Fálkinn - 24.08.1945, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Fornarlambið
Lanrid§ Nkandi:
Pierre Dupont stóð við glugg-
ann á vinnustofu sinni og horfði
yfir garðinn, í úrliellis rigningu.
Það var þjáningarsvipur á
hinu fríða en ellilega andliti
hans. Við og við strauk hann
fingrunum gegnum hvítan hár-
lubbann. Ef drættirnir um munn-
inn hefðu verið mjúkir og aug-
un mild, mundi maður hafa
haldið að þetta væri prestur,
en geistlegur maður var Pierre
Dupont ekki, þó að maður hefði
á líkingamáli getað kallað hann
æðsta prest í musteri Mammons.
Hann var einn af stórlöxun-
um í Kauphöllinni, einn af
ríkustu peningafurstum Frakk-
lands, svo að ekki gátu það
verið búksorgirnar, sem höfðu
rist djúpu rákirnar í andlitið á
honum.
Enda fór því fjarri. Ef ein-
liver hefði spurt hann, hvað
það eiginlega væri, sem amaði
að honum, mundi honum hafa
orðið erfitt um svör. Það lá
farg á honum, einhver óhugn-
unarkennd, sem var helmingi
verri þessa stundina en ella,
vegna þess að hann var einn
heima í stórliýsinu sínu. Hann
og dóttir hans sem hann tilbað
höfðu verið i sumardvöl í húsi
hans úti við brimótta Bretagne-
ströndina, en orðið að bætta
verunni þar í miðju kafi, hann
til að sækja nokkur áriðandi
skjöl, sem voru geymd í stál-
skáp heima hjá honum, og hún
til þess að vera honum til sam-
lætis og fara í búðir í París.
Nú stóð hann og beið eftir
henni. Þau ætluðu til baka til
Bretagne í dag. — Hann heyrði
stóra, gráðuga varðhuridana
gellta úti í skýlum sínum, og
gramdist nú, að hann hafði
látið dyravötðinn fara burt.
Honum fannst hann vera einn
og yfirgefinn, — fannst hann
vera mesti einstæðingurinn í
veröldinni.
Hvaða ánægju hafði hann af
þessum æfintýralega auði sín-
um? Hann stjórnaði járnbrauta-
félögum, kola- og járnnámum
i Elsass, olíulindum í Kákasus,
stór eimskipafélög voru undir
stjórn hans, haugur af verð-
bréfum lá í bankanum hans,
og dóttir lians var jafnfögur og
hún var góð — og þó var hann
eins og dustkorn í tilverunni.
— Æ — Francois Bracasse,
losna ég þá aldrei við þig?
hvíslaði hann hás. — Það er
4. ágúst i dag — fimtán ár
liðin síðan þú sálaðist. Bara að
ég gæti numið þann dag úr
dagatalinu. — Bull! Eg er brjál-
aður. Imyndun! Þú ert dauður!
Hundarnir þarna úti í rign-
ingunni gelltu eins og óðir væru
og Pierre Dupont heyrðist, að
það glamraði í einhverju niðri.
Það var eins og rúða væri brot-
in.
1 sama augnabliki gleymdi
hann fyrrverandi félaga sínum,
Francois Bracasse og hinum
raunalegu örlögum hans. Hann
breyttist alveg við tilhugsunina
um, að nú yrði hann að verja
eigur sínar og líf. Hann læddist
að skrifborðinu sínu, opnaði
hljóðlaust skúffu, og stakk á sig
stórri marghleypu. Þetta var
gamall og ti-yggur vinur lians
úi' síðustu heimsstyrjöld. — Svo
opnaði hann hægt dyrnar fram
í ganginn og læddist út.
Nú heyrðist nýtt brothljóð af
stofuhæðinni, og liann sann-
færðist um að sér hefði ekki
skjátlast. Þarna voru þjófar
á ferli.
Hann leið niður breiðan stig-
ann eins og skuggi og hlustaði
í sífellu, hver taug var þanin
og skammbyssan reiðubúin til
notkunar. — Hann laumaðist
fram hjá dyrunum að borðsaln-
um. Næsta hurð inn að dyngj-
unni, stóð í hálfa gátt. Hann
opnaði hana án þess að hljóð
heyrðist.
Yið glerskápinn, er hið fræga
myntsafn hans var geymt í, stóð
ungur maður bograndi. Hann
hafði brotið eitt glerið í skápn-
um og var nú að fylla vasa
sina.
Þá drundi skothvellur inni í
stórri stofunni. Bæði Dupont og
þjófurinn hrukku við. Án jiess
að ætla sér það hafði Dupont
hreyft við gikknum í þessari
miklu geðshræringu, sem liann
var. Þjófurinn leit við skjálf-
andi af hræðslu. Hann var grár
i framan af skelfingu. Svo rétti
hann upp báðar hendurnar, án
[)ess að Dupont skipaði honum
það. Hann skalf eins og hund-
elt kind.
Dupont starði á unga mann-
inn og lét skammbyssuna síga.
— Francois! stundi hann.
