Fálkinn - 18.01.1946, Blaðsíða 6

e
F Á L K I N N
ÚR LEYNIDAGBÓK CIANO GREIFA 19
Martröð Himmlers
Mussolini, erindreki Roosevelts og hand-
járnin. - Endir Afríkustyrjaldarinnar.
!). okt.: AJlar fáanlegar upplýsing-
ar ben'da á, aö Englendingar og
Ameríkumenn hafi í ráði að gera
stórfelda innrás í Afriku, og ætli
að vega að Öxulveldunum þaðan.
Landfræðilega og rökrélt verður ft-
alia þá fyrsta markið.
10. okt.: Grikkland getur ekkert
veitt framar, af þeirri einföldu á-
stæðu að það liefir ekkert. Ef við
liöldum áfram eins og hingað til
Myron Taylor
verður afleiðingin fullkomið gjald-
þrot innan tveggja mánaða. Milli-
stéttin verður að selja skartgripi
sína til að lifa, og stundum tíka
dætur sínar........
11. okt.: Eg tók á móti Himmler
á járnbrautarstöðinni. Endurminn-
ingar hans frá vigstöðvunum eru
eins og martröð, og hann leynir
þvi ekki. Hann er ekki framar sá
Himmler, sem var hálfgeggjaður í
Milnchen 1938, útaf þvi c,ð stríðinu
virtist hcfa verið afstýrt. Nú talar
liann um erfiðleikana og fórnirnar
og um hvað hafi verið gert, og um-
fram c.'lt um hvað sé ógert.
17. okt.: Þjóðverjar krefjast vit-
firringslegra upphæða af Grikkjum,
senr mundu verða til að gereyði-
leggja grískan gjaldeyri.... Musso-
tini tekur svo djúpt í árinni að liann
segir:
„Einasta leiðin til að skýra svona
vitlidýrslegt framferði af hálfu Þjóð-
verja er sú, að Þjóðverjar séu sann-
fœrðir um að þeir séu glataðir, og
vilji koma almennu öngþveili á, úr
því að þeir tortimcM sjálfir.
19. okt.: Mussolini var einmitt að
leggja af stað til Palazzo Venezia
til að taka á móti Göring, þegar
Mackensen tilkynnir okkur að mar-
skálkurinn liefði fengið svo heift-
arlegt blóðsóttarkast, að „það leyfði
tionum ekki að standa upp al' „trón-
inum“ í svo mikið sem tíu mínút-
ur“.... Svona veikindi eru í litlu
samræmi við hégónragirnd mar-
skálksins.
2ð. okt.: Englendingc\r hafa byrj-
að sókn í Libýu (Upphaf sigur-
fararinnar vestur til Tunis).
25. okt.: I stjórnmálum liefir ekk-
ert gerst, nema stutt hréf kom frá
Alfieri, sem talar um blýþungt loft,
sem grúfi yfir Berlín, bæði í líkam-
legum og cndlegum skitningi.
Mussolini óður við
sendimann Roosevelts.
26'. okt.: Mussolini varð gramur
við Myron Taylor (sendifulltrúa
Roosevelts í Páfagarði). Hann kenn-
ir Taytor um liinar lieiftarlegu
sprengjuárásir, sem gerðar hafa
verið á borgir Norður-Ítalíu, —
að þær liafi verið gerðar vegna
skýrslna, sem Taytor hafi sent lieim.
„Þetta fífl,“ sagði II Duce, „fór
aftur heim til sín og sagði, að ítalir
væru nú að syngja útgönguvjersið,
og að nokkrir löðrungar mundu
gera útaf við þá.... þetta hefir
hann heyrt frá þeim heilaga stóli,
sem fær fréttir sínar frá sóknar-
prestunum.“
Hann bað mig að 'látc, Páfagarð
vita, að ef Myron Taylor reyndi að
koma aftur til ítalíu mundi hann
setja hann i járn, hvc,ð sem ötlu
kirkjuriki liði.
Sambærilegar frillulífssögur.
