Fálkinn


Fálkinn - 03.12.1948, Blaðsíða 13

Fálkinn - 03.12.1948, Blaðsíða 13
FÁLKINN 13 án þess að taka tillit til hvar þeir standa í metorðastiganum eða hve mikils herinn missir við fráfall þeirra. — Haldið þér í raun og veru að leið- togar hersins fái fœri til að koma saman? — Eg hefi ástæðu til að halda að ýms- ir herforingjar hafi þegar komið sér sam- an um uppreisnaráætlun. Og nú bíða þeir eftir tækifæri til að hefjast handa, steypa Ilitler og fylgihnöttum hans, taka völdin sjálfir og binda enda á stríðið. — Hvers vegna gerðu þeir það ekki, þegar Hitler skipaði þeim að ráðast á Pól- land? Þar var besta tækifærið. Það hefði gefið þeim ágæta átyllu til byltingar að reyna að bjarga landinu frá nýrri heims- styrjöld. Þá hefði sjálfsagt meirihluti þýsku þjóðarinnar fylkt sér kringum þá. — Það eru tvær ástæður til að þeir gerðu það ekki. Sú fyrri, að í Gestapo er eins- konar kjarni, sem eingöngu er skipaður foringjum úr hernum. Áður en lireinsað er til í honum hlýtur hver uppreisnartilraun að verða til þess, að óánægði hópurinn, er handtekinn og líflátinn áður en hægt er að hefja byltinguna. 1 öðru lagi eru þessir menn ættjarðarvinir. . Þeir krefjast réttlætis Þýskalandi til handa. Þeir vilja ekki steypa Hitler fyrr en þeir hafa feng- ið loforð um að lýðræðislöndin nemi Ver- salasamninginn úr gildi undir eins og þeir hafi tekið völdin. Þeir heimta nýja og rétt- láta friðarskilmála. Hvers vegna i ósköpunum hafa þeir ekki fengið það loforð? — Vegna þess, hlátt áfram, að við höf- um ekki getað grafið upp nöfn hershöfð- ingjanna, sem í flokknum eru. Og þó vitum við að flokkurinn er til. — Er það eg, sem á að grafa upp þessi nöfn? — Já. •— Og hvaða gögn fæ ég í hendurnar til þess? — Þau eru skrambi lítil, býst eg við. Innan stundar skuluð þér fá að heyra það sem eg veit. En fyrst vil eg einu sinni enn leggja álierslu á hve afar miklisvert það er, að þér takið þetta erindi að yður. Það er mál málanna, ekki aðeins fyrir England og bandamenn okkar, heldur lika fyrir Þýskaland og allan lieiminn að yður takist að finna mennina, sem hafa forustuna fyrir byltingunni. Þegar við höfum fengið að vita hverjir þeir eru, þá getum við í raun og veru ábyrgst þeim fullt öryggi. Fyrir furðu lega hendingu tókst nefnilega einum af starfsmönnum okkar að hafa með sér frá Berchtesgaden fullkomna skrá yfir hers- höfðingja þá, sem viðriðnir eru Gestapo. — Eg skil. Og el' samsærismennirnir fá þessa skrá geta þeir vinsað úr alla þá, sem eru í Gestapo-lcjarnanum, áður en þeir liefjast handa. Þella fer að verða fróðlegt. Látið þér mig heyra, hvernig eg á að taka á málinu. — Hafið þér lieyrt nefnda konu, sem heitir Erika von Epp? Ljómandi lagleg stúllca, sem ekki er liótinu betri, en liún á að vera. -— Jú. Er hún ekki frilla Hugo Falken- steins, júðska vopnasalans og milljónamær- ingsins? — Hún var það þangað til nýlega. En Gyðingurinn, unnusti hennar var sendur í fangahúðirnar í Dachau og er talinn dauð- ur. Að minnsta kosti giftist hún i vetur von Osterberg greifa. Hún ferðast mikið og síðast, þegar við fréttum af henni, var hún á leið til Bandaríkjanna. Hún var stödd hér í London fyrir hálfum mánuði. Var eitthvað í tygjum við ungan varðliðs- foringja. Lögulegan strák og ekki eins vit- lausan og hann sýndist. Eitt kvöldið, sem þau voru saman, sagði hún dálítið, sem varð horium umhugsunarefni. Hún er vit- anlega af þýsku herforingjakyni, og skál- aði fyrir hinum keisaralega þýska her með orðunum: — Það líður ekki á löngu, þang- að til liúsamálarinn er kominn þangað, sem hann á heima og gömlu ættirnar komn- ar til valda og marka stefnu i nýja og réttari átt. Hershöfðingjarnir þurfa ekki að segja nema eitt orð og þá eru nasistar úr leik. — Það sem eg segi yður nú er vitanlega söguburður, en Erika von Epp var bráð- skotin í piltinum og bæði voru þau þétt- kennd, þegar hún sagði þessi orð. Til allr- ar lukku sagði hann réttum hlutaðeigend- um frá þeim. Erika veit um svo margt, sem gerist bak við tjöldin, að maður hlýt- ur að álíta, að það hafi verið annað meira en óskin tóm, sem fólst bak við orð henn- ar. — Ef það hefði verið venjuleg þýsk stúlka, sem sagði þetta, hefði ekki verið mark á þvi takandi, en úr þvi það kom frá henni getur vel verið eitthvað hæft í því. Og hvað kemur svo? Sir Pellinore hugsaði sig um. — Þér haf- ið heyrt talað um Tom Archer? spurði