Fálkinn - 03.12.1948, Side 9

FÁLKINN
9
MORÐINGINN GEKK í SVEFNI
Gallsteinn gamli. — Og á hverju
ætlið þið að lifa?
Við ætlum okkur að
minnsta kosti ekki að lifa á
bónbjörgum.
— Það er óþarfi fyrir þig að
stökkva upp á nef þér, sagði
Gallsteinn, og skar síldina sína
sundur í miðju. — Ætli við get-
um ekki talað urn þetta.
Kerlingin og sonurinn horfðu
forviða á bann. Þau voru ekki
vön að heyra liann tala í þessum
tón. Gallsteinn leit ekki á þau
aftur en var að eiga við síld-
ina sína.
— Eruð þið að liugsa um að
trúlofa ykkur? spurði bann
einstaklega vingjarnlega.
— Já, við erum einmitt stað-
ráðin í því.
— Þið getið þá gert það hérna
heima og hún móðir þín haldið
dálítið kaffigildi, sagði Gall-
steinn. — Og við getum boðið
fólki heiin — við erum varla
lítilfjörlegri en aðrir.
Kerlingin og sonurinn fögn-
uðu þessu bæði. Það voru góð-
ar taugar í lionum, svona inn
við lieinið. Það urðu þau að
segja.
Heitan sumar-sunnudag sást
fólk víðsvegar á vegum og stíg-
um og' allir stefndu heim að
að Ábæ. Þetta var óvenjulegt,
og forvitnin vai' engu minni en
kaffiþorstinn. Það hlaut að
vera eittlivað óvenjulegt á seyði
úr þvi að boðið var í kaffigildi
i Ábæ ■— i fyrsta skipti hjá nú-
verandi húsbændum.
Fólk fór að renna grun í
hvert lilefnið væri þegar það
sá Áskotsstelpuna sitja í önd-
vegi ásamt móður sinni. Stúlk-
an var rjóð og blómleg eins og
hindber í ágústmánuði en
Finna gamla virtist mædd og
óróleg.
Gallsteinn gekk á milli gest-
anna og lireytti úr sér ónotum.
Sem snöggvast leit hann á
stúlkuna, og hún fékk liugboð
um að eitthvað slæmt væri í
aðsigi. En svo sá hún hve glað-
lega Andrés hló og varð róleg
aftur.
Kaffidrykkjan var i algleym-
ingi, það var skrafað og lilegið.
Og nú stóð Gallsteinn gamli
upp.
— Öll þið, sem hér eruð sam-
an komin i dag, lialdið víst að
þau eigi að trúlofast, telpu-
kindin þarna og liann sonur
minn, sagði Gallsteinn illyrmis-
lega, — en það verður nú ekki
neitt af því. Slrákurinn liefir
verið baldinn og gert þveröfugt
við það, sem ég liefi sagt lion-
um, og nú er ekki nema um
eitt að gera fyrir mig. Eg lýsi
hér með yfir því, að ég er fað-
ir stelpunnar þarna, og hálf-
systkin mega ekki eigast, svo
sem kunnugt er ........
Hann þagnaði þegar hann sá
náfölt andlit slúlkunnar og
lieyrði furðukliðinn allt í kring
um sig. Fjörutíu augu störðu á
hann með mjög mismunandi
augnaráði og meðal þeirra voru
augu sonar hans, þegjandaleg
og hatursfull.
En nú stóð konan hans upp.
Móðir Andrésar, með kafrjóðar
kinnarnar þó visnar væru, og
eld brennandi úr augunum.
Hún sneri sér að syni sínum
og hrópaði svo heyrðist upp úr
öllu skvaldrinu:
— Giftu þig bara, drengur
minn, stúlkunni þarna. Hann
segist vera faðir hennar. En
hann er að minnsta kosti ekki
faðir þinn, — það veit ég best
um!
Það var liljótt i stofunni eitt
andartak en svo ætlaði allt af
göflunum að ganga. Hlátrasköll
og fótaspark svo að þakið ætl-
aði að rifna af stofunni.
Finna hló með tárvotar kinn-
arnar og móðir Andrésar líka,
eftir að hún liafði leyst frá
skjóðunni. En Gallsteinn hljóp
á dyr með hláturhviðurnar í
evrunum.
