Fálkinn - 02.05.1947, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
DREXELL DRAKE:
18
»HAUKURINN«
rétt lijá, sat Haukurinn nieð uppbréttan
frakkakragann.
Allt í lagi, bílstjóri. Nú ekur bann.
Veitið honum eftirför og lialdið yður eins
nærri lionum og þorandi er.
XXIII. Snæðingur sem dróst.
Stóra bifreiðin nam staðar við gangstétt-
ina til íiægri undir eins eftir að hún hafði
beygt úr Park avenue inn í 77. götu. Heimili
Sneeds senators var um það bil hundrað
metra þarna frá, hinumegn við götuna.
Akið framhjá þeim, en ekki Hratt, sagði
Haukurinn við bílstjórann.
Bifreiðin nam staðar nokkrum metrum
fyrir neðan innganginn að húsinu, þannig
að Haukurinn gat haft auga á dyrunum
gegnum bakrúðuna í bifreiðinni svo Haley
fengi síður grun um að honum væri veitt
eftirför, er bifreiðin nam staðar fvrir fram-
an bifreið lians.
Haley kom nú og liljóp við fót og þrýsli
á bjölluna. Það liðu nokkrar mínútur þang-
að til vinnukonan með livassa nefið kom til
dyra og opnaði.
Haukurinn liafði enga hugmynd um livers-
vegna Haley hafði komið þarna aleinn frá
aðalstöðvunum og hafði ekið beint heim til
Sneed. Og af því að hann hafði óljósan grun
um að ungfrú Sneed væri ekki öldungis ó-
kunnugt uin þau afskifti, sem Ballard liafði
haft af livarfi föður liennar, áleit hann að
hún væri ein með Ballard. Það var auðséð
að Haley gat farið allra sinna ferða í húsi
senatorsins. Ungfrú Sneed liafði gefið það í
skyn daginn áður, og hún hafði ekki minnst
neitt á það við hann, að Haley væri í liús-
inu. En það gæti verið þýðingarmikið að
komast fyrir hvað liann var að vilja í hús-
inu núna, þegar ungfrú Sneed var ekki við-
stödd.
Tiu niínútur liðu þangað til Haley kom
aftur. Undir hcndinni bar hann stóra, flata
öskju, eins og notaðar eru undir föt. Hann
liraðaði sér að bílnum en var alltaf að hta
aftur fyrir sig.
Yarla getur verið þvottur í þessari
öskju, hugsaði Haukurinn með sér. — Hún
virðist vera þyngri en svo. Skyldi það geta
verið fötin senatorsins?
Stóri bíllinn ók nú framhjá bifreið Hauks-
ins. — það er víst best að við eltum hann,
bilstjóri, sagði Haukurinn og rétti honum
fimm dollara.
Stóri bíllinn ók inn í 5. avenue. Bak við
Metropolitan Art Museum beygði hann lil
vinstri inn í Central Park og síðan gegnum
garðinn norðanvert við Croton Reservoirs.
Svo beygði liann til suðurs gegnum 79. götu,
yfir Comumbus avenue og sneri svo upp á
við aftur, að Elevate-súlnagöngunum.
Við eina súluna stóð maður og rétti upp
höndina. Stóri bíllinn snarstöðvaðist svo
að ískraði í hemlunum. Leiguhíll Hauksins
hafði haldið sig fast á etir stóra bílnum en
hafði ekki eins góða hemla og liann. Bíl-
stjórinn reyndi að beygja framhjá, en það
tókst ekki. Hann ók á hraðri ferð á aftur-
hjólhlíf stóra bílsins, svo að hann kastaðisl
upp að súlunni .og brotnaði að framan.
— Eg verð að ná í öskjuna! hrópaði Hauk-
urinn í eyrað á lafhræddum bílstjóranum.
Fjöldi fólks safnaðist saman kringum slys-
staðinn, en Haukurinn varð fljótastur til.
Hann reif upp bílhurðia. Halev sat með
brjóstið í klemmu við stýrið og hausinn
niður á bringu. Það virtist ekkert lífsmark
vera með bonum. Stóra askjan hafði legið
við hliðina á honum í framsætinu. Nú hafði
hún oltið vfir hann. Haukurinn náði i band-
ið, sem bundið var utan um hana og dró
hana lil sín. Hún var furðanlega þung. Þeir
af óhorfendunum, sem sáu liann taka öskj-
una, munu ekkert hafa hugsað um það. Það
var svo eðlilegt að askjan væri teldn ofan af
slasaða manninum. Fleiri og fleiri söfnuð-
ust saman kringum bílinn, en Haukurinn
komst út úr þregslunum.
Hann var í þann veginn að setjast inn
í bííinn aftur, þegar maður nokkúr stað-
næmdist fyrir framan hann. Það var sami
niaðurinn, sem áður hafði stöðvað Haley,
og Haukurinn þekkti að þar var kominn
einn af þjónunum úr Hálfmánanum. Þetta
var skýring á því hversvegna Haley notaði
sama bílinn, sem notaður hafði verið i dráþs
ferðina á miðvikudagsnóttina.
