Fálkinn


Fálkinn - 16.01.1948, Blaðsíða 12

Fálkinn - 16.01.1948, Blaðsíða 12
12 FÁLKINN SKALDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET _7 8 Tveggja herra þjónn ast ketti með teygðar lappir og langa rófu þegar það livarf yfir húsþakið. Innan úr herberginu bak við feitu kerlinguna glumdi í sífellu í grammófóni. Það var galli í plöt- unni svo að grammófónninn lijakkaði í sama farinu ogendurtók í sífellu „Je t’aime, je t’aime — ég elska þig, ég elska þig“. Konan í glugganum hreyfði sig ekki. Hún heið. Cally fannst því líkast sem öll nóttin væri að bíða eftir einhverju. Óskilj- anlegur ótti greip liana. Þegar Hoot liafði séð kerlinguna liafði liann reigt höfuðið aft- ur á bak og numið staðar. Ilann hafði kreist hönd Cally. Svo tók hann á rás aftur og fór mikinn. Cally fann að liönd hans skalf. Þau sáu aðeins eina manneskju enn þang- að til þau komu að hliðum neðanjarðar- stöðvarinnar við Avenue de la Boetle. Og i þetta skipti var það sem þau sáu enn frá leitara en bakara, sem er á ferli um miðja nótt og nemur staðar liinu megin á götunni og hlístrar, eða feit kerling, sem hallar sér út um glugga og lætur kaldan gustinn leika um sig meðan grammófónsnál villist sama umfarið á plötunni og endurtekur í sífellu „ég elska þig“. Á Avenue de la Boet- le, aðeins nokkur skref frá bláa ljósinu yfir innganginum að neðanjarðarbrautinni, var ljóslcer með gulu Ijósi. Undir þessu ljós- keri var lítill drengur að leika sér aleinn. Hann var með seglgarnsspotta og hafði lmýtt spýtukuhb í annan endann á spotl- anuin. Svo kastaði hann kubbnum hvað eftir annað í luktarstólpann og dró liann að sér. Tilgangslaus og fánýlur leikur. Drengsnáðinn var lítill og vesaldarlegur, en með vatnsgrautarmaga og spóalappir, eins og sjá má á mörgum frönskum hörnum, sem lifað hafa þýska hernámið og ekki hafa heyrt aineríska fjármálamenn rausa um hve gott Frakkar hafi átt á hernámsárun- unum, þrátt fyrir allt. Nú fór að rigna. — Við skulum hlaupa! sagði Hoot. Þau hlupu framhjá drengnum. Þeyttust fram hreiða gangstéttina þangað til þau komu að inngönguhliði neðanjarð- arjárnbraitarinnar. Þar loguðu hlá Ijós og lýstu upp marglitar postulínsflugurnar, sem þökklu veggina. En allt var þetta óþvegið. Veggirnir voru alseltir skitugum auglýsing- um, ásamt nokkrum nýjum, sem stjórnin hafði látið drcifa um horgina i skyndi, og voru þær límdar ofan á hinar óhreinni eldri auglýsingar, sem prentaðar voru með þýskum gotneskum hókstöfum. Hoot keypti farmiða í lúkunni. Hann sagði við Cally: — Við erum tilneydd að skipla um lest tvisvar sinnum, við Rond Pont og svo aft- ur við Place de la Concorde. Meðan hann var að segja þetta heyrðist drynjandi undirgangur neðan úr djúpinu. Snöggur gustur kom þegar loftið þrýstist upp brattan uppganginn, undan lest sem kom vaðandi gegnum þröng jarðgöngin. Hún heyrði hjólin glymja við teinana. Þau fóru niður marga stiga, Hoot og hún. Renni- stigarnir höfðu ekki verið í notkun í mörg ár. Þeir voru á vinstri hönd henni, löng röð af gagnslausum stigaþrepum, sem báru vitni tækni fortíðarinnar, voru minnismerki friðar og gleði og sælu og siðmenningar Parísarborgar, þeirrar sem var. Gúmmí- ræmurnar höfðu verið rifnar af strigahand- riðunum, sem nú voru liætt að lireyfast, og liengu eins og druslur eða svartar nöðrur á víð og dreif. Loftið varð þyngra og þyngra. Votir yfirskórnir á Cally sukku í hauga af bréfarusli og1 öðru rusli á stéttinni, sem ekki hafði verið sópuð lengi. Stéttin har svip löngu tómu gatnanna fyrir ofan; löng og ömurleg teygðist hún út í fjarskann þangað til hún hvarf að kalla í hálfrökkrinu við op jarðgangnanna, þar sem hrautarteinarnir hurfu í algleymings myrkri. Hún sagði: -—Nú get ég komist heim á gistihúsið hjálparlaust, Hoot. Eg get litið á uppdráttinn fyrir neðanjarðar- hrautirnar og er viss um að rata frá stöð- inni og á gistihúsið. Þetta er ekki neðanjarðarbraut, sagði Hoot, — það er Metróin. Við erum í Paris núna. — Jæja—jæja. Rödd hennar skalf lítið eitt. — Þú getur kallað það hvað sem þú villt. Þú getur kallað það Metro Goldwyn og