Fálkinn - 02.05.1947, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
HENRIK KRAFT opn-
aði böggulinn og rannsak-
aði innihaldið — liann var
auðsjáanlega miður ánægður
með það.
— Ojæja, maður á alllaf að'
vera þakklátur fyrir gjafir, taut-
aði lxann, — en það er nú samt
svo. . . . í svellþykkum, mórauð-
um umbúðapappirnum lá batt-
ur, sem liefði getað verið hreinni,
sokkar, sem höfðu verið stagað-
ir að minnsta kosti tvisvar, og
regnkápa, sem var græn af elli.
.Tæja, regnkápan kom sér saml
vel lmgsaði hann með sér. Því
að hans kápa var komin til veð-
lánarans fvrir tveimur vikum.
Við sokkana var feslur miði
með títuprjón. Hann tók hann
og las:
„Mér þykir leitt að þú skul-
ir hafa orðið atvinnulaus svona
lenyi út af þvi að bankinn varð að
loka. Frændi þinn liggur um þess
ar mundir á spítalanum, þessvegna
svara ég bréfi þjnu til hans. Eg
býst ekki við að hann geti bjálpuð
þér til að nú í stöðu; en af því að
mig langar til að lijálpa þér eflir
bestu getu, sendi ég þér þessi plögg.
Ilver veit nema þau komi að gagni.
Það var leitt að faðir þinn og hróð-
ir lians skyldu verða óvinir fovð-
um, og þ.að var hörmulegt að þeir
skyldu ekki sœtlast áður cn faðir
þinn dó. Eg óska þér alls góðs
Þin gamla frænka Anna."
Hann lagði regnkápuna yfir
stólbak, hengdi upp haltinn og
stakk sokkunum niður i skúffu.
Vitanlega var hann þakklátur;
en hann hafði ekki beðið Wil-
helm frænda sinn um svona
hjálp. Hann hafði bara — þrátt
fyrir óvináttuna, sem í mörg
ár liafði verið milli bræðranna,
spurt frænda sinn tivort hann
gæti gefið honum meðmæli i
einhverja stöðu. Hann var rílc-
ur, Wilhelm frændi, og málti
sín mikils. Nokkur orð frá hon-
um hefðu getað riðið baggamun-
inn — en ekki einu sinni frá-
fall föður tians hafði mildað
fjandskapinn, eða svo virtist það.
Hemúk Kraft hafði aldrei fund-
ist lifið jafn ömurlegt og núna.
Hann svipaðist um í lierberg-
inu. Þar var ekki margt, sem
bann gat selt eða veðsett. Og
liann eygði livergi skimu
enga framtíðarvon. Um þessar
mundir varð hver bankinn af
öðrum gjaldþrota.
ITann var þvi miður ekki sá
eini um þessar aðstæður, en
það bætti ekki úr skák. Hann
hugsaði til Winther-svstranna,
sem bjuggu í næsta herbergi.
Alice, sú eldri, iiafði að vísu
fengið að halda sinni stöðu —
en fyrir lægra kaup. Lena, aftur
á móti, liafði gengið atvinnulaus
nærri þvi eins lengi og hann
sjálfur, þó að hún væri vélritari
og hraðritari og kynni þrjú
tungumál. Lena .... liann ósk-
aði að hann gæti gert eittlivað
fyrir liana. Það var svo sorglegl
að sjá raunalegt andlitið á henni
með blíðu barnsaugun. Ef hann
hcfði liafl stöðu þá mundi hann
þora að lála hana skilja hve
mikils virði liún var lionuin.
En nú — það væri heimskulegt
af lionum — atyinnulausum
manninum — að hugsa til shks.
Hálftima siðar var drepið á
dyr hjá honum, og Lena Wiúth-
er kom inn. Það var enginn
vandi að sjá á andlitinu á henni
að eitthvað hefði komið fyrir,
eilthvað mikilsvert, eittlivað
gleðilegl.
- Ó, lierra Kraft, sagði hún,
— ég verð að segja yður það.
Eg hefi fengið stöðu. Það er að
vísu ekki nema um stundarsak-
ir, og ég verð að fara úr bæn-
um — en það er þó staða, og
__
er á meðan er. Eg' á að skrifa
endurminningar gamals fursta,
og verð að fara strax — eftir
tvo tíma.
