Fálkinn - 05.11.1948, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 704
Lárétt. skýring:
1. Sjáðu, 4. masaði, 10. á litinn,
13. kona, 15. höfuðdjásn, 16. tusku,
17. varða, 19. sprelta, 20. skipastóll,
21. til sölu, 22. ílát, 23. seinlœti, 25.
poka, 27. íiáti, 29. forseti, 31. refsi-
áhald, 34. ieit, 35. segja, 37. ávöxtur,
38. án, 40. lengdarmál, 41. tveir cins,
42.ósamstæðir, 43. bleytu, 44. byggði,
45. kindur, 48. ungviði, 49. titill, 50.
mann, 51. nart, 53. frumefni, 54.
iþróttafélag, 55. yndi, 57. húðsjúk-
dómur, 58. lend, 60. farartæki, 61.
drykkjustofa, 63. skipuleggur, 65.
jötunn, 66. smán, 68. höfðu yndi af,
69. veislu, 70. fagnaðarlæti, 71. skáld
verk.
Lóðrétt, skýring:
1. Tala, bli. 2. einstigi, 3. ljósa-
þráður, 5. keyr, 6. oliuskán, 7. flakk-
ara, 8. flanar, 9. ósamstæðir, 10.
hláka, 11. beygi mig, 12. hófi, 14.
árásin, 16. kennimaður, 18. mann,
20. ónýtt skip. 24. hernámi, 26.
nýtna, 27. þjóðhöfðingjanum, 28.
timabils, 30. ílát, 32. smjörlíki, 33.
loddara, 34. sektir, 36. greinar, 39.
verk, 45. skamma, 46. skemma, 47.
totur, 50. grunaði, 52. veikin, 54.
farkostur, 56. dunur, 57. feiti, 59.
komist, 60. berja, 61. mökkur, 62.
elska, 64. biblíunafn, 66. drap, 67.
tveir eins.
LAUSN Á’KROSSG. NR. 703
Hl
Lárétt, ráðning:
1. Sál, 4. flekkar, 10. gaa, 13. klak,
15. eyrar, 16. last, 17. eikar, 19. raf,
20. hoppa, 21. tala, 22. afi, 23. Asia,
25. riða, 27. skar, 29. KH, 31. nautaatið,
34. ak, 35. örin, 37. kárna, 38. Anna,
40. feni, 41. VL, 42. Nf, 43. Rist, 44. lin,
45. listana, 48. tin, 49. um, 50. rós, 51.
afa, 53. Ra, 54. safa, 55. næla, 57. bak-
ar, 58. atinu, 60. falur, 61. haf, 63.
angra, 65. álir, 66. kósar, 68. nags, 69.
kar, 70. skattar, 71. rak.
Lóðrétt, ráðning:
1. Ske, 2. álit, 3. lakar, 5. LE, 6.
eyra, 7. kraftar, 8. kafi, 9. ar, 10. gapir,
11. aspa, 12. ata, 14. kalinni, 16. los-
aðar, 18. raða, 20. haki, 24. sköflum,
26. aukvisar, 27. stafnana, 28. skatnar,
30. hreim, 32. táls, 33. Anna, 34. ansir,
36. inn, 39. not, 45. lófar, 46. tuskast,
47. afæta, 50. ralcur, 52. alinn, 54. salir,
56. angar, 57. bala, 59. urga, 60. fák,
61. hóa, '62. fat, 64. ask, 66. KK, 67. Ra.
öskur. Dave Dott þrýsti bringunni eins fast
og hann gal að stýrishjólinu. Þegar hann sá
að bifreiðin mundi renna á Spoke sjálfan
kippti hann sér til, sleppti fætinum af ben-
síngjafanum og steig hemilinn alveg niður.
Hægri framhlíf bifreiðarinnar rakst hart
i mjöðmina á Spoke og þeytti honum eitt-
iivað lit í myrkrið. Jessica horfði starandi
á þessar aðl'arir. Hún gat ekki setið lcyrr þvi
að þifreiðin skrönglaðist lil og frá, svo að
Jessica þeyttist til i sætinu. Dave varð að
skjóta fram öxlinni til þess að stúlkan kast-
aðist ekki á glerið. Bifreiðin stóð kyrr um
fimm metra frá staðnum, sem Spoke hafði
staðið á. Dave opnaði dyrnar með olnbog-
anum og brölti út. Hann hafði ekki hug-
mynd um livort hann hafði leikiö bófann
illa eða ekki. En það mundi ekki líkjast
Spoke að fela sig í myrkrinu í vegarskurö-
inum og fara að skjóta þaöan. Hann vissi
að hann þurfti ekki neitt að óttast af tveim-
ur manneskjuræflum með hendurnar bundn
ar á bak aftur.
Sannleikurinn var sá að Spoke var sárt
leikinn. Dave beit á vörina. Hann langaði
ekkert til að drepa manninn, enda þótt það
gæti talist sjálfsvörn að ryðja lionum úr
götu, úr því að öruggt var að Eldflugan ætl-
að drepa annaðhvort þeirra eða bæði, und-
ir eins og Spoke færði honum þau. Hann
stóð lengi og hlustaði. Jess hrölti út úr
bifreiðinni og kom til hans.
