Fálkinn - 02.05.1947, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Það var enginn gleöiblær yfir
viðskilnaði þeirra, er þau stóðu á
brautarstéttinni. Hann óskaði
Iienni vitanlega alls góðs i starf-
inu og sagði hitt og annað
einskisvert til þess að leyna því,
sem liann langaði mest til að
segja, — og það yrði svo tóm-
legt og ömurlegt, þegar hún
væri farin.
Svo steig liún upp í lestina,
og bún fór að lireyfast.
— Eg skal skrifa! kallaði hún
út um gluggann. Eg skal
skrifa.
Klukkutíma seinna uppgötv-
aði Hinrik dálítið, sem kom
honum á óvænt. Hann hafði
verið lijá manni, til að tala við
liann um atvinnu og var á heim-
leið, þegar honum varð gripið
ofan i kápuvasann og fann að
pappírsblað lá þar. Hann tók
það upp og sá að þetta var 50
króna seðill. Fimmtíu krónur. .
það var langl síðan hann hafði
handleikið svo mikla peninga.
Anna fræka liafði þá viljað gefa
hpnum gjöf, án þess að minnast
á það. Fimmtíu krónur. Bara
að hann liefði uppgötvað ])að
svolítið fyrr, þá liefði liann get-
að boðið Lenu að lána henni
lielminginn og hún hefði ekki
þurft að veðsetja hring móður
sinnar fyrir ferðapeningunnm.
En voru þessir peningar í
rann og vern lán? Mundi það
ekki vera þannig, að Wilhelm
frændi vissi, að peningarnir vorn
i vasanum? Og þegar liann kæmi
lieim af spitalanum mundi hann
eflaust verða fokvondur yfir að
hafa jnissl peningana. Anna
frænka hefði sent frakkann án
þess að Wilhelm vissi nokkuð
um það. Og við peningamissinn
mundi sti-íðsöxin verða grafin
upp á ný. Nei, það væri best að
sleppa tilkalli lil peninganna,
þó að hann gæli illa án þeirra
verið. Annars gal líka liugsast
að þetta væri hrekkjabragð hjá
Wilhelm frænda. Hann mundi
núa hendurnar ánægjulega og
segja við Önnu konu sina: —
Þai'na sérðu, Anna, hvernig Iiann
er. Hann setur ekki fyrir sig
að halda peningum, sem liann
ekki á.
Nei, þannig var bróðursomir
Wilhelms frænda ekki, hugs-
aði Henrik Kraft með sér. Þeg-
ar honum varð gengið fram hjá
pósthúsinu nam hann staðar og
liikaði nokkrar sekúndur meðan
hann var að hugsa um hvort
hann ætti að lialda peningunum.
En svo skundaði liann inn á
pósthúsið og ski-ifaði nokkrar
línur lil ]>ess að gera grein fyr-
ir hvernig á seðlinum stæði. Til
vonar og vara sendi hann Önnu
frænku bréfið. Ef peningarnir
væru í raun réttri gjöf frá henni,
þá var best að það vrði þeirra
í milli.
Og svo leið og beið. Gráir,
ömurlegir dagar, bæði inni og
úti, sólarlausir og vonlausir. —
Lena skrifaði og Henrik skrif-
aði. Hún sagði honum frá ofurst
anum og starfi sínu og liann
lýsti i sínum bréfum framtíð-
inni, sem liann vænti sér. Hún
var björt — mjög björt — í
bréfunum. Það var nauðsynlegt
til að vega á móti rauninni. Og
á milli línanna lét liann skína
í gegn um, það sem hann hugs-
aði til hennar sjálfrar. Lena
gerði það sama. Hér og hvar i
bréfum hennar voru ofurhlil
orð, sem maður notar aðeins
við þá, sem manni þvkir vænt
um.
Hinsvegar heyrði Iiann ekkert
frá Önnu frænka. En einn dag
— Lena hafði þá verið í burtu
í þrjár vikur — var barið að
dyrum hjá Henrik og Wilhelm
frændi kom inn. Það var ekki
sami byrsti, þungi svipurinn á
honum og vant var áður þegar
Henrik hafði séð liann — hann
brosti meira að segja og tók
fast í liönd Henriks. Og hann
hafði um margt að tala þegar
Iiann var sestui- og hafði séð að
herbergið var ekki eins og æski-
legt liefði verði.
