Fálkinn - 11.06.1948, Side 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET
Tveggja herra þjónn
29
ekki eiginlega óvænt, því að dr. Mathias
liefði lengi verið heilsutæpur. Fólkið í hæn-
uni liefði orðið skelkað, því að það liélt að
dr. Mathias hefði dáið úr pestinni, sem var
að slinga sér niður í héraðinu. Læknirinn,
sem hafði stundað hann var frá Toulouse,
og jmter Bernard þekkti liann ekki. Lækn-
irinn hafði sagt að dánarorsökin væri
hjartabilun, sem stafaði al' ofreynslu og lé-
legri fæðu á stríðsárunum. Pater Bernard
sá enga ástæðu til að efast um, að niður-
staða læknisins væri rétt. Ilann áleit ekki
að þarna hefði verið um nokkurn smit-
andi sjúkdóm að ræða. Fólkið þarna í
kring þurfti svo litið til að verða skelkað
svona fyrsta kastið eftir stríðið. Það var
eins og hörn. Það hafði liðið svo mikið á
styrjaldarárunum, og var ekki nærri húið
að ná sér aftur. Jafnvel fráleitustu flugu-
fregnum var trúað. Læknirinn sjálfur og
nokkrir þjónar úr höllinni liöfðu flutt líkið
í kirkjugarðinn, og það var hugsanlegt að
þessi orðrómur um pestina hefi komið upp
vegna þess að útförin fór fram undir eins
eftir andlátið. En ástæðan til þess var sú,
að læknirnn frá Toulouse var að flýta sér
að komast lieim aftur.
— Var liinn látni vinur yðar? spurði
])ater Bernard.
— Hann var skírnarvottur að mér og ná-
kominn vinur föður míns, svaraði Calljr.
Aftur setti að henni þessa tilfinningu, að
blýþungt myrkur ætlaði að sliga hana.
Henni r/at ekki hafa skjátlast. Ilún var al-
veg handviss um það. Henni qat ekki hafa
missýnst aftur núna! Hún tók eftir að Hoot
starði áhyggjufullur á hana. Hún vissi að
presturinn horfði á liana, og að hann var
líka áhyggjufullur. Iloot tók í liönd lienn-
ar, og hönd hans var ísköld.
— Yður langar sennilega lil að sjá gröf-
ina, sagði pater Bernard. Læknirinn frá
Toulouse átti að sjá um að minnisvarði
væri sendur, með nafni og ártölum. Hafið
þér komið alla leið frá Ameríku til að hitta
liinn látna vin yðar?
Callj7 kinkaði kolli, yfirhuguð.
Dr. Mathias var dáinn! Hann hlaut að
vera dáinn! Hún hafði þá ekki getað hitt
hann.
Ilún hafði heldur ekki séð vatnslila-
myndir Hoots yfir arninum hjá Paul. Varð-
maðurinn á safninn í Brive liafði ekki sagt
henni að blöðin hefðu flutt frásagnir af
morðinu á safninu. Hún hafði ekki séð
svartliærðu stelpuna nema einu sinni, og
ekki heldur Didon gamla eða eineygða
gestgjafann Landoc i Brive. Þetta voru allt
Iiugarórar, sálsjúk ímyndun. Það var bik-
svart myrkrið, ýlfrandi stormurinn og nag-
andi hræðsla sem hafði troðið sér inn á
Iieila hennar og ruglað hana. Hún fann að
gólfflísarnar undir fótum hennar voru laus-
ar. Þegar hún kom i dyrnar fannst henni
snúnu súlurnar undir súlunum riða fram
og aftur. Svo heyrði hún Iloot segja í
sjúkravitjunarróm við prestinn: — Þakka
yður fyrir, pater Bernard. Konan min hefir
fengið taugaáfall við þessa frétl. Og svo
leiddi Hoot hana út milli riðandi súlnanna,
sem alls ekki riðuðu, og út úr kapellunni.
Einlienti paterinn og litli prestnrinn úr
áætlunarhílnum, sem liafði legið á linján-
um meðan þau voru inni, stóðu í dyrunum.
Og nú var það Hoot sem allt í einu varð
æstur. — Cally! hrópaði hann. —Líttu á
þarna!
Hann henti upp á svalirnar. Langi prest-
urinn einhenti og litli stéttarhróðirinn hans
urðu mjög forviða er þeir sáu þetta óðagot
á Hoot, sem hafði verið svo rólegur áður.
Ho.ot tók samstundis til l'ófanna, og án þess
að gera sér ljóst livað hún gerði, lók Cally
til fótanna líka og á eftir lionum upp hratt-
an stigann upp á svalirnar. Þegar hún var
rétt komin upp hrasaði hún og datt. Það
var rétt svo að liún grillti í Hoot, sem þaut
fram og aftur um mjóar svalirnar, eins og
lianh væri að leita að einhverju.. Hún
heyrði að neðan að langi presturinn kallaði
til þeirra steinhissa.
Svo laut Hoot niður að henni og hjálp-
aði hehni á fætur aftur. 1 kvöldhirtunni
var andlitið á honum eins og Iivílur blett-
ur í einlómum sorta. Röddin var hás og
lirædd er liann sagði: — Við erum víst jafn
bandvitlaus bæði tvö! Eg hefði þorað að
sverja að ég sá svarthærðu stelpuna, sem
þú erl alllaf að sjá, og að hún stóð og
horfði á okkur hérna ofan af svölunum.