„Það er úti um hann,“ sagði hún rólega.
„Eg sá það .... hann fékk liöggið á hlið-
ina. Kannske að hrjóstkassinn hafi lagst
saman.“
„Þegi þú,“ sagði Dave. IJonum varð allt
í einu svo illa við þessa hvellu stúlkurödd.
„Hjálpaðu mér heldur að leita . ...“ Blaða-
ljósmyndarinn fór nú að ganga í hring þar
sem Spoke hafði staðið. Allt í einu lá við
að liann dytti um eitthvað. Hann átti bágt
með að beygja sig með hendurnar hundnar
fyrir aftan bak. Hann stóð dálitla stund
og hugsaði sig um áður en hann lagðist á
hné. Spoke gat haft það til að gera honum
einhvern óskunda.
Maðurinn andaði veikt. Nú kom Jess til
hans.
„Nú?“ spurði hún.
„Það er allt í lagi með hann,“ tautaði
Dave. „Hann er að minnsta kosti lifandi,
en hann hefir fengið mikið áfall. Hvar
skyldi hann geyma lyklana að handjárn-
unum okkar?“
Hann var lengi að rannsaka vasana á
Spoke, því að hann varð að gera þetta
með hendurnar fyrir aftan bak. Dave varð
að liggja hér um bil út af til þess að ná til
bófans. í hægri buxnavasa hans fann hann
lyklakippu.
„Komdu hingaö til mín,“ sagði hann við
Jess og stóð upp með miklum erfiðismun-
um. Ilann þuklaði á lyklunum milli fingr-
anna, en fann ekki neinn með þeirri lög-
un, sein hann ætlaðist til — þessari þunnu
gerð, sein notuð er við handjárnin.
„Við skulum lcoma í birtuna,” sagði Jess-
ica. IJann hélt lyklunum upp og hún reyndi
að greina þann rétta úr við birtuna frá
bifreiðinni.
„Þarna sé ég hann!“ sagði hún sigri
hrósandi. Þriðji lykillinn frá ....
Dave þuklaði á þeim milli fingranna.
„Þarna!“ sagði hún. „Það eru tveir lykl-
ar af sömu gerð en með mismunandi
skeggi. Reyndu nú þann fyrri á mér.“
Dave reyndi lyklana. Ofurlitill smellur
heyrðist — og Jessica var frjáls mann-
eskja. Hún flýtti sér að taka lyklana og
losaði nú handjárnin af Dave.
Jessica neri á sér úlnliðina, þeir voru
sárir eftir handjárnin.
„Það hlýtur að vera voðalega sárt! ....
með þessar hendur,“ sagði hún og benti á
brunaumbúðirnar á liöndum Daves.
Ilann stakk lyklunum og hvorutveggju
járnunum í vasa sinn. Svo gekk hann til
meðvitundarlausa flykkisins í myrkrinu.
„Hjálpaðu mér að drösla lionum inn í
bifreiðina,“ sagði hann stutt.
„Hversvegna ekki að láta hann liggja
þar sem hann er kominn?“ spurði Jess.
„Finnst þér hann eiga betra skilið?“
„Það er öruggast að vita hvar við höf-
um hann, sagði Dave. Hann lyfti þessum
þunga skrokk og bar liann inn í bifreiðina
og ýtti honum i aftursætið. Svo lyfti liann
upp höndunum á honum og meðan Jess
hélt þeim fram selti hann önnur handjárn-
in á úlnliðina á Spoks.
„Nú getur hann ekki gert neitt illt af sér,“
sagði Dave og brosti. „Hann er „óskaðleg-
ur“. En svo datt honum í hug hve lítið
óskaðlegur hann sjálfur liefði veriÖ með-
an liann var með handjárnin, og hló við.
„Maður skyldi að minnsta kosti ætla það,“
sagði hann.
Hariii settist við stýrið og setti hreyfilinn
í gang. Þegar þau komu niður á aðalveg-
inn stefndi hann bifreiðinni í áttina til borg-
arinnar. Hann ætlaði sér að fara í Melville
Bar aftur, til þess að grennslast um livað
orðið hefði af Cornell, Helen og Meredih.
Það fór hrollur um liann er hann liugsaði
til þess livað komið gæti fyrir Helen, því
að lionum var hið kalda, grimmilega andlit
Eldflugunnar í fersku minni.
Hún fann að þau voru komin út i hreint
loft. Bak við hana lieyrðist hávaðinn frá
danssalnum ljóslausa. Og hér úti var líka
dimmt — einliver þorpari hafði rígbundið
klút fyrir augun á lienni, svo að hún gat
ekkert séð.
Þegar ldúturinn var leystur frá augum
hennar sá hún að hún sat hjá tveimur
mönnum í einhverri ofurlítilli kytru og að
þessi kytra hréyfðist. Ilelen kom þegar
auga á Cornell, sem lá í linipri á gólfinu
úti í liorni. Varir liennar mynduðu sig til
að bera fram spurningu.
„Þetta eru bara látalæti í honum,“ sagði
annar maðurinn. „Hann rak hausinn svo-
lítið í og fór að lcasta upp. Littu á jakk-
ann minn, liann er eyðilagður.“
Henni varð smámsaman ljóst að þau