Og svo var það þessi seðill
—jú, liann lilaut að hafa gleymt
honum í kápuvasanum, þó að
það væri annars ekki honum
likt að ganga með lausa peninga
í vasanum. En maður er farinn
að gamlast og verða gleyminn.
Jú, hann gat ekki neitað því —
en hann liafði í raun og sann-
leika orðið hrærður yfir því að
Henrik skyldi hafa sent pening-
ana til baka. Æskan nú á tím-
um væri ekki vön að vera svo
samviskusöm, sagði hann. Og
að lokum sagði hann:
—- Faðir þinn og ég litum
einu sinni hvor sinum augum
á verslun, sem við áttum að
gera saman. Eg vil ekki reyna
að grafa það upp aftur. Eg segi
aðeins, að ég hélt að ég hefði
rétt fyrir mér, og það sama
hélt hann um sig. Hvorugur
vildi láta undan, og þvi fór sem
fór. Nú þegar ég sé hvernig
þú liagaðir þér, fer ég að halda
að það hafi verið liann faðir
þinn, sem hafði rétt fvrir sér.
En við skulum elcki tala meira
um það. Þú ert sonur eina bróð-
ur míns og blóð er þykkara en
vatn — það finn ég nú. Má ég
rétta þér höndina, Henrik. Og
ef þú vilt flytjast héðan úr
bænnm þá liefi ég lausa stöðu
handa þér i verksmiðjunni
minni.
- Ef þú vilt ....
Þetta gat ekki verið satt. Það
var ómögulegt. Hann var að
dreyma, og eftir augnablik
mundi hann vakna til biturs
veruleika.
— Jæja, liverju svarar þú,
Henrik ?
—- Eg skal koma undir eins,
Willielm frændi, sagði ungi mað-
> urinn glaður. En svo varð hon-
um hugsað til Lenu. Hann lang-
aði til að hitta hana einu sinni
enn áður en vegir þeirra skildu.
— Það er að segja, ég kem eftir
nokkra daga, ef það hæfir,
frændi. Það er ýmislegt smá-
vegis, sem ég þarf að ráðstafa
liérna, áður en ég fer úr bæn-
um.
Frændinn kinnkaði kolli. Og
svo lagði hann 50 króna seðil
á borðið.
— Hann er þinn, Henrik, úr
því að liann var í frakkavasan-
um. Og hérna eru nokkrir fleiri,
svo að þú getir borgað skuldir
þinar áður en þú ferð — held-
ur þú að þér dugi þúsund krón-
ur?
Henrik varð svo yfirbugaður
að nann gat ekki þakkað eins
vel og hann vildi..
— Þakka þér fvrir — það cr
meira en nóg, svaraði hann. -
Má ég skoða þetla sem fyrir-
framgreiðslu á kaupinu?
— Nei, sem rentur af seðlin-
um, sem þú fannst, drengur
minn og sendir aftur. Því
að það er nú einu sinni svo, að
sá ærlegi lifir lengst. En við
skulum ekki tala meira um það
— eigum við ekki áð segja að
þú ko’mir eftir viku? Og svo
vona ég að þú skiljir ekkert
eftir hérna i bænum í það
minnst engar skuldir.
En eilt varð Henrik að skilja
eftir og það var Lena, sem
mundi koma aftur eftir 'tvær
vikur, því að þá var slarfi henn-
ar hjá ofurstanum lokið. En
enginn getur öðlast allt í henni
veröld - að minnsta kosti ekki
í einu. Og fjarlægðin á milli
staðanna var ekki ægilega löng.
Það var liðinn mánuður síðan
gráa og leiða í’igningardaginn,
sem hann bafði fvlgt henni á
brautarstöðina og hjálpað henni
með farangurinn daginn, sem
bonum fannst allt vera svo von-
laust. Og nú skein sól í heiði,
hæði úti og inni.
Lena stóð rjóð og frískleg í
kinnum á stöðinni hjá sér þeg-
ar liann kom, og augu hennar
ljómuðu af gleði þangað til
liann sagði að hann yrði að halda
áfram ferðinni daginn eftir. En
fyrst varð hann nú að segja
henni frá öllu, sem við hafði
Framh. á bls. H
Flóð í Themsánni. MeÖan fláðin stáðu sem liæst í Englandi, var þann-
ig umhorfs á aðalgötn bæjarins Datchet i núnd við Windsor.