Henrik Kraft leit af gömlum
vana á armbandsúrið, sem ekki
var á úlnliðnum á honuin leng-
ur.
Það var gaman, ungfrú
Winther, það gleður mig sann-
arlega.
En hann var alls ekki eins
glaður og Iiann gjarna vildi
vera. Nú mundi hann ekki fá
að sjá hana daglega framvegis.
Og hún var eini vinurinn, sem
liann átti.
— Lofið þér mér að hjálpa
yður með dótið á brautarstöð-
ina, bað hann. — mig langar
syo til að bera það fyrir yður.
Hún leit kringum sig í her-
berginu. Það var naldð og luilda
legt eins og lierbergið liennar.
Veslings Henrik Kraft. Var hann
ekki orðinn gugginn og magur?
Hún andvarpaði. Bara að hún
hefði getað gert eitthvað fyrir
hann.
Hún leit niður og sagði:
— Eg þakka yður fyrir boð-
ið með farangurinn minn, lierra
Ivraft. En. . . . má ég ekki kalla
yður Henrik? Þér eruð eini
kunninginn, sem ég á.
Hann tók um liönd hennar
og þrýsti liana. Þó heimininn
væri grásvartur fannst honum
sólskin samt. Hann óskaði að
hann gæti verið lienni meira en
vinur, en það gal liann ómögu-
lega sagt lienni, meðan hann
var ekki einu sinni maður til
að hafa ofan af fyrir sjálfum
sér, hvað þá öðrum. Hann benti
á regnkápuna.
— Lítið þér á. . . . þessa regn-
kápu var ég að fá áðan frá
frænda mínum, sem. ... nú það
getur verið það sama. Hver
liefir nóg með sínar áliyggjur.
Það verður gott að koma undir
bert loft — jafnvel þó að það
sé leitt að sjá aðra fara.
Honum varð af tilviljun litið
á höndina á Tienni og hringinn,
sem hún bar. Hún hafði auð-
sjáanlega ekki átt nærri eins
erfitt og hann. Jæja, það var
ekki nema gott. Og. . . . það
var gotl að Lena bafði fengið
atvinnu. Hver veit nema heimur-
inn færi að skána.
Hún hafði tekið eftir augna-
ráði hans og lyfti hendinni með
hringnum.
-—■ Þetta er eina endurminn-
ingin, sem ég á um hana móð-
ur mina. Þennan liring liefi ég
aldrei timt að skilja við mig.
Skönnnu • siðar gengu þau
saman á brautarstöðina og liann
bar farangurinn hennar. Hon-
um fundust Iiandtöskurnar tvær
vera léttár, léltari en vera bar
hjá stúlku, sem ællaði að vcra
að heiman að minnsta kosti í
heilan mánuð. Sjálfur hafði liann
farið i regnkápuna og var undir
niðri þakklátur fyrir gjöfina.
að visu var bún græn af elli
og mikið slitin. En efnið var
þykkt og blýtt. Og ef bann hefði
ekki haft þessa kápu hefði liann
ekki getað fylgt Lenu á stöðina.
A leiðinni námu þau staðar
fyrir ulan skartgripabúð, sem
jafnframt keypti og seldi gamla
nuini. Hún sagðist ætla að kaupa
þar ofurlítið smáræði. Hann beið
hennar úti á götunni, og þegar
hún innan stundar kom út og
setti úpp hanskann sá hann að
hringurinn var ekki á fingri
hennar. Hún niundi hafa selt
hann til þess að fá peninga fyr-
ir farmiðanum, datt lionum í
hug. Og það stakk hann í hjart-
að.
Órói í Grikklandi. Meðan 11 mannanefndin, sem öryggisráðið sendi
til Grikklands, dvaldist i Aþenu, notnðu E. A. M.-menn í borginni
tækifærið og fóru í kröfugöngu til bústaðar nefndarmanna. Á einu
spjaldinu stóð: „llversvegna fara ensku hersveitirnar ekki frá Grikk-
landi?“
Henry Marsh:
Gamlar væringar