Við þessi orð breyttist allt
háttalag þjófsins, Hann rétti úr
sér og starði á Iiann, dimmúðg-
um, ógnandi augum.
— Ekki Francois, sagði hann.
— Francois Bracasse er ekki á
lífi. Eg er Jean Bracasse, sonur
hans.
Dupont dró þungt andann,
eins og létt væri af honum
þungri byrði.
— Jæja, sagði hann, og það
lá við að röddin yrði skerandi,
— svo að sonur þjófsins Brac-
asse er líka þjófur!
— Faðir minn var ekki þjóf-
ur! Það voruð þér sem voruð
]iað. Þér svikuð hann, mörðuð
hann. Þér voruð svo takmarka-
laust þyrstur í gullið að þér
þolduð hann ekki við hlið yð-
ar, og þessvegna rúðuð þér
hann inn að skyrtunni.
Nú kom kalt bros fram á var-
ir Duponts. — Eg gel vel skilið
að hann liafi skýrt málið þann
veg, sagði hann, — en sú frá-
sögn er ekki sannleikanum sam-
kvæm. En annars nenni ég ekki
að þrefa um það mál við yður.
Þér getið varið mál yðar fyrir
dómaranum. Réttið upp liendur
og gangið á undan mér.
Jean Bracasse starði á liann.
Það var auðséð á liinu flöktandi
augnaráði hans, að hann var að
hugsa um livort liann ætti ekki
að reyna að gera Dupont óskað-
legan, en þegar hann sá skam-
byssuhlaupinu stefnt beint á sig,
liætti hann við að reyna. Hon-
um féllst hugur og hann rétti
upp hendurnar og fór á und-
an Dupont fram á ganginn og
inn í vinnustofuna. Þegar þang-
að kom aflæsti Dupont hurð-
inni.
— Þér getið skoðað yður sem
frjálsan mann, fyrst um sinn,
sagði Dupont, — en ekki nema
fyrst um sinn. Þér umflýið ekki
örlög yðar. Leggið þýfið þarna
á borðið.
Það glamraði i gullnum pen-
ingunum, er þeir lirundu niður
á fágaða borðplötuna.
— Eg sé að þér hafið valið
úr peningana, sem ég keypti á
uppboðinu yfir dánarbú föður
yðar.
— Eg ætlaði að sækja rétt-
mæta eign mína.
— Úthverfið þér vösum yðar!
Eruð þér vopnaður?
— Eg liefi engin vopn. En
þér getið úthverft mínum vös-
um, á sama liátt og föður míns,
svaraði Jean hvasst.
Dupont horfði á liann og
hristi liöfuðið.
— Við vorum félagar, faðir
yðar og ég. Við lögðum mikið í
hættu saman. Það var áhættu-
spil, sem var eins og fjallganga.
Smávegis mistök geta varðað
Iíf manns. Hann var óvarkár
og hann lirapaði.
— Þér hefðuð getað hjálpað
honum, sagði Jean.
— Eg kaus að skera á línuna,
fremur en að láta hann draga
mig með sér í liyldýpið.
— Þér hrintuð honum fram
af.
— Hann hrapaði sjálfur,..
sagði Dupont.
Jean gekk fram og aftur með
hendurnar á bakinu. Hann
þagði en skálmaði eirðarlaus
fram og aftur, eins og rándýr i
búri.
—- Hvað ætluðuð þér að gera
við myntirnar mínar? spurði
Dupont eins og rannsóknar-
dómari.
— Eg ætlaði að selja þær og
kaupa dollara fyrir þær og
reyna að byrja nýtt líf í Amer-
íku.
— Hversvegna báðuð þér mig
eldci að hjálpa yður? spurði
Dupont.
— Eg að biðja yður? Jean
hló hæðnislega. — Munduð þér
nokkurntíma biðja mig um
nokkuð ?
—< Nei, aldrei, sagði Dupont
lágt. — Aldrei mundi ég fást
til að biðja nokkurn Bracasse
um nokkuð.
I sama bili héyrðist brak og
brestir neðan af veginum.
Dupont grunaði strax það
versta og vatt sér út að glugg-
anuni og opnaði hann. Þarna
heyrðist fjöldi radda að neðan.
Stór, grár bíll lá á veginum og
vissu hjólin upp; liann var hálf-
ur ofaní skurðinum. Stór lilað-
inn vörubíll stóð þversum á
veginum.
— Drottinn minn! lirópaði
Dupont. — Þetta er bifreið
Fleurette.
Blóðið spratt fram í kinnarn-
ar á Jean, — Fleurette — Fleur-
ette Dupont! Aðeins einu sinni
hafði hann séð hana, þessa und-
urfögru stúlku. En hatrið hafði
blossað upp í honum. Ilún,
dóttir mannsins sem liafði eyði-
lagt líf föður hans, lienni stóð
öll veröldin opin og allir dáðu
hana.
Hann fór út að glugganum
og sá marga menn vera að
draga eitthvað út úr hvolfdu
bifreiðinni. Hann sá Dupont
hlaupa gegnum garðinn, liróp-
andi og patandi.