Fálkinn - 22.11.1946, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Edmund Snell:
8
Maðurinn með járnhöndina
L
Bernardi, sem var að koma heim aftur!
Armourer var nú milli tveggja elda og fór
aftur inn í þrönga ganginn og fór að
hugsa um hvort Haidée liefði þrátt fyrir
allt leikið á liann. Hann trúði því ekki.
Ef hún hefði gert það þá yrði liún að
meðganga, að hún hefði hleypt honum
út úr lokaða herberginu.
— Þetta er elsti hluti hallarinnar, Hel-
en! sagði Bernardi. Hinn hlutinn er —
ja, hvað á maður að segja — hann læt-
ur kannske meira yfir sér. Mér fyrir mitt
leyti þykir vænna um, þennan hlutann.
Mér finnst gaman að hugsa til þess að
riddarar í öllum hertygjum liafa notað
þessar tröppur.
Svo heyrðist kvenhlátur, og Armourer
fannst eins og hníf væri saglað í gömlu
sári.
Armourer greip hendinni til vasans, sem
skammbyssan var í. 1 annað skifti í dag
setti að honum freistingu til að drepa
Serge Bernardi, en í þetta skifti voru það
persónulegar ástæður, sem lágu balc við.
Tilhugsunin um að Helen væri svona hand-
genginn öðrum eins hófa og Bernardi, har
hann ofurliði. En hann harkaði af sér og
hélt varlega áfram upp stigann. Hann hafði
fastan ásetning. Það var ómögulegt að flýja
þessa leið. Hann yrði að reyna að komast
út um aðaldyrnar. Hann hafði tvær kúlur
í skammbyssunni, og hann var reiðubúinn
til að skjóta ef þörf gerðist. Hann varð að
finna og aðvara Westall hvað sem það kost-
aði. Hann ætlaði að láta hann um að út-
skýra málið fyrir Helen.
Hann fceyrði rödd hennar.
— Iíeyrið þér! Það er eitthvert þrusk
þarna uppi?
Armourer þrýsti sér upp að veggnum
og dró skammbyssuna úr vasanum. Þau
voru enn að tala saman niðri, en hann gat
ekki fylgst með hvað þau sögðu.
— Halló! kallaði Bernardi. — Eruð þér
þarna, Klud? Svo varð löng þögn. — Þér
hefir misheyrst, hélt greifinn áfram. — Það
eru svo margskonar hljóð í þessum gömlu
höJlum. Rússneski þjónninn minn segir að
það sé draugagangur hérna, skal ég segja
yður!
Armourer var nú kominn upp í ganginn
aftur og stefndi til dyranna i liinum enda
gangsins. Sem betur fór voru þær opnar, og
þegar hann fór inn um þær heyrði hann
rödd Bernardis. Önnur rödd, skammt fram-
undan honum, sagði honum að þar væri
Klud, hérumhil á sama stað og liann liafði
séð Haidée síðast. Nú heyrðist bjöllukliður
og margar dyr opnuðust i senn. Kósakkinn
sem var í vegi fyrir Armourer, dró upj)
hnífinn, en áður en hann fékk færi á að
nota hann, hafði njósnai’inn rekið honum
linefaliögg undir hökuna.
— Njósari! hrópaði einhver á frönsku og
lcúla þaut rétt við gagnaugað á Armourer.
Hann breytti skyndilega áætlun og eftir
nokkrar sekúndur var hann kominn aftur
inn í lierbergið, sem liann hafði verið læstur
inni í, aflæsti dyrunum og hljóp út á sval-
irnar. Nú athugaði liann hvort gluggaljöldin
væru linýtt forsvaranlega saman, og að
vörmu spori dinglaði hann yfir hyldýpinu,
og mældi nú með augunum fjarlægðina
niður á sylluna, sem hann hafði verið að
sýna Haidée.
Hann sundlaði ekki. Svo að segja alla æfi
hafði liann vanist því að vera í lífshættu,
en í þetta sinn var hættan meiri en hún
hafði nokkurntíma verið áður.
Jafnvel þó að gluggatjaldið slitnaði ekki
voru líkindin til að komast á sylluna harla
lítil. Og ef hann gæti ekki náð fótfestu á
henni gat ekkert í veröldinni bjargað hon-
um.
Þetta voru spennandi sekúndur, sem liðu
meðan hann var að lesa sig niður glugga-
tjaldið. Þegar hann kom niður fyrir sam-
skeytin á tjöldunum fann hann að rykkti
í festinni og liélt að nú væri allt úti. En
rykkurinn kom aðeins af því að það liertist
á hnútnum. Og eftir örlitla stund diglaði
hann yfir syllunni, albúinn til að sleppa.
Eftir augnablik stóð hann á syllubrún-
inni og horfði niður af hengifluginu. Svo
þrýsti liann sér upp að klettinum til að átta
sig, og heyrði nú neyðaróp konu gjalla út
uppi á svölunum. Hann leit upp en gat ekki
séð neitt annað en gluggatjöldin sem dingl-
uðu frá svölunum liátt uppi yfir honum.