27. okt.: Pavolini (útbreiðslum,-
ráðlierra) segir, að II Duce hafi
talað við sig um skýrslu, sem hann
nefndi „Petacci-mátið:
Mussolini lök í hornin á bola og
lýsti yfir því, að enginn hefði rétt
til að „h.nýsc,st í og dæma tilfinn-
ingatíf annara." Ilann vilnc,ði til
endurfæðingaraldarinnar iil að
sannci, að allir menn ættu sín ást-
aræfintýri. Ilann var mjög reiður
flokknum fyrir hvernig komið er.
28. okt.: Tuttugu ára afmæli fas-
ismans er haldið hátíðtegt. Mussolini
kemur fram opinberlega í fyrsta
skifti eftir veikindin. Undir beru
lofti, í einkennisbúningi og innan
um mannfjölda, virðist hann rýrari
og þreytulegri en fyrir tveimur dög-
um. Hátíðahöldin urðu ekki eins
vegleg og þau hafa verið áður.
Meiningin er sú, að í skrifstofu-
nefndinni eru ókunngir menn, sem
ekki jiekkja okkur. Gagnleysi ftokks-
ins verður æ ljósara, því að honum
er stjórnað af ónýtum og hikandi
mönnum, sem fólk treystir ekki.
3. nóv.: Ný og enn heiftarlegri
árás Breta spillir enn aðstöðu okk-
ar í Libýu, jiar sem lier okkar er
að verða magnþrota, og vistir og
hergögn koma ,ekki nema í dropa-
tati. Það virðast vera álög á okkur
að eiga að berjast fyrir handan
höf.
ð. nóv.: Rommel vildi byrja und-
anhatd fyrir tveimur dögum, en
Hitler negldi hann niður, jiar sem
liann var, með skipun um að vísa
hernum leið „til sigurs eða dauða.“
Það saina gerði Mussolini livað ítali
snerti. Orustan er í algleymingi....
Frá Gíbraltar fréttum við að þar
sé verið að scfna saman stórum
skipalestum. Það bendir á innrás-
artilraun til Marokko.
Libýuherinn riðlast.
5. nóv.: Libýufylkingin er að riðl
ast. II Duce er fölur. Andlitið slappt.
Ilann er þreytlur. . . . Síðustu dag-
ana hefir stjórnlc.ust bölsýni gripið
ítali.
(1. nóv.: Undanlialdið í Libýu
hefir á sér öll einkenni flótta. Við
höfum engar fréttir af 10. herfytki
okkar, sem Bretar liafa einangrað.
Og jiað lið, sem heldur undan lief-
ir mikið mannfall af sprengiárás-
um. II Duce telur að Libýa geti tap-
ast, en flýtir sér að bæta við, „að
út frá vissu sjónarmiði gæti verið
hagur í því, vegna þess að tiún
hafi jiegar kostað okkur verslunar-
ftota okkar, og við getum liá ein-
beitt okkur betur að l)vi að verja
ítalíu sjálfa“. .. . Óvenjulega stór
skipalest er á leið úr vesturátt.
Mussolini spurði mig hvort ég
héldi dagbók enn. Eg svaraði því
játandi, og hann sagði j>á, að hún
gæti síðcrmeir orðið sönnunargagn
fyrir því, að Þjóðverjar hcfðu ávalt
gert framkvæmdir sínar án þess uð
spyrja okkur, bæði í hermálum og
stjórnmálum.
8. nóv.: Kl. 6(4 í morgun símaði
Ribbentrop til þess að láta mig
vita að Ameríkumenn hefðu geng-
ið á land í liöfnum í Alsír og Mar-
okkó. Hann var uppvægur og vildi
fá að vita tivað við ætluðumst fyrir.
Eg varð að meðganga að ég vissi
það ekki, og ég var syfjaðri en svo
að ég gæti svarað lionum.
Áhrifin á II Duce láta ekki bíða
eftir sér. Hann talaði um landgöngu
á Korsiku og hernám Frakklands..
Opinberar fréttir hefi ég ekki
fengið neinar frá Þjóverjum. En
frá Önnu Mariu Bismark veit ég, c,ð
í þýsku sendisveilinni eru þeir sem
steini lostnir yfir þessu þunga og
gjöróvænta höggi.
