Fálkinn


Fálkinn - 05.11.1948, Blaðsíða 13

Fálkinn - 05.11.1948, Blaðsíða 13
FÁLKINN 13 KROSSGÁTA NR. 704 Lárétt. skýring: 1. Sjáðu, 4. masaði, 10. á litinn, 13. kona, 15. höfuðdjásn, 16. tusku, 17. varða, 19. sprelta, 20. skipastóll, 21. til sölu, 22. ílát, 23. seinlœti, 25. poka, 27. íiáti, 29. forseti, 31. refsi- áhald, 34. ieit, 35. segja, 37. ávöxtur, 38. án, 40. lengdarmál, 41. tveir cins, 42.ósamstæðir, 43. bleytu, 44. byggði, 45. kindur, 48. ungviði, 49. titill, 50. mann, 51. nart, 53. frumefni, 54. iþróttafélag, 55. yndi, 57. húðsjúk- dómur, 58. lend, 60. farartæki, 61. drykkjustofa, 63. skipuleggur, 65. jötunn, 66. smán, 68. höfðu yndi af, 69. veislu, 70. fagnaðarlæti, 71. skáld verk. Lóðrétt, skýring: 1. Tala, bli. 2. einstigi, 3. ljósa- þráður, 5. keyr, 6. oliuskán, 7. flakk- ara, 8. flanar, 9. ósamstæðir, 10. hláka, 11. beygi mig, 12. hófi, 14. árásin, 16. kennimaður, 18. mann, 20. ónýtt skip. 24. hernámi, 26. nýtna, 27. þjóðhöfðingjanum, 28. timabils, 30. ílát, 32. smjörlíki, 33. loddara, 34. sektir, 36. greinar, 39. verk, 45. skamma, 46. skemma, 47. totur, 50. grunaði, 52. veikin, 54. farkostur, 56. dunur, 57. feiti, 59. komist, 60. berja, 61. mökkur, 62. elska, 64. biblíunafn, 66. drap, 67. tveir eins. LAUSN Á’KROSSG. NR. 703 Hl Lárétt, ráðning: 1. Sál, 4. flekkar, 10. gaa, 13. klak, 15. eyrar, 16. last, 17. eikar, 19. raf, 20. hoppa, 21. tala, 22. afi, 23. Asia, 25. riða, 27. skar, 29. KH, 31. nautaatið, 34. ak, 35. örin, 37. kárna, 38. Anna, 40. feni, 41. VL, 42. Nf, 43. Rist, 44. lin, 45. listana, 48. tin, 49. um, 50. rós, 51. afa, 53. Ra, 54. safa, 55. næla, 57. bak- ar, 58. atinu, 60. falur, 61. haf, 63. angra, 65. álir, 66. kósar, 68. nags, 69. kar, 70. skattar, 71. rak. Lóðrétt, ráðning: 1. Ske, 2. álit, 3. lakar, 5. LE, 6. eyra, 7. kraftar, 8. kafi, 9. ar, 10. gapir, 11. aspa, 12. ata, 14. kalinni, 16. los- aðar, 18. raða, 20. haki, 24. sköflum, 26. aukvisar, 27. stafnana, 28. skatnar, 30. hreim, 32. táls, 33. Anna, 34. ansir, 36. inn, 39. not, 45. lófar, 46. tuskast, 47. afæta, 50. ralcur, 52. alinn, 54. salir, 56. angar, 57. bala, 59. urga, 60. fák, 61. hóa, '62. fat, 64. ask, 66. KK, 67. Ra. öskur. Dave Dott þrýsti bringunni eins fast og hann gal að stýrishjólinu. Þegar hann sá að bifreiðin mundi renna á Spoke sjálfan kippti hann sér til, sleppti fætinum af ben- síngjafanum og steig hemilinn alveg niður. Hægri framhlíf bifreiðarinnar rakst hart i mjöðmina á Spoke og þeytti honum eitt- iivað lit í myrkrið. Jessica horfði starandi á þessar aðl'arir. Hún gat ekki setið lcyrr þvi að þifreiðin skrönglaðist lil og frá, svo að Jessica þeyttist til i sætinu. Dave varð að skjóta fram öxlinni til þess að stúlkan kast- aðist ekki á glerið. Bifreiðin stóð kyrr um fimm metra frá staðnum, sem Spoke hafði staðið á. Dave opnaði dyrnar með olnbog- anum og brölti út. Hann hafði ekki hug- mynd um livort hann hafði leikiö bófann illa eða ekki. En það mundi ekki líkjast Spoke að fela sig í myrkrinu í vegarskurö- inum og fara að skjóta þaöan. Hann vissi að hann þurfti ekki neitt að óttast af tveim- ur manneskjuræflum með hendurnar bundn ar á bak aftur. Sannleikurinn var sá að Spoke var sárt leikinn. Dave beit á vörina. Hann langaði ekkert til að drepa manninn, enda þótt það gæti talist sjálfsvörn að ryðja lionum úr götu, úr því að öruggt var að Eldflugan ætl- að drepa annaðhvort þeirra eða bæði, und- ir eins og Spoke færði honum þau. Hann stóð lengi og hlustaði. Jess hrölti út úr bifreiðinni og kom til hans. „Það er úti um hann,“ sagði hún rólega. „Eg sá það .... hann fékk liöggið á hlið- ina. Kannske að hrjóstkassinn hafi lagst saman.“ „Þegi þú,“ sagði Dave. IJonum varð allt í einu svo illa við þessa hvellu stúlkurödd. „Hjálpaðu mér heldur að leita . ...