Fálkinn - 22.08.1947, Blaðsíða 6

G
FÁLKINN
Myndasag'a:
7
¥e§aling,arnir Victor llngo
])ag nokkurn kom Javert óvænt
í hcimsókn á skrifstofu Madeleines
og baðst afsökunar á fyrri hegð-
un sinni.
Hann játaði, að hann hefði lengi
g'runað borgarstjórann um að vera
Jean Valjean galeiðuþræl sem lög-
reglan hefði verið að leita að. Nú
hefði hinn rétti Jean Valjean vcrið
handtekinn og yrði leiddur fyrir
rétt. „Allar rannsóknr mínar í Fav-
erolles og aðrar athuganir um yð-
ur liafa rcynst ástæðulaiísar, og þvi
hið ég yður afsökunar, herra horg-
arstjóri.“
„Hinn rétti Jean Valjeaii situr i
varðhaldi í Arras?“
„Ja-há,“ sagði Madeleine stuttara-
lega. „Hvenær verður mál Jiaiis
tekið fyrir?“
„Á morgun. Eg fer með póst-
vagninum þangað í nótt til þess að
þess að bera vitni í málinti." Ja-
vert hneigði sig enn einu sinni
og fór.
Madeleine gekk út skömmu siðar
og gerði þær ráðstafanir, sem gera
þarf undir langa ferð. Hann skipaði
málum Fantinc eins og best var
hægt, kom reglu á fjárreiður sín-
ar og aflaði sér farkosts lil Arras.
Sú hugsun hafði að vísu Iivarflað
að honum, að láta hinn handtekna
,,Valjean“ hljóta* refsingu fyrir g'jörð
ir annars manns. En þá var eins
og gamli biskupinn hvíslaði að hon-
um: „Farðu, gefðu upp nafn þitt,
frelsaðu hinn saldausa!"
Madeleine háði harða innri bar-
baráttu. Átti hann að yfirgefa alll
það, sem hafði skapað hér? Hið
nýja nafn hans yrði svívirt sem
hið fyrra. Kannske átti hann eftir
að kynnast galeiðunni á ný, þar
sem hann yrði hæddur með borg-
arstjóranafnbótinni, sem liann einu
sinni hafði haft. ög allt þetta hlaut
al' umrenningi, isem átti-að fara að
dæma í hans stað.
í dögun sat Madeleine ennþá á
stólnum og álti í stríði við sjálfan
sig.
CoouriQhl P. I. B. Bo* 6 CoDenhooen
Það var barið að dyrum. „Vagn-
inn er tilbúinn, herra borgarstjóri/
Madeleine lagði af stað lil Arras.
Ökuferðin gekk illa, af þvi að vagn
inn var hrörlegum. Á leiðinni varð
annað hjólið fyrir hnjaski, þegar
klaufgefin ökuþór renndi vagni sín-
um utan i það.Vagn Madeleines varð
óhæfur til að komast lengra og illa
gekk að afla nýs farkosts.
Dulin gleði vaknaði í hugskotum
hans. Voru jietta ekki forlögin að
grípa í taumana? Átti hann ekki
að liverfa heim aftur? Allt í einu
bar að pilt, sem gat flutt hann til
Arras. Og Madeleine lagði af stað.
KI. 8 kom hann á áfangastaðinn.
ílann gaf sér ekki tíma lil að mat-
ast en fór að leita að réttarsahumi.
Brátt fannst hann, en varðmaður-
inn vildi ekki lileypa honum inn,
af því að allt væri fullt. Madeleine
skrifaði nokkur orð á miða og bað
hann að koma honum lil réttarfor-
setans. Augnabliki síðar stóð hann
í réttarsalnum.
Hinn ákærði var alls ekki ólíkur
honum, fljótt á litið, en neitaði i
sifellu að hann væri Jean Valjean,
þó að bæði Javert og 3 galciðu-
þrælar þættust þekkja hann sem
Valjean af fyrri kynnum i Toulon.
Þegar Madeleine gekk inn, heils-
uðu allir heidri mennirnir honum,
þvi að hann var þekktur fyrir
dugnað sinn i Montreuil. Verjandinn
var að fytja lokaræðu sina og' hafði
bersýnilega fátt til varnar sakborn-
ingnum.
Copvf'oK* P. I. B. Bo* 6 Copenhogen
Opinberi ákærandinn tugði síðan
upp framburð Javerts, sem kvað
Valjcan liafa verð hættulegan gal-
eiðuþræl, sem oft hefði reynt að
strjúka. Hann hefði stolið frá bisk-
upnum í Digne og framið önnur
afbrot. Jarvert jiekkti liann lika frá
því er liann var refsifangi í Toulon.
Síðan voru 3 samtíðarfangar Val-
jean frá Touon kvaddir inn og
kváðu þcir allir ákærða og Valjean
vera einn og sama manninn.
Allt í einu heyrðist hvell rödd
utan úr sal: „Lítið þið hingað“.
Það var Madeleine sem hafði stað-
ið upp og sagt þessi orð. Allra áugu
mændu nú á hann.
„Þekkið þið mig ekki?“ sagði
hann við galéiðuþrælana þrjá.
Þeir hristu höfuðið. Madeleine
gekk til dómsforsetans og sagði:
„Látið þennan mann lausan, ég er
Jean Valjean.“
Undrun og skelfingu lostið glápli
fólkið á Madeleine, og dómsforset-
inn spurði, livort nokkur laéknir
væri við.
„Eg' þarf ekki læknis við,“ sagði
Madeleine, „ég er ekki vitlaus,“ „Eg
er Jean Valjean, en hefi gengið und-
ir dulnefni síðustu árin og þannig
falið mig. Þér getið tekið mig fast-
an. Eg hefi stolið frá biskupnum i
Digne og framið önnur afbrot. Ja-
vert mun vafalaust kannast við mig,
ef hann alhugar betur.“