Fálkinn - 11.06.1948, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 684
Lárétt, skýring:
1. Húsgögn, 7. lilassinu, 11. nijúk-
ur, 13. rándýr, 15. viðurnefni, 17.
eignarfornafn, 18. kyrrð,19. tveir eins
20. greinir, 22. samþykki, útl., 24.
rykagnir, 25. heiður, 2(5. bíta, 28.
ieikfangið, 31. frumefni, 32. elska,
34. foræði, 35. g'ráða, 36. súld, 37.
öðiast, 39. nýt, 40. egg. 41. manns-
nafn, 42. stikill, 45. í sólargeislan-
um, 46. verslunarmál, 47. eldstæði,
49. vatnadýr, 51. nögl, 53. dagsetn-
ing, 55. málhelti, 56. liöfuðfat, 58.
skreytta, 60. forsetning, 61. fanga-
mark, 62. tveir eins, 64. lilé, 65.
utan, 66. efni, 68. kona, 70. sam-
hljóðar, 71 volgt, 72. mall, 74. ang-
ar, 75. karldýr.
Lóðrétt, skýring:
1. Drukkin, 2. fæddi, 3. greinar,
4. efni, 5. hress, G. amboð, 7. þjálfar,
8. ungviði, 9. félag, 10. laun, 12.
fallist á, 14. riki, 16. þrældómur,
19. mannsnafn, 21. beitu, 23. presta-
stétt, 25. kindin, 27. verslunarmál,
29. setti saman, 30. úttekið, 31. at-
viksorð, 33. lengra, 35. tími, 38. for-
l’eður, 39. ana, 43. bogin, 44. fjöl-
mörg, 47. ritgerð 48. syngur, 50.
forsetning, 51. tveir eins, 52. bar,
54. sökum, 55. málmi, 56. eyðing, 57.
óhreinkar, 59. kona, 61. vendir, 63.
bindi, 66. fæða, 67. eldstæði, 68. á
himni, 69. svað, 71. samhljóðar, 73.
dýramál.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 683
Lárétt, ráðning:
1. Snara, 7. gulan, 11. lamba, 13.
ólagi, 15. L.F. 17. farg, 18. mörg,
19. og, 20. Ara, 22. Ra, 24. P.P. 25.
asa, 26. Númi, 28. klöpp, 31. kurr,
32. nekt, 34. agn, 35. hála, 36. man,
37. A.S. 39. S.O. 40. amt, 41. sumar-
auki, 42. fór, 45. gá, 46. Mi, 47. skó,
49. mala, 51. eta, 53. Nína, 55. siða,
56. heila, 58. sóði. 60. ána, 61. Ma,
62. ló, 64. tal, 65. N.N. 66. dali, 68.
bilt, 70. L.L. 71. húsin, 72. angur,
74. maðra, 75. Agnar.
Lóðrétt, ráðning:
1. Súlan, 2. al, 3. raf, 4. amar, 5.
hag, 6. dóm, 7. garp, 8. ugg', 9. L.I.
10. nagar, 12. brak, 14. löpp, l(i.
frúna, 19. Osram, 21. ainen, 23. lög-
brotin, 25. aula, 27. I.K. 29. La, 30.
P.N. 31. ká, 33. tauga, 35. hokin,
38. smá, 39. sum, 43. óminn, 44.
raða, 47. snót, 48 kaðal, 50. La, 51.
E.E. 52, al, 54. ís, 55. sánum, 56.
hali, 57. alin, 59. illur 61. masa, 63.
ólga, 66. dúr, 67. inn, 68. bað, 69.
tug, 71, h.ð. 73. R.N.
a<S vera þárna, sem skilur hvernig í mál-
inu liggur. Einhver hlýtur að vera til sem
trúir mér og þegar liann fær að lieyra að
þú starfir fyrir handamenn, og lést bara
vinna fyrir Þjóðverja af því að þú hafðir
feíigið skipun um það.
— Nei, þetta er of gömul heila. Það tek-
ur enginn á hana framar. — Svo fóru þau
að fikra sig áfram.
Langt fyrir ofan þau heyrðist kluklcna-
tiljómurinn enn — klukkurnar í klaustrinu,
seni þau voru að koma úr.
Hoot sagði: — Guð gæfi að Ilook væri
á lífi.
Hún svaraði: —- í höllinni getum við
vafalaust fengið lánaðan síma og fengið
samhand við París. Einliver lilýtur að vera
þar, sem hefir heyrt getið um þig og heyrt
að von væri á mér til að hjálpa dr. Mathias.
„Níu kílómetrar, tautaði Hoot. •— Við
komumst það aldrei.
Hann staldraði allt í einu við og héll
lienni aftur. Þau voru að fara snarbeygju
á veginum niður undir fjallsrótunum og
komu þá auga á steinhús, sem var byggt
inn i sjálfan klettinn. Þrjátíu til fjörutíu
metrum ofar sáu þau móla fyrir kastaníu-
li’jám og húsi, sem var tildrað upp i brekk-
una. Húsið sem þau höfðu rekist á var með
daufu ljósi í glugganum og dyrnar opnar.
Bjarminn drukknaði í þokubrælunni. Á
gangstéttinni fyrir framan opnar dyrnar
sat maður og var að reykja pípuna sína.
