Fálkinn - 22.08.1947, Blaðsíða 13

F Á L Ií I N N
13
KROSSGÁTA NR. 646’
Lárétt, skýring:
1. ÁræSin, 5. skóhljóð, II). fljót-
ið, 12. flík, 13. eldstæði, 14. skelfd-
ist, 11). verk, 18. félög, 20 ráðning,
22. efni, 24. mökkur, 25. Umbrot,
26. missir, 28. setja, b.h., 29. end-
ing, 30. tygging, 31. stjórnar, 33.
tveir eins, 34. flýi, 36. flanar, 38.
fiður, 39. rusl, 40. ílát, 42. stúlka,
45. ríki, 48. bæstur, 50. skelin, 52.
mikill, 53. söngfélag, 54. lána, 56.
ættingja 57. flana, 58. sliemmdur,
59. hrauk, 61. kaffibrauð, 63. stefna,
64. reiðihljóð, 66. lágfóta, 67. kað-
all, 68. krökt af, 70. ómarga, 71.
Ás, 72. svertinginn.
Láðrétt, skýring:
1. Grikkur, 2. randa, 3. umhugs-
un, 4. félag, 6. setti saman, 7. mál,
8. óhreinkar, 9. bagla, 11. lieiður,
13. amboð, 14. crfiði, 15. kona,
17. gljúfur, 19. hryllir, 20. hár, 21.
hita, 23. pest, 25. op, 27. g'uð, 30.
gælunafn, 32. uppfinning, 34. skýli,
35. hlemmur, 37. fljót, 41. vikublað,
43. æsta, 44. dægradvöl, 45. borð-
aða, 46. friða, 47. fiskurinn, 49.
tala, 51. karldýr, 52. eins, 53. vegg-
ur, 55. konu, 58. fljót, 60. dyggur,
62. form, 63. kallar, 65. jirep, 67.
grein, 69. ósamstæðir, 70. frumefni.
LAUSN A KR0SSG. NR. 645
Lárélt, ráðning: '
1. Stúrinn, 5. lireyfil, 10. ala, 12.
all, 13. kul, 14. ull, 16. tug, 18. ær-
an, 20. Þráin, 2S. Rist, 24. ið, 30.
þig, 26. fat, 28. lúr, 29. ið, 30.
gana, 31. arin, 33. ræ, 34. forn,
36. laug', 38. möl, 39. sog, 40. gól,
42. tarf, 45. fága, 48. T.S. 50. næla,
52. súla, 53. Na, 54. rós, 56. lak,
57. æla, 58. fín, 59. ítur, 61. stóll,
63. g'las,, 64. mor, 66. afa, 67. slá,
68. fái, 70. aka, 71. alfaðir, 72.
prestur.
Lúðrétt, ráðning:
1. Strætið, 2. raun, 3. ill, 4. Na,
6. rá, 7. elt, 8 ylur, 9. listræn, 11.
flá, 13. kaf, 14. urga, 15. lifa, 17.
gil, 19. rið, 20. þinn, 21. nart, 23.
súr. 25. þar, S7. tia, 30. golan, 32.
nugga, 34. fiit, 35. vot, 37. Góa, 41.
stríkka, 43. ræl, 44. flas, 45. fúll,
46. ála, 47. hanskar, 49. sót, 51.
Alcta, 52. sæla, 53. nía, 55. sum,
58. flá, 60. rofa, 62. ófá, 63. glas,
65. ráð, 67. ske, 69. I.I. 70. ar.
*****
yrði varanleg, — og eí' liún yrði það var
gott að eiga einhvern samastað vísan.
Lilly nam staðar og var forviða er hún
kom inn í fordyrið að íhúð sinni. A gólf-
inu við fætur liennar lá simskeyti.
Hún tók það upp og opnaði það for-
vitin. Þar stóð:
„Þér fóruð að ráðum mínum í fyrsta
sinn — ye.rið það aftur. Farið undir
eins og þer hafið fengið þetta skeyti,
í Sortegade 116111 t. v. Þar fáið þér frek-
ari upplýsingar
Sá sami og seinast."
Lilly stóð agndofa með símskeytið í
liendinni og starði forviða á það.
Þessi dularfulli vinur, sem vildi hjálpa
henni, lilaut þannigi að fylgjast með því
sem lnin liafðist að, úr því að hanii vissi
nú þegar að hún liafði lekið stöðuna á
Helmegaard.
Hún leit á stimpilinn og sá, að sím-
skeytið var senl þennan sama dag, og að
því er hún gat besl séð, fyrir aðeins
klukkutíma.
Hún gekk liægt og lntgsandi inn í íbúð-
ina.
Átli bún að fara á þennan slað, sem
nefndur var i skeytinu. Og hvern mundi
liún liitla þar?