“ Blaða- ljósmyndarinn fór nú að ganga í hring þar sem Spoke hafði staðið. Allt í einu lá við að liann dytti um eitthvað. Hann átti bágt með að beygja sig með hendurnar hundnar fyrir aftan bak. Hann stóð dálitla stund og hugsaði sig um áður en hann lagðist á hné. Spoke gat haft það til að gera honum einhvern óskunda. Maðurinn andaði veikt. Nú kom Jess til hans. „Nú?“ spurði hún. „Það er allt í lagi með hann,“ tautaði Dave. „Hann er að minnsta kosti lifandi, en hann hefir fengið mikið áfall. Hvar skyldi hann geyma lyklana að handjárn- unum okkar?“ Hann var lengi að rannsaka vasana á Spoke, því að hann varð að gera þetta með hendurnar fyrir aftan bak. Dave varð að liggja hér um bil út af til þess að ná til bófans. í hægri buxnavasa hans fann hann lyklakippu. „Komdu hingaö til mín,“ sagði hann við Jess og stóð upp með miklum erfiðismun- um. Ilann þuklaði á lyklunum milli fingr- anna, en fann ekki neinn með þeirri lög- un, sein hann ætlaðist til — þessari þunnu gerð, sein notuð er við handjárnin. „Við skulum lcoma í birtuna,” sagði Jess- ica. IJann hélt lyklunum upp og hún reyndi að greina þann rétta úr við birtuna frá bifreiðinni. „Þarna sé ég hann!“ sagði hún sigri hrósandi. Þriðji lykillinn frá .... Dave þuklaði á þeim milli fingranna. „Þarna!“ sagði hún. „Það eru tveir lykl- ar af sömu gerð en með mismunandi skeggi. Reyndu nú þann fyrri á mér.“ Dave reyndi lyklana. Ofurlitill smellur heyrðist — og Jessica var frjáls mann- eskja. Hún flýtti sér að taka lyklana og losaði nú handjárnin af Dave. Jessica neri á sér úlnliðina, þeir voru sárir eftir handjárnin. „Það hlýtur að vera voðalega sárt! .... með þessar hendur,“ sagði hún og benti á brunaumbúðirnar á liöndum Daves. Ilann stakk lyklunum og hvorutveggju járnunum í vasa sinn. Svo gekk hann til meðvitundarlausa flykkisins í myrkrinu. „Hjálpaðu mér að drösla lionum inn í bifreiðina,“ sagði hann stutt. „Hversvegna ekki að láta hann liggja þar sem hann er kominn?“ spurði Jess. „Finnst þér hann eiga betra skilið?“ „Það er öruggast að vita hvar við höf- um hann, sagði Dave. Hann lyfti þessum þunga skrokk og bar liann inn í bifreiðina og ýtti honum i aftursætið. Svo lyfti liann upp höndunum á honum og meðan Jess hélt þeim fram selti hann önnur handjárn- in á úlnliðina á Spoks. „Nú getur hann ekki gert neitt illt af sér,“ sagði Dave og brosti. „Hann er „óskaðleg- ur“. En svo datt honum í hug hve lítið óskaðlegur hann sjálfur liefði veriÖ með- an liann var með handjárnin, og hló við. „Maður skyldi að minnsta kosti ætla það,“ sagði hann. Hariii settist við stýrið og setti hreyfilinn í gang. Þegar þau komu niður á aðalveg- inn stefndi hann bifreiðinni í áttina til borg- arinnar. Hann ætlaði sér að fara í Melville Bar aftur, til þess að grennslast um livað orðið hefði af Cornell, Helen og Meredih. Það fór hrollur um liann er hann liugsaði til þess livað komið gæti fyrir Helen, því að lionum var hið kalda, grimmilega andlit Eldflugunnar í fersku minni. Hún fann að þau voru komin út i hreint loft. Bak við hana lieyrðist hávaðinn frá danssalnum ljóslausa. Og hér úti var líka dimmt — einliver þorpari hafði rígbundið klút fyrir augun á lienni, svo að hún gat ekkert séð. Þegar ldúturinn var leystur frá augum hennar sá hún að hún sat hjá tveimur mönnum í einhverri ofurlítilli kytru og að þessi kytra hréyfðist. Ilelen kom þegar auga á Cornell, sem lá í linipri á gólfinu úti í liorni. Varir liennar mynduðu sig til að bera fram spurningu. „Þetta eru bara látalæti í honum,“ sagði annar maðurinn. „Hann rak hausinn svo- lítið í og fór að lcasta upp. Littu á jakk- ann minn, liann er eyðilagður.“ Henni varð smámsaman ljóst að þau

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.