Daufa ljósið frá lampanum inni endur-
s]jeglaðisl i tinnuskallanum á honum.
Hoot leit kringum sig. Hann hvíslaði að
Cally: — Bíddu hérna snöggvast. Eg læt -
slag standa. Komi ég ekki aftur þá gerir
þú það sem þú getur til að finna höllina.
Þeir sögðu að hún væri við ána, fast við
þjóðveginn norður á bóginn.
Það kom á daginn að maðurinn sem
revkti pípuna sína var enginn annar en
vagnstjórinn á áætlunarbiinum. Hann tók
pípuna út úr sér þegar Hoot kom til hans.
Áður en Hoot gat sagt nokkurt orð sagði
maðurinn: — Nei, herra minn, og það var
gremja i röddinni. — Nú stoðar ekki að
hiðja mig. Nú er nóg komið af snuðakstri
fyrir ykkur. Eilíf næturkeyrsla upp og
niður og fram ög aftur, og alltaf falskar
upphringingar. Það er sannarlega tími til
kominn að fólk hérna læri að stríðið er úli.
Hann spýtti tangl og fyrirlitlega.
Hoot gat gripið fram i. — Eg ætla bara
að vita hvort þér gætuð ekið mér upp að
höllinni.
Maðurinn stóð upp. — Iia? llann glápti
á Hoot. — Nú, það eruð þér, sem komuð
með mér frá Padirac. Eg hélt það væri
einn af þessum þorslchausum, sem búa
hérna í fjallinu. Þér heyrið vist lætin í
þeim? Hann benti með þumalfingrinum afl-
ur fyrir sig upp að húsunum í fjallslilíð-
inni. •— Nú eru þeir að lialda fund aftur.
Eg skal bölva mér upp á að Roder tóbaks-
sali ætlar að halda áróðursræðu. Ilann er
alltaf að róa undir. Og þegar fundurinn er
úti kemur allt hyskið til mín og biður um
bíl í allar áttir. Það borgar ekki neitt fyrir
jiessar ferðir. Þeir balda því fram að ég
eigi að skutla þeim ókeypis, því að þetta
sé gert fyrir lieiður Erakklands. Mann lang-
ar til að skirpa! Og' svo spýtti liann mó-
rauðu langa leið. — Hvaða höll var það,
sem þér þurftuð að komast til?
Hoot sagði nafnið á höllinni.
— Nú, svo að þér ætlið þangað? í höllina
við Skessuketilinn. Hann yppti öxlum. Svo
fór þrollur um liann og liann barði á annað
eyrað á sér með pipunni. Það var i því
evra, sem hvellurinn af sprengjunni sat.
Það var gfimmilegt óargahljóð. Læknarnir
höfðu ekki getað skilið að nokkur líftóra
væri eftir í manninum eftir þessa spreng-
ingu, svona nærri. Hauskúpan á honum
var svo að segja í molum. — Það er nokk-
uð seint, sagði hann. — En fyrir 50 franka.
Hoot kallaði á frönsku til Cally: — Hef-
irðu 100 franka seðil? Gestgjafinn, sem við
vorum hjá í gær fékk alla peningana mína.
Án þess að segja orð tók bílstjórinn við
peningunum af Callv, en liann skoðaði
hana grandgæfilega. Svo fór hann inn í
bílskúrinn. Eftir nokkrar mínútur var
hreyfillinn kominn í gang, hann hóstaði
og skellti. Cally og Hoot fóru inn i bílinn,
sem bráðlega komst á hraða ferð undan
brekkunni norður veginn. Cally gat lieyrt
urgið og suðið í gasgeyminum, sem stóð á
burðargrindinni aftan á bilnum.
Hún settisl fast upp að Hoot og þrýsti
handleggnum á honum að sér.
Svalur náttvindurinn streymdi inn um
opna gluggana. Þau gátu greint skuggann
af bílstjóranum, sem hafði fengið örkuml
i slríðinu. Það grillti aðeins í ljósiri á mæla-
borðinu. Luktirnar á bifreiðinni vörpuðu
geislum sitt á livað yfir ósléttan veginn,
yfir kjarrið við vegabrúnirnar og á skógar-
holtin, sem þau óku fram hjá. Hoot hvísl-
nði: — Ef Hook er dáuður þá fáðu þá til
að senda flugvél, sem getur tekið þig.
Minnstu ekki á að ég sé hérna líka.
Stormurinn færðist í aukana. Þegar þau
höfðu fjarlægst fjallið virtist þokulijúpur-
inn þéttari en áður. Og þokan l’rá ánni kom
lika flæðandi á móti þeim. Callv tók fast
i hönd Hoots með þeirri hendinni, sem laus
var. Hún hvíslaði á móti: Við förum til
Parísar saman. Ef Hook er dauður þá gel
ég svarið það sem vitni, að það er satl að
þú starfaðir fyrir þá — fyrir sendiráðið.
Ættum við ekki að geta barist fvrir frelsi
okkar í sameiningu? Eða viltu ekki að við
höldum saman?
Nú var hönd Hoots ekki ísköld lengur.
Hún fann að hún var heit og sterk. Hún gal