Fálkinn - 18.01.1946, Blaðsíða 9

F Á L IC I N N
9
lireinskilin. Á leiksviðinu geta
svona orð látið vel í eyrum,
en ekki í einkalífinu. Góða
mín við skulum revna að vera
við sjálf! Eg clska þig, Irina,
en. ég vil elska Irinu eina en
ekki greifafrú Abrasjkins eða
þessa sískælandi Verotsjku,
kvengerfing, sem hugmy.nda-
flug hr. Limonoffs skapaði
einliverntíma i tómstundum
sínum. Mér er alvara. Við skul-
um vera við sjálf.
Augun í lienni voru barma-
hull af tárum, hún vatt sér
um liálsinn á mér og kjökr-
aði: — Eg elska þig. Þú komst
aftur!
Eg fyrirgaf lienni mikið fyr-
ir þessi skyndilegu faðmlög.
Jafnvel grunsamlegu orðin: —
Þú komst aftur, lét ég eiga
sig.
Mér varð léttara um hjarta-
ræturnar þegar ég fór út að
reka ýms erindi, og kom ekki
heim aftur fyrr en i miðdegis-
matinn.
Irina var óþekkjanleg. Leik-
hústilburðirnir hennar voru
gersamlega horfnir. Þegar hún
lieyrði fótatalcið mitt í gang-
inum kom hún hlaupandi á
móti mér og æpti: — Volodja
er kominn!
Hún féll á kné fyrir framan
mig og hló dátt. Þegar ég' laut
niður lil að reisa hana á fæt-
ur kyssti hún mig á hvirfil-
inn og tólc í eyrað á mér. —
(Merkilegt hliðuatlot, sem ég
liefi aldrei séð á leiksviðinu).
Og þegar ég spurði hana, með-
án við sátum yfir matnum,
hvort hún væri reið við mig
eftir samtalið, sem við höfð-
um átt, fleygði hún í mig
pentudúknum, gaf mér langt
nef og' lirópaði: Haltu kjafli
gamla flón og fitukaggi!
Þó að ég sé livorki gamall
né fitukaggi þólti mér vænna
um þessi fúkyrði en þó að
hún hefði sagt: Ó, þú ljós lífs
míns! Ó, sól, sem lýsir mér á
leið!
Um kvöldið fór hún í leik-
húsið en ég byrjaði á sögu.
En það var eins og verkið vildi
ekki mjakast úr sporunum. Eg
varð að sjá hana. Eg gat ekki
verið án þessa stóra, káta barns
sem var svo skemmtilegt þegar
það talaði frá lifrinni.
Eg hafði fataskifti og ók til
leikhúspins.
Það var nýtt leikrit, sem ég'
hafði aldrei séð. Það hét Lóu-
þrælsunginn. Þegar ég kom
inn var 2. þáttur byrjaður. —
Irina sat á leiksviðinu og var
að sauma. Dyrabjallan glamr-
aði bak við sviðið, og digur,
ljóshærður, ungur maður kom
inn. Hún spratt upp og hló dátt.
Hún féll á kné fyrir framan
hann, hún kyssti hann á ennið,
tók í eyrað á honum og liróp-
aði hrifin: Gamla flón og fitu-
kaggi. — Áhorendurnir hlógu.
Allir nema ég.
Nú er ég hamingjusamur
maður. Fvrir nokkrum dögum,
þegar ég sat inni í borðstofu,
heyrði ég rödd Irinu framan
úr eldhúsi. Ilún var að tala við
einhvern. Fyrst hlustaði ég'
svona i hugsunarleysi, en svo
fór ég smátt og' smátt að sperra
eyrun, og loks stóð ég upp og
hallaði mér að dyrastafnum
við hálfopna gæltina. Tárin
fóru að hrynja niður kinnarn-
ar á mér, því að nú heyrði ég
röddin liennar, ég sá Irinu —
lausa við allar leikliúshrellur
og farða.
Það var víst þvottakonan,
sem hún var að tala við.
— Og þetta kallið þér bux-
ur? Þetta er drusla, en ekki
neinar buxur! Og sokkarnir?
Bestu sokkarnir mínir! Ilvað
er eftir af þeim? Hvaðan koma
öll þessi göt, með leyfi að spyr-
já? Ha? Ef þér hafið ekki nægi-
lega greind i kollinum til að
þvo, þá ættuð þér heldur að
sleppa því! Fyrir þessa knipl-
inga á nærkjólnum mínum
borgaði ég tuttugu kóbeka á
meterinn, og þér hafið eyðilagt
þá eins og þeir leggja sig!
Eg hlustaði. Og orðin hljóm-
uðu eins og englatónar l'rá
Paradís. — Irina, hvíslaði ég.
Sú sanna Irina.
Og samt, dömur mínar og'
herrar, er ekki einhver ykkar
á meðal, sem þekkir allar leik-
bókmenntir? Er ekki einlivers-
staðar til, í einhverju leikriti,
samtal milli frúar og þvotta-
konu hennar.......?
Mér þætti svo gaman að
vita .....
Heim til Rússlands. — Þessir RússÚr hafa verið frelsaðir úr þýskum fangabúðum og halda nú lieimleiðis.
En þeirra bíður löng og erfið ferð því að þeir verða að fara gangcjidi alla leið vegna samgönguerfiðleika.
Kristján, konungur Dcjia, kveður Hákon Noregskonung eftir lieimsókn hans lil Kaupmannahafnar i haust.