Eg sá liana greinilega. En nú er ekki nokk-
ur lifandi sála hér. Við skulum komast
héðan sem fljótast!
Fyrir neðan stigann stóð langi presturinn
og linyklaði brúnirnar. Litli presturinn úr
bílnum hafði sett upp hálfmánagleraugun
sín. Þau prýddu ferhyrnda smettið á lion-
um. Hann hafði falið báðar hendur inn und-
ir viðri hempunni. Iloot sneri að honum
bakinu en að einhenta prestinum, og reyndi
að gefa skýringu. Það sem þau hefðu upp-
lifað síðustu timana væri svo fjarri öllum
sanni, að Cally tók fyrst í stað ekki eftir
að liem])an sem litli presturinn var í bung-
aði óeðlilega milcið út. Hún sá ekki að það
sem var undir hempunni gat vel vei’ið Bren-
byssa, ein al' þessum ágætu og einföldu
tékknesku vélbyssum, og Iilaupið sagað af.
Hoot sagði við langa prestinn: — Eg sá
stúlku þarna uppi á svölunum — —
— Það eru oft stúlkur þar uppi, sonur
minn - mjög oft, svaraði presturinn ró-
lega. — Þær koma og fara: Heyrið þér,
eruð þér kannske veikur líka, úr því að
yður dettur i hug að ónáða okkur svona,
okku'r, sem aðeins ósknm friðar og næðis?
Það verður einhver að skjóla skjólshúsi yf-
ir konuna yðar, það er auðséð að hún þarfn
ast þess. Eg held það væri hest að þið kæm-
uð bæði með okkur.
— Nei, sagði Cally. — Nei, lirópaði hún.
Nú fór hún að skilja livað væri falið undir
hempunni. — Nei! Nei! Hoot! Hlauptu.
Þau þeyttust niður bröttu steinþrepin nið-
ur að bænum. Hoot hélt eins fast í Cally
og hann gat, svo að hún skyldi ekki stey])-
ast fram yfir sig og hverfa ofan i hotnlaust
myrkrið. Þau komúst heil á húfi niður á
götuna. Þegar tillit var tekið lil þess hve
framorðið og dirnint var. Hurðum var skellt
og menn kölluðust á. Þau urðu þegar
minnst varði að þrýsta sér upp að múrun-
um eða setjasl á hækjur bak við runna lil
að finnast ekki.
Þau heyrðu glamrandi fótatak manna
sem blupu ýmist upp eða niður bröttu göt-
una, og þau bnipruðu sig inni i dimmu
porti. Allt í einu sáu þau Iivíta ljóskeilu
kljúfa myrkrið, — Það var leitarljós. Einu
sinni urðu þau ol' sein til að fela sig og mað-
urinn, sem kom þjótandi uppgötvaði þau.
Ert það þú, Jacques? og Madeleine? Nú
er um að gera að vera á verði!
An þess að Iiugsa sig um svaraði Hoot á
sinni béstu frönsku Við komum eftir
augnablik. Við förum upp á tind, en verð-
um að bíða eftir kunningjum okkar.
Undir fjallsrótunum var húsaþyrping, en
þar var dinunt. Þar voru göturnar auðar
og mannlausar. Loks gat Hoot dregið and-
ann aftur. •— Drottinn minn, Callv, hvísl-
aði hann, og það var afsökuriarlireimur í
röddinni. — Og ég sem hélt að það væri
gleraugnamissirinn, sem ætti sök á því, að
þú liefir séð svo margt ótrúlegt og að þú
varst svo lirædd.
Hann ýlli Gally inn í smugu i klettinum.
Svo smokraði hann sér á eftir og hvíslaði
að Iienni, að nú yrði hún að fara sér liægt
og livíla sig nokkrar mínútur. Ef þau
neyddust til að Iilaupa eins og þau ætlu
lifið að leysa, þá veitti herini ekki af að
safna kröftum ofurlitla stund, eins og hún
gæti. Rök og dinun þokan neðan úr daln-
um færðisl nú upp i hlíðarnar. Hann reyndi
að komast eins langt inn í glufuna og unnt
var. Svo hvíslaði hann varlega: — Svarl-
hærða stelpan lilýtur að liaí'a verið á hött-
urium eftir okkur allan tímann, eins og bú
hélst. Eg hotna ekkert í þessu. Það er lag-
legt endemi, sem ég liefi flækt þér út í.
Eg sagði revndar við þig í Brive að þér
væri eins gott að taka eitur og að halda á-
fram með mér. Ef þessir frönsku skærulið-
ar ná í okkur þá er öll von úti. Það kem-
ur á þá berserksgangur. Þú verður að reyna
að segja þeim að ég hafi þvingað þér lil að
verða með mér.
Ileyrðu, Hoot. Hlustaðu nú á mig. Þú
verður að gera það! Rödd hennar var inn-
l'jálg. — Við hljótum að geta náð í síma
hérna einhversstaðar í nágrcnninu. Láttu
mig hringja til Paris, ég verð að síma lil
París. Við liefðum kannske ált að snúa okk-
u r þangað fyrst — 1 ameríska sendiráðið.
Þeir þekkja þig þar. Eg get talað við þá,
Hoot. Æ, Hoot, lofaðu mér að síma og
tala við þá! Eg get heðið j)á að senda ein-
hvern hingað og sækja okkur, og þeir geta
fengið yfirvöldin til að skipa skæruliðun-
um að láta okkur i friði. Jafnvel þó að
Ilook væri dauður þá hefír einhver tekið
við starfi lians. Þessvegna hlýtur einliver