Hann hljóp alla leið upp í
vorsána akurinn áður en hann
gat liugsað nokkuð í samhengi.
Hvernig lá eiginlega í öllu
þessu? Hafði hann fætt og alið
annarra afkvæmi í meira en
tuttugu ár? Var það furða þó
að strákurinn væri ólíkur hon-
um!
En Finna liafði alið lians
barn upp og það var ekki lak-
ara. Ein og hiálparlaus, með
nístandi sleggjudóma fyrstu ár-
anna i eyrum sér. Og nú mundi
fólk segja að það væri ekki
nema rétt á hann, að kerlingin
lians skyldi hafa leikið svona
illa á liann. Allir mundu draga
hennar taum en hlæja að lion-
um livar sem hann færi.
Vorsæðið var vel sprottið.
Bara að ekki kæmi nú rok eða
liagl og eyðilegði það. Ja, það
var víst ekki um annað að
gera en sætta sig við þetta og
vera áfram með kerlingunni.
Hann gat ekki haft neitt á
lienni því að þau voru hæði
undir sömu sölcina seld. Og
maturinn mundi víst nægja
lianda hjónaefnunum líka, ef
út i þá sálma ætti að fara.
Best að þegja og láta ekki á
neinu hera þegar maður kæmi
heim.
En ekki fór hann heim í bæ
fyrr en liann þóttist viss um
KUNNUR franskur lögreglunjósn-
ari, Robert Ledru að nafni, 35 ára
gamall, fékk leyfi frá störfum og
fór til Le Havre. Hann var að
jafna sig eftir taugaáfall, sem liann
hafði fengið af ofreynslu við grennsl-
an í máli. Einn morguninn þegar
hann var að klæða sig, eftir 12
tíma svefn, tók hann eftir að sokk-
arnir hans voru blautir, og furðaði
liann sig á þessu. Siðar um morg-
uninn símaði húsbóndi hans frá
París, að fundist hefði lík af alls-
nöktum manni — sem liklega hefði
verið að synda um nóttina — og
að þessi maður hefði verið skotinn
í baðfjörunni við Saint Addressee.
Þetta var ekki langt þaðan, sem
Ledru var i fríinu, og nú var hann
beðinn um að skreppa þangað þvi
lögreglan á staðnum stóð uppi ráð-
þrota.
Hinn myrti reyndist vera smá-
kaupmaður frá París, André Monet
að nafni, sem hafði farið til St.
Addressee sér til uppléttingar. Mon-
et var ekki ríkur, liann átti fáa
vini, enga óvini—mesti meinleysis-
maður. Fötin lians höfðu verið lögð
vandlega saman lijá likinu. Þetta
virtist vera tilgangslaust morð.
Þarna voru aðeins tvö spor að
rekja: fótaför morðingjans, sem lög-
reglan á staðnum taldi einskisvirði,
þvi að maðurinn hafði verið á
sokkaleistunum, og kúlan í líkinu,
sem reyndist vera úr Luger-skamm-
byssu. Ledru átti Lugerbyssu sjálf-
ur.
Þegar Ledru fór að skoða fóta-
förin i stækkunargleri varð hann
fölur sem nár. Það vantaði eina
tána á annað fótafarið, og Ledru
vantaði sjálfan tá á öðrum fætin-
um. Og nú duttu honum votu sokk-
arnir í hug! Hann var vanur að
sofa i sokkunum þegar kalt var.
Og fyrir augunum á lögreglu-
þjónunum gerði Ledru nú far í
sandinn nieð hægra fæti, þeim sem
tána vantaði á, við liliðina á fóta-
fari morðingjans. Svo atliuga þeir
bæði fótaförin með stækkunargleri.
Ledru fékk kúluna, sem skotið hafði
verið, lijá lögreglunni, flýtti sér
heim í gistihúsið og skaut kúlu úr
skammbyssunni sinni í koddann, og
bar svo kúlurnar saman. Sömu
merkin á þeim báðum!
Svo fór hann rakleitt til Parísar
til að gefa yfirmanni sínum skýrslu.
