagði liann um leið og
liann setti frá sér glasið. — Konan
mín var hvergi nærri þegar ég kom
heim. Það lá fyrir mér bréf frá
lienni. Hún er á leið til Parísar
með Alvarez. Hún ætlaði að sækja
um skilnað og giftast honum.
— Þér eruð lika mesta fiónið,
sem ég hefi fyrir liitt á æfinni,
sagði ég. — Hvernig datt yður í
liug að fela konuna yðar i umsjá
þessa svarta kvennabosa, í svona
lika hundabæli?
—■ Það kann að hafa verið óvitur-
legt, sagði Nymanns rólega.
-— Og sérstaklega þegar konan er
frábær að fegurð, ságði ég.
—- Já, snoppufríð er liún, sagði
Nymanns. — Og liún veit líka af j:ví.
Annars er það líklega það eina í
veröldinni sem hún veit. Eg er 3.
maðurinn hennar, og Alvarez þá
númer fjögur. Ef ég kvongast nokk-
urntíma aftur þá skal það ekki verða
undurfagur farandbikar, en lítil, ljót
og þægileg kerling, sem liefir gaman
af börnum og þorir að éta sig sadda,
og sem getur talað svolítið við mig
um það, sem ég liefi gaman af. En
livað þessu yagé viðvíkur, þá hefi
eg ekki ráðið þá gálu frumskóganna.
Að vísu sögðuð þér silt af hverju
meðan þér voruð meðvitundarlaus.
Frank Niuatra
Margir, eii þó einkum karlmenn,
furða sig á því, hversvegna Frank
Sinatra nýtur svo mikillar liylli sem
söngvari og leikari, er það ekki að
ástæðulausu, því óneitanlega virðist
svo i fljótu bragði, að Frank liafi
lítið til brunns að bera af glæsi-
leik, líkamlegu atgerfi og öðru því,
sem kvenþjóðin hefir frá alda öðli
dásamað mest í fari karhnanna. —-
Hvað röddinni viðvikur, þá verður
það tæpast sagt, að liún geti kall-
ast söngrödd, i þeim góða og gamla
skilningi.
En livað sem öðru liður, geta
menn ekki lokað augunum fyrir
þeirri staðreynd, að Sinatra syngur
vikulega fyrir milljónir og aftur
milljónir manna, og það við góð-
an orðstýr, svo að eitthvað hlýtur
nú að vera varið í manninn. —
Nokkrir visindamenn liafa ígrundað
þetta, og einn þeirra hefir komist
að þeirri niðurstöðu, að Sinatra
snerti hinar móðurlegu tilfinning-
ar ungra kvenna með hinum lát-
lausa söng sinuin og óframfærna
háttarlagi, þannig að þær fái ó-
stöðvandi löngun tit þess að taka
fjarhrifa-fyrirbrigði — líklega liefir
það frekar verið undirvitund yðar,
sem var að starfi. Skál!
Nymanns tæmdi glasið í botn,
og ég gat ekkert sagt. Nú fór ég
að líta á þetta frá allt öðru sjónar-
miði. Doktorinn var auðsjáanlega
ekki á þvi að telja sig ógæfusaman,
svikinn eiginmann — hann var jiverl
á móti harðánægður og lék við
hvern sinn fingur. Kanske var hann
ekki eins nærsýnn og hann sýndist.
Var það að yfirlögðu ráði, sem
hann liafði iátið konuna sína verða
efiir í Buenaventura með Alvarez?
— Hvað stoðar að konur séu
fallegar eins og englar, þegar þær
eiga ekkert nema fegurðina? sagði
hann, eins og liann læsi hugsanir
mínar. — Það er cins og fallegt
skrín sem er galtómt. En við skulum
fá okkur annan visky. Við liöfum
sannarlega til jiess unnið eftir þessa
erfiðu ferð.
hann í fang sér og vernda. En ekki
vitum við, hvað satt er i þessu.
Hinsvegar er það vitað, að það
kemur iðulega fyrir á söngskemmt-
unum hans, að unglingsstúlkur liafa
fallið í yfirlið, jafnvel svo tugum
skiftir, og aðrar liafa fengið tauga-
áfall og verið lengi að ná sér. Ný-
lega skeði ]iað i New York, að ung-
ur piltur fleygði fúlum eggjum i
hausinn á Frank, til þess, að því
er hann sjálfur sagði í réttarhöld-
unum, að hefna sín á honum fyrir
það að stela frá sér kærustunni,
sem Sinatra liafði auðvitað ekki aug-
um litið, hvað þá heldur iiieira.
Annars er Sinatra mjög dagfars-
góður í sinu einkalifi, liefir mjög
niikið drálæti á konu sinni, Nancy,
sem hann kvæntist fyrir sex árum.
Þau liafa eignast eina dóttur og
einn son.
Frank Sinatra hóf sinn frægðar-
feril í næturklúbb i New York, þar
sem liann komst í kynni við Tommy
Dorsey, sem réði liann strax við
hljomsveit sina. Siðan hefír frægð
hans fanð sívaxandi og mætti segja
að hann hafi nú koinist á liátindin,
en ekki verður séð að liann falli
þaðan fyrst um sinn.
en ég lield að það hafi ekki verið
Þessir þýsku hermenn voru teknir til fanga við Saarlautern. Aldur þeirra
er 35 - 50 ár, og hafði þeim áður verið vikið úr hernum vegna van-
heilsu, en þremur vikum áður en þeir voru teknir til fanga, voru
þeir endurkallaðir í herinn. Þetta dæmi bendir til þess að Þjóðverjar
séu komnir i hermannahrak.