Fálkinn - 30.01.1948, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Frank J. Wilson:
mátuðum Al Capone
Þegar við konan mín ókum
að Jieiman árið 1928, og ferð-
'uini var lieitið til Cliicago, gaf
ég lienni elílvi aðra skýringu en
þá, að ég væri að eltast við
náunga, sem liéti Curley Brown.
Hefði ég sagt lienni að Curley
Brown væri sami maðurinn
og A1 Capone mundi hún strax
Jiafa snúið bílnum til balca, og
lieimtað að ég fengi mér eitt-
Jivert friðsamlegt starf t. d. við
að stilla slagliörpur.
Hlutverk mitt var að sanna
að A1 Capone befði gerst sek-
ur um skattsvik. Fram að þess-
um tíma bafði hann annaðbvort
lálið svo sem ekkert væri til,
er héti skattaframtal eða bann
bafði talið mjög lítilfjörlegar
tekjur.
Art Madden, sem var fastur
starfsmaður okkar í Cbicago,
trúði mér fyrir því, að það
mundi vera nálega jafn auð-
velt að sanna skattsvik á A1
Capone, og að bengja söluaug-
lýsingu upp á tunglið. Þessi
störmógúll í stykkjóttu fötun-
um með demantsskreyttu kú-
rekabeltin, liefði Cbicago í lófa
sínum. Öll viðskipti sín ann-
aðist bann með leppum, og jieir
menn, sem fyndu löngun til
þess að þefa eitthvað úr mál-
um lians væru mjög rækilega
aðvaraðir af „framleiðsludeild“
lians, sem árlega framleiddi
ca. 50 lík.
Yfirvöldin fengu mér og
þremur aðstoðarmönnum mín-
um starfsaðsetur í dimmri
kompu í gamla póstliúsinu í
Chicago. Á berberginu var eng-
inn gluggi, aðeins ein bi-olin
rúða í hurðinni. Veggfóðrið
hékk i tuskum, og búsgögnin
voru ekki önnur en eitt tví-
breitt skrifborð.
Margir mánuðir liðu með
árangurslausum eftix-grennsl-
unuin í bönkum, á skrifstofum
dagblaðanna og bjá bandveðs-
lánsstofnunum. Eg snuðraði
um ljósfælnustu bverfi Cbica-
goborgar án þess að finna
nokkra sönnun fyrir því, að
bin stóru spilavíti, veðmálaskrif
stofur, hóruhús eða leyniknæp-
ur greiddu svo mikið sem einn
einasta eyri í vasa A1 Capone.
Við Cbicago Tribune vann mað-
Ur að nafni Jake Lingle. Hafði
bann oft sést í fylgd með A1
Capone bæði i Cliicago og Mi-
ami. Eg komst á snoðir um að
það bafði lxann ekki eingöngu
gert lil þess að ná i blaðavið-
tal, svo að ég aðvaraði ritstjóra
blaðsins um að stjórnin mundi
telja bjálp Lingles allverð-
mæta. „Eg skal tjá Lingle að
ég ætlist til þess að bann verði
yður bjálplegur á allan bát.t“,
svaraði ritstjórinn. Næsta dag
var Lingle myrtur á neðanjarð-
ai’brautarstöð í einu af fjöl-
förnustu bverfum borgarináar.
Mér virtust allir vegir lokað-
ir. Tvö árangui'slaus ár liðu,
en daglega var A1 Capones get-.
ið á framsíðu dagblaðanna. Það
var opinbert leyndarmál að
bann hlaut bundraðsbluta af
hverjum einasta kassa af viskí
sem lil Cbicago var fluttur, að
bann átti þúsundir af leyni-
knæpum og veðmálaskrifstof-
um, fjölda al' bórubúsum og
að bann stjórnaði tíu ólögleg-
um vínbruggunarstöðvum. Hann
bafði keypt liöll á Palm Island
og notaði xninnst þúsund doll-
ara á viku til veisluhalda. Hann
ók á 16 cylindra luxusbíl, svaf
i náttfötum sem kostuðu 50
dollara og pantaði 15 alfatnaði
í einu á 135 dollara settið. Líf-
vörður lians voru 700 manns,
vopnaður sjálfvirkum byssum
og ók í brynvörðum bílum.
En það var bara ekki nóg að
sanna að maðurinn lifði óbófs-
lifi. Rétturinn vildi fá sannan-
ir fyrir því að hann befði tekj-
úr.
Kvöld nokkurt, er ég örvænti
næstum um allan árangur, á-
kvað ég að líta enn þá einu
sinni yfir allar þær upplýsing-
ar, sem ég og aðstoðarmenn
mínir böfðum dregið saman.
Klukkan eitt um nóttina gat ég
naumast séð lengur út úr aug-
unuin fyrir þreytu. Eg fór að
taka skjölin saman til þess að
leggja þau inn í skjalaskápinn,
en þá vildi mér til það óbapp
að ég kom við skáplnirðina svo
að skápurinn small i lás. Lykil-
inn tókst mér ekki að finna. Ilvað
átti ég nú að gera við skjölin?
í geymsluberbergi beint á móti
skrifstofu okkar fann ég gaml-
an skjalaskáp fullan af rykug-
um umslögum. „Allt þetta
gamla skran legg ég á borðið“,
bugsaði ég, „og læt mín skjöl
í skápinn í nótt“.