Hann skreið á fjórum eftir syllunni og
nálgaðist húsið, með skammbyssuna í hend-
inni, viðbúinn til að beita henni. Við hús-
liornið, sem liann hafði stefnt að, sá hann
hærri austurlandamanninn, þeirra tveggja,
sem fylgt höfðu Ilaidée frá gistihúsinu
kvöldið áður.
— Hreyfið yður ekki, Armourer, sagði
hæðileg rödd.
Andstæðingur lians kom noklcrum fetum
nær, með rjúkandi skammbyssu í hendinni,
en Armourer var liinn rólegasti og stakk
sinni í vasann, tók upp vindlingaliylki sitt
og kveikti sér í vindlingi. Ilann hugsaði
orðið merkilega ljóst. Það hafði vitanlega
verið gefin út skipun um að hanp skyldi
gripinn lifandi, annars hefði þorparinn vit-
anlega skotið hann undir eins. Bernardi átti
eflaust margt vantalað við liann.
Þung vatnskanna, sem fleygt Jiafði verið
ofan úr glugganum, hitti austurlandamann-
inn í öxlina. Hann missti jafnvægið og
Iirajiaði ofan í Jiyldýpið. Armourer leit upp
og sá eittlivað blátt, sem gat liafa verið
kjóll Ilaidées. En liann beið eklíi hoðanna
en Jiljóp nú niður stíginn, sem Ilaidée liafði
sagt lionum. Ilann lá sífellt niður þangað
til loksins komu stigaþrep úr timbri milli
Ivrældóttra furutrjáa.
Hann hugsaði margt, en gat ekki annað
en dást að Ilaidée. Hún hafði ætlað að
bjarga lífi hans. Og með því að fleygja
vatnskönnunni hafði hún sparað Armourer
að drepa manninn. Líklega mundi honum
verða kennt um fjörmissi austurlanda-
mannsins ef ekki hefðu verið önnur vitni
að þessum atburði.
Nú heyrðist fótatak neðan af stígnum, svo
að Armourer hljóp inn á milli trjánna.
Hann heyrði þun,gan og erfiðan andardrátt,
og eftir augnablik sá hann hvar van Hoven
kom, prúður og spengilegur. Hann nam
slaðar sem snöggvast til þess að þurrka
svitann af enni sér, og varð mjög forviða
er liann sá hönd með skammbyssu beint
gegn sér úr kjarrinu við stíginn.
— Burt með liendurnar úr vösunum, van
Hoven, heyrðist byrst rödd segja. — Eg vil
gjarnan að þér takið af yður hálsbindið.
Látið þér það liggja þarna sem þér standið,
og frakkann yðar og hattinn lika. Þakka
yður fyrir! Haldið nú höndunum vel upp-
réttum og haldið þér svo áfram. Ef þér
lítið við skýt ég yður!
Van Hoven gerði eins og honum var
sagt og fór svo allt í einu að skellihlæja.
— Þetta er Armourer, er ekki svo? Eg •
gat mér þess til undir eins og þér báðuð
mig að taka af mér hálsbindið. Tókst yður
þá að snúa á kunningja okkar í höllinni
eftir allt saman? Var það ekki það sem ég
sagði við Bernardi! Hann þekkir yður ekki
eins vel og ég geri, skiljið þér. Og ég lield
heldur ekki að þér vitið mikið um Serge
Bernardi greifa. Reynið þér að halda yður
sem lengst héðan, Armourer, þetta er ekkert
hollur staður fyrir yður. Ef þér eruð at-
vinnulaus þá skrifið mér til París eftir
þrjár vikur eða svo. Heimilisfangið er það
sama, gamla í Rue Danube.
Armourer kom hægt fram úr felustað
sínum.
Haldið þér áfram, van Hoven, lautaði
hann, — og réttið upp hendurnar. Eg treysti
yður ekki .
— Það var leiðinlegt, svaraði hinn og hélt
áfram. — Eg er hræddur um að þér hafið
heyrt eitthvað um mig, sem ekki er í sam-
ræmi við sannleikann.
Þegar van Hoven var horfinn þreif Ar-
mourer fatnað hans og flýtti sér áfram.
Þegar hann loksins var kominn niður að
sjónum, tók hann af sér svörtu smóking-
slaufuna og batt á sig hálsbindi van Hov-
ens, og fór í „lánaða“ frakkann og setti upp
hattinn. Hann var alltaf með vegabréf á
sér og gekk því greiðlega að komast yfir
landamærin. Hann fékk sér að horða á
kyrru gistihúsi í Menton og undir eins og
hann hafði borðað féklc liann sér bifreið
og ók til Monte Carlo. Um klukkan tvö
hitti Aromurer, sem nú var dökkklæddur
og óþreyttur og vel upplagður, Aristide dyra-
vörð á þrepinu fyrir utan Hotel Mediterr-
anée.
— Er sir James Westall ekki kominn
enn? spurði liann.
Dyravörðurinn hristi höfuðið.
— Mais non, monsieur. Eg hefi eklci einu
sinni heyrt... .
Armourer ýtti honum til hliðar.
— Allt í lagi, Aristide. Eg þarf' ekki á
sir James að halda í dag, en ég vil lielst
ná í Englending, sem heitir Mason.
Dyravörðurinn horfði á hann og gapti af