Fálkinn - 29.06.1945, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
Hundar í hernaði.
Þrátt fyrir alla véltækni hafa hundarnir haft mikilsverðum störfum
að gegna í stríðinu. — Þeir gæta flugvalla, hergagnaverksmiðja,
járnbrautarstöðva og hafnarkvía. Einnig var farið að nota þá til að
leita uppi fólk sem grófst í rústum í hinum geigvænlegu loftárásum,
sem gerðar voru á London allt tii* stríðsloka. — Hér segir ungfrú
Huldine V. Beamish frá hinu ágæta og nytsama starfi hundanna.
Þó að styrjaldirnar séu mik-
ið böl, skapa þær oft sk-ilyrði,
sem kenna fólki að notfæra sér
ýmislegt betur en áður var, og
kemur þetta stundum úr óvænt-
ustu átt. Líklega liefir þetta
sannast betur í þessari styrjöld
en nokkurntíma áður, sérstak-
lega í þeim löndum, sem bafa
barist upp á líf og dauða.
Meðal hinna lítilvægari bjálp-
arhellna, sem Bretar hafa notið
í styrjöldinni eru hundarnir, er
æfðir hafa verið til samstarfs
við herinn, ekki sístir. Þýðing
hundanna hefir verið viður-
kennd lengi í löndum þeim,
sem þjálfun hunda hefir verið
í góðu lagi og hefir verið liald-
ið uppi að opinberri ráðstöfun.
1 síðasta striði voru hundar
þjálfaðir aðeins i smáum stíl
til liernaðarþarfa og handa
Rauðakrossinum; en þó að
reynslan af þessu yrði góð,
liéldu vfirvöldin ekki áfram að
þjálfa hund-a til hernaðarþarfa.
En sem betur fór voru það
ýmsir kunnáttu- og áhugamenn
i þessum greinum, sem ekki
vildu láta málið niður falla, og'
héldu áfram að þjálfa hunda,
upp á eigin spýtur. Þegar síð-
ari lieimsstyrjöldin hófst hafði
stórmerkileg undirbúningsvinna
verið unnin af þessum áliuga-
mönnum, sem skildu til fulln-
ustu þýðingu lmnda í liernaði,
kunnu' hinar ýmsu greinir þjálf-
unarinnar, og gátu sannfært
yfirvöldin um, að málefnið ætti
stuðning skilið.
Þegar á það er litið, hve mjög
það tafði fyrir að þurfa að
byrja með svo að segja tvær
hendur tómai’, má segja að góð-
ur árangur liafi náðst af notkxin
hundanna. Þeir hafa verið not-
aðir á margvíslegan hátt, bæði
til sóknar og varnar, eigi aðeins
í Bretlandi sjálfu heldur og
hvarvetna þar, sem breskur ber
hefir farið.
Fyrst í stað varð að flýta
þjálfun liundanna eins mikið og
mögulega var unnt. Allsstaðar
í landinu var verið að byggja
nýja flugvelli og liergagnaverk-
smiðjur, sömuleyðis leyndar
vörugeymslur og aðrar stofnan-
ir, sem þurfti að verja fyrir
njósnum og aðsúg á allan hugs-
anlegan liátt. 1 þá daga var líka
svo háttað högum, að búast
mátti við innrás í Bretland —
hæði af sjó og úr lofti.
Undir eins og yfirvöldin
gerðu sér ljóst hvers virði
hundarnir voru til ýmsra verka,
var send út áskorun til al-
mennings, um að lána þau
hundakyn, er hentugust þóttu.
Margir, sem voru í vandræðum
með að ala hunda sína og sjá
fyrir þeim, urðu þessari áskor-
un fegnir, því að með þessu
losnuðu þeir við áhyggjur af
hundunum, en þurftu þó ekki
að drepa þá. Og í öðru lagi
gátu sepparnir orðið að gagni
fyrir landvarnirnar. Nú voru
fengnir þjálfarar og siðan tek-
ið til óspilllra málanna.
Eg get ýmsra bluta vegna
ekki skýrt ítarlega frá til hvers
hundarnir voru notaðir, en svo
mikið get ég þó sagt, að þeir
voru lil gæslu á flugvöllum,
herbúðum, verksmiðjum og í
birgðastöðvum víðsvegar um
landið, og sýndu að þeir komu
að ómetanlegu gagni. Þeir voru
æfðir í allskonar varðgæslu.
Þeir voru Iátnir læra að þefa
uppi óviðkomandi menn og
grunsamlega, og elta þá og
ráðast á þá þegar þeim var
skipað. Eng'inn varðmaður i
heimi getur elt uppi eða slcot-
ið á mann, sem grunaður er
um glæpsamlegan lilgang, ef
svo dimmt er að liann sjái
hann ekki. En enginn glæpa-
maður, liversu snar og' séður
seiii hann er, getur komist hjá
því að æfður hundur verði
hans var; svo þefnæmur og
heyrnargóður er liundurinn, og
þeir eiginleikar örfast fremur
en sljófgast í dimmunni. Þá eru
hundar ómetanlegir til þess að
fylgja föngum, sem haf-a verið
handteknir. Það getur alltaf
komið fyrir að varðmaður geti
ekki hlaupið eins hratt og fang-
inn hans, sem reynir að kom-
ast undan, en hundurinn hleyp-
ur uppi hvaða mann sem vera
skal, og hvaða torfærur sem
verða á vegi hans.
Á járnbrautarstöðvum og í
skipakvíum eru hundarnir líka
afar mikils virði. Þefnæmi
hundsins er meira virði en
nokkurt vasaljós lögreglunnar,
þegar því er að skifta að liafa
gál á stórum hlöðum af alls-
konar varningi á járnbrautar-
stöðinni eða bryggjunni. Hund-
urinn finnur þefinn af ókunn-
um manni í langri fjarlægð,
og hversu vel sem maðurinn
reynir að fela sig þá finnur
liundurinn hann samt, alveg
eins og þegar veiðihundur þef-
ar uppi bráð sína.
Síðustu árin hafa sporliund-
ar verið notaðir i London til
])ess að þefa uppi fólk, sem
grafist liefir undir rústum
bygginga, sem hrunið hafa i
Ioftárásum. Stundum hlaðast
haugar af múrsteini og' grjóti
ofan á rústina, en fólk, sem
lent hefir i afdrepi, er lifandi
undir hrúgunni. Mörgum líf-
um hefir verið bjargað á þenn-
Flugliðsforingi með hund, s,em er að leita uppi fólk í rústum gistihúss,
er hrunið hefir í luftárás. Þessi hundur hefir bjargað mörgum nmnns-
lífum. Þegar hann verður einhvers var rekur hann upp ýlfur og fer að
róta með framlöppunum. Og þá er grafið á staðnum.
Varðhundur á flugvelli. Verið er að kenna hundinum að ráðast á grun-
samlega flugmmn. Þessi er saklaus, enda er hann með leðurvettling á
hendinni, ef ske kgnni að hiindurinn bíti.