Innst í skápnum lá þungur
pakki vafinn i brúnan pappír.
Af eintómri forvitni leysti ég
bandið utan af bonum og opn-
aði bann. I honum voru þrjár
reikningsbækur, og var ein af
þeim kassadagbók. Eg leit á
yfirskrift dálkanna i benni.
þar stóð: „baccarat“, „tening-
ar“, faro“, „21 “, „veðmál“.
Þessi kassabók, sem ég bafði
bér i böndum tilheyrði auðsjá-
anlega einbverju stóru fyrir-
tæki. Daglegar tekjur ultu á
20,000—30,000 dollurum. Nettó
ágóði yfir átján mánaða tíma-
bil (bækurnar voru dagsettar
1925—’26) var meira en bálf
milljón.
„Hver befir báft svona stórt
spilavíti?“, spurði ég' sjálfan
mig. Og svarinu sló niður í
buga minn eins og ég væri lost-
inn böggi. Þar gat ekki verið
nema um þrjá að ræða: Frankie
Lake, Terry Druggan, eða A1
Capöne. En mál þeirra Drugg-
ans og Lake hafði ég áður upp-
lýst. Og séu tveir dregnir frá
þremur verður eftir einn.
Þessar þrjár höfuðbækur
liöfðu verið gerðar upptækar
við búsrannsókn, senx gei'ð var
eftir að William McSwiggin
lögmaður var myrtur árið 1926.
Þær voru liingað komnar frá
einni af stærstu spilahöllum
borgarinnar The Sbip, þar sem
demantskrýddir peningajöfrar
borgarinnar skyldu árlega eftir
þrjár milljónir dollara við
spilaborðih. Hér var þá loks-
ins fyrir hendi skýrsla um
tekjur. Tækist mér að sanna
að þetta tilbeyrði A1 Capone,
böfðum við um siðir fundið
grundvöll til þess að böfða mál
gegn honum.
„Maðurinn með örið“ blýtur
að bafa baft bugboð um að við
værum að slá bring um liann.
Einn af leiknustu njósnurum,
sem ég liefi nokkurn tíma unn-
ið með, Eddie O’Hare, hafði
fcngið aðgang að innsta hringn-
um umhverfis A1 Capone. Dag
nokkurn fékk ég boð um að
liann vildi tafarlaust fá að tala
við mig. Hann var eldrauður
í framan af æsingu. „Frank,
þú verður að flytja béðan burtu
tafarlaust. Stórmógúllinn befir
stefnt bingað fjórum atvinnu-
morðingjum frá New Yorlt til
þess að slá þig af. Þeir vita
bvar billinn þinn stendur, bve-
nær þú kemur liingað og live-
nær þú ferð liéðan. Þú verður
að flytja tafarlaust“.
„Þökk fyrir bendinguna, Éd-
die“, svaraði ég. Síðan liringdi
ég til konu minnar og sagði
benni að nú ætlaði ég að koma
benni að óvörum með dálítið
Eg ætlaði að flytja til Pabner-
bótelsins, en bún liafði ein-
bverntíma látið í ljós að þar
langaði bana mjög til að búa.
Því næst ókum við ýmsar króka
leiðir til Palmerbótels.
Síðar flutti Eddie nýjar upp-
lýsingar í málinu: „Nú befir
liann lagt 25,000 dollara lil höf-
uðs þér“.
Þegar dagblöðin náðu i sög-
una um verðlaunin, sem lofað
var fyrir böfuð mitt, tók konan
mín *það með undraverðri ró.
„Nú flytjum við samstundis
lieim“, sagði bún, og ekkert
annað. Eftir miklar fortölur
fékk ég liana til að falla frá
þeirri ákvörðun með því að
lofa lienni því, að bún skyldi
fá að fylgja mér eftir svo inik-
ið sem mögulegt væri. Konur
balda nefnilega alltaf að þær
séu öruggar fyrir skotum.
Meðan þessu fór fram vann
ég að því að grafa upp hvers
rithönd væi'i á liöfuðbókunum
frá spilaböllinni Tbe Sliip. Eg
lield að við höfuiii fengið rit-
bandarsýnisborn frá hverjum
einasta banka í allri Ghicago.
Önnur sýnishorn fengum við úr
binum margvíslegustu stöðum,
frá kosningalistum, sparisjóðs-
kvittunum og úr skjalasafni
lögreglunnar. Þegar liinu þrcyt-
andi samanburðarstarfi var
loks lokið, vorum við komnir
að nafni einnar vissrar persónu,
einbverjum Lou Shumway. Und
irskrift lians á kvittun til eins
bankans var alveg nákvæmlega
eins og ritböndin á böfuðbók-
unum. Náungi, sem lifði á þvi
að selja veðhlaupahunda gat
gefið mér þær upplýsingar að
Sliumway dveldist í Florida og
braskaði í sambandi við kapp-
reiðar og lmndaveðblaup. Eg
fékk enga aðra lýsingu á bon-
um en þessa: „Shumway er
berramaður, smávaxinn og
nosturslegur, þægilegur í við-
móti og mesti meinleysingi, —
alls ólíkur venjulegum veð-
blaupabröskurum.“
í febrúar 1931 stóð ég við