Mayer lika, ef þér þóknast. Vertu sæll, Hoot. Afsakaðu mig. Eg er ákaflega mædd yfir þessu öllu. Gerðu nú svo vel að fara. Ef þú gerir það ekki þá er ég hrædd um að ég verði mér til skammar aftur, eins og þegar ég hitti þig. Hann hélt í hönd henni. — Við erum skrambans flón, hæði tvö, Cally. Eg held áfram að gleyma því að þú hefir heðið mín i finnn ár. Það hefir ekki verið neitt sér- lega gaman. Hún losaði á sér liöndina. — Gerðu svo vel að heimsækja Paul á morgun svo að hann geti lijálpað þér til að flýja. Þú getur málað í einhverju öðru landi. Og þar gætir þú íengið að lifa í friði. „Svei attan, sagði Hoot allt í einu. Það liafði fokið í liann. Þeir fáu, sem komnir voru til að híða eft- ir lestinni, Iiöfðu staðnæmst á liinum enda stéttarinnar. Flestir voru verkamenn. Vegna þess hve hirtan var slæm virtusl þeir allir vanskapaðir er horft var á þá úr fjarlægð, líkast Jjví að þeir væru ekki anað en stór- ir hausar, hreiðar axlir og með örmjóa, hogna fætur. Tröllaukna skugga þeirra lagði þvert yfir hrautarteinana og upp á bogadreginn vegginn fyrir handan. Miðja vegu á stéttinni sátu tvær stúlkur á heklc. Þær voru með þessa afkáralegu vefjahetli sem seldir voru í ódýru hattahúðunum og óbrotnum kápum úr lélegu efni, slitnum pilsum og skankarnir voru bláir og sokka- lausir. Á vörunum var þykkt lag af rauðu smyrsli, vellyktandi, sem selt var undir nafninu varastipti á svarta markaðinum. Með þreyttum augunum höfðu þær gert skyndimat á Hoot, síðan höfðu þær sett upp furðusvip er þær sáu minkaskinnkápu Cally og gátu ekki botnað í livernig á því stæði að jafn bersýnilegur ræfill og Hoot skyldi fá að vera nærri henni. Og svo létu þær þau liggja á milli liluta. Þarna niðri var allt óhreint og úr sér gengið. Hún spurði: — Þú ætlar vonandi að láta liann Paul hjálpa þér? og um leið fann hún að Hoot var lika ólireinn og úr sér genginn. Bindið, sem liann var með um höndina var blettótt og gamalt. Og það hafði verið illa frá því gengið. IJún hafði ekki einu sinni liugmynd um livernig hann liafði meiðst. — Fari hjálp Páls til lielvítis, sagði Hoot. — Þú liefir fengið þig fullsadda af mér meðan ég var í hurtu. Fjárinn hirði þig, sagði Cally, sneri haki við honum og vonaði að hann mundi fara. Svo fór stéttin að nötra aftur. Dynjandi hávaði heyrðist úr annarri svörtu holunni, þar sem brautarteinarnir hurfu í myrkrið. Skækjurnar tvær stóðu upp af bekknum og gengu í hægðum sínum út að þeim enda stéttarinnar, sem verkamennirnir stóðu á. Úr hellisopinu sást hjarmi, sem óx fljótt og varð að ofbirtu er leslin kom þjótandi upp með stéttinni. Birtan var hvit og sterk, svo að pils kvendanna tveggja urðu gagn- sæ. Svo rann ljósið fram hjá þeim og hemlunum var beilt svo að iskraði og ýlfr- ið frá hjólunum fyllti stöðina ferlegustu óldjóðum. Vagnadyrnar opnuðust, lestar- vörðurinn hlés í hlistru. Það hvein í þrýsti- loftinu um leið og hemlunum var létt af hjólunum. Cally fór ein inn í vagninn og settist. Að vörmu spori kom Hoot á eftir og settist hjá henni. — Afsakið mig. Það fauk dálitið í mig. Hlusiaðu nú á mig. Lofðu mér að tala dálítið við þig, gerðu mér þann greiða. Gildur maður og kaupmennskulegur á svi]> kom hlaupandi að vagninum með langan, svartan ullartrefil flaksandi á eftir sér. Ilann smokraði sér inn um dyrnar i sama bili sem verið var að loka þeim og settist í sama vagninn sem þau sátu i, Cally og Iloot. Stöðin, sem var illa lýst, hvarf von bráðar sjónum, hláu ljósin hurfu og allt varð dimmt fyrir ulan gluggana, aðéins sást ljósi hregða fyrir þegar lestin rann framhjá aðvörunarmerkjunum, sem voru meðfram teinunum inni í jarðgöng- unum. I vagninum voru engir nema Cally, Hoot og gildi maðurinn. Hoot hélt áfram: — Það sem ég vildi reyna að fá þig til að skilja er þetta, að Iíkast til skjátlast þér algerlega i hugmynd- um þínum um mig. — Eg held ekki að mér skjátlist í einu einasta alriði viðvíkjandi þér. Þú um það, sagði Hoot. — Þá hekl ég mér sé best að fara út úr lestinni á næslu stöð. Hann hallaði sér aftur í sæt-

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.