liann. — Kommúnistaforingjann? — Sjálfur kallar hann sig marxista, en anarkisti væri kannske réttara. Hann og vin- ir lians eru að minnsta kosti svo rauðir, að sjálfur komúnistaflokkurinn vill ekk- ert hafa saman við þá að sælda. En þetta er duglegur maður, og liann er hættulegur. Rétt áður en styrjöldin skall á sendi hann forsætisráðherranum bréf. í þessu bréfi fór hann fram á, að stjórnin frestaði stríðsyfir- lýsingu sinni um sinn. Sem ástæðu fyrir þessu nefndi hann, að það væri sannfær- ing sín, að bylting myndi verða í Þýska- landi, ef hægt væri að fresta styrjöldinni í nokkra daga, og ef við værum fúsir til að ganga til samninga við nýja þýska stjórn. Hann bauðst i rauninni til að verða milligöngumaður. En það eftirtektarverð- asta var, að Archer lagði áherslu á, að hann teldi ekki líkur til, að uppreisnin mundi koma frá þýskum verkamönnum heldur úr annari átt. Úr hvaða átt gat það eiginlega verið, ef ekki frá hernum? — Þér haldið þá, að jafnaðarmenn og forustumenn hersins hafi sæst á að gera með sér bandalag? — Það er svo að sjá. En úrslitaboð okk- ar höfðu þegar verið gerð opinber og það var ekki hægt að fresta þeim, vegna Pól- verja. Archer var vitanlega spurður í þaula en þrátt fyrir loforð, bænir og hótanir þagði liann eins og steinn. Hann vildi ekki segja nokkurn hlut, af þvi að hann var hræddur um að það bitnaði á vinum sin- um hinumegin. •— Nokkuð meira? — Aðeins eitt enn. Eg geri ráð fyrir, að þér hafið drukkið nóg af rínarvíni Rliein- hardts um ævina? Gott. Herr Julius Rhein- hardt, sem er eldri forstjóri fyrirtækisins, og á heima í Traben-Trabach við Mosel, var staddur hér í London ekki alls fyrir löngu. Hann talaði mjög opinskált við einn meðstjórnandann i Lundúna-útibúinu. — Hann sagði fortakslaust, að hermálaleið- togarnir, stóriðjuhöldarnir og jafnaðar- menn, væru stórhuga um að steypa Hitler sem allra fyrst. — Því miður lét Lundúna-forstjórinn, sem er orðinn breskur ríkisborgari, þetta ekki berast til okkar fyrr en eftir að styrj- öldin var hafin. En hann er viss um að Herr Julius Rheinhardt hafi sagt þetta. ■—- Archer hefir jafnan reynst vera mjög vafasamur heimildarmaður. Erika von Epp eða réttara sagt, greifafrú von Oster- berg, sem hún heitir nú, er eða er kannske ekki í Ameriku. En Rheinhardt er áreið- anlega kominn aftur til Trahen-Trabach. Það er best að komast í samband við hann. Þér verðið að lieimsækja hann og fá liann með einhverju móti til að gefa yður nöfn- in á höfuðpaurunum í samsærinu. Og svo verðið þér að lialda áfram koll af kolli þangað til þér hafið fundið sjálfan flugna- höfðingjann. — En hvað gerist, ef mér tekst að finna hann? spurði Gregory Sallust. Eg hefi eng- in skilríki að sýna og jafnvel þó að eg hætti á að hafa slík gögn með mér, þá yrði hann samt að eiga líf sitt undir óþeklctum leynilegum flugumanni. Hann væri brjál- aður, ef hann þyrði það. — Alls ekki. Þegar þér hafið fundið höf- uðpaurinn er erindið svo að segja rekið. Skráin um lierforingjana i Gestapo verð- ur geymd á öruggum stað i Berlin. Okkur gafst ekki tími til að fá hana frá Þýska- landi áður en styrjöldin hófst. Auk þessa skjals er til bréf, sem sent var til Berlin áður en sendiráðinu okkar þar var lokað. Þetta bréf er undirritað af ábyrgum bresk- um og frönskum ráðherrum. Það tryggir hershöfðingjunum, að ef þeir handtaki leið toga nasistaflokksins, hætti stríðinu við Pólverja og styðji nýja stjórn, sem mynd- uð sé að afslöðnum almennum kosningum, muni bandamenn ganga til samninga við Þjóðverja. Landið muni fá réttláta friðar- samninga. Þetta hréf fylgir skránni um her- foringjana, sem eru í Gestapo. Ef þér kom- ist yfir þessi tvö skjöl og afhendið þau for- ingja samsærisins, ])á steypir þýski herinn Hitler og heimurinn fær frið. —Þér hafið sannarlega ekki gert of lítið úr því hve þessi ferð er mikilvæg, muldi-- aði Gregory. Hvenær á eg að fara? — Málið þolir enga bið, sagði sir Pelli- nore liratt. — Þér verðið að fara til Þýska- lands í kvöld. III. kap. Öfugur hakakross. Sir Pellinore Gwain-Cust var mikill sæl- keri, og Gregory neytti hins ágæta liádeg- isverðar með bestu lyst. Yfir borðum töl- uðu þeir um daginn og veginn og minnt- ust ekki á Þýskalandsförina. En þegar þeir voru komnir inn i bókasalinn aftur héldu þeir áfram að þinga um undirbúninginn.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.