- LITLA SAGAN -
William J. Elliott:
Annað morð
Ótrúlegt var það, en samt .var
það satt: Yfirleitt fannst Thurlow
það bara þægilegt að hafa það á
tilfinningunni að vera morðingi! —
Þetta stafar sennilega af j>ví, að
Thurlow var montinn, og af l>ví
að tionum liafði tekist að fremja
það, sem talið er mjög sjaldgæft:
Morð!
Honum liafði engin skissa orðið
á — ekkert spor látið eftir sig.
Hann hafði drepið Drake á föstu-
daginn var — fyrir réttri viku —
og líkskoðun liafði farið fram sama
daginn. Engar frestanir — engin
rekistefna af neinu tagi.... Úr-
skurðurinn ldjóðaði: „Sjátfsmorð
framið í hugarvíli.“
Auðvitað liafði líkskoðunin ekki
verið beinlínis þægileg. Thrulow
liafði orðið að vera viðstaddur sem
vitni, og Alice Drake hafði vitan-
lega orðið að mæta í réttinum. —
Alice var — eða réttara sagt hafði
verið —■ kona Drakes. Thurlow
liafði einu sinni móðgað liana, og
þessvegna liafði Drake skrifað hon-
um bréf og hótað að tumbra á
honum. Og þessvegna hafði Thur-
low myrt Drake! Meira þurfti nú
ekki til. Smávægilegt hneykslismál
gat eyðilagt framabraut Tliurlows.
Þessvegna var liann beinlinis til-
neyddur að drepa Drake til þess
að Ioka munninum á honum! Hann
hafði heldur ekki verið tengi að
liugsa sig um — og var lika liróð-
ugur af því!
Um kvöldið liafði liann fatið sig
í skugganum fyrir utan liús Drakes.
Um klukkan tíu liafði Drake komið
út með bréf i hendinni. Hann hafði
gengið götuna á enda og lagt brét'-
ið í póstkassann.
Fimm mínútum síðar var hann
dauður.... honum liafði bara ver-
ið hrint út í hyldjúpa tjörnina við
veginn, og þar hafði hann drukkn-
að.... Allt benti á að þarna væri
um sjálfsmorð að ræða.... ekk-
ert til þess að hann liefði verið
myrtur! Auk þess hafði Drake geng-
ið kaupsýslan illa upp á síðkastið
— það gat verið ástæðan!
Thurlow Iiafði ekki séð Alice
siðan — og liann kærði sig heldur
ekki um að sjá tiana! Hún vissi
að vísu að hann hafði haft ástæðu
til að drepa Drake, en liún var
engin vitmanneskja og mundi aldr-
ei fella grun á hann. Og jafnvel
þó að hún ger-ði það, þá gæti hún
ekkert sannað.
Thurlow brosti í kampinn, slökkti
ljósið og fór í rúmið — léttur í
lund eins og maður, sem elcki liafði
svo mikið sem tátið sér detta i
liug að fremja glæp. Það var
heimskt fótk, sem lét samviskubit-
ið naga sig!
Morguninn eftir fór hann á fæt-
ur í besta skapi. Hann söng þegar
hann fór í baðið.... og liann söng
enn þegar hann fór að horða ár-
bitinn. Á borðinu, við liliðina á
diskinum tá bréf til lians.
Þegar tiann sá rithöndina á um-
slaginu hætti hann að syngja —
það var eins og hann hefði verið
steginn á munninn. Hann stóð þarna
höggdofa og starði á þetta mein-
leysislega bréf með brennandi kinn-
ar og starandi augu.
Þetta var rithönd Toms Drake.
Fyrir heilli viku hafði hann
drepið Tom Drake -— og liann var
þegar kominn í gröfina! Hvernig
gat Tom þá skrifað honum núna?
Og þó.... dagsetningin á bréfinu
•var frá i gær!
Stúlkan kom inn með teið lians
og fór út aftur. Hann starði eins
og dáleiddur á bréfið. Loks neyddi
hann sig til að telja sér trú úm
að það væri einhver misskilningur
i þessu. í bréfinu sjálfu mundi vera
skýring á því. Hann reif upp um-
slagið með skjálfandi liöndum —
og las: Framh. á bts. 11.