Maðurinn mun hafa starað sig blindan
á stóru öskjuna, því að hann varaði sig ekki
á hnefa Hauksins. Hann fékk hnefahögg
fyrir bringsmalirnar, svo að hann missti
andann. En liann sleppti samt ekki takinu,
sem liann liafði náð í jakka Hauksins. —
Haukurinn fékk bílstjóranum öskjuna, svo
að hann hefði báðar Iiendur lausar. Hinn
maðurinn var farinn að jafna sig og bjóst
til atlögu. En hann fékk nýtt hnefahögg svo
að liann datt kylliflatur á götuna.
Á meðan liafði bilstjórinn losað bílinn
úr þrengslunum, sem orðið höfðu kringum
slysstaðinn. Haukurinn hljóp inn í bílinn
áður en þjónninn kom fyrir sig fótunum
aftur, og bílstjórnn ók burt.
Við 72. götu bað Haukurinn hann um
að nema staðar og rétti honum annan fimm
dollara seðil. — Hann nægir vonandi bæði
fyrir aksturinn og hjálpina! Þakka yður
fyrir!
Haukurinn notaði þrjá leigubila enn og
ók langan krók uns hann loksins kom að
Copley-Vendome.
Hann gekk gegnum forsalinn og afþakkaði
er vikadregurinn bauð lionum að bera fvrir
liann öskjuna. En þegar Sarge, sem hafði
selið í forsalnum og heðið hans, kom að
lyftunni, sagði liann:
Eg lield að þér verðið að bera þessa
öskju fyrir mig, Sarge. Hún er þyngri en
ég hafði haldið.
— Sjálfsagt, húsbóndi. Annars hefi ég
merkileg tiðindi að segja yður. Og enn meira
getið þér fengið að vita hjá Clare.
Það er gott! En við látum það bíða
þangað til ég hefi fengið eitthvað að borða.
Eg er orðinn of seinn í matinn.
Eg hefi ekkert á móti að fá bita líka,
ef þér bjóðið mér ]iað, húsbóndi.
XXIV. Skipt um hlutverk.
Sarge tollaði vindilinn sinn í ákafa. Með-
an þeir voru að snæða hafði liann sagt
Hauknum hvers hann hefði orðið vísari af
Glare Lafare.
Eg hugsa að þetta geti jafnasl á við
afrelc yðar inni á skrifstofunni lijá Ballard,
sagði liann.
— Nei, þar skjátlast yður, Sarge.
Hvað eigið þér við?
— Eg hel'i lokið kapítula, en þér liafið
byrjað nýjan. Eg held að Clare geti gefið
okkur hlekkinn, sem vantar í keðjuna.
- Það er merkilegt að hún skuli núna
vilja segja yður hluti, sem hún var ófáanleg
til að segja áður.
— Það er ekkert merkilegt, Sarge, þegar
þér athugið það, að hún er kona. Þér verðið
að muna, að hún hefir annað álit á mér
á mér núna, eftir viðskiptin við Ballard.
Hún heldur líklega, að ]iað sé liennar vegna,
sem ég gerði þetla.
Það var leiðast að þér skylduð ekki
gera útaf við Ballard um leið, liúsbóndi.
— Nei, það hefði ekki verið heppilegl,
gamli vinur.
Vegna þess að þér voruð staddur á
skrifstofu lians, nieinið þér?
Ekki eingöngu það. En það er of
snemmt að bera niður á Ballard sjálfum fyrr
en við höfum upprætt bófaflokkinn lians.
• Það ætti nú að vera komið vel á veg.
Við höfum gert út af við Brady og Joe Kol-
nik, þjón Jóe og hann Slim getum við vist
lalið með lika. Og svo líklega Haley.
Jú, en við höfum ekki liitt mikilvæg-
asta bandamann hans ennþá. Og eina leiðin
til að okkur takist það er sú, að við látum
Ballard leika lausum hala um stund ennþá.
— Honum hlýtur að fara að verða erfitt
um að útvega sér leiguþý. Eg geri ráð fyrir
að Brady hafi verið eini maðurinn í útrás-
ordeildinni, sem hann gat treyst fyllilega.
Þar tiafið þér víst rétl að mæla, Sarge.
Hann þorir varla að sýna mörgum af und-
irmönnum sinum sinn rétta innri mann.
Ftestir þeirra eru víst lieiðarlegir lögreglu-
menn. En, vel á minnst, Sarge, hafið þér
nokkurntíma heyrt getið um dóna, sem heitir
Slianks?
— Shanks? Það er eins og mig rámi í. .
Mér datl hara í hug, að hann væri ef
til vill ekki þýðingarlaus. Eg náði i skjal á
borðinu hjá Ballard og notaði það til að
leika á Hypes með. Það var merkt „Einka-
mál“. Eg rak augun í blýantsskrot við eitt
nafnið á listanum. Þar stóð: „Ræða við
Sbanks um þetta. T. B.“ Það mun hafa