Jæja, hún liafði nægan tíma til að ráða
það við sig, fyrst álti hún að borða með
Sveini Ivarter, og siðan átti hún að fara lil
málaflutningsmannsins og svo .... Sorle-
gade? Ilún minntist þess nú, að þessi
slaður var ekki Iangt frá skrifstofu mála-
flutningsmannsins, liún yrði ekki margar
mínútur að ganga þangað, og ekki gat
það spillt neinu þó að hún færi.
Meðan hún var að ganga frá dótinu,
sem hún ætlaði að hafa með sér, var hún
að liugsa um livort hún ætti að segja
Karter frá símskeytinu, en eftir að hafa
hugsað sig um dálitla stund komst hún
að þeirri niðurstöðu að hún skyldi ekki
gera það þá niundi hann kannske fara að
spyrja liana í aþula, og hún gæli þá ljóst-
að upp áformum sínum, fyrst og fremst
viðvíkjandi þvi, sem hún ætlaði að fá
framgengt við hann nefnilega viðvíkj-
andi ætlerni sínu.
Þegar lnm hafði lokið við að láta niður
í töskuna og Jiafði gengið frá öðru, sem
lum þurfti að gera, sá liún að klukkan var
orðin svo margt, að lnin varð að liafa
hraðann á lil þess að komasl á mötstaðinn
á réttum tíma.
Hún læsli vandlega á eftir sér, leit einu
sinni enn eftir livorl símskeytið kvnlega
væri í töslai liennar, og liljóp svo niður
stigann.
Hún tók sporvagn á Ráðliústorgið — og
í fjarlægð sá hún Svein Ivarter standa og
biða, með Samo við lilið sér. Þeir voru
eitthvað svo framandi þarna í liringiðu
hversdagsins. Það var eins og hvorugur
þeirra ætti þarna heima. Það var eldvi nema
eðlilegt að Samo stingi i stúf við aðra, en
Sveinn Karter .... Nei, það var eins og
lienni liefði fundist áður — lumn átti Jjesl
Jieima út i sveilinni, á jörðinni .... Hann
var tígulegur maður og vel að sér gerr,
þarna sem liann stóð, en krafluriim, sem
einkenndi persónuna átti eldd lieima þarna
á Rauðatorginu.
Samo hafði komið auga á liana, hún
sá að svertinginn var að benda húsbónda
sínum á, að nú væri bin að koma, og Karl-
er sneri sér í áttina til hennar. Hann gát
elcki komið auga á Jiana, en samt Ivfti
hann hendinni í kveðjuskyni.
Hann lirosti þegar liún kom lil lians.
—Samo liefir fundið Jilla en skemmti-
lega veitingastofu hérna i nágrenninu, sagði
hann glaðlega. Komið þér, við skulum fiýta
oldcur þangað, þér eruð svöng líka er
það elclci?
— Sársvöng, sagði hún.
Hann tók undir arm hcnni - þau fóru
af slað, og eftir örfáar minúlur komu þau
á matstaðinn.
Þetta var ílmrðarmesti hádegisverðurinn,
sem Lilly liafði borðað í mörg ár. Sveinn
Karter var hinn ræðnasti undir borðum og
hún skemmti sér ágætlega, svo að það lá
við að lienni þætti miður þegar liann stóð
upp og bjóst til að fara.
— A ég að aka yður á skrifstofu Mul-
bergs ?
Lilly hrisli höfuðið.
Hún er hérna rétt hjá, svo að það telc-
ur þvi elcki, þakka yður fyrir, en livar eig-
um við nú að hittast næst, og hvenær?
A sama slað, stalclc hann upp á, og live
lengi Iialdið þér að þér verðið í yðar er-
indagerðum ?
í mesta lagi klulckutíma, svaraði luin.
Þá skulum við hijtast eftir klukku-
tima.
Þau tókusl i liendur, Samo tók hand-
koffortið hennar og Lilly flýtti sér af slað
aftur. Eftir tæpar fimm mínútur nam lnin
staðar fyrir utan slcrifstofu Mulbergs. Hún
barði á dvr og geklc inn í fremri stofuna.
Holters, gamli bókarinn, var þar ekki,
en gamla konan, sem Lilly lcannaðist svo
vel við, sat á hans stað.
Lilly heilsaði henni vingjarnlega.
Er Holters ekki viðstaddur i dag?
Hann er veikur, svaraði konan, en
lierra Mulberg er við. Nú skal ég láta
bann vita.
Hún hvarf inn i innri slofuna og koma
aftur að vörmu spori og bað Lilly um að
ganga inn.
Mulberg stóð kurteislega ii]ip þegar hún
kom inn í dyrnar. Hann brosti vingjarnlega
til hennar og lók fast í hendina á henni.
Gerið þér svo vel að fá yður sæti,
ungfrú Tarl, sagði liann. Má ég bjóða yður
vindling?
Þalcka yður fyrir! Hún tólc vindling og
Iian kveikti i bjá lienni. Svo settist bann