„Eg hefi fundið morðingjann og
ég hefi sannanirnar, en ég finn
engar hvatir til morðsins. Það er
ég sem drap Andre Monet.“
Hann lagði báðar kúlurnar og
Jjósmyndir af fótaförunum á borð-
ið. Yfirmaður Ledru vildi ekki trúa
þessu, — hann liélt að hann væri
orðinn brjálaður. En gagnvart þess-
um sönnunum var ómögulegt að
að síðasti kaffigesturinn væri
farinn. Finna og Lína voru eft-
ir og það voru gerð margvísleg
reikningsskil um kvöldið.
Þeirn lauk ineð þvi að kerla
setti aftur upp ketilinn og svo
lilógu þau öll. Þetta var nolaleg
tilhreinsun eftir tuttugu ára
þögn og lygi.
Eftir G. H. MacGregor.
neita því að Ledru liefði gengið í
svefni og myrt Andre.
Þetta er enginn liugarburður held
ur eitt liið merkilegasta af öllum
svonefndum ,,draum-morðum“. Ro-
bert Ledru er nýlega látinn, 85 ára
gamall. Hann var virtur af öllum,
þrátt fyrir þennan atburð, og hafði
fyrir löngu fengið lausn frá starfi
sínu með eftirlaunum. Hann bjó í 50
ár á sveitabæ og var jafnan höfð gát
á honum á nóttinni.
Mörg tilfelli af svefngöngumorð-
um eru skráð i annálum glæpa-
lögreglunnar, morð sem liafa bak-
að lögreglunni mikið erfiði og ver-
ið ráðgáta fyrir sálfræðingana.
Sömu annálar geyma sögu af
svakalegra morði, en nokkur veru-
leiki kann að segja frá. Francis
Stockwell, sem var ofur liægur Eng-
lendingur, hafði dregið sig í hlé
frá kaupsýslustörfum sinum. Hann
myrti konu sína i æðiskasti og bút-
aði líkið sundur í svefni. Þegar
honum var sagt livað liann liefði
gert varð hann svo fullur örvænt-
ingar að liann missti vitið og varð
að Ioka hann inni á geðveikrahæli.
Tilfelli Henry Chancey var ekki
eins hryllilegt en þó mjög eftirtekt-
arvert. Hann var póstafgreiðslumað-
ur á járnbrautinni í Boston. Einu
sinni komst hann að þeirri niður-
stöðu að 30.000 dollarar liefðu horf-
ið úr póstinum á leiðinni. Bankinn
komst að jieirri niðurstöðu að eng-
in liefði getað stolið seðlunum nema
Clianeey sjálfur. En það var ekki
auðhlaupið að þvi að sanna þetta.
Chancey var talinn ráðvendnin sjálf,
Hann lét yfirheyra sig og sætti sig
með jafnaðargeði við gruninn.
Lögreglumennirnir, sem höfðu sög-
ur af ýmsum tiltektum Clianceys er
hann gckk í skóla, reyndu nýja að-
ferð. Þeir fréttu að liann hefði
gengi í svefni. Og nú reyndu þeir
að yfirheyra hann sofandi. Þeir
urðu eigi lítið hissa þegar hann
svaraði þeim eigi aðeins, heldur
stóð upp og fylgdi þeim -— að þvi
er virtist steinsofandi — um 2
kilómetra leið, að helli einum. Þar
fundu þeir 30 þúsund dollarana
ósnerta.
Fyrir nokkrum árum drap mað-
ur i Mount Vernon konu sína með
skammbyssuskoti. Hann bar fyrir
rétti að hann hefði gengið i svefni
og ekki vaknað fyrr en nokkrum
klukkutimum eftir að ódæðið var
framið. Það lá við sjálft að hann
lenti í rafmagnsstólnum fyrir þess-
ar upplýsingar, því að dómarinn
vildi ekki trúa að hann hefði ekki
vaknað við hvellinn. En hann var
sýknaður, eftir að læknar liöfðu
upplýst að það er stundum ekki
liægt að vekja menn, sem ganga í
svefni.
Þetta sannaðist og á Jolin Crooke,
verkfræðingi í Denver, sem stakk
sjálfan sig fjórum stungum i svefni
og hlæddi út. Hann vaknaði rétt
áður en hann skildi við og sagði
konu sinni að sig hefði dreymt und-
arlegan draum. Óvinir hefðu sótt
að honum og viljað drepa liann,
og loks liefði illur andi komið hon-
um til að ráða sjálfum sér bana.
Crooke svaf ekki aðeins meðan á
Frh. á bls. U.