Fálkinn - 16.01.1948, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 663
Lárétt, skýring:
1. Mjög, 4. bleyta, 7. lilass, 10.
skyggn, 12. andaður, 15. verkfœri,
16. ílát, 18. verkfæri, 19. horfa,
20. konungur, 22. fiskur, 23. ferð-
ast, 24. atviksorð, 25. verkur, 27.
himnabrauS, 29. sendiboSa, 30. bíS-
ur, 32. dreifi, 33. liesta, 35. manns-
nafn, 37. eySir, 38. leikur, 39. fúl-
menniS, 40. neitun, 41. faSmur, 43.
sjór, 46. lielsi, 48. sekt, 50. ein-
sömul, 52. fiskur, 53. atar, 55. hlekk,
56. fiskur, 57. fólk, 58. gangur, 60.
huggun, 62. félag, 63. hesti, 64. álfa,
66. kennari, 07. ilmaSi, 70. háls-
bnýti, 72. egg, 73. kalla, 74. slcáld-
verk.
Lúðrétt, skýring:
1. Syndakvittun, 2. l'élag, 3. göt-
ótt, 4. vopn, 5. ieikur, 6. veifa, 7.
fæSa, 8. ósamstæSir, 9. mannsnafn,
10. vin, 11. tré, 13. mann, 14. hljóti,
17. fum, 18. karlfugl, 21. líffæri,
24. skemmdur, 26. ilát, 28. klæSn-
aSur, 29. spíra, 30. Idaða, 31. slitna,
33. drottnara, 34. cldstæði, 36. bit,
37. fönn, 41. biðja, 42. orka, 44.
slæm, 45. tætti, 47. lokan, 48. ó-
dámur, 49. gælunafn, 51. sér ,eftir,
53. pestin, 54. krassa, 56. væla, 57.
land, 59. skógardýr, 61. enda, 63.
flik, 65. loft, útl., 68. ósamstæðir,
69. reið, 71. fangamark.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 662
Lárétt, ráffning:
1. Sef, 4. skuld, 7. öli, 10. sprakk,
12. útsýni, 15. O.Æ. 16. grút, 18.
skap, 19. D.N. 20. stó, 22. áta, 23.
kul, 24. kæn, 25. aða, 27. urrar, 29.
mal, 30. snark, 32. fár, 33. kolla,
35. raun, 37. Karl, 38. af, 39. lóunn-
ar, 40. Fe, 41. Oddi, 43. lest, 46.
korri, 48. sný, 50. norpa, 52. kró,
53. sigla, 55. núa, 56. ári, 57. óma,
58. Isa, 60. alt, 62. La, 63. úfur, 64.
rifa, 66. lá, 67. friður, 70. naskur,
72. iða, 73. töfin, 74. lcór.
Láffrétt, ráðning:
1. Spætan, 2. er, 3. fag, 4. skútu,
5. um, 6. dúkur, 7. ösp, 8. L.Ý. 9.
indæll, 10. S.O.S. 11. krá, 13. tal,
14. inn, 17. tarf, 18. skar, 21. óðar,
24. kall, 26. Ara, 28. ráðning, 29.
ari, 48..síar, 49. Ylir, 51. pallur, 53.
mor, 30. svalk, 31. kuldi, 33. Ivaren,
34. Ajjena, 36. Nói, 37. kal, 41. orri,
42. dró, 44. son, 45. trúa, 47. okr-
aði, 48. siar, 49. Ýlir, 51. pallur, 53.
srnurt, 54. asinn, 56. álf, 57. ófu,
59. afa, 61. tár, 63. úða, 65. ask,
68. ið, 69. æf, 71. Kó.
inu, stakk höndunum í vasann og lygndi
aftur augunum.
Eftir að lestin var komin á fulla ferð
hafði sá, sem síðastur kom inn, valið sér
stað næst dyrunum. Ilann selti hrúna regn-
hlífina sína við hliðina á sér. Dró djúpt
andann. Lítil, þykk gleraugu hengu á
klumbunefinu á lionum. Smámsaman hægð
ist honum andardrátturinn og hann leit til
Hoots. Svo tók hann hálfreyktan vindlipg
upp úr vasanum. Beint yfir liöfðinu á hon-
um var auglýsing um að ekki væri leyfi-
legt að reykja í þessum vagni. Hann tók
upp kveikjara og var i þann veginn að
bera eld að vindlingnum þegar liann tók
eftir að Cally liorfði á liann. Nú leit liann
á auglýsinguna og hrosli afsakandi til
Cally.
Þegar maðurinn sem sat þarna and-
spænis henni selti þumalfingurinn á hjól-
ið á kveikjaranum og sneri því gat liún
greint sarghjólið og sá neistana fjúka. Aft-
ur kom angistin yfir hana og henni fannst
hún vera að upplifa eilthvað, sem hún
hefði upplifað fyrr. Hún starði fram og
reyndi, þó nærsýn væri, að fá glögga mynd
af þessum manni. Hún gerði sér ekki ljóst
að hún var að trufla dálítið, sem frá þessa
manns sjónarmiði var niðurlag mjög venju-
legs viðskiptamáls.
Hann misskildi þetta, að hún starði svona
á hann. Lestin hægði á sér. Eftir eina eða
tvær mínútur mundi hún nema staðar á
næstu stöð. llann hafði byggt framkvæmd
sína á mjög einfaldri áætlun, eins og liver
duglegur maður i þessari grein gerir. Allt
var undir því komið að hann gæti lokið
framkvæmdinni augnablikinu áður en
dyrnar opnuðust; þá gæti hann gengið ró-
legur út úr vagninum þó að þessi unga
kona æpti og veinaði, og horfið löngu áð-
ur en nokkur gerði sér grein fj'rir livað
slceð hefði í raun og veru. Sjálfur var hann
svo hversdagslegur i útliti, svo hlutlaus að
enginn var vanur að taka eftir honum,
hvorki lyrir né eftir að hann framdi svona
verknað, og enginn gat munað eftir neinu
svo sérkennilegu við hann, að hægt væri
að gefa lögreglunni sæmilega lýsingu á
honum.
Nú spruttu litlir svitadropar frarn á enni
hans. Einfalda áætlunin hans hafði brugð-
ist. Af einhverjum fjandans klaufaskap
liafði hann vakið eftirtekt lconunnar á sér.
Og það var meira en hölvað. Það var öllu
fremur tortiming. Maðurinn hafði ekki
nema eitl stykki af áhöldum sínum á sér.
Það var vitanlega einn þáttur i vinnubrögð-
um hans, að undir eins og hann iiafði tæml
viðkomandi áhald, iiver svo sem öðlaðist
þann heiður að taka við innihaldinu, þá
losaði hann sig við málmpípuna eins fljótt
og hann gat. Venjulega fór liann þannig
að, að liann fór inn á eitt af opinberu sal-
ernunum, sem Frakkar hafa svoddan kynst
ur af viðsvegar um landið, á sama hátt og
önnur lönd hafa kynstur af pósthúsum eða
bílvegum, og kom svo út aftur og var reiðu-
búinn til að láta livern sem var leita á sér,
og hvar sem var. Þetta var einn kosturinn
á hinu einkennilega áhaldi lians. Það var
hvorki lengra né gildara en svo að hægt
væri að stinga því niður í salcrnispipu, og
málmurinn i því var þannig gerður, að
hann levslisl upp í vatni á nokkrum vik-
um.
Aldrei liöfðu kringumsfæðurnar neytt
liann til að breyta áætlim á síðasta augna-
hlilii. Hann hafði meslu ótrú á að taka til
nýrra ráða á síðasta augnabliki. Nú luigs-
aði liann til nýju ávaxtatrjánna, sem liann
ætlaði að kaupa, til hússins síns og lil
langrar og friðsællar elli, sem liann ætlaði
að njóta í næði. Reiðin blossaði upp í hon-
um út af því að þessi stelpuklaufi þarna
hinu megin í vagninum skyldi vera svo
forhert og svo gersneydd öllum manna-
siðum, að liún færi að góna á mann, sem
var í þann veginn að ljúka við mjög arð-
vænlegt fyrirtæki.
Það fóru að heyrast smáskellir í lijólun-
um undir vagninum. Nú voru ekki nema
nolckrar sckúndur þangað til dyrnar yrðu
opnaðar. Hann varð gramari og gramari
við konuna. Annars var liann aldrei vanur
að reiðast þegar hann var að ljúka svona
verkum. En þessi kvenmaður átti ekki
heima í lians verkahring — hún var ekki
annað en slettireka. Það Iiafði alls ekki
verið gert ráð fyrir, að hún tæki eftir hon-
um. Samkvæmt áætluninni álti hún að sitja
grafkyrr og ekki taka eftir neinu fyrr en
hvellurin kæmi, og þá mátti liún æpa eins
og hún vildi. Það var eðlilegt viðbragð
allra skikkanlegra og venjulegra kvenna
þegar lierra Mazarákt tæmdi áhaldið sitt
og hvarf.
Nú heyrðist ískrið i hemlunum er þeim
var beitt á lijólin, um allan vagninn. Myrkr-
ið fyrir utan gluggana varð að víkja fyrir
bláu striki, sem smámsaman leystist upp
í hláa punkta eftir því sem vagninn hægði
á sér. Þrýstiloftið komst með livin inn i píp-
urnar sem opnuðu dyrnar. Herra Mazarákt
varð nú að hrökkva eða stökkva. Hann
þreif til stóru regnhlífarinnar sinnar. Hann
hlakkaði til þeirrar óblöndnu ánægju, sem
sér mundi verða að því að lumbra á kon-
unni með regnhlífinni — og svo slóð lnmn
upp og seildist ofan í vasa sinn eftir hinu
frumlega, Iiólkmyndaða leynitæki sínu.
Það varð Mazarákt til óhapps að hann
gerði sér ekki ljóst hvernig hreyfingar
hans mundu verka á kvenfólk eins og Cally
var, eftir að han hafði Iiætt að leika sak-
lausan letimaga þarna í sætinu sínu. Fyrst
hélt hún að maðurinn væri fullur. Svo varð
hún vör við kæstan svitadauninn af hon-
um þegar hann fór að verða skelkaður. En
Callv varð óttaslegin líka. Það var sami
óttinn, scm hún liafði orðið vör á herbergi
Hoots. Hann